Κατσουνωτού Γεωργία ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 258

Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Προσόντα — Ερμηνεία τους, βάσει Εγκυκλίου αρ. 300 και αρ. 614 οι οποίες κρίθηκαν έγκυρες με απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου — Ορθά και νόμιμα η αιτήτρια κρίθηκε μη προσοντούχος νοουμένου ότι ο χρόνος που ανάλωσε για σπουδές για απόκτηση πτυχίου, δεν υπολογίζονταν ως πραγματική υπηρεσία για σκοπούς προαγωγής.

Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές — Σχέδιο Υπηρεσίας — Το σε ισχύ σχέδιο υπηρεσίας δε δίδει δικαιώματα προαγωγής του υπαλλήλου που υπηρετεί στη θέση — Η προαγωγή του θα κριθεί με βάση το όποιο σε ισχύ σχέδιο υπηρεσίας κατά την πλήρωση της θέσης προαγωγής — Με το νέο σχέδιο υπηρεσίας δύναται να απαιτούνται νέα προσόντα.

Οι περί Δημοσίας Υπηρεσίας (Γενικοί) Κανονισμοί του 1991 (Κ.Δ.Π. 98/91) — Κανονισμός 15 — Δεν είχε ούτε προοριζόταν να έχει αναδρομική ισχύ για προαγωγές σε χρόνο πριν τη θέση του σε ισχύ.

Η εφεσείουσα προσέβαλε με την προσφυγή της την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης με την οποία είχε επικυρωθεί η απόφαση της Ε.Δ.Υ., με την οποία κρίθηκε ως μη προσοντούχος για προαγωγή στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης.

Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:

1. Eίναι εν προκειμένω πρόδηλη η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Η προσβληθείσα απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας για τη μη αναδρομική προαγωγή της εφεσείουσας από 15 Μαρτίου 1982 ήταν αναπόφευκτη. Το ζήτημα της υπηρεσίας της ρυθμιζόταν από τις Εγκυκλίους αρ. 300 και αρ. 614. Οι οποίες μετέφεραν έγκυρες γενικές αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που διαμόρφωναν ανάλογα τα σχέδια υπηρεσίας. Την εγκυρότητά τους τη διακήρυξε με λόγο πειστικό η Ολομέλεια στην Αριστείδης ν. Δημοκρατίας. Στην οποία προέβη σε εξαντλητική εξέταση όλων των πτυχών. Η απόφασή της είχε ως κύριο άξονα το Άρθρο 29(1) του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου του 1967 (Ν. 33/67) πριν από την τροποποίησή του με το Ν. 48/86.

Η εφαρμογή της υποπαραγράφου (δ) αυτών των εγκυκλίων καθιστούσε την εφεσείουσα μη προσοντούχο. Επισημαίνεται δε ότι η εν λόγω πρόνοια κάλυπτε όλο το διάστημα της υπηρεσίας της εφεσείουσας αλλά ότι σχέση έχει μόνο με το νέο σχέδιο, όχι το παλαιό. Το τι διαλάμβανε το προηγούμενο σχέδιο υπηρεσίας για τη θέση παύει να έχει νόημα για το μέλλον. Η αλλαγή του σχεδίου ήταν επιτρεπτή: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Economides v. Republic (1973) 3 C.L.R. 410. Οι υπάλληλοι δεν αρύονται δικαιώματα από υφιστάμενο σχέδιο υπηρεσίας προς διασφάλιση προαγωγής τους. Δεν έχουν παρά μόνο προσδοκία προαγωγής με βάση το όποιο ισχύον, κατά τον ουσιώδη χρόνο, σχέδιο. Τα απαιτούμενα προσόντα κρίνονται λοιπόν ανάλογα.

