Η καθ΄ης η αίτηση Αρχή, αφού εξέτασε το αίτημα, αποφάσισε να μη το εγκρίνει και ενημέρωσε σχετικά τους δικηγόρους του με επιστολή ημερομηνίας 11.11.94. Η αρνητική αυτή απόφαση ήταν και το αντικείμενο της προσφυγής.

Ο πρωτόδικος Δικαστής, δεχόμενος προδικαστική ένσταση της Αρχής, έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ήταν εκτελεστή διοικητική πράξη αφού αφορούσε την προώθηση κανονισμών που ήταν νομοθετικής φύσης και απέρριψε την προσφυγή. Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πιο πάνω απόφασης.

Το τί ο εφεσείων ζήτησε ουσιαστικά από την Αρχή να ασκήσει ήταν τις αρμοδιότητες που της παρέχει το άρθρο 19(2) των Περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμων (Ν. 38/72 όπως τροποποιήθηκε) για να εκδώσει κανονισμούς που προβλέπουν την αύξηση της μισθοδοσίας του Γενικού Διευθυντή της Αρχής με αναδρομική ισχύ από 1.1.80. Το σχετικό άρθρο προνοεί τα ακόλουθα:

Είναι προφανές ότι η αρμοδιότητα της Αρχής με βάση το άρθρο 19(2) είναι νομοθετικού και όχι διοικητικού ή εκτελεστικού χαρακτήρα, αφού απόρροια τους είναι η δημιουργία καταστάσεων γενικών, απρόσωπων και αντικειμενικών και όχι εξατομικευμένων, όπως είναι οι ατομικές διοικητικές πράξεις. Στην παρούσα περίπτωση αφορούν τον εκάστοτε Γενικό Διευθυντή της Αρχής και όχι αποκλειστικά τον εφεσείοντα. Η θέση του τελευταίου ότι ισοδυναμεί η άρνηση με ατομική πράξη διότι η αναδρομική ισχύς οποιασδήποτε αναδιάρθρωσης αφορά μόνο τον ίδιο, που υπηρετούσε κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν μπορεί να ευσταθήσει. Η αναδιάρθρωση δεν αφορά μόνο την αναδρομικότητα της ισχύος της αλλά και τη ρύθμιση και αύξηση γενικά της μισθοδοσίας, που επηρεάζει όχι μόνο τον εφεσείοντα αλλά και τον εκάστοτε Διευθυντή της Αρχής. Εν πάση όμως περιπτώσει, η γενική φύση της αιτούμενη ρύθμισης δεν επηρεάζεται από το γεγονός ότι, εκ συμπτώσεως, εκείνος που θα επωφεληθεί από την αναδρομικότητα είναι μόνο ο εφεσείων. Το ότι θα επηρεάζετο άμεσα ο εφεσείων δεν προσδίδει στην απόρριψη του αιτήματος του οποιοδήποτε εξατομικευμένο χαρακτήρα. Σύμφωνα με πάγια νομολογία, ο εφεσείων δεν μπορεί να απαιτεί από τη διοίκηση την έκδοση πράξης κανονιστικού περιεχομένου και το δικαίωμα του περιορίζεται σε αντικείμενο που συνιστά ατομική διοικητική πράξη.

Παρατηρούμε επίσης πως το γεγονός ότι, με το άρθρο 19(2), η εξουσία για τη ρύθμιση της μισθολογίας και των όρων υπηρεσίας των υπαλλήλων της Αρχής δίδεται στην ίδια την Αρχή, αυτό δεν δημιουργεί κανένα δικαίωμα υπέρ οποιουδήποτε. Ούτε και η μη υλοποίηση προηγούμενης απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου για αναδιάρθρωση και μισθολογική αναβάθμιση της θέσης του Γενικού Διευθυντή δημιουργεί υποχρέωση υλοποίησης της ή δίδει ή επηρεάζει οποιαδήποτε δικαιώματα του αιτητή. Τόσο το κατά πόσο η Αρχή θα προβεί σε αναδιάρθρωση και μισθολογική αναβάθμιση όσο και το πότε θα προβεί σε αυτά, εξαρτάται και κρίνεται από την ίδια με βάση όλους τους σχετικούς παράγοντες. Επί του προκειμένου αναφέρουμε ενδεικτικά πως, όπως προκύπτει από τη σελ.24 των πρακτικών, η εφεσίβλητη Αρχή είχε ζητήσει την προώθηση κανονιστικής ρύθμισης του επίδικου θέματος, όμως η Υπηρεσία Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού, στην οποία στάληκε το θέμα από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων για διατύπωση άποψης, εξέφρασε αντίθεση προς την επίδικη κανονιστική ρύθμιση, εμμένοντας στην ήδη γενόμενη αξιολόγηση, η οποία καθόρισε τον πάγιο μισθό της θέσης του εφεσείοντα σε £8.142 (σελ.26 των πρακτικών). Όπως επιπρόσθετα επισημαίνεται στο περίγραμμα αγόρευσης των εφεσίβλητων, η Βουλή των Αντιπροσώπων καταψήφισε πρόνοιες στους προϋπολογισμούς της Αρχής για τα έτη 1990-1992 για καθορισμό ως πάγιου μισθού της θέσης του Γενικού Διευθυντή £8.482 ετησίως, με αναδρομική εφαρμογή από 1.1.80. Από τα πιο πάνω προκύπτει, ασχέτως του προσβλητού της απόφασης, πως αιτιολογημένα η Αρχή δεν ικανοποίησε το αίτημα του εφεσείοντα.

Για όλους τους πιο πάνω λόγους η έφεση κρίνεται αβάσιμη και απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντα.

Δ. Δ. Δ. Δ. Δ.

/Χ.Π