|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 3 ΑΑΔ 778
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑP. 2761
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΑΜΒΗ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ.Δ.
Δήμος Αραδίππου,
Εφεσείων
- και -
Έλλης Θεοδούλου, από τη Λάρνακα,
Εφεσίβλητης
---------------------------
20 Σεπτεμβρίου 2001
Για τον εφεσείοντα: Α.Σ. Αγγελίδης.
Για την εφεσίβλητη: Α. Ανδρέου.
---------------------------
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου
θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Στις 17 Αυγούστου 1995 εκδόθηκε η Πολεοδομική Άδεια αρ. ΛΑΡ/0366/95 για την ανάπτυξη του τεμαχίου 91, Φ/Σ XL/47.Ε.1, τοποθεσία Δρόμος προς Λάρνακα, στην Αραδίππου. Η ανάπτυξη θα συνίστατο στην ανέγερση πρατηρίου πετρελαιοειδών. Στους όρους της άδειας περιλήφθηκε η εξής σημείωση:
"
Σημείωση προς την Αρμόδια Αρχή:α) Με τη νέα διευθέτηση του οδικού δικτύου στην περιοχή η δεσμευτική ρυμοτομία που επηρεάζει το υπό ανάπτυξη τεμάχιο καθώς επίσης και τα τεμάχια με αριθμό 68, 69, 671, 93 και 92 τροποποιείται και ως εκ τούτου θα πρέπει εσείς ως Αρμόδια Αρχή να προβείτε στις
κατάλληλες ενέργειες για ανάκληση της ρυμοτομίας.β) Εισηγούμαι να μην εκδοθεί η άδεια οικοδομής πριν την υλοποίηση της σημείωσης (α) πιο πάνω.
.................................. .................................................. ..................."
Βάσει της εν λόγω άδειας η εφεσίβλητη υπέβαλε στον Δήμο Αραδίππου, αρμόδια τοπική αρχή, την αίτηση αρ. Β173/95 για την έκδοση άδειας οικοδομής.
Σε συνεδρία, ημερ. 9 Νοεμβρίου 1995, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να μην προβεί σε ανάκληση της ρυμοτομίας και επακόλουθα να μην εκδόσει την αιτηθείσα άδεια. Παραθέτουμε το σύντομο πρακτικό:
"3.0
Αίτηση Έλλης Θεοδούλου, για ανέγερση σταθμού πρατηρίουπετρελαιοειδών
Το Δημοτικό Συμβούλιο, αφού εμελέτησε εκ νέου το πιο πάνω αίτημα και κυρίως το θέμα της ανάκλησης της δεσμευτικής ρυμοτομίας, απεφάσισε όπως για λόγους ασφαλείας, να μη γίνει ανάκληση της ρυμοτομίας, γνωρίζοντας ότι με την απόφαση αυτή δεν μπορεί να εκδοθεί άδεια οικοδομής."
Η εφεσίβλητη προσέβαλε την εν λόγω απόφαση στο Ανώτατο Δικαστήριο με την προσφυγή αρ. 72/96, η οποία στις 14 Νοεμβρίου 1997 απορρίφθηκε. Υποδείχθηκε ότι, αφού ο Δήμος είχε καταλήξει πως για λόγους ασφαλείας δεν ήταν διατεθειμένος να ανακαλέσει τη δεσμευτική ρυμοτομία, καθίστατο αδύνατη η έγκριση της αίτησης.
Στις 17 Μαρτίου 1997, μετά που η εφεσίβλητη υπέβαλε στην Πολεοδομική Αρχή νέα αίτηση με τροποποιημένα σχέδια, τα οποία λάμβαναν υπόψη τη ρυμοτομική γραμμή, εκδόθηκε τροποποιημένη πολεοδομική άδεια. Με την οποία απαλείφθηκε η προηγούμενη σημείωση, ενώ με νέα σημείωση υπενθυμίζετο
ο Δήμος ότι η Πολεοδομική Αρχή είχε ήδη υιοθετήσει εισήγηση του Δημοτικού Μηχανικού για μετακίνηση, πιο πέρα από το κτήμα της εφεσίβλητης, κάποιας προτεινόμενης στάσης λεωφορείου.Στηριζόμενη στην τροποποιημένη πολεοδομική άδεια, η αιτήτρια στις 18 Μαρτίου 1997 ανανέωσε το αίτημά της για χορήγηση άδειας οικοδομής. Ο Δήμος με επιστολή του, ημερ. 22 Ιουλίου 1997, απάντησε στην εφεσίβλητη ότι απέρριψε και αυτή την αίτηση. Ανέφερε ότι ενώ "η απαλλαγή της εισήγησης της πολεοδομικής αρχής για ανάκληση της δεσμευτικής ρυμοτομίας είναι απόλυτα ορθή και έτσι εξασφαλίζει το καθεστώς της διαχείρισης της λεωφόρου Κυριάκου Μάτση σε όλο το μήκος μέχρι το χώρο του Γυμνασίου του Δήμου", εν τούτοις δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει την σκοπούμενη ανάπτυξη γιατί, κατά την
άποψή του, αυτή θα επάγετο αριθμό προβλημάτων. Συνόψισε καταληκτικά ότι:"Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αραδίππου, λαβάνοντας υπόψη:
α) Την τροποποιημένη διαχείριση του συγκεκριμένου τεμαχίου σε σχέση με τα υπόλοιπα, όσον αφορά τη λωρίδα προστασίας για την υπόκλιση της άμεσης πρόσβασης προς το δρόμο πρωταρχικής σημασίας (λεωφ. Κυριάκου Μάτση).