Στην Economides θεωρήθηκε ωστόσο ότι η αλλαγή του σχεδίου υπηρεσίας δεν επιδρούσε αναδρομικά ώστε να απαλείψει υπηρεσία που είχε ήδη προκύψει. Γι' αυτό και την επικαλέστηκε η εφεσείουσα για να υποστηρίξει ότι κατείχε αντίστοιχο προσόν πριν από το νέο σχέδιο υπηρεσίας - προσόν εντελώς διαφορετικό από εκείνο του νέου σχεδίου - και ότι ως εκ τούτου δεν ίσχυε η πρόνοια της υποπαραγράφου (δ). Παρατηρείται ότι στην Economides η αλλαγή δεν αφορούσε παρά μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντικριζόταν, ενόψει νεότερης απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, η έννοια της υπηρεσίας ως απαιτούμενο προσόν το οποίο ως προς τα άλλα παρέμεινε αμετάβλητο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να συμβιβαστεί το αποτέλεσμα στην Economides με την δυνατότητα κατάρτισης νέου σχεδίου που να αποτελεί, με τις όποιες δικές του πρόνοιες ως προς τα απαιτούμενα προσόντα, την αποκλειστική βάση για προαγωγή.

2. Η εφεσείουσα εισηγήθηκε ότι ο Καν. 15 των περί Δημόσιας Υπηρεσίας (Γενικών) Κανονισμών του 1991 (Κ.Δ.Π. 98/91) μετέβαλε αναδρομικά την ερμηνεία του σχεδίου υπηρεσίας και επομένως κατά την επανεξέταση θα έπρεπε η απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας να λάμβανε υπόψη αυτή την εξέλιξη. Είναι προφανές ότι ο εν λόγω Κανονισμός δεν προοριζόταν να έχει και δεν είχε τέτοια επενέργεια.

H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Katsounotou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1697,

Κατσουνωτού ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 190,

Αριστείδης ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 588,

Ροδοθέου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 3 Α.Α.Δ. 338,

Δαμιανίδης ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 359,

Papaleontiou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 211,

Εconomides v. Republic (1973) 3 C.L.R. 410.

Έφεση.

Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου (Πικής, Δ.) που δόθηκε στις 22 Οκτωβρίου, 1993 (Προσφυγή Αρ. 189/93) με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή της εφεσείουσας - αιτήτριας εναντίον της απόφασης της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας ότι η χρονική περίοδος απουσίας της αιτήτριας από την εργασία της, μεταξύ 30/5/78 και 30/9/81, για την απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου από το Πανεπιστήμιο της Βηρυτού στη διαχείριση επιχειρήσεων δε συνιστούσε υπηρεσία και επομένως, κατά τον κρίσιμο χρόνο η αιτήτρια δεν είχε την απαιτούμενη υπηρεσία στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 3ης Τάξης, που συνιστούσε προϋπόθεση για ανέλιξη στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης.

Η εφεσείουσα εμφανίζεται αυτοπροσώπως.

Λ. Κουρσουμπά, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.

Cur. adv. vult.

ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Είναι ανάγκη πρώτα να σκιαγραφήσουμε το απλό αλλά μακρό ιστορικό της υπόθεσης. Στις 2 Αυγούστου 1976 η εφεσείουσα διορίστηκε στη μόνιμη θέση Λογιστικού Λειτουργού 3ης τάξης στο Γενικό Λογιστήριο. Στις 14 Φεβρουαρίου 1978 της δόθηκε, κατόπιν συναγωνισμού, κρατική υποτροφία για σπουδές στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βηρυτού προς απόκτηση πτυχίου στη διαχείρηση επιχειρήσεων (Bachelor of Business Administration). Επρόκειτο για πτυχίο συναφές προς τα καθήκοντα της θέσης της. Η εφεσείουσα συμπλήρωσε τις σπουδές της πιο ενωρίς από ό,τι αναμενόταν, έλαβε το πτυχίο της και επέστρεψε στα καθήκοντα της την 1 Οκτωβρίου 1981.

Κατά το 1981 έγινε και η αναδιοργάνωση - αναδιάρθρωση της Δημόσιας Υπηρεσίας. Κατ' ακολουθίαν, στις 17 Δεκεμβρίου 1981, το Υπουργικό Συμβούλιο με την απόφαση αρ. 21.181 ενέκρινε νέα σχέδια υπηρεσίας για συνδυασμένες πλέον θέσεις Λογιστικού Λειτουργού 3ης Τάξης και Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης.

