|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 3 ΑΑΔ 340
17 Μαΐου, 2000
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 2510)
Έννομο Συμφέρον ― Ιδιοκτήτης γειτονικής οικοδομής, να προσβάλει απόφαση του Δήμου να παραχωρήσει άδεια λειτουργίας εστιατορίου, πώλησης οινοπνευματωδών και καπνικών προϊόντων στο γειτονικό του ακίνητο ― Δεν είχε έννομο συμφέρον, εφόσον παρέλειψε να προσβάλει την απόφαση του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, με την οποία παραχωρήθηκε στο γειτονικό ακίνητο άδεια λειτουργίας κέντρου αναψυχής.
Έννομο Συμφέρον ― Προβολή λόγων ακυρώσεως ― Απαραίτητη προϋπόθεση προβολής λόγου ακυρώσεως σε προσφυγή, το όφελος που θα προκύψει από την επιτυχία του.
Ο εφεσείων επεδίωξε κατ' έφεση, να ανατρέψει την απορριπτική απόφαση επί της προσφυγής του πρωτόδικα, κατά της απόφασης των εφεσιβλήτων να παραχωρήσουν άδειες λειτουργίας, πώλησης καπνικών προϊόντων σε εστιατόριο δίπλα από δικό του στον Πρωταρά. Πρωτόδικα η προσφυγή είχε απορριφθεί λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος.
Η Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Με την έφεση τίθεται το ίδιο προκαταρκτικό ζήτημα του εννόμου συμφέροντος. Παρατηρείται κατ' αρχάς ότι της χορήγησης των εν λόγω αδειών από το Δήμο Παραλιμνίου προηγήθηκε η έκδοση άδειας λειτουργίας από τον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού, βάσει του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου του 1985 (Ν. 29/85 όπως τροποποιήθηκε).
Για τις άδειες που εκδίδει ο Δήμος, οι αντίστοιχοι νόμοι και κανονισμοί θέτουν προϋποθέσεις, οι οποίες συναρτώνται με το συγκεκριμένο σκοπό που προσδιορίζεται από τη φύση τους και όχι ευρύτερα. Δεν έχουν σχέση με τον έλεγχο της ανέγερσης των υποστατικών. Επισημαίνεται πως για το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης οικοδομών γίνεται ρητή πρόνοια στο Αρθρο 6(7) του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου του 1985 με αναφορά στην καταλληλότητα του χώρου.
Η άδεια που εξέδωσε ο Κ.Ο.Τ. δεν προσεβλήθη. Αν ο εφεσείων νομιμοποιείτο καθόλου να προχωρήσει με προσφυγή, εκείνην θα έπρεπε να είχε προσβάλει. Γιατί με εκείνη ως δεδομένη, παρεχόταν στο Δήμο έρεισμα να εξετάσει τα πάρα πέρα επιμέρους, ανάλογα με το είδος της άδειας.
Αυτές οι παρατηρήσεις προορίζονται ως επεξηγήσεις του λόγου που δόθηκε πρωτόδικα για την κατάληξη ότι οι προσβληθείσες άδειες δεν είχαν σχέση με θέματα που αφορούσαν στην άδεια οικοδομής. Μια κατάληξη με την οποία το Δικαστήριο συμφωνεί πλήρως. Το ίδιο ισχύει και για το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Και, ενόψει του ερείσματος αυτής της κατάληξης, δεν παρίσταται ανάγκη επέκτασης στη νομολογία, την οποία επικαλέστηκε ο συνήγορος του εφεσείοντος - αναφορικά με τη δυνατότητα προσβολής από τρίτο, της ευμενούς πράξης της διοίκησης προς γείτονα. Όπως όμως υπενθύμισε ο Κωνσταντινίδης Δ. στην Αντώνη Αναστασίου ν. Κ.Ο.Τ.:
"Όχι μόνο η προσφυγή αλλά και οι λόγοι ακυρότητας πρέπει να προβάλλονται "μετ' εννόμου συμφέροντος" για να είναι παραδεκτοί."
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Αναστασίου v. Κ.Ο.Τ., Υπόθ. Αρ. 571/95, ημερ. 16/9/1996,
Χαραλάμπους v. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 73.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή - εφεσείοντα κατά της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Γ. Παπαδόπουλος, Δ.) στις Yποθέσεις Αρ. 563/95 & 564/95 & 565/95, ημερ. 6/8/97, με την οποία απορρίφθηκαν οι προσφυγές του εναντίον της χορήγησης από τον εφεσίβλητο στα ενδιαφερόμενα μέρη (α) άδειας λειτουργίας του Εστιατορίου "Fig Tree Bay" στον Πρωταρά για το έτος 1995 (β) άδειας για πώληση οινοπνευματωδών ποτών στο Εστιατόριο για την περίοδο 1995 και (γ) άδειας για την πώληση καπνικών προϊόντων για την ίδια περίοδο.