β) Την ασφάλεια της περιοχής η οποία αναλύεται σαν πολύπτυχο θέμα
(ι) Οδική ασφάλεια (κυκλοφοριακή φόρτιση)
(ιι) Ασφάλεια των προϊόντων που θα χρησιμοποιεί η
συγκεκριμένη ανάπτυξη
(ιιι) Κυκλοφοριακός φόρτος
απεφάσισε να μην επιτρέψει τη συγκεκριμένη ανάπτυξη στην περιοχή."
Η απόφαση προσεβλήθη. Αυτή τη φορά η εφεσίβλητη πέτυχε ακύρωση. Ο συνάδελφός μας, που εξέτασε την προσφυγή, υπέδειξε ότι η πολεοδομική άδεια, όπως τροποποιήθηκε, δεν περιλάμβανε αίρεση για ανάκληση της δεσμευτικής ρυμοτομίας με την οποία η επιδιωκόμενη ανάπτυξη ήταν πλέον ευθυγραμμισμένη και επομένως κατέληξε πως δεν συνέτρεχε λόγος για απόρριψη της αίτησης με αναφορά στην ανάπτυξη. Απέδωσε δε την απόρριψη σε αδυναμία του Δήμου να αντιληφθεί ή να αξιολογήσει ορθά τα γεγονότα της υπόθεσης.
Με την έφεση ο Δήμος προβάλλει ότι εσφαλμένα ήταν που το Δικαστήριο πρωτόδικα θεώρησε πως η απορριπτική απόφαση στηρίχθηκε σε λανθασμένη αντίληψη αναφορικά με τη ρυμοτομία. Επισημαίνει ότι ρητά αναγνώρισε πως η τροποποιηθείσα πολεοδομική άδεια λάμβανε υπόψη τη δεσμευτική ρυμοτομία και υποβάλλει ότι οι δοθέντες λόγοι απόρριψης αφορούσαν τις ανάγκες που προέκυπταν κατά την άσκηση διακριτικής εξουσίας για χορήγηση άδειας οικοδομής.
Είναι, κατά την άποψή μας, προφανές ότι η ακύρωση της προσβληθείσας διοικητικής απόφασης καθίστατο αναπόφευκτη. Κι αυτό διότι ο Δήμος υπερέβη την εξουσία του. Διαρκούσης της ισχύος της πολεοδομικής άδειας, η ανάπτυξη την οποία η Πολεοδομική Αρχή ενέκρινε δεν υπέκειτο σε αναθεώρηση από τον Δήμο. Αποτελούσε το δεδομένο προς το οποίο ο Δήμος δεν είχε δικαίωμα να αντιταχθεί κατά την εξέταση της αίτησης για άδεια οικοδομής. Η κρίση αναφορικά με την ανάπτυξη, βάσει του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (Ν. 90/72 όπως τροποποιήθηκε), ανήκει στην Πολεοδομική Αρχή. Η εξουσία για την έκδοση αδειών οικοδομής, βάσει του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, (όπως τροποποιήθηκε), περιορίζεται μόνο στις ανάγκες πραγμάτωσης της ήδη εγκριθείσας ανάπτυξης. Η τοπική αρχή μπορεί να επιβάλει όρους, είτε υπό μορφή λογικά αναμενομένων εξειδικεύσεων στο πλαίσιο εκτέλεσης όρων που ήδη τέθηκαν με την πολεδομική άδεια, είτε υπό μορφή ρυθμίσεων που ενώ δεν αφίστανται των όρων της πολεοδομικής άδειας, εμπεριέχουν ωστόσο και τις δικές της ιδιαίτερες απαιτήσεις στον τομέα που καλύπτει η αρμοδιότητά της. Ο Δήμος, στην προκείμενη περίπτωση, δεν ενήργησε με αναφορά σε αυτά. Απέρριψε την αίτηση της εφεσίβλητης ως αποτέλεσμα υποκατάστασης της κρίσης της Πολεοδομικής Αρχής, ως προς την σκοπούμενη ανάπτυξη, με τη δική του. Φαίνεται μάλιστα πως ο Δήμος γνώριζε ότι δεν διατηρούσε τέτοιο δικαίωμα. Με επιστολή ημερ. 20 Μαΐου 1997 προς την τότε δικηγόρο του, ο Δήμος ζήτησε να πληροφορηθεί "το κόστος εάν υπάρχει σε περίπτωση που αρνηθεί να εκδόσει οικοδομική άδεια, για την πιο πάνω ανάπτυξη, αφού ήδη έχει εκδοθεί Πολεοδομική Άδεια". Η δε απάντηση την οποία έλαβε, ημερ. 5 Ιουνίου 1997, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ο Δήμος εν τέλει επέλεξε να αναλάβει το κόστος της αυθαιρεσίας.
Υπάρχει και δεύτερος λόγος έφεσης. Στρέφεται κατά της πρωτόδικης διαταγής για έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης. Η διαταγή συνάδει με τη νομολογιακή γραμμή του Ανωτάτου Δικαστηρίου: βλ. Tasni Trading Co. Ltd v. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, Α.Ε. 2620 ημερ. 15 Μαρτίου 2001. Θα πρέπει δε, στην ίδια βάση, να εκδόσουμε και διαταγή για τα έξοδα της έφεσης.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