Στις 27 Ιανουαρίου 1982 κυκλοφόρησε η Εγκύκλιος αρ. 608 της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού. Η εγκύκλιος αναφερόταν στην απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου υπ' αρ. 21.311 ημερ. 21 Ιανουαρίου 1982, η οποία εισήγαγε νέες διατάξεις προς αντικατάσταση παλαιοτέρων που περιέχονταν στην Εγκύκλιο αρ. 372 της 12 Ιουνίου 1975. Οι διατάξεις εμφανίζονταν ως εκδοθείσες σύμφωνα με την επιφύλαξη του άρθρου 44(1)(α) του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου του 1967 (Ν. 33/67, όπως τροποποιήθηκε) και επιγράφονταν ως "διέπουσαι την προαγωγήν υπαλλήλων κατεχόντων συνδεδυασμένας τάξεις ή θέσεις". Ενδιαφέρει η παράγραφος (2):

"(2) Ουδεμία σύστασις θα γίνεται διά προαγωγήν κατά την περίοδον της δοκιμασίας υπαλλήλου ή παρατάσεως αυτής, ως και κατά τα δύο πρώτα έτη της υπηρεσίας υπαλλήλου διορισθέντος υπό της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας προσωρινώς επί συμβάσει ή από μηνός εις μήνα ή επί αποσπάσει εις οργανικήν θέσιν."

Ο Γενικός Λογιστής, ως προϊστάμενος του Τμήματος στο οποίο υπηρετούσε η εφεσείουσα, απέστειλε προς την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας επιστολή, ημερ. 13 Φεβρουαρίου 1982, με την οποία σύστηνε την εφεσείουσα και έντεκα άλλους υπαλλήλους για προαγωγή στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης, βεβαιώνοντας ότι όλοι "συμπλήρωσαν την 5ετή περίοδο υπηρεσίας που απαιτεί το σχέδιο υπηρεσίας της θέσης λογιστικού λειτουργού 2ης τάξης προ της 31 Δεκεμβρίου 1981".Επειδή η εφεσείουσα υπηρετούσε ακόμη επί δοκιμασία και προφανώς επειδή θεωρήθηκε ότι αυτό δημιουργούσε πρόβλημα, ο Γενικός Λογιστής προέβη σε διάβημα για επίλυσή του, χωρίς όμως θετικό αποτέλεσμα. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες.

Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, με απόφαση ημερ. 13 Μαρτίου 1982, προήγαγε τους έντεκα από τους συστηθέντες με ισχύ από 15 Μαρτίου 1982. Όχι όμως και την εφεσείουσα, σε σχέση με την οποία αναφέρθηκαν τα εξής:

"Εις ό,τι αφορά την δίδα Γεωργίαν Κατσουνωτού, η Επιτροπή έκρινεν ότι αύτη δεν δύναται να προαχθή, καθότι υπηρετεί εισέτι επί δοκιμασία εις την θέσιν Λογιστικού Λειτουργού 3ης Τάξης."

Η εφεσείουσα προσέβαλε την απόφαση με την προσφυγή αρ. 245/82. Στις 4 Νοεμβρίου 1987 η προσφυγή απορρίφθηκε: βλ. Katsounotou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1697. Θεωρήθηκε πρωτόδικα πως οι οδηγίες του Υπουργικού Συμβουλίου στις οποίες αναφερόταν η Εγκύκλιος αρ. 608 ενέπιπταν στα όρια της εξουσιοδότησης που παρείχε το άρθρο 44(1)(α) του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου του 1967 (Ν. 33/67 όπως τροποποιήθηκε), σύμφωνα με το οποίο:

"44.-(1) Ουδείς δημόσιος υπάλληλος προάγεται εις άλλην θέσιν, εκτός εάν -

(α) υπάρχη κενή τοιαύτη θέσις:

Νοείται ότι εις την περίπτωσιν συνδεδυασμένων θέσεων, δυνατόν να γίνη προαγωγή από της κατωτέρας εις την ανωτέραν θέσιν ή τάξιν της τοιαύτης θέσεως ανεξαρτήτως του εάν υπάρχη ή μη κενή θέσις εις την ανωτέραν θέσιν ή τάξιν και συμφώνως προς γενικάς οδηγίας δοθείσας επί τούτω υπό του Υπουργικού Συμβουλίου."

