|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 3 ΑΑΔ 477
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Aναθεωρητική ΄Εφεση Αρ. 3185)
16 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ
,Εφεσείοντες,
v.
Μ. ΓΑΒΡΙΗΛ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
___________
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα,
για τους Εφεσείοντες.Α. Παναγιώτου, για τους Εφεσίβλητους.
___________
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο Δικαστής
Φρ. Νικολαΐδης.
___________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ
.: Στις 30.6.1999 η Αρχή Αδειών αποφάσισε όπως η μεταφορά των μαθητών από τον Ψεματισμένο στο Μαρώνι εκτελείται εκ περιτροπής από τους εφεσιβλήτους και από το ενδιαφερόμενο μέρος Χρυστάλλα Μηνά. ΄Υστερα από επιστολή της Μηνά ημερ. 2.7.1999, το θέμα επανεξετάστηκε και η Αρχή Αδειών στις 21.7.1999, παρ΄ όλον ότι μερικά από τα μέλη της εξέφρασαν επιφυλάξεις, αναθεώρησε την απόφασή της και αποφάσισε όπως η μεταφορά των μαθητών ανατεθεί εξ ολοκλήρου στο ενδιαφερόμενο μέρος.Στην προσφυγή που ασκήθηκε από τους εφεσιβλήτους εναντίον της πιο πάνω απόφασης, το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι η άδεια οδικής χρήσης μπορούσε, σύμφωνα με το άρθρο 5(11) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982, Ν.9/82, να ανακληθεί από την Αρχή Αδειών μόνο για συγκεκριμένους αναφερόμενους λόγους οι οποίοι δεν υφίσταντο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κατέληξε ακολούθως ότι εφ΄ όσον υπήρχε νομοθετική πρόνοια που διέπει το θέμα, δεν μπορούσαν να ισχύσουν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου. Ως αποτέλεσμα, η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώθηκε.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων υποστήριξε ότι η απόφαση της Αρχής δεν συνιστούσε έκδοση άδειας μέσα στα πλαίσια του Νόμου, γιατί η έκδοση της άδειας ολοκληρώνεται με την υλοποίησή της. Αφού η άδεια που παραχωρήθηκε, συνεχίζει, δεν υλοποιήθηκε, η προσβαλλόμενη απόφαση της Αρχής δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του άρθρου 5(11). Υποστηρίκτηκε ότι για υλοποίηση της απόφασης, οι εφεσίβλητοι θα έπρεπε να περιμένουν να παρέλθει η προθεσμία των 20 ημερών για την καταχώρηση ιεραρχικής προσφυγής, να συμπληρώσουν τα ειδικά έντυπα και να καταβάλουν τα νενομισμένα τέλη.
Η πιο πάνω θέση δεν ευσταθεί. Η απόφαση της Αρχής Αδειών αναμφίβολα αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη και συγκεκριμένα έκδοση άδειας οδικής χρήσης. Η υλοποίηση, όπως την ονομάζει ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων, είναι χωρίς σημασία ως προς την ισχύ της.
Συμφωνούμε με το πρωτόδικο δικαστήριο ότι αφού υπάρχει νομοθετική πρόνοια που διέπει το θέμα της ανάκλησης άδειας οδικής χρήσης δεν μπορούν να ισχύσουν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου (Κυπριακό Διϋλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας, Α.Ε. 2422 κ.α., ημερ. 17.5.2000. Βλέπε ακόμα Ε. Π. Σπηλιωτόπουλου, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, 7η έκδοση, σελ. 73).
΄Ετσι, η δυνατότητα ανάκλησης της προσβαλλόμενης πράξης θα έπρεπε να εξεταστεί μόνο βάσει των προνοιών του άρθρου 5(11) του Νόμου 9/82.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες υποστηρίζουν ότι το πρωτόδικο δικαστήριο θεώρησε πως η Αρχή Αδειών δεν αιτιολόγησε την άποψή της πως θα δημιουργούνταν προβλήματα στην εξυπηρέτηση των μαθητών και επιβατών προς τη Λάρνακα. Μετά την απόρριψη του πρώτου λόγου έφεσης, ο λόγος αυτός καθίσταται άνευ αντικειμένου και σημασίας.
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Γ. Πικής, Π.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
Τ. Ηλιάδης, Δ.
Α. Κραμβής, Δ.