|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 3 ΑΑΔ 204
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ
. 3102(Υπόθεση Αρ. 567/98)
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ,
ΗΛΙΑΔΗ, ΚΡΑΜΒΗ, Δ/στών
ΕΛΕΝΗ Β. ΚΟΛΩΝΑ, ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΩΣΤΗ Ν. ΠΑΠΑ
Εφεσείουσα/Αιτήτρια
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεσίβλητων/Καθ΄ων η αίτηση
18 Φεβρουαρίου 2003
Για την εφεσείουσα: Φ. Αποστολίδης και Αχ. Δημητριάδης.
Για την εφεσίβλητη Δημοκρατία: Α. Βασιλειάδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας.
ΠΙΚΗΣ, Π.:
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίουθα δοθεί από τον Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ:
Στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας με Αρ. 3241, ημερομηνίας 15.5.98, δημοσιεύθηκε διάταγμα απαλλοτρίωσης (αρ. 576) της ακίνητης ιδιοκτησίας της εφεσείουσας με αρ. εγγραφής 10209, τεμ. 491, Φ/Σχ. XLVII/7, στο Πελέντρι της Επαρχίας Λεμεσού. Η εφεσείουσα αμφισβήτησε με προσφυγή το κύρος του διατάγματος και πρωτοδίκως αυτή απορρίφθηκε εφόσον, όπως κρίθηκε, δεν είχε στοιχειοθετηθεί οποιοσδήποτε από τους λόγους ακυρότητας που προτάθηκαν.Ασκήθηκε η παρούσα έφεση και κατατέθηκαν τα περιγράμματα των δυο πλευρών, για να διαπιστωθεί όμως κατά την προφορική ακρόαση πως το προσβληθέν διάταγμα ανακλήθηκε εκκρεμούσας της πρωτόδικης διαδικασίας. Εξέλιξη που, κακώς βεβαίως, δεν τέθηκε υπόψη του πρωτόδικου δικαστηρίου. ΄Εχουμε, συναφώς, ενώπιόν μας την Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας με αρ. 3345, ημερομηνίας 20.8.99, που περιλαμβάνει το Διάταγμα Ανάκλησης με αρ. 1004, που καλύπτει το προσβληθέν διάταγμα και την προηγηθείσα γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης, αρ. 908/97.
Αναγνωρίζει και η εφεσείουσα πως θα τίθεται θέμα εξέτασης της έφεσης μόνο στην περίπτωση κατά την οποία, παρά την εξαφάνιση του αντικειμένου της προσφυγής, τίθεται θέμα "ζημιάς" διεκδικήσιμης κατά το Άρθρο 146.6 του Συντάγματος, το οποίο προϋποθέτει ακυρωτική απόφαση. Ορθώς, θα λέγαμε, ενόψει της νομολογίας μας επί του θέματος. [Βλέπε τις αποφάσεις της Ολομέλειας στην Παπαδοπούλου ν. Δημοκρατίας Προσφυγή 125/86 ημερομηνίας 25.4.89 και στην Χρ. Ιωσηφίδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ΑΕ 2067 ημερομηνίας 24.6.98].
Η εφεσείουσα προτείνει ως ζημιά της το γεγονός ότι κτίριο που υπήρχε στην απαλλοτριωθείσα ακίνητη ιδιοκτησία, κατεδαφίστηκε. ΄Ομως, όπως δέχτηκε και η ίδια, αυτή η κατεδάφιση συντελέστηκε μετά την ανάκληση και, πάντως, ενώ ίσχυε διάταγμα επίταξης. Συνεπώς, δεν είναι δυνατό να συμμεριστούμε την άποψη της πως η κατεδάφιση είναι δυνατό να ταξινομηθεί ως "ζημιά", συναρτημένη προς το ανακληθέν διάταγμα. Σημειώνουμε επί του προκειμένου πως, όπως εξηγήθηκε από την Ολομέλεια και στην Στράκκα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1991) 3 ΑΑΔ 643, την οποία επικαλέστηκε η Δημοκρατία, η "ζημιά" στο συζητούμενο πλαίσιο πρέπει να προκύπτει ευθέως από την επίδικη πράξη και όχι από άλλη αιτία. Καταλήγουμε πως δεν προκύπτει στην παρούσα υπόθεση θέμα "ζημιάς" που να επιτρέπει την περαιτέρω εξέταση του ζητήματος του κύρους του ανακληθέντος διατάγματος, στο πλαίσιο της παρούσας έφεσης. Επομένως, η έφεση πρέπει να απορριφθεί.
Μένει το ζήτημα των εξόδων. ΄Ηταν κατ΄εξοχήν ευθύνη της Δημοκρατίας η γνωστοποίηση του γεγονότος της ανάκλησης. ΄Εγκαιρη πληροφόρηση θα απέτρεπε την περαιτέρω εξέταση της προσφυγής και, βεβαίως, την έφεση. Συνυπολογίζουμε, επιπλέον, το γεγονός ότι στο διάταγμα ανάκλησης προσδιορίζεται, ως ο λόγος του, το ότι η ακίνητη περιουσία της εφεσείουσας δεν θεωρείται "αναγκαία για τους σκοπούς δημόσιας ωφέλειας που αναφέρονται στη Γνωστοποίηση αρ. 908". Συνολικά, κάτω από τις εντελώς ιδιαίτερες περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, θεωρούμε πως είναι δίκαιο να επιδικαστούν υπέρ της εφεσείουσας τα έξοδα τόσο της προσφυγής όσο και της έφεσης.
Με καταργηθείσα τη διαδικασία, η έφεση απορρίπτεται. Επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας τα έξοδα, πρωτοδίκως και κατ΄έφεση.
Πικής, Π.
Κωνσταντινίδης, Δ.
Νικολαΐδης, Δ.
Ηλιάδης, Δ.
Κραμβής, Δ.
/ΜΣι.