Η εφεσείουσα άσκησε έφεση. Και πέτυχε. Η προσβληθείσα διοικητική απόφαση ακυρώθηκε: βλ. Κατσουνωτού ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 190. Η Ολομέλεια εξήγησε (στη σελ. 194) ότι:

"Η επιφύλαξη του άρθρου 44(1)(α) του Ν. 33/67 σκοπεί στο μετριασμό των προνοιών του και συγκεκριμένα στην παροχή εξουσίας σε ορισμένες περιπτώσεις για τη διενέργεια προαγωγής, ανεξάρτητα από την ύπαρξη κενής θέσης. Το άρθρο 44(1)(α) δεν πραγματεύεται τα προσόντα για προαγωγή. Αυτά αποτελούν το θέμα του άρθρου 44(1)(β) που προβλέπει ότι τα απαιτούμενα προσόντα για προαγωγή είναι εκείνα τα οποία καθορίζει το σχέδιο υπηρεσίας. Συνεπώς στο βαθμό και έκταση που οι υπό κρίση οδηγίες του Υπουργικού Συμβουλίου πραγματεύονται τα προσόντα για προαγωγή, αυτές εκδόθηκαν χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση και κατ' αντίθεση προς το άρθρο 44(1)(β).Συνεπώς είναι ultra vires."

Ας σημειωθεί ότι η Δημοκρατία είχε αμβισβητήσει το έννομο συμφέρον της εφεσείουσας με ερώτημα το κατά πόσο η εφεσείουσα είχε "το απαιτούμενο από το σχέδιο υπηρεσίας προσόν δηλαδή συμπλήρωση πενταετούς περιόδου υπηρεσίας". Η Ολομέλεια δεν εξέτασε αυτό το ζήτημα. Ανέφερε σχετικά (στη σελ. 194):

"Δεν θα το εξετάσουμε το θέμα αυτό, το οποίο μπορεί να εξετασθεί όταν και εφόσον επανεξετασθεί η αίτηση της αιτήτριας-εφεσείουσας από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας."

Στις 30 Δεκεμβρίου 1992 η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας προέβη σε επανεξέταση. Το ζητούμενο ήταν πλέον η πρόσδοση αναδρομικότητας- από 15 Μαρτίου 1982 - στην προαγωγή που επήλθε στο μεταξύ αλλά από μεταγενέστερη ημερομηνία. Η Επιτροπή αποφάσισε ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο η εφεσείουσα δεν ήταν προσοντούχος και ότι ως εκ τούτου δεν μπορούσε ναπροαχθεί από 15 Μαρτίου 1982. Παραθέτουμε το μέρος του πρακτικού στο οποίο εκτίθενται οι λόγοι αυτής της κατάληξης:

"Η Επιτροπή, κατά την επανεξέταση τού θέματος, διαπίστωσε ότι η Κατσουνωτού Γεωργία κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν κατείχε το απαιτούμενο από το Σχέδιο Υπηρεσίας της θέσης Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης, προσόν της πενταετού υπηρεσίας στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 3ης Τάξης, γιατί, η περίοδος της απουσίας της για σπουδές δεν μπορούσε να της αναγνωριστεί ως υπηρεσία, αφού, όπως ρητά αναφερόταν στην Εγκύκλιο Αρ. 300 (Φακ. 6026/62) του Τμήματος Προσωπικού με ημερομηνία 18.9.73 και στην Εγκύκλιο αρ. 614 (Φακ. 6111/54/ΙΙ) της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού με ημερομηνία 3.3.82, "εκπαίδευσις εις το εξωτερικόν οδηγούσα εις την απόκτησιν Πανεπιστημιακού διπλώματος ή τίτλου ή άλλου ισοτίμου προσόντος υπό υπαλλήλου μη κατέχοντος τοιούτο δίπλωμα ή τίτλον ή ισότιμον προσόν δέον όπως μη λογίζεται ως υπηρεσία ή πείρα".

Η Επιτροπή περαιτέρω σημείωσε ότι προτού ακόμη η Κατσουνωτού Γεωργία διοριστεί στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 3ης Τάξης, Γενικό Λογιστήριο, η πιo πάνω πρόνοια περιεχόταν στην Εγκύκλιο του Τμήματος Προσωπικού με Αρ. 300 και ημερομηνία 18.9.73. Συνεπώς η Κατσουνωτού, κατά το χρόνο του διορισμού της, γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει το καθεστώς κάτω από το οποίο διοριζόταν και, περαιτέρω, αυτή γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει, κατά την αποδοχή της υποτροφίας που της χορηγήθηκε, τις επιπτώσεις που θα επέφερε σ' ό,τι αφορά τον υπολογισμό της πραγματικής της υπηρεσίας στη μελλοντική σταδιοδρομία της στη δημόσια υπηρεσία."

