ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

27 Φεβρουαρίου, 2004

[ΠΙΚΗΣ, Π/δρος, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, KΑΛΛΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]

LORDOS HOTELS (HOLDINGS) LTD και αλλων,

v.

____________

ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ.: Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με την ερμηνεία που δίδεται από τους ευπαίδευτους αδελφούς μου Δικαστές. Το άρθρο 30 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου του 1971, Ν.1/71, προβλέπει την εξουσία του Συμβουλίου Αποχετεύσεων να επιβάλλει και εισπράττει μέσα στα όρια της περιοχής του, δικαιώματα σύνδεσης, αλλά και από τη μια, τέλος επί των ιδιοκτητών ή των κατόχων ακίνητης περιουσίας που εξυπηρετούνται ή μέλλουν να εξυπηρετηθούν από τα συστήματα αποχέτευσης και από την άλλη, τέλος για τη χρήση των συστημάτων αποχέτευσης.

Το άρθρο 30 προνοεί:

Είναι η θέση των αιτητών ότι οι επίδικες αποφάσεις είναι άκυρες λόγω πλάνης περί τα πράγματα και το νόμο, γιατί κατά την έκδοχή τους οι καθ΄ ων η αίτηση δεν έλαβαν υπ΄ όψιν τα στοιχεία που περιέχονται στο άρθρο 30(1)(β), ήτοι τη φύση των εγκαταστάσεων που έγιναν και το όφελος που προκύπτει από αυτές στην ιδιοκτησία και τον ιδιοκτήτη ή κάτοχό τους. Υποστηρίζουν ακόμα ότι κάτω από τις περιστάσεις δεν έχει διεξαχθεί η δέουσα έρευνα και η ληφθείσα απόφαση στερείται αιτιολογίας.

΄Αποψη επί της ερμηνείας του άρθρου 30 είχα εκφράσει και παλαιότερα (Arodaphne Bay Development Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Λάρνακος, Υποθ. Αρ. 981/94, ημερ. 28.11.1997 και Lordos Hotels (Holdings) v. Συμβουλίου Αποχετεύσεως Λάρνακος, Υποθ. 980/94, ημερ. 28.11.1997). Στην άποψη αυτή είμαι υποχρεωμένος να εμμείνω. Είχα υποστηρίξει ότι αφού το άρθρο 30 προβλέπει τη δυνατότητα μείωσης ή αύξησης του τέλους αναλόγως του σκοπού για τον οποίο χρησιμοποιείται η επιβαρυνόμενη ιδιοκτησία, της φύσης των γενομένων εγκαταστάσεων και το προκύπτον στον ιδιοκτήτη ή κάτοχό της όφελος, οι καθ΄ων η αίτηση υποχρεούνται σε σχετική έρευνα και δεν νομιμοποιούνται να επιβάλλουν τέλη με ενιαίο τρόπο.

Είναι ορθό ότι το άρθρο 30(1)(β) αναφέρεται σε μείωση ή αύξηση του τέλους για ορισμένες τάξεις ιδιοκτησίας, όμως πιστεύω ότι η διατύπωση που ακολουθείται και η αναφορά στο σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται η περιουσία, στη φύση των γενομένων στην ιδιοκτησία εγκαταστάσεων και το προκύπτον «εις την τοιαύτην ιδιοκτησίαν και τον ιδιοκτήτην ή κάτοχον αυτής όφελος», δικαιολογεί την ερμηνεία ότι ο νομοθέτης παρέχει το δικαίωμα στο Συμβούλιο να αυξάνει ή να μειώνει το τέλος σε συγκεκριμένες ιδιοκτησίες και όχι κατά τάξεις.

Ο σκοπός, για παράδειγμα, για τον οποίο χρησιμοποιείται μια ξενοδοχειακή μονάδα είναι ο ίδιος με το σκοπό οποιουδήποτε άλλου ξενοδοχείου και συνεπώς η διατύπωση του άρθρου θα κατέληγε να είναι χωρίς νόημα.

