CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 3 ΑΑΔ 91

Αναθεωρητική Έφεση αρ. 2681.

Σύνθεση Δικαστηρίου: ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΔΔ.

Mεταξύ:

Ημερομηνία: 27 Φεβρουαρίου 2001.

ΠΙΚΗΣ, Π.: Στην απόφαση που ακολουθεί εξηγώ τους λόγους που με οδηγούν σε αντίθετο αποτέλεσμα από την κατάληξη της πλειοψηφίας. Κρίνω ότι ο περί Διενέργειας Προαγωγών και Διορισμών στη Δημοτική Εκπαίδευση (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμος του 1995 (Ν.78(Ι)/95) (o νόμος), θεσπίστηκε κατά παράβαση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών, διαπίστωση που αναιρεί το νομικό υπόβαθρο της επίδικης διοικητικής απόφασης και την καθιστά άκυρη. Δεν θα ενδιατρίψω στο πραγματικό υπόβαθρο, ή στα θέματα που τίθενται με την έφεση τα οποία με ακρίβεια προσδιορίζονται στην απόφαση της πλειοψηφίας που ετοιμάστηκε από το Γαβριηλίδη, Δ. Θα επικεντρωθώ στο σκοπό του νόμου και στις διατάξεις εκείνες που προσδίδουν το στίγμα της αντινομίας του προς την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όλως ιδιαίτερα στο άρθρο 5(3) του νόμου.

Αντικείμενο του νόμου ήταν ο επαναπροσδιορισμός, για τη χρονική περίοδο της ισχύος του, των νομοθετικά καθορισθέντων στοιχείων που προσμετρούσαν σε προαγωγές εκπαιδευτικών στην στοιχειώδη εκπαίδευση (άρθρο 6 του Νόμου). Ο νόμος θεσπίστηκε προς πλήρωση του κενού που προέκυψε μετά την απόφαση στη Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας Προσφυγή αρ. 747/93 - 8.3.1995, σύμφωνα με την οποία οι βαθμολογίες των εκπαιδευτικών από τους επιθεωρητές για μια χρονική περίοδο, ήταν έκνομες. Ενώ οι περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Επιθεώρησις και Αξιολόγησις) Κανονισμοί του 1976 (Κ.Δ.Π. 223/76), καθόρισαν το 40, ως την ανώτατη βαθμολογία, οι επιθεωρητές με προσυμφωνημένη απόφασή τους καθόρισαν το 36, ως την ανώτατη δυνατή βαθμολογία αφιστάμενοι εις τούτο από το πνεύμα και το γράμμα του νόμου. Οι αντινομικές τους αξιολογήσεις αποκηρύχθηκαν ως άκυρες καθιστώντας τις υφιστάμενες βαθμολογίες απαράδεκτες ως στοιχείο κρίσης για τις προαγωγές των επηρεαζομένων εκπαιδευτικών.

Αντί της αντιμετώπισης του κενού που δημιουργήθηκε με πρόσφορα διοικητικά μέτρα, επενέβη ο νομοθέτης προς πλήρωσή του με την υποκατάσταση του ισχύοντος νομικού κανόνα με νέο ο οποίος θα ίσχυε από την ημέρα έκδοσης του νόμου, 14.7.1995, μέχρι την 31.12.96. Κατά την περίοδο που θα μεσολαβούσε αναστελλόταν η ισχύς των διατάξεων των άρθρων 35Α και 35Β του περί Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου (Ν.10/69 όπως τροποποιήθηκε) που καθόριζαν τα στοιχεία που προσμετρούσαν για τις προαγωγές εκπαιδευτικών. Αντί εκείνων θα ίσχυαν οι διατάξεις των άρθρων 4 και 5 του νόμου και τα στοιχεία που ορίζονται σ΄ αυτά. Ατόνησε τοιουτοτρόπως το νομικό καθεστώς κάτω από το οποίο υπηρέτησαν οι διδάσκαλοι σε σχέση με την αξιολόγηση της υπηρεσίας τους, το οποίο όμως αναβίωσε μετά την εκπνοή της ζωής του νόμου.

Ο εφεσείων υποστήριξε, ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου, χωρίς επιτυχία, ότι ο νόμος προσκρούει στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών εφόσον αποβλέπει στη ρύθμιση θέματος που ανάγεται στη διοικητική λειτουργία. Εξίσου ανεπιτυχώς, πρόβαλε (ο εφεσείων) ότι ο νόμος προσβάλλει την αρχή της ισότητας που κατοχυρώνει το Άρθρο 28 του Συντάγματος.

Στη Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ. ν. Δήμου Λ/σού (1993)3 Α.Α.Δ. 25, υπογραμμίστηκε ότι δεν χωρεί ρύθμιση διοικητικού θέματος από τη νομοθετική εξουσία. Κρίθηκε ότι η ακύρωση διαταγμάτων απαλλοτρίωσης αποτελεί πτυχή της εκτελεστικής εξουσίας, οπόταν η ακύρωσή τους από τη νομοθετική εξουσία προσέκρουε στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών και για το λόγο αυτό ήταν αντισυνταγματική. Διαφωτιστική επί του ιδίου θέματος, είναι και η απόφαση στην Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν. Βουλής (Αρ.1) (1992)3 Α.Α.Δ. 109.

Στη Savva and Others v. Republic (1988)3 C.L.R. 160 διαπιστώθηκε ότι οι εμπιστευτικές εκθέσεις δεν ήταν υπογεγραμμένες από τον προσυπογράφοντα λειτουργό και για το λόγο αυτό δεν συνιστούσαν εμπιστευτικές εκθέσεις με την έννοια που τους απέδιδε ο περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμος (Ν.33/67). Το απόσπασμα που ακολουθεί άπτεται του θέματος που εξετάζουμε. (σ.168)

(Βλ. επίσης Theoclitou & Another v. Republic (1988)3 C.L.R. 1271 και Στυλιανου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989)3 Α.Α.Δ. 2802.) Εξίσου εφικτή, και στην προκείμενη περίπτωση, ήταν η πλήρωση του κενού με την αναβαθμολόγηση των εκπαιδευτικών από τους επιθεωρητές σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του Νόμου.

Άποψή μου είναι ότι με το νόμο τίθεται διαφορετικό κριτήριο για την αξιολόγηση όμοιων υποκειμένων του νόμου, των εκπαιδευτικών που τελούσαν στην υπηρεσία βάσει του ανασταλέντος νόμου. Η διάκριση η οποία επιχειρείται στερείται αντικειμενικού ερείσματος και για το λόγο αυτό αντίκειται στην αρχή της ισότητας που κατοχυρώνει σφαιρικά το Άρθρο 28.1 του Συντάγματος. (Βλ. μεταξύ άλλων Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν. Βουλής (Αρ. 2) (1989)3 Α.Α.Δ. 1931^. Σεργίδης ν. Δημοκρατίας (1991)1 Α.Α.Δ. 119 και Μαυρογένης ν. Δημοκρατίας (1991)3 Α.Α.Δ. 441.)