Το άρθρο 6(3) των περί Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού Νόμων του 1969-1985, ορίζει ότι: "Γενικός Διευθυντής διορίζεται υπό του Υπουργικού Συμβουλίου, πρόσωπον κεκτημένον τα υπό του σχεδίου υπηρεσίας, εγκρινομένου υπό του Υπουργικού Συμβουλίου, προβλεπόμενα προσόντα και υπό τοιούτους όρους ως το Υπουργικόν Συμβούλιον ήθελε ορίσει". Η διαδικασία επιλογής για διορισμό στη θέση δεν ρυθμίζεται θεσμικά και συνεπώς τυγχάνουν εφαρμογής οι αρχές της χρηστής διοίκησης. Το καθήκον του διορίζοντος οργάνου σε μια τέτοια περίπτωση σκιαγραφήθηκε περιεκτικά στην Πόλα Κοφτερού ν. Δημοκρατίας ΑΕ 1769, ημερ. 24.4.96:

Στις 23.11.89 το Υπουργικό Συμβούλιο, ως το αρμόδιο όργανο για το διορισμό του Γενικού Διευθυντή του Οργανισμού, εξουσιοδότησε το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) του Οργανισμού να προκηρύξει τη θέση, να αξιολογήσει τους υποψηφίους και να διαβιβάσει τις αιτήσεις με σχόλια στο Υπουργικό Συμβούλιο για λήψη απόφασης.

Στις 25.1.90 το Υπουργικό Συμβούλιο τροποποίησε την προηγούμενη απόφασή του ημερομηνίας 23.11.89 έτσι ώστε, η αξιολόγηση των υποψηφίων για τη θέση, να γίνει από την Επιτροπή Προσωπικού του ΚΟΤ (στο εξής η Επιτροπή) η οποία θα υπέβαλλε τα σχόλιά της στο Υπουργικό Συμβούλιο για τον κάθε υποψήφιο χωριστά και κατά σειρά προτίμησης.

Η Επιτροπή υφίστατο εκ των προτέρων. Προφανώς, συνεστήθη από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΟΤ δυνάμει των εξουσιών του με βάση το άρθρο 5(6) του περί Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού (Τροποποιητικού) Νόμου του 1985 (Ν. 16/85). Την Επιτροπή, αποτελούσαν εν προκειμένω, τα μέλη του ΚΟΤ αλλά υπό άλλο μανδύα.

Η πρόσκληση για συνέντευξη των υποψηφίων δόθηκε στις 9.12.89 από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΟΤ. Η Επιτροπή στις 31.1.90 συνέταξε "profile" των "προσόντων και προτερημάτων" που θα έπρεπε να έχει κάθε υποψήφιος.

Οι συνεντεύξεις των υποψηφίων έγιναν από την Επιτροπή. Κρίθηκε από την Επιτροπή ότι 18 από τους υποψήφιους δεν είχαν τα προσόντα και αποκλείστηκαν. Ο εφεσείων και το ενδιαφερόμενο πρόσωπο ήταν μεταξύ των πέντε επικρατέστερων υποψηφίων που απέμειναν.

Η Επιτροπή, ενεργώντας με βάση τη διαδικασία που καθόρισε ότι θα ακολουθούσε στη συνέχεια, απέκλεισε με μυστική ψηφοφορία ακόμα δύο υποψήφιους. Από τους τρεις που απέμειναν, - ο αιτητής, το ενδιαφερόμενο πρόσωπο και ο κ. Καρεκλάς - αποκλείσθηκε με μυστική ψηφοφορία ο κ. Καρεκλάς. Στην τελευταία μυστική ψηφοφορία, πέντε μέλη της Επιτροπής τάχθηκαν υπέρ της επιλογής του ενδιαφερόμενου προσώπου και άλλα τέσσερα υπέρ της επιλογής του εφεσείοντα.

Μετά τη συμπλήρωση της πιο πάνω διαδικασίας, η Επιτροπή υπέβαλε στο Υπουργικό Συμβούλιο την κατάταξη των πέντε επικρατέστερων υποψηφίων με πρώτο στη σειρά προτίμησης το ενδιαφερόμενο πρόσωπο και δεύτερο τον αιτητή.

Το Υπουργικό Συμβούλιο αφού μελέτησε την έκθεση της Επιτροπής και ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο του ΚΟΤ που ήταν και Πρόεδρος της Επιτροπής "σχετικά με το περιεχόμενο της έκθεσης γενικά και ειδικότερα για τα κριτήρια και τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων καθώς και για τους λόγους κατάταξης των υποψηφίων στη σειρά προτίμησης που υποβλήθηκαν στην έκθεση" αποφάσισε να διορίσει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο στη θέση του Γενικού Διευθυντή. Η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου λήφθηκε στις 15.2.90 και όπως έχει λεχθεί, επικύρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο με απόφαση που εκδόθηκε στις 13.5.92.