Αν ο Νόμος παρέχει στο Συμβούλιο τη δυνατότητα να μειώνει ή να αυξάνει το τέλος μόνο κατά τάξεις ιδιοκτησίας και όχι σε συγκεκριμένες ιδιοκτησίες, τότε δεν θα είχε νόημα η αναφορά στη φύση των γενομένων εγκαταστάσεων, μια και όλα τα υποστατικά της ίδιας τάξης έχουν, κατά τεκμήριο, εγκαταστάσεις της ίδιας φύσης. Πολύ περισσότερο χωρίς νόημα θα ήταν η αναφορά στο όφελος που προκύπτει «εις την τοιαύτην ιδιοκτησίαν και τον ιδιοκτήτην ή κάτοχον αυτής». Σε όλες τις μονάδες της συγκεκριμένης τάξης, όπως για παράδειγμα στα ξενοδοχεία, το όφελος που προκύπτει από τη δημιουργία του συστήματος αποχέτευσης δεν διαφέρει από υποστατικό σε υποστατικό και συνεπώς δεν θα έμεναν περιθώρια να ληφθεί αυτό υπ΄ όψιν ως κριτήριο για την αύξηση ή μείωση του τέλους. Νομίζω πως και η αναφορά στο όφελος ακόμα και του απλού κατόχου της συγκεκριμένης ιδιοκτησίας ενισχύει την πιο πάνω αντιμετώπιση.

Το άρθρο 30(1)(β) παρέχει την εξουσία για διαφοροποίηση των τελών ανάλογα με τη φύση της ιδιοκτησίας, όμως, με όλο το σεβασμό στην άποψη που εκφράστηκε στην υπόθεση Kanika Hotels Ltd κ.α. ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας, (1997) 3 Α.Α.Δ. 15, επίμετρο της διάκρισης δεν είναι οι εγγενείς διαφορές μεταξύ ξενοδοχειακών μονάδων και καταλυμάτων αφ΄ ενός και άλλων μορφών ιδιοκτησίας αφ΄ ετέρου, γιατί αν έτσι είχαν τα πράγματα δεν θα είχε έννοια η αναφορά του άρθρου 30 στο όφελος που προκύπτει στον ιδιοκτήτη ή κάτοχο, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι οι ιδιοκτήτες υποστατικών ξενοδοχειακών μονάδων για παράδειγμα, από τη σύνδεσή τους με το αποχετευτικό σύστημα έχουν, λίγο πολύ, το ίδιο όφελος.

Ούτε το γεγονός ότι το άρθρο 30 παρέχει απλώς τη δυνατότητα να ληφθεί κατά τον καθορισμό του τέλους ειδική πρόνοια για μείωση ή αύξηση του τέλους για ορισμένες τάξεις ιδιοκτησίας, μεταβάλλει την όλη κατάσταση. Το Συμβούλιο αφού έχει τη διακριτική ευχέρεια να αυξήσει ή μειώσει, ανάλογα με την περίπτωση, το τέλος, θα έπρεπε πριν ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια, να προβεί σε έρευνα ως προς τα δεδομένα, ακόμα δε και να αιτιολογήσει την όποια απόφασή του.

Έτσι καταλήγω ότι η απόφαση είναι προϊόν έλλειψης δέουσας έρευνας αλλά και πλάνης γιατί το Συμβούλιο παρερμήνευσε το άρθρο 30. Οι καθ΄ ων η αίτηση παρέλειψαν να ερευνήσουν, ως όφειλαν, συγκεκριμένες παραμέτρους οι οποίες δυνατόν να επηρέαζαν το ύψος του τέλους που θα επιβαλλόταν σε ορισμένα υποστατικά. Ακόμα και η τυχόν απόφαση να μην ασκηθεί η δυνητική αυτή εξουσία για αύξηση ή μείωση του τέλους, θα έπρεπε να αιτιολογηθεί. Κι΄ αυτό ιδιαίτερα εν όψει της έλλειψης οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ της εκτιμημένης αξίας του ακινήτου πάνω στην οποία εδράζεται ο υπολογισμός του τέλους και του οφέλους του ιδιοκτήτη ή του κατόχου του υποστατικού που προκύπτει από τη σύνδεσή του με το αποχετευτικό.

Εν όψει όλων των πιο πάνω θα κατέληγα ότι οι προσφυγές θα πρέπει να επιτύχουν με έξοδα.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.