CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 3 ΑΑΔ 105

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα και το ενδιαφερόμενο μέρος ήταν υποψήφιοι για μια θέση Επιθεωρητή Α (Μέση Εκπαίδευση) για τη Φυσική Αγωγή. Η θέση είναι Πρώτου Διορισμού και Προαγωγής. Αφού προκηρύχθηκε η θέση, υποβλήθηκαν πέντε αιτήσεις. Ακολούθως συστάθηκε Συμβουλευτική Επιτροπή με βάση το άρθρο 35A (2) (ε) των περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμων (ο Νόμος). Μετά από τη μελέτη όλων των στοιχείων η Συμβουλευτική Επιτροπή διαπίστωσε ότι μόνο τρεις από τους πέντε υποψηφίους (μεταξύ των οποίων η εφεσείουσα και το ενδιαφερόμενο μέρος) κατείχαν τα απαραίτητα από το Σχέδιο Υπηρεσίας της θέσης προσόντα. Ειδικά σε σχέση με το προσόν της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης (παράγραφος 3(2) του Σχεδίου Υπηρεσίας) η Συμβουλευτική Επιτροπή εξέτασε τα μεταπτυχιακά προσόντα που κατείχαν οι υποψήφιοι και έκρινε ότι αυτά ήσαν διάρκειας ενός τουλάχιστον ακαδημαϊκού έτους και, παράλληλα, ήσαν συναφή με τα καθήκοντα της θέσης σύμφωνα με το Σχέδιο Υπηρεσίας. Αναφορικά με την εφεσείουσα και το ενδιαφερόμενο μέρος η Συμβουλευτική Επιτροπή σημείωσε τα ακόλουθα:

Κρίνουμε ότι ο λόγος αυτός δεν ευσταθεί. Η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσίβλητη δεν εδικαιούτο, αυτόβουλα, χωρίς ένσταση της εφεσείουσας ή άλλου υποψηφίου, να αποφασίσει κατά πόσο το ενδιαφερόμενο μέρος ήταν προσοντούχο ή όχι και, ανάλογα, να το αφαιρέσει ή όχι από τον κατάλογο της Συμβουλευτικής Επιτροπής, είναι ορθή. Ο καταρτισμός του καταλόγου είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Συμβουλευτικής Επιτροπής η οποία και αποφασίζει ποιοι είναι οι προσοντούχοι υποψήφιοι. Η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας εξετάζει μόνο και αποφασίζει τις ενστάσεις που υποβάλλονται βάσει του άρθρου 35Β (7) του Νόμου. Το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας (Κωνσταντινίδης, Δ.) στην υπόθεση Δημοκρατία κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1995) 3 ΑΑΔ 53, στις σελίδες 57 έως 58, είναι σαφές και δεν επιδέχεται τη διαφοροποίηση ούτε είναι εσφαλμένο όπως εισηγείται ο δικηγόρος της αιτήτριας:

(Βλ. επίσης Λ. Ιατρού ν. ΕΕΥ, Προσφυγή Αρ. 775/96, απόφαση 15.1.1999 και Σ. Γιάλλουρου ν. ΕΕΥ, Προσφυγή Αρ. 263/98, απόφαση 18.2.2000).

Ο δεύτερος λόγος έφεσης που προβάλλεται είναι ότι η πρωτόδικη απόφαση αξιολόγησε εσφαλμένα τα πραγματικά δεδομένα αναφορικά με την αξία, τα προσόντα και την αρχαιότητα της εφεσείουσας και του ενδιαφερόμενου μέρους, ενώ ο τρίτος λόγος είναι ότι η πρωτόδικη απόφαση εσφαλμένα έκρινε ότι η απόφαση της εφεσίβλητης για επιλογή του ενδιαφερόμενου μέρους ήταν επαρκώς αιτιολογημένη. Σύμφωνα με το δικηγόρο της εφεσείουσας, αυτή υπερείχε του ενδιαφερόμενου μέρους «κατά τρόπο προφανή». Υπερείχε σε αξία, εφόσον, στη βάση των υπηρεσιακών εκθέσεων, υπερείχε στην «αριθμητική αξία», έστω και αν, σύμφωνα με τον Κανονισμό 29 της ΚΔΠ 223/76, η εκπαιδευτική υπηρεσία και των δύο ήταν «εξαίρετη», εφόσον και οι δύο είχαν βαθμολογία 36 και άνω. Υπερείχε σε προσόντα, εφόσον κατείχε το Supplementary Certificate in Physical Education of East Sussex College of Higher Education, έστω και αν το προσόν αυτό ήταν πρόσθετο από τα προβλεπόμενα στο Σχέδιο Υπηρεσίας. Υπερείχε, τέλος, και σε αρχαιότητα, κατά επτά περίπου χρόνια, ενώ, παράλληλα, κατείχε ψηλότερη θέση από το ενδιαφερόμενο μέρος. Όσον αφορά την προσωπική συνέντευξη, πάντοτε σύμφωνα με το δικηγόρο της αιτήτριας, εφόσον και οι δύο υποψήφιοι ήσαν «εξαίρετοι» στη βάση των υπηρεσιακών εκθέσεων, το μέγιστο αποτέλεσμα που αυτή μπορούσε να έχει για το ενδιαφερόμενο μέρος ήταν να το καταστήσει εξίσου «εξαίρετο» με την εφεσείουσα και, επομένως, η συνέντευξη από μόνη της δεν μπορούσε να προσδώσει επαρκή αιτιολογία στην τελική κρίση της εφεσίβλητης για υπεροχή του ενδιαφερόμενου μέρους έναντι της εφεσείουσας.