Το θέμα ηγέρθη πρωτόδικα στη γραπτή αγόρευση των δικηγόρων του εφεσείοντα. Χωρίς αυτό να ήταν επίδικο ζήτημα, εξετάστηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο και η απόφαση επί του συγκεκριμένου θέματος συνοψίζεται στα εξής:

Πρέπει να πούμε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο, εκκρεμούσης της ακρόασης της έφεσης, εξέτασε προκαταρκτικά αίτημα του ενδιαφερόμενου προσώπου για συνοπτική απόρριψη της έφεσης η οποία, κατά την άποψή του, εστερείτο αντικειμένου. Λόγοι, κυρίως δικονομικοί, προβλήθηκαν προς υποστήριξη του αιτήματος. Μεταξύ αυτών και το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε επί του θέματος της εκχώρησης εξουσιών του Υπουργικού Συμβουλίου προς την Επιτροπή χωρίς το ζήτημα να ήταν επίδικο, εφόσον τούτο δεν καλυπτόταν από τη δικογραφία. Βλ. Δημοκρατία κα ν. Κουκκούρη κα (1993) 3 ΑΑΔ 598. Το αίτημα του εφεσείοντα για συνοπτική απόρριψη της έφεσης ως στερούμενης αντικειμένου, απορρίφθηκε με απόφαση της Ολομέλειας, βλ. Γεώργιος Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας, ΑΕ 1572, ημερομηνίας 20.2.98. Το πιο κάτω απόσπασμα της απόφασης αντικατοπτρίζει την προσέγγιση του Δικαστηρίου:

Η εξέταση της έφεσης θα γίνει υπό το φως της προαναφερθείσας ενδιάμεσης απόφασης και των νομικών αποτελεσμάτων που έχουν παραχθεί.

Στην προκείμενη περίπτωση τα περιβάλλοντα την υπόθεση γεγονότα καταδείχνουν πως δεν επρόκειτο περί εκχώρησης ή μεταβίβασης αρμοδιοτήτων. Το Υπουργικό Συμβούλιο ουδέποτε μεταβίβασε στην Επιτροπή Προσωπικού του Οργανισμού την εκ του νόμου αρμοδιότητά του για διορισμό Γενικού Διευθυντή του Οργανισμού. Το Υπουργικό Συμβούλιο ανέθεσε στην Επιτροπή την διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας και αξιολόγησης των υποψηφίων για να ληφθεί υπόψιν το αποτέλεσμα κατά τη λήψη της τελικής απόφασης.

Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929-1959, σελ. 193:

Ο εφεσείων, έθεσε αυτό το γεγονός ως το υπόβαθρο εισηγήσεως του ότι η αντισυνταγματική συγκρότηση της Επιτροπής επηρεάζει δυσμενώς το κύρος του διορισμού του ενδιαφερόμενου προσώπου, που ήταν η κατάληξη σύνθετης διοικητικής ενέργειας συνισταμένης από όλα τα πεπραγμένα της Επιτροπής κατά την ενώπιον της διαδικασία από τη μια, και την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου από την άλλη.

Οπως έχει προαναφερθεί, η Επιτροπή συστάθηκε με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού δηλαδή από τα ίδια μέλη που την απάρτιζαν. Ομως, το εν λόγω Διοικητικό Συμβούλιο κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν παράνομο λόγω σύνθεσης αντιβαίνουσας προς το Σύνταγμα. Βλ. ΡΙΚ κα ν. Καραγιώργης κα (ανωτέρω). Συνεπώς το ίδιο παράνομη ήταν λόγω σύνθεσης και η Επιτροπή.

Το έργο της Επιτροπής στα πλαίσια της διαδικασίας που ακολούθησε και το αποτέλεσμα που έχει προκύψει δεν τελούσαν σε νομική αλληλουχία με την υπό κρίση απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και δεν θεωρούνται ότι αποτελούν εκ του νόμου προϋπόθεση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Ωστόσω, τα πεπραγμένα της Επιτροπής μαζί και η ενημέρωση του Υπουργικού Συμβουλίου η οποία έγινε από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, αποτέλεσαν στοιχείο καθοριστικό στη λήψη της επίδικης διοικητικής απόφασης. Ο ρόλος της Επιτροπής ήταν ερευνητικός και συνάμα συμβουλευτικός. Αυτό συνάγεται τόσο από το λεκτικό της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 25.1.90 με την οποία δόθηκε η εντολή στην Επιτροπή όσο και από το έργο της Επιτροπής αλλά και από τον υψηλό βαