|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 3 ΑΑΔ 561
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ. 658/97
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Σ. ΝΙΚΗΤΑ, Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Φ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ,Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Ρ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, ΔΔ.
FAME TRANSPORTS LTD.
Aιτητών
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
1. Υπουργού Οικονομικών
2. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας
Καθ΄ων η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 29 Σεπτεμβρίου, 2000.ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 17.3.00 ΓΙΑ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΕΦΕΣΗΣ
Για τους αιτητές: Γ. Παπαθεοδώρου.
Για τους καθ΄ων η αίτηση: Ε. Αντωνίου (κα).
- - - - - -
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.
: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσειο Μ. Κρονίδης, Δ.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.
: Με την αίτησή τους οι αιτητές ζητούν την πιο κάτω θεραπεία:-
"Α. Απόφαση/Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να διατάσσεται η παράταση ή/και επέκταση του χρόνου του οριζομένου υπό των Θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας για καταχώρηση Έφεσης από έξι εβδομάδες από της έκδοσης της απόφασης ημερομηνίας 5.2.1999 σε τρεις βδομάδες από της απόφασης στην Αίτηση αυτή.".
Η αίτηση συνοδεύεται από τρεις ενόρκους δηλώσεις. Η πρώτη από το Διευθυντή της αιτήτριας Εταιρείας, η δεύτερη από την ιδιαιτέρα γραμματέα του δικηγόρου που χειρίζεται την παρούσα αίτηση και η τρίτη από τον ίδιο το δικηγόρο.
Στην πρώτη ο Διευθυντής της αιτήτριας, δήλωσε ενόρκως ότι έλαβε γνώση της εναντίον της αιτήτριας εκδοθείσας απόφασης στις 18.5.99 οπότε του επεδόθη έγγραφο από τους καθ΄ων η αίτηση για την πληρωμή οφειλόμενου φόρου για τον οποίο ειχε καταχωρήσει προσφυγή και ανέμενε το δικαστικό αποτέλεσμα. Σε επικοινωνία του με το δικηγόρο που εχειρίζετο την προσφυγή της αιτήτριας, πληροφορήθηκε ότι είχε εκδοθεί απόφαση στις 5.2.99 και του είχε αποστείλει
έγκαιρα αντίγραφο αυτής με συνοδευτική επιστολή. Τέτοια επιστολή δεν είχε παραλάβει ποτέ. Αμέσως έδωσε οδηγίες στο δικηγόρο του να καταχωρήσει έφεση. Διαπιστώθηκε όμως ότι είχε παρέλθει η προθεσμία των 42 ημερών. Ο ομνύων Διευθυντής της αιτήτριας αναφέρει ότι η μη καταχώρηση της έφεσης εμπρόθεσμα δεν οφείλετο με οποιοδήποτε τρόπο σε υπαιτιότητα της αιτήτριας Εταιρείας.Στη δεύτερη ένορκη δήλωση της Ιδιαιτέρας του δικηγόρου που χειρίζεται την υπόθεση, αναφέρεται ότι, κατόπιν οδηγιών του δικηγόρου απέστειλε στην αιτήτρια επιστολή στην οποία επισυνάπτετο η δικαστική απόφαση. Από λάθος ανεγράφη στο φάκελο άλλος αριθμός ταχυδρομικής θυρίδας, ήτοι ο αριθμός 2296 αντί ο ορθός 2276. Ο φάκελος-επιστολή δεν επεστράφη στο γραφείο και παρέμεινε με την εντύπωση ότι παρελήφθη από την αιτήτρια.
Με την τρίτη ένορκη δήλωση του δικηγόρου που χειρίζεται την παρούσα υπόθεση, απλώς αυτός δικαιολογείται για την καθυστέρηση προσέλευσης του στο Δικαστήριο σε προηγούμενη αίτηση με το ίδιο περιεχόμενο με την παρούσα αίτηση η οποία απερρίφθη λόγω έλλειψης προώθησής της.
Θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε το ιστορικό που προηγήθηκε της παρούσας αίτησης.