Η Εγκύκλιος αρ. 300 ήταν αποτέλεσμα της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου υπ' αρ. 12.655, ημερ. 13 Σεπτεμβρίου 1973.Η Εγκύκλιος 614 προέκυψε κατόπιν που το Υπουργικό Συμβούλιο τροποποίησε την εν λόγω απόφαση με νέα, την υπ' αρ. 21.331,ημερ. 10, 11 και 12 Φεβρουαρίου 1982. Με την τροποποίηση ουσιαστικά αντικαταστάθηκαν οι υποπαράγραφοι (α) και (β) της παραγράφου 1 της προηγούμενης απόφασης ενώ διατηρήθηκαν οι άλλες δυο υποπαράγραφοι (γ) και (δ). Ενδιαφέρει εδώ μόνο η τελευταία, με την οποία προβλέπεται ότι:

"δ) εκπαίδευσις εις το εξωτερικόν οδηγούσα εις την απόκτησιν Πανεπιστημιακού διπλώματος ή τίτλου ή άλλου ισοτίμου προσόντος υπό υπαλλήλου μη κατέχοντος τοιούτο δίπλωμα ή τίτλον ή ισότιμον προσόν δέον όπως μη λογίζηται ως υπηρεσία ή πείρα."

Προσεβλήθη, με την προσφυγή αρ. 189/93, και η δεύτερη απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας. Το Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση, ημερ. 22 Οκτωβρίου 1993, απέρριψε την προσφυγή. Επεσήμανε εν πρώτοις ότι η εγκυρότητα των Εγκυκλίων αρ. 300 και αρ. 614 που η εφεσείουσα έθεσε υπό αμφισβήτηση, είχε ήδη διακηρυχθεί από την Ολομέλεια στην Αριστείδης ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 588. Έπειτα υπέδειξε ότι η υποπαράγραφος (δ) της Εγκυκλίου αρ. 300 που "αργότερα ενσωματώθηκε και αποτελεί μέρος της Εγκυκλίου 614", είχε εν προκειμένω εφαρμογή, καθιστώντας αναπόφευκτη την προσβαλλόμενη απόφαση. Αυτά έθεταν τέρμα στην υπόθεση. Ωστόσο το Δικαστήριο πρόσθεσε, με αναφορά στις υποθέσεις Ροδοθέου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 3 Α.Α.Δ. 338 και Δαμιανίδης ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 359 ότι για σκοπούς προαγωγής ο όρος "υπηρεσία" σημαίνει πραγματική υπηρεσία εκτός όπου γίνεται διαφορετική πρόνοια με νόμο ή κανονιστικές διατάξεις. Επειδή δε η εφεσείουσα επικαλέστηκε την απόφαση της Ολομέλειας στην Papaleontiou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 211 για να υποστηρίξει την άποψη ότι η απουσία υπαλλήλου για εκπαιδευτικούς σκοπούς τους οποίους προωθούσε με τη συνδρομή της η ίδια η Διοίκηση - παρέχοντας την υποτροφία και καταβάλλοντας απολαβές και ετήσιες μισθοδοτικές προσαυξήσεις - αναγνωριζόταν ως πραγματικήυπηρεσία, το Δικαστήριο εξήγησε ότι σε εκείνη την υπόθεση η αναγωγή τέτοιας απουσίας σε "υπηρεσία" δεν ήταν αποτέλεσμα γενικής αρχής αλλά της κατ' αναλογίαν εφαρμογής ρητής πρόνοιας στους περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Διδακτικόν Προσωπικόν) (Διορισμοί, Τοποθετήσεις, Μεταθέσεις, Προαγωγαί και συναφή θέματα) Κανονισμούς του 1972, όπως τροποποιήθηκαν με την Κ.Δ.Π. 250/74.