Ούτε αυτοί οι λόγοι ευσταθούν. Από πλευράς αξίας, οι υπηρεσιακές εκθέσεις, στα τελευταία είκοσι χρόνια (1977-1996), παρουσίαζαν και τους δύο υποψηφίους με τη γενική βαθμολογία «εξαίρετος». Η ελάχιστη αριθμητική διαφορά αξίας της εφεσείουσας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν ως οριακή. Από πλευράς προσόντων, η εκ μέρους της εφεσείουσας κατοχή του πρόσθετου προσόντος δεν μπορούσε, σύμφωνα με τη νομολογία, να έχει παρά μόνο οριακή σημασία. Η δε αρχαιότητά της, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, σύμφωνα με τη νομολογία που αφορά τις προαγωγές, και μόνο, αυτή επικρατεί όταν οι άλλοι παράγοντες που συνθέτουν την καταλληλότητα των υποψηφίων είναι ίσοι, εφόσον εδώ επρόκειτο για πλήρωση θέσης πρώτου διορισμού και προαγωγής, και μάλιστα θέσης ψηλά στην ιεραρχία, δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ιδιαίτερη σημασία. Από την άλλη, η μειωμένη απόδοση της εφεσείουσας κατά τη συνέντευξη, που, για τους λόγους που εξήγησε η εφεσίβλητη, απέληξε στο γενικό χαρακτηρισμό «καλά», κατ΄ αντίθεση με το ενδιαφερόμενο μέρος, που πέτυχε γενικό χαρακτηρισμό «πάρα πολύ καλά», δεν μπορούσε παρά να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την εφεσίβλητη ως συμπληρωματικό στοιχείο κρίσης της αξίας του κάθε υποψηφίου (άρθρο 35 Β (10)(ιιι) του Νόμου) και, μάλιστα, με αυξημένη βαρύτητα, δεδομένου ότι η υπό πλήρωση θέση ήταν πρώτου διορισμού και προαγωγής, ήταν θέση ψηλά στην ιεραρχία, το δε Σχέδιο Υπηρεσίας απαιτούσε οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες, παράλληλα με ενημερότητα πάνω στα προβλήματα της μέσης εκπαίδευσης και στις εξελίξεις των θεμάτων του μαθήματος της σωματικής αγωγής, στοιχεία σε σχέση με τα οποία η σαφής υπεροχή του ενδιαφερόμενου μέρους (που διεκδικούσε πρώτο διορισμό), όπως αυτή διαπιστώθηκε από την εφεσίβλητη, αποκτούσε ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Έχοντας υπόψη τις αρχές που διέπουν το δικαστικό έλεγχο των διορισμών ή προαγωγών, ιδιαίτερα σε θέσεις ψηλά στην ιεραρχία, όπως η επίδικη, και το υλικό που είχε ενώπιόν της η εφεσίβλητη (αξία, προσόντα, αρχαιότητα και εντύπωση από τις συνεντεύξεις), σε συνάρτηση με τις αρχές που διέπουν τη βαρύτητα που πρέπει να αποδίδεται στο υλικό αυτό, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, όπως και το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση, στη βάση της αιτιολογίας πάνω στην οποία στηρίχθηκε, ήταν εύλογα επιτρεπτή στην εφεσίβλητη. Η εφεσείουσα δεν ικανοποίησε, ως εβαρύνετο, ότι είχε έκδηλη υπεροχή έναντι του ενδιαφερόμενου μέρους ώστε να δικαιολογείται η επέμβασή μας.

Ούτε και αυτός ο λόγος ευσταθεί. Σύμφωνα με τη νομολογία η επιδίκαση εξόδων ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του εκδικάζοντος την προσφυγή Δικαστηρίου. Το Εφετείο δεν επεμβαίνει εκτός όπου καταφαίνεται ότι η απόφαση είναι άδικη ή καταφανώς εσφαλμένη. Στην προκείμενη περίπτωση δεν διαπιστώνουμε κάτι τέτοιο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, εφάρμοσε εύλογα τον κανόνα ότι τα έξοδα της δίκης ακολουθούν το αποτέλεσμα. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Χατζηγεωργίου ν. Δημοκρατίας ΑΕ2271, 29.1.1999).