CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 3 ΑΑΔ 884

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 2807

Εφεσείουσα/Κα θ΄ης η αίτηση

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Αρχής, στις 15.3.95, αποφάσισε την πληρωμή δικαιωμάτων και από τους ίδιους τους αποσκευοφορείς προς την Αρχή. Αυτά καθορίστηκαν στο 40% των δικαιωμάτων των αποσκευοφορέων. Ρυθμίστηκε το ζήτημα του μηχανισμού της είσπραξής τους και η απόφαση τέθηκε σε εφαρμογή, με απόφαση που λήφθηκε στις 13.4.95, αναδρομικά από 1.4.95. Κοινοποιήθηκε στους αποσκευοφορείς και έκτοτε, κατά τη διευθέτηση που έγινε, ο Σύνδεσμος Ταξιδιωτικών Πρακτόρων απέκοπτε το 40% των δικαιωμάτων των αποσκευοφορέων και το κατέβαλλε στην Αρχή.

Οι εφεσίβλητοι αντέδρασαν αλλά περιορίστηκαν σε διαμαρτυρίες. Δεν προσέβαλαν εκείνη την απόφαση και το θέμα επανήλθε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Ταξιδιωτικών Πρακτόρων. Ανησυχούσαν για ενδεχόμενες συνέπειες που θα τους επηρέαζαν επειδή οι εφεσίβλητοι εισέπρατταν το 60% που τους αποδιδόταν με επιφύλαξη. ΄Εθεσαν το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο της Αρχής, έγιναν διαβουλεύσεις και η Αρχή διαφοροποίησε το μηχανισμό είσπραξης. Ο Σύνδεσμος Ταξιδιωτικών Πρακτόρων θα κατέβαλλε το σύνολο των δικαιωμάτων στην Αρχή και αυτή θα κατακρατούσε το 40%. Προς τούτο εκδόθηκε Γνωστοποίηση που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 28.3.97. Αναφερόταν σ΄αυτή το ύψος των δικαιωμάτων των αποσκευοφορέων, που ήταν το ίδιο με το αρχικό και η αλλαγή στον τρόπο κράτησης του 40%.

Επισημάνθηκε και πρωτοδίκως πως η ουσιαστική απόφαση λήφθηκε στις 15.3.95. Θεωρήθηκε, όμως, πως αυτή δεν ήταν εκτελεστή τότε. Η δημοσίευσή της με Γνωστοποίηση επιβαλλόταν από το Νόμο και, συνεπώς, αποτελούσε αναγκαίο τύπο της. ΄Οσο και αν εφαρμοζόταν στην πράξη ήταν ανύπαρκτη ή ανυπόστατη και ενδεχόμενη προσφυγή κατά του κύρους της πριν τη δημοσίευσή της, θα ήταν απαράδεκτη. Ανάχθηκε σε εκτελεστή πράξη υποκείμενη σε αναθεώρηση μόνο με τη Γνωστοποίηση η οποία και συνιστά την εκτελεστή πράξη. Οπότε, ορθά και εμπροθέσμως κατέστη το αντικείμενο της προσφυγής. Εγινε συναφώς αναφορά στο Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου του Ε. Π. Σπηλιωτόπουλου - Πρώτη έκδοση 1996, σελ. 168, στο Σύστημα του Ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου του Γ.Μ. Παπαχατζή, ΄Εκτη έκδοση, Πρώτος Τόμος σελ. 162 και στο Η Αίτηση Ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας του Θ.Δ. Τσάτσου, Τρίτη ΄Εκδοση σελ. 338.

Το άρθρο 25 του Νόμου περιέχει τη γενική εξουσιοδότηση για τον καθορισμό πληρωτέων δικαιωμάτων. Ο καθορισμός, όπως προνοείται, πρέπει να διενεργείται "τη εγκρίσει του Υπουργικού Συμβουλίου", με Κανονισμούς. Δεν εξαντλείται όμως σ' αυτά το νομοθετικό πλαίσιο. Θεσπίστηκαν οι Κανονισμοί που αναφέραμε στην αρχή, η ΚΔΠ 45/76, και με το μέρος VIII, όπως αναφέρεται στην πρωτόδικη απόφαση και δέχονται και οι δυο πλευρές, εισάγεται ρύθμιση, εννοείται με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, σε σχέση με δικαιώματα όπως τα συζητούμενα. Αυτά αφήνονται να καθορίζονται από την Αρχή και είναι κοινός τόπος στην παρούσα διαδικασία πως η απόφαση της 15.3.95 εκδόθηκε κατ' ενάσκηση της εξουσίας που αυτός ο Κανονισμός της παρέχει. Αν υπήρχε διάταξη για δημοσίευση με Γνωστοποίηση, θα εγειρόταν το ζήτημα της αληθινής φύσης της. Εδώ όμως διαπιστώνουμε ανυπαρξία διάταξης που να επιβάλλει δημοσίευση με Γνωστοποίηση τέτοιας απόφασης. Κατά το άρθρο 10(ιζ) του Νόμου η Αρχή δύναται, μεταξύ άλλων, να δημοσιεύει Γνωστοποιήσεις. Δεν της επιβάλλεται τέτοιο καθήκον και, το κυριότερο, δεν καθορίζεται τέτοια Γνωστοποίηση ως συναρτημένη προς τη συζητούμενη απόφαση της Αρχής. Το γεγονός ότι η Αρχή επέλεξε να δημοσιεύσει τη Γνωστοποίηση δεν είναι παράγοντας σχετικός προς το θέμα. Ούτε ήταν η Γνωστοποίηση, με οποιοδήποτε τρόπο, μέρος των Κανονισμών. Το κατά πόσο θα ήταν δυνατό να μή καθοριστούν τα συγκεκριμένα ποσά στους ίδιους τους Κανονισμούς με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου αλλά να προκύψουν με επί τούτου απόφαση της Αρχής, χωρίς την έγκριση των ποσών από το Υπουργικό Συμβούλιο δυνάμει του Μέρους VIII των Κανονισμών, αποτελούσε θέμα ουσίας. Και τελικά αυτός ήταν ο βασικός λόγος ακύρωσης του καθορισμού που έγινε. Οι εφεσείοντες έχουν άλλη άποψη και επί αυτού αλλά δεν δικαιολογείται να επεκταθούμε.