Κ. Ευσταθίου, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Πιττάτζης, για τον Εφεσίβλητο.
Γ. Σεραφείμ για Τ. Παπαδόπουλο, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων προσέβαλε, με τρεις αντίστοιχες προσφυγές,τη χορήγηση από το Δήμο Παραλιμνίου στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα (α) άδειας λειτουργίας του εστιατορίου "Fig Tree Bay" στον Πρωταρά για το έτος 1995( (β) άδειας για πώληση οινοπνευματωδών ποτών στο εστιατόριο για περίοδο μεταξύ 1995 και 1996( και (γ) άδειας για την πώληση καπνικών προϊόντων για την ίδια περίοδο.
Ο εφεσείων είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου "Blue Peter Beach Bar" το οποίο ευρίσκεται σε διπλανό κτήμα. Κατά το χρόνο που ενδιαφέρει, το εστιατόριο το διαχειρίζονταν τρίτα πρόσωπα τα οποία το κατείχαν με εκμίσθωση.
Είναι η θέση του εφεσείοντος ότι οι εν λόγω άδειες δεν έπρεπε να είχαν χορηγηθεί γιατί, καθώς προβάλλει, το εστιατόριο "Fig Tree Bay" λειτουργεί σε σύμπλεγμα υποστατικών τα οποία ανεγέρθηκαν παράνομα σε κρατική γη και εντός της ζώνης προστασίας της παραλίας. Θεωρεί δε ότι νομιμοποιείται στις προσφυγές ένεκα επηρεασμού τον οποίο λέγει ότι υφίσταται. Ο κατ' ισχυρισμόν επηρεασμός εκτίθεται ως εξής:
".... το κτήμα του αιτητή είναι περίκλειστον από τα αποχωρητήρια και άλλα βοηθητικά παραπήγματα του παρανόμως λειτουργούντος υποστατικού κατά τρόπον ώστε να προκαλείται οχληρία και να καθίσταται δυσχερής η πρόσβαση προς τον αιγιαλό και/ή να εμποδίζεται ο αιτητής και/ή η επιχείρηση εστιατορίου στην θέα και /ή έξοδο προς την θάλασσα. Περαιτέρω η επιχείρηση ζημιώνει έκτοτε λόγω απωλείας πελατείας, φήμης και/ή πρόσβασης από και/ή προς την παραλία."
Υποδείχθηκε από το Δήμο ότι στις 10 Ιανουαρίου 1957 είχε εκδοθεί άδεια οικοδομής και εν συνεχεία, στις 19 Φεβρουαρίου 1958, πιστοποιητικό τελικής έγκρισης· ότι το εστιατόριο ήταν αδειούχο από πολύ παλαιά· και ότι για διαφορά που ανέκυψε σε σχέση με το κατά πόσο υπήρξε παράνομη επέμβαση κάποιου μέρους των υποστατικών σε κρατική γη και στην παραλία, το θέμα ήχθη στο Επαρχιακό Δικαστήριο με ποινική και πολιτική διαδικασία. Όπως άλλωστε ανέφερε και ο εφεσείων.
Απασχόλησε πρώτα το ζήτημα εννόμου συμφέροντος. Κρίθηκε πρωτόδικα ότι ο εφεσείων δεν νομιμοποιείτο. Το σκεπτικό περιέχεται στο ακόλουθο απόσπασμα:
"Αλλά η άδεια λειτουργίας εστιατορίου είναι ανεξάρτητο από το εάν κάποιο οικοδόμημα έχει άδεια οικοδομής ή όχι. Ο αιτητής θα μπορούσε να επικαλεσθεί έννομο συμφέρον εάν η άδεια λειτουργίας που εδόθη στο ενδιαφερόμενο μέρος θα αφορούσε αυτή ταύτη τη λειτουργία του εστιατορίου, που ενδεχομένως θα τον επηρέαζε στην άσκηση της δικής του επιχειρήσεως. Αλλά δεν είναι η περίπτωση. Κατά την κρίση μου η άδεια λειτουργίας δεν έχει καμιά σχέση με την άδεια οικοδομής που υπάρχει ή δεν υπάρχει, ούτε και είναι δυνατόν η άδεια οικοδομής να επηρεάζει τη λειτουργία γειτονικού εστιατορίου."
