|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 3 ΑΑΔ 733
17 Σεπτεμβρίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ,
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΜΑΡΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
Εφεσείουσα,
ν.
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 2816)
Αναθεωρητική Έφεση ― Λόγοι έφεσης ― Μόνο ζητήματα που τέθηκαν και εξετάστηκαν πρωτόδικα ― Ισχυρισμός πως η Κανονιστική Διοικητική Πράξη καταργήθηκε με μεταγενέστερη, δεν τέθηκε ποτέ πρωτόδικα ― Δεν αφορούσε ζήτημα που εξετάζεται αυτεπαγγέλτως.
Η εφεσείουσα επεδίωξε τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση, την ακύρωση της απόφασης έκδοσης άδειας οικοδομής στο ακίνητο του ενδιαφερόμενου μέρους, που συνόρευε με δικό της κτήμα.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Ο πρωτόδικος Δικαστής αποφάσισε ότι δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οποιεσδήποτε οικοδομές στη Σαλαμιού καθ΄ όσον, σύμφωνα με διάταγμα εκδοθέν δυνάμει του άρθρου 22 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (ΚΔΠ 360/90), δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οικοδομές στη Σαλαμιού. Η Εφεσείουσα δεν αμφισβητεί στην έφεση ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Λέγει όμως ότι το εν λόγω διάταγμα δεν ετύγχανε εφαρμογής, καθ' όσον είχε καταργηθεί με άλλο διάταγμα, ΚΔΠ 54/96. Η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία παρατηρεί ότι τέτοιο θέμα δεν ηγέρθη ποτέ πρωτοδίκως.
Είναι σαφές ότι το εγειρόμενο με το λόγο έφεσης 6 θέμα, δεν μπορεί να εξετασθεί. Δεν ήταν μεταξύ των θεμάτων που ηγέρθησαν στην προσφυγή, αφού όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η ισχύς της ΚΔΠ360/90 αλλά και η συζήτηση επικεντρώθηκε στο κατά πόσο είχε εφαρμογή επί των ιδίων των όρων της. Ούτε βέβαια συνιστά θέμα δημόσιας τάξης που μπορεί να εξετασθεί αυτεπάγγελτα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κυπριανού v. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 510,
Θαλασσινός v. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 255.
Έφεση.
Έφεση από την αιτήτρια εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Αρ. Προσφυγής 655/96) ημερομηνίας 11/3/99 με την οποία απέρριψε την προσφυγή της κατά της απόφασης του Επάρχου Πάφου με την οποία χορηγήθηκε άδεια οικοδομής σε ιδιοκτήτρια όμορου με το δικό της κτήματος.
Μ. Βασιλείου για Ε. Μαρκίδου, για την Εφεσείουσα.
Ε. Νικολαΐδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Εφεσείουσα, ιδιοκτήτρια κτημάτων στη Σαλαμιού, είχε προσβάλει με την Αίτηση της τη νομιμότητα απόφασης του Επάρχου Πάφου με την οποία χορηγήθηκε άδεια οικοδομής στην ιδιοκτήτρια όμορου κτήματος (το Ενδιαφερόμενο Μέρος). Οι λόγοι ακύρωσης εκτέθησαν με γενικότητα στην Αίτηση, αναφερόμενοι, συν άλλοις, σε παράβαση νόμου. Στην αγόρευση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για την Εφεσείουσα συζητήθησαν τέσσερις πτυχές της ισχυριζόμενης παρανομίας:
1. Ότι δεν εξεδόθη προηγουμένως πολεοδομική άδεια.
2. Ότι η άδεια οικοδομής εξουσιοδοτούσε υφιστάμενη επέμβαση στα δικά της κτήματα.
3. Ότι η άδεια οικοδομής καταργούσε υφιστάμενο δημόσιο δρόμο ή δικαίωμα διάβασης της Εφεσείουσας.
4. Ότι η άδεια οικοδομής δεν προνοούσε την τήρηση της προβλεπόμενης στο νόμο και τους κανονισμούς απόστασης από τα κτήματα της Εφεσείουσας.
Ο αδελφός μας Δικαστής ο οποίος εκδίκασε την Αίτηση απέρριψε όλους τους πιο πάνω ισχυρισμούς.