Στις 5.2.99 εκδόθηκε η απορριπτική απόφαση στις συνεκδικαζόμενες προσφυγές. Στις 27.5.99 (3 μήνες και 22 μέρες μετά την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης) η αιτήτρια καταχώρησε αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή. Στις 12.10.99 εκδόθηκε απόφαση από τον αδελφό Δικαστή απορριπτική της αίτησης. Στις 15.10.99 η αιτήτρια καταχώρησε αίτηση ενώπιον της
Ολομέλειας με το ίδιο αίτημα ως είχε δικαίωμα να πράξει δυνάμει της Δ.35 θ.9 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Καταχωρίστηκε ένσταση εκ μέρους των καθ΄ων η αίτηση και ορίστηκε για ακρόαση στις 15.3.2000. Ο δικηγόρος της αιτήτριας δεν εμφανίστηκε ενώπιον της Ολομέλειας. Το Δικαστήριο διέκοψε τη συνεδρία του για να παρασχεθεί περαιτέρω χρόνος για την εμφάνιση του δικηγόρου. Επανήλθε η Ολομέλεια μετά την πάροδο ικανού χρόνου αλλά και πάλιν απουσίαζε ο δικηγόρος της αιτήτριας. Το Δικαστήριο τελικά απέρριψε την αίτηση λόγω μη προώθησής της. Δύο μέρες αργότερα η αιτήτρια καταχώρησε την παρούσα αίτηση.Η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου πρέπει να ασκείται δικαστικά και με βάση τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Στην υπόθεση Α. Pavlou and Another v. G. Ka
koyiannis and Another (1963) 2 CLR 405 απορρίφθηκε παρόμοιο αίτημα προσθέτοντας υπό μορφή γενικής δήλωσης ότι η παράλειψη του δικηγόρου ή του διαδίκου να καταχωρήσουν εμπρόθεσμα την έφεση τους δεν αποτελεί λόγο παράτασης της προθεσμίας και ότι ο χαρακτηρισμός της παράλειψης ως αμέλειας ή λάθους δεν έχει οποιαδήποτε σημασία. Η πιο πάνω απόφαση ακολουθήθηκε μεταγενέστερα στην Α. Loizou ν. P. Konteatis (1968) 1 CLR 291.Γνώμονας για την ορθή άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου για την παράταση του χρόνου καταχώρησης αίτησης είναι πάντοτε τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Στην απόφαση Χόππη ν. Παναγή (1993) 1 ΑΑΔ 140, ο Πικής, Δ. (όπως ήταν τότε) έδωσε σφαιρικά τη φιλοσοφία και τη νομική διάσταση του θέματος. Αναφέρει στη σελίδα 143:-
"Αποκλειστικός οδηγός για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης είναι τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Οι προθεσμίες που τίθενται από τους Θεσμούς για τη λήψη δικονομικών μέτρων οριοθετούν το πλαίσιο για την καλή απονομή της δικαιοσύνης. Η τήρηση τους εξυπηρετεί τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Για να γίνει δεκτό αίτημα για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης οι λόγοι της καθυστέρησης πρέπει να εξηγούνται και να αντισταθμίζουν ουσιαστικά τις δυσμενείς επιπτώσεις στα
Στην υπόθεση Ν. Georgiou ν. Republic (1968) 1 CLR 411 ακολουθήθηκε μια πιο ελαστική προσέγγιση όσον αφορά την αμέλεια ή το λάθος του δικηγόρου ή του διαδίκου ακολουθώντας την προγενέστερη απόφαση Hadjimichael ν. Karamichael and Another (1967) 1 CLR 61. Λέχθηκε σ΄ αυτήν ότι ακόμα και λόγος που αναφέρεται σε λάθος ή παρεξήγηση του διαδίκου ή του δικηγόρου του είναι δυνατό να γίνει δεκτός ως ικανοποιητικός λόγος για παράταση της προθεσμίας σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά αν θα γίνει δεκτός ή όχι εξαρτάται από τα ιδιαίτερα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης. Σ΄ αυτή έγινε δεκτή η αίτηση. Τα γεγονότα όμως ήσαν εντελώς διάφορα από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης. Στη Νiki Georgiou (πιο πάνω) η αλλοδαπή αιτήτρια είχε απελαθεί αμέσως μετά την έκδοση της πρωτόδικης απόφασης με την οποία είχε απορριφθεί η προσφυγή της εναντίον της απέλασής της. Το εύρημα του Δικαστηρίου ήταν ότι δεν είχε τις αναγκαίες διευκολύνσεις για να επικοινωνήσει με το δικηγόρο
της μετά την έκδοση της απόφασης και πριν απελαθεί. Τελικά επικοινώνησε με το δικηγόρο της από το εξωτερικό με αλληλογραφία και λόγω αμέλειας του δικηγόρου η αίτηση για παράταση του χρόνου υποβλήθηκε τρεις μόνο μέρες μετά την εκπνοή της προθεσμίας για υποβολή της έφεσής της.Σε αντίθεση με τα πιο πάνω γεγονότα στην υπόθεση Νiki Georgiou, στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχουν άλλα συντρέχοντα περιστατικά αποκαλυπτικά της ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών για την εμπρόθεσμη υποβολή της έφεσης. Δεν μας έχει υποδειχθεί οποιαδήποτε αυθεντία στην οποία το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου να καταχωρήσει εμπρόθεσμα την έφεση του έχει θεωρηθεί από μόνη της ικανοποιητικός λόγος για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου υπέρ της παράτασης της προθεσμίας. (Βλέπε: Σολιάτης κ.ά. ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 ΑΑΔ 1162).
Αντίθετα, στην απόφαση Πάνου Π. Βαρδιάνου ν. Edwin John Thomas Richards, Πολιτική Έφεση αρ. 9112, ημερ. 14.4.98, έχουν λεχθεί τα εξής που αποτελούν και ευθείαν απάντηση στο θέμα:
"Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών η την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών. Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων. Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της. Μας ενισχύουν, σε αυτή τη θέση, τα λεχθέντα στην υπόθεση
"The court should not be astute to find excuses for such failure since obedience to orders of the court is the foundation on which its authority is founded.".
Bλέπε επίσης Πολιτική Έφεση 9626 Μιχαηλίδης ν. Χρίστου ημερ. 25/11/97 και Πολιτικές Εφέσεις 8918 και 9064 Κληρίδης ν. Σταυρίδη ημερ. 21/10/97.".
Εν όψει των ανωτέρω, έχουμε τη γνώμη ότι στην παρούσα περίπτωση ο αιτητής δεν έχει αποσείσει το βάρος της απόδειξης που το βαρύνει και δεν μας έχει ικανοποιήσει ότι συντρέχουν ικανοί λόγοι για να ασκήσουμε τη διακριτική μας εξουσία υπέρ της έκδοσης του αιτουμένου διατάγματος. Η αίτηση, επομένως, απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΠσ