CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 3 ΑΑΔ 129

Εφεσείουσα

Εφεσιβλήτου

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η εφεσείουσα εταιρεία προσέβαλε την απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία προέβη σε βεβαιώσεις φόρου εισοδήματος, ορίζοντας κατά την κρίση του το ποσό του αντικειμένου φόρου κατόπιν της μη αποδοχής δηλώσεων που υποβλήθηκαν για τα φορολογικά έτη 1988, 1989, 1990 και 1991, βάσει του άρθρου 13(2) του περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμου (Ν. 4/78 όπως τροποποιήθηκε) και συνακόλουθα, ενεργώντας ως Διευθυντής, σε βεβαιώσεις στις οποίες προέβη για την έκτακτη εισφορά σε σχέση με τις τριμηνίες των ετών 1989, 1990, 1991 και για την έκτακτη εισφορά για την άμυνα σε σχέση με τα δεύτερα εξάμηνα του 1988, 1989 και όλα τα εξάμηνα του 1990, 1991.

Όπως προκύπτει από το διοικητικό φάκελο, αυτό εξαρτάτο από το κατά πόσο το υπόλοιπο του λογαριασμού του συμβούλου της εφεσείουσας κ. Άντη Κωνσταντίνου ήταν πιστωτικό ή χρεωστικό. Για τον εξής λόγο. Κατόπιν της ίδρυσης της εφεσείουσας το 1987, με μόνους μετόχους και συμβούλους τον κ. Άντη Κωνσταντίνου με τη σύζυγο του, η εφεσείουσα αγόρασε την επιχείρηση πρατηρίου πετρελαιοειδών που διατηρούσε ο κ. Α. Κωνσταντίνου. Περιλήφθηκε ως μέρος του τιμήματος και ποσό £25.000 για εμπορική εύνοια. Αυτό το ποσό η εφεσείουσα το πίστωσε στο λογαριασμό του συμβούλου κ. Α. Κωνσταντίνου. Με αποτέλεσμα ο λογαριασμός του κ. Α. Κωνσταντίνου να μη δείχνει το χρεωστικό υπόλοιπο το οποίο αλλιώς θα έδειχνε. Η εφεσείουσα διεκδίκησε, σε σχέση με τα υπό αναφορά έτη, την αφαίρεση τόκων για δάνεια που συνήψε ως δαπάνη για την κτήση εισοδήματος. Αυτό φαίνεται από τους υποβληθέντες εξηλεγμένους λογαριασμούς. Είναι προφανές πως ο Έφορος θεώρησε πως δεν έπρεπε να επιτραπούν οι τόκοι που αναλογούσαν στο μέρος των δανείων τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ώστε να πιστωθεί ο λογαριασμός του κ. Α. Κωνσταντίνου με αναφορά στην εμπορική εύνοια. Τα ποσά που ο Έφορος εν τέλει πρόσθεσε στο εισόδημα της εφεσείουσας αποτελούν τον υπολογισμό του για αυτούς τους τόκους από τα στοιχεία που έδωσε η ίδια η εφεσείουσα. Σχετικές αριθμητικές πράξεις στο φάκελο, εξηγούν το αποτέλεσμα.

Η εφεσείουσα υπέβαλε ένσταση μέσω των ελεγκτών της, προβάλλοντας ότι "το πρόσθετο ποσό που φορολογείται για τόκους στα χρεωστικά υπόλοιπα διευθυντών πρέπει να είναι λανθασμένο γιατί τα υπόλοιπα των διευθυντών ήταν πάντοτε πιστωτικά". Ο Έφορος απέρριψε την ένσταση. Στην επιστολή του προς την εφεσείουσα, ημερ. 7 Νοεμβρίου 1994, με την οποία κοινοποίησε την προσβαλλόμενη απόφαση, εξέθεσε τους λόγους ως εξής:

Ο λόγος που δίδεται με την τρίτη παράγραφο είναι εν προκειμένω εντελώς άστοχος: όχι μόνο με αναφορά στο χαρακτηρισμό ως πλαστών των στοιχείων σχετικά με την εμπορική εύνοια αλλά και με αναφορά στο άρθρο 47Α του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου (Ν. 58/61 όπως τροποποιήθηκε) το οποίο εισήχθη με τον τροποποιητικό Ν. 245/90 με εφαρμογή από 1.1.91 και το οποίο χρονικά δεν κάλυπτε τα έτη 1988, 1989, 1990 ενώ θεματικά ούτε το 1991. Εξ άλλου, τα όσα εκτίθενται ως αιτιολογία στις πρώτες δύο παραγράφους θα μπορούσαν να διατυπωθούν ευκρινέστερα. Εξηγούν όμως την ουσία της κατάληξης. Η οποία δεν θα μπορούσε εν προκειμένω να ήταν διαφορετική. Το ίδιο στη φυσιογνωμία ζήτημα σχετικά με την εμπορική εύνοια απασχόλησε την Ολομέλεια στη Friemil Trading Ltd v. Εφόρου Φόρου Εισοδήματος, Α.Ε. 2028 ημερ. 18 Δεκεμβρίου 1997 όπου υποδείχθηκε, με αναφορά στην G. Pavlou Textiles Industries Ltd v. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 225, ότι η δαπάνη για εμπορική εύνοια είναι από τη φύση της όχι εισοδηματική αλλά κεφαλαιουχική για την οποία δεν προβλεπόταν συναφώς η αφαίρεση τόκων.