CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 3 ΑΑΔ 571

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 2800

Εφεσείουσα

Το άρθρο 48 του Ν.1/90 αντιδιαστέλλει τον όρο μετακίνηση από τον όρο μετάθεση. «Μετάθεση» σημαίνει τη μετατόπιση υπάλληλου η οποία συνεπάγεται αλλαγή τόπου διαμονής, σε αντίθεση με τη «μετακίνηση» που σημαίνει τη μετατόπιση υπάλληλου που δεν συνεπάγεται μια τέτοια αλλαγή. Οι μεταθέσεις υπαλλήλων διενεργούνται από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, ύστερα από πρόταση της αρμόδιας αρχής, δεόντως αιτιολογημένη (άρθρο 48(2)), ενώ οι μετακινήσεις των υπαλλήλων διενεργούνται από τον προϊστάμενο του οικείου τμήματος, με απόφασή του δεόντως αιτιολογημένη (άρθρο 48(3)).

Η χρήση του όρου εκτελεστή διοικητική πράξη δηλώνει το αντίστροφο των μέτρων εσωτερικής τάξης τα οποία στερούνται εκτελεστού χαρακτήρα και δεν προσβάλλονται παραδεκτώς με αίτηση ακύρωσης (Π. Δ. Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, 2^η ΄Εκδοση, παραγρ. 516 και ΣτΕ 1821/89 (Ολ.)). Μια διοικητική πράξη έχει εξ ορισμού εξωτερικές έννομες συνέπειες. Η διάκριση μεταξύ διοικητικής πράξης και μέτρων εσωτερικής τάξης, όπως παρατηρεί ο Δαγτόγλου ανωτέρω, δεν είναι σαφής και εύκολη στο πλαίσιο των ειδικών, κυριαρχικών ή εξουσιαστικών σχέσεων, όπως είναι για παράδειγμα η υπαλληλική ή μαθητική σχέση. Πειθαρχικές ποινές στο πλαίσιο των σχέσεων αυτών έχουν εξωτερικές έννομες συνέπειες μόνο όταν θίγουν τον πυρήνα της σχέσης, δηλαδή τη σύσταση, ύπαρξη και περιεχόμενό της. Μόνο τότε αποτελούν διοικητικές πράξεις που προσβάλλονται παραδεκτώς με αίτηση ακύρωσης. Το αντίθετο ισχύει για τα μέτρα εσωτερικής τάξης (βλέπε επίσης ΣτΕ 97/1980).

Στην ελληνική νομολογία η απλή μετακίνηση υπάλληλου που δεν επάγεται μεταβολή της οικογενειακής του κατάστασης δεν φέρει χαρακτήρα εκτελεστής διοικητικής πράξης, γι΄ αυτό και κρίθηκε ότι είναι απαράδεκτη η αίτηση για ακύρωσή της (ΣτΕ 298/54 ).

´Ïðùò åðéóçìáß&# 237;åôáé êáé óôçí õðüèåóç Äçìçôñé&# 220;äïõ í. Äçìïêñáô&# 223;áò (Áñ.2) (1991) 4 Á.Á.Ä. 2110, 2113, ç äéÜêñéóç ìåôáîý ôçò åîïõóßáò ãéá ìåôÜèåóç ðïõ ðáñÝ÷åôá&# 233; óôçí ÅðéôñïðÞ Äçìüóéáò Õðçñåóßá&# 242; êáé ôçò åîïõóßáò ãéá ìåôáêßíç&# 243;ç ðïõ ðáñÝ÷åôá&# 233; óôïí ðñïúóôÜì&# 229;íï ôïõ ôìÞìáôïò, áíôáíáêë&# 220; ôï äéÜöïñï ÷áñáêôÞñ&# 225; ôùí äýï ðñÜîåùí, äçëáäÞ ôïí åóùôåñéê&# 252; ÷áñáêôÞñ&# 225; ôïõ ìÝôñïõ ôçò ìåôáêßíç&# 243;çò êáé ôï ñõèìéóôé&# 234;ü ãéá ôá äéêáéþìá&# 244;á êáé ôéò õðï÷ñåþó&# 229;éò ôïõ õðÜëëçëï&# 245;, ÷áñáêôÞñ&# 225; ôçò ìåôÜèåóç&# 242;. Η απόφαση επί παντός θέματος ðïõ Üðôåôáé ôçò õðüóôáóç&# 242; äçìüóéïõ õðÜëëçëï&# 245; âñßóêåôá&# 233; åíôüò ôçò áñìïäéüô&# 231;ôáò ôçò ÅðéôñïðÞ&# 242; Äçìüóéáò Õðçñåóßá&# 242;. Ç ìåôáêßíç&# 243;ç, óå áíôßèåóç ìå ôç ìåôÜèåóç, óõíéóôÜ åóùôåñéê&# 252; ìÝôñï, ìç õðïêåßìå&# 237;ï óå áíáèåþñç&# 243;ç, ëüãù Ýëëåéøçò åêôåëåóô&# 252;ôçôáò. Óôçí õðüèåóç Vrahimis, a minor v. The Republic (1984) 3 C.L.R. 1428, 1435, üðïõ åîåôÜóôç&# 234;å ç äéÜêñéóç ìåôáîý äéïéêçôé&# 234;Þò ðñÜîçò êáèïñéóô&# 233;êÞò íïìéêþí äéêáéùìÜ&# 244;ùí êáé åóùôåñéê&# 222;ò ðñÜîçò ôçò äéïßêçóç&# 242;, ôïíßóôçê&# 229; ç åôïéìüôç&# 244;á íá αναëçöè& #229;ß äéêáéïäï&# 243;ßá üôáí óõãêåêñé&# 236;Ýíç ðñÜîç Ý÷åé, ðáñÜ ôá ôõðéêÜ ôçò ÷áñáêôçñ&# 233;óôéêά, εμφανείς συνέπειες στον πολίτη.