Επομένως οι προσφυγές απορρίφθηκαν ως απαράδεκτες.
Με την έφεση τίθεται το ίδιο προκαταρκτικό ζήτημα για τη δική μας κρίση. Παρατηρούμε κατ' αρχάς ότι της χορήγησης των εν λόγω αδειών από το Δήμο Παραλιμνίου προηγήθηκε η έκδοση άδειας λειτουργίας από τον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού, βάσει του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου του 1985 (Ν. 29/85 όπως τροποποιήθηκε). Προβλέπεται στα άρθρα 6 και 24, σε ό,τι εδώ ενδιαφέρει, ότι:
"6. - (1) Ουδείς λειτουργεί κέντρον άνευ αδείας λειτουργίας εκδιδομένης συμφώνως προς τας διατάξεις του παρόντος Νόμου και των Κανονισμών.
........................................................................................................
(7) Ουδεμία άδεια λειτουργίας κέντρου θα εκδίδηται αναφορικώς προς χώρον όστις βάσει του πιστοποιητικού τελικής εγκρίσεως της αρμοδίας αρχής δυνάμει των περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμων, δεν θεωρείται κατάλληλος διά τοιούτον σκοπόν.
...................................................................................................
24. .............................................................................................
Νοείται ότι απαραίτητος προϋπόθεσις διά την εξασφάλισιν αδείας πωλήσεως οινοπνευματωδών ποτών, βάσει του άρθρου 8 του περί Πωλήσεως Οινοπνευματωδών Ποτών Νόμου και αδείας λειτουργίας βάσει των διατάξεων των περί Δήμων Νόμων του 1964 έως 1984, του περί Χωρίων (Διοίκησις και Βελτίωσις) Νόμου και του περί Δημοσίας Υγείας (Χωρίων) Νόμου, είναι η εκ των προτέρων εξασφάλισις αδείας λειτουργίας εκδιδομένης βάσει των διατάξεων του παρόντος Νόμου."
Για τις άδειες που εκδίδει ο Δήμος, οι αντίστοιχοι νόμοι και κανονισμοί θέτουν προϋποθέσεις οι οποίες συναρτώνται με το συγκεκριμένο σκοπό που προσδιορίζεται από τη φύση τους και όχι ευρύτερα. Δεν έχουν σχέση με τον έλεγχο της ανέγερσης των υποστατικών. Επισημαίνουμε άλλωστε πως για το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης οικοδομών γίνεται ρητή πρόνοια στο άρθρο 6(7) του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου του 1985 με αναφορά στην καταλληλότητα του χώρου.
Η άδεια που εξέδωσε ο Κ.Ο.Τ. δεν προσεβλήθη. Αν ο εφεσείων ενομιμοποιείτο καθόλου να προχωρήσει με προσφυγή, εκείνην θα έπρεπε να είχε προσβάλει: βλ. την Αντώνη Αναστασίου ν. Κ.Ο.Τ., Υπόθ. Αρ. 571/95, ημερ. 16 Σεπτεμβρίου 1996 (Κωνσταντινίδη, Δ.). Γιατί με εκείνη ως δεδομένη, παρεχόταν στο Δήμο έρεισμα να εξετάσει τα πάρα πέρα επιμέρους, ανάλογα με το είδος της άδειας.
Αυτές οι παρατηρήσεις προορίζονται ως επεξηγήσεις του λόγου που δόθηκε πρωτόδικα για την κατάληξη ότι οι προσβληθείσες άδειες δεν είχαν σχέση με θέματα που αφορούσαν στην άδεια οικοδομής. Μια κατάληξη με την οποία συμφωνούμε πλήρως. Το ίδιο ισχύει και για το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Και, ενόψει του ερείσματος αυτής της κατάληξης, δεν παρίσταται ανάγκη να επεκταθούμε στη νομολογία - Σοφούλλα Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 73, την οποία επικαλέστηκε ο συνήγορος του εφεσείοντος - αναφορικά με τη δυνατότητα προσβολής από τρίτο, της ευμενούς πράξης της διοίκησης προς γείτονα. Προσθέτουμε πάντως ότι, όπως υπενθύμισε ο Κωνσταντινίδης Δ. στην Αντώνη Αναστασίου ν. Κ.Ο.Τ. (ανωτέρω):
"Όχι μόνο η προσφυγή αλλά και οι λόγοι ακυρότητας πρέπει να προβάλλονται "μετ' εννόμου συμφέροντος" για να είναι παραδεκτοί."
Ο εφεσείων δεν νομιμοποιείται στις προσφυγές. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.