Η έφεση περιορίσθηκε στους λόγους έφεσης 2 και 6. Ο λόγος έφεσης 6 διατυπώνει το παράπονο ότι το Δικαστήριο δεν έλαβε υπ΄όψη του τα γεγονότα που περιέχονται στο φάκελο και τα οποία καταδεικνύουν ότι υπήρξε πλάνη περί τα πράγματα κατά το ότι ο Έπαρχος είχε παραπλανηθεί από το Ενδιαφερόμενο Μέρος να θεωρήσει ότι η αίτηση για άδεια οικοδομής αφορούσε προσθήκες σε υφιστάμενη οικοδομή και όχι ανέγερση νέας οικοδομής. Αυτό όμως δεν ήταν ποτέ επίδικο θέμα ως τέτοιο αφού δεν ηγέρθη στην Αίτηση, δεν περιλήφθηκε στην αγόρευση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για την Εφεσείουσα και ασφαλώς δεν αποτέλεσε αντικείμενο της απόφασης. Όπως παρατήρησε και ο αδελφός μας Δικαστής που εκδίκασε την Αίτηση, η αναφορά στο θέμα αυτό από την Εφεσείουσα είχε γίνει όχι αυτοτελώς αλλά για να καταδειχθεί ότι, εφ΄όσον στην πραγματικότητα επρόκειτο για νέα οικοδομή και όχι προσθήκες σε υφιστάμενη οικοδομή, απαιτείτο πολεοδομική άδεια. Το θέμα δεν απεφασίσθη εφ΄όσον εκρίθη ότι, είτε επρόκειτο για νέα οικοδομή είτε επρόκειτο για προσθήκες σε υφιστάμενη οικοδομή, δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οποιεσδήποτε οικοδομές στη Σαλαμιού. Εν πάση περιπτώσει λοιπόν το θέμα αυτό μόνο παρεμπιπτόντως θα μπορούσε να εξετασθεί και στην έφεση σε συνάρτηση με ενδεχόμενη ανατροπή της κατάληξης ότι δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οικοδομές στη Σαλαμιού.
Η ορθότητα της κατάληξης αυτής προσβάλλεται με το λόγο έφεσης 2. Το πράγμα όμως χρήζει διευκρίνισης. Ο αδελφός μας Δικαστής απεφάσισε ότι δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οποιεσδήποτε οικοδομές στη Σαλαμιού καθ΄όσον, σύμφωνα με διάταγμα εκδοθέν δυνάμει του άρθρου 22 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (ΚΔΠ 360/90), δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια για οικοδομές στη Σαλαμιού. Η Εφεσείουσα δεν αμφισβητεί στην έφεση ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Λέγει όμως ότι το εν λόγω διάταγμα δεν ετύγχανε εφαρμογής καθ΄όσον είχε καταργηθεί με άλλο διάταγμα, ΚΔΠ 54/96. Η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία παρατηρεί ότι τέτοιο θέμα δεν ηγέρθη ποτέ πρωτοδίκως, αφού η ουσιαστική θέση της Εφεσείουσας τότε ήταν ότι, δεδομένου ότι επρόκειτο περί νέας οικοδομής και όχι προσθηκών σε υφιστάμενη οικοδομή, η ΚΔΠ δεν ετύγχανε εφαρμογής διότι δεν επληρούντο οι προϋποθέσεις της. Το θέμα είχε τεθεί δηλαδή με δεδομένη την ισχύ της ΚΔΠ 360/90 και αμφισβητούμενη μόνο τη δυνατότητα εφαρμογής της επί των ιδίων των όρων της προκειμένης περίπτωσης. Η κα Νικολαΐδου επιχειρηματολογεί περαιτέρω και ως προς την ουσία, εισηγούμενη ότι η ΚΔΠ 360/90, συνεχίζουσα να ισχύει στην προκειμένη περίπτωση σύμφωνα με τη νομολογία, ορθά εφαρμόσθηκε ώστε να οδηγήσει στην κατάληξη ότι δεν απαιτείτο πολεοδομική άδεια.
Είναι σαφές ότι το εγειρόμενο με το λόγο έφεσης 6 θέμα δεν μπορεί να εξετασθεί. Δεν ήταν μεταξύ των θεμάτων που ηγέρθησαν στην προσφυγή, αφού όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η ισχύς της ΚΔΠ 360/90 αλλά και η συζήτηση επικεντρώθηκε στο κατά πόσο είχε εφαρμογή επί των ιδίων των όρων της. Ούτε βέβαια συνιστά θέμα δημόσιας τάξης που μπορεί να εξετασθεί αυτεπάγγελτα. Η νομολογία, στην οποία αναφέρεται και η κα Νικολαΐδου (Κυπριανού ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 510, Θαλασσινός ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 255), δεν είναι υπό αμφισβήτηση.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με £500.- έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.