Η εφεσείουσα διατύπωσε και προώθησε την έφεση της αυτοπροσώπως. Οι λόγοι τους οποίους προέβαλε κατά της πρωτόδικης απόφασης καλύπτουν ευρύ φάσμα παραπόνων. Δεν παρίσταται όμως ανάγκη να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες. Είναι εν προκειμένω πρόδηλη η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Η προσβληθείσα απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας για τη μη αναδρομική προαγωγή της εφεσείουσας από 15 Μαρτίου 1982 ήταν αναπόφευκτη. Το ζήτημα της υπηρεσίας της ρυθμιζόταν από τις Εγκυκλίους αρ. 300 και αρ. 614. Οι οποίες μετέφεραν έγκυρες γενικές αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που διαμόρφωναν ανάλογα τα σχέδια υπηρεσίας. Την εγκυρότητα τους τη διακήρυξε με λόγο πειστικό η Ολομέλεια στην Αριστείδης ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω). Στην οποία προέβη σε εξαντλητική εξέταση όλων των πτυχών. Η απόφαση της είχε ως κύριο άξονα το άρθρο 29(1) του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου του 1967 (Ν. 33/67) πριν από την τροποποίηση του με τον Ν. 48/86.

Η εφαρμογή της υποπαραγράφου (δ) αυτών των εγκυκλίων καθιστούσε την εφεσείουσα μη προσοντούχο. Επισημαίνουμε δε ότι η εν λόγω πρόνοια κάλυπτε όλο το διάστημα της υπηρεσίας της εφεσείουσας αλλά ότι σχέση έχει μόνο με το νέο σχέδιο, όχι το παλαιό. Το τι διαλάμβανε το προηγούμενο σχέδιο υπηρεσίας για τη θέση παύει να έχει νόημα για το μέλλον. Η αλλαγή του σχεδίου ήταν επιτρεπτή: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Economides v. Republic (1973) 3 C.L.R. 410. Οι υπάλληλοι δεν αρύονται δικαιώματα από υφιστάμενο σχέδιο υπηρεσίας προς διασφάλιση προαγωγής τους. Δεν έχουν παρά μόνο προσδοκία προαγωγής με βάση το όποιο ισχύον, κατά τον ουσιώδη χρόνο, σχέδιο. Τα απαιτούμενα προσόντα κρίνονται λοιπόν ανάλογα.

Στην Economides (ανωτέρω) θεωρήθηκε ωστόσο ότι η αλλαγή του σχεδίου υπηρεσίας δεν επιδρούσε αναδρομικά ώστε να απαλείψει υπηρεσία που είχε ήδη προκύψει. Γι' αυτό και την επικαλέστηκε η εφεσείουσα για να υποστηρίξει ότι κατείχε αντίστοιχο προσόν πριν από το νέο σχέδιο υπηρεσίας - προσόν εντελώς διαφορετικό από εκείνο του νέου σχεδίου - και ότι ως εκ τούτου δεν ίσχυε η πρόνοια της υποπαραγράφου (δ). Παρατηρούμε ότι στην Economides (ανωτέρω) η αλλαγή δεν αφορούσε παρά μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντικρυζόταν, ενόψει νεότερης απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, η έννοια της υπηρεσίας ως απαιτούμενο προσόν το οποίο ως προς τα άλλα παρέμεινε αμετάβλητο.Μόνο έτσι θα μπορούσε να συμβιβαστεί το αποτέλεσμα στην Economides (ανωτέρω) με τη δυνατότητα κατάρτισης νέου σχεδίου που να αποτελεί, με τις όποιες δικές του πρόνοιες ως προς τα απαιτούμενα προσόντα, την αποκλειστική βάση για προαγωγή.

Και ένα τελευταίο ζήτημα. Η εφεσείουσα εισηγήθηκε ότι ο Καν. 15 των περί Δημόσιας Υπηρεσίας (Γενικών) Κανονισμών του 1991 (Κ.Δ.Π. 98/91) μετέβαλε αναδρομικά την ερμηνεία του σχεδίου υπηρεσίας και επομένως κατά την επανεξέταση θα έπρεπε η απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας να λάμβανε υπόψη αυτή την εξέλιξη. Είναι προφανές ότι ο εν λόγω Κανονισμός δεν προοριζόταν να έχει και δεν είχε τέτοια επενέργεια.

Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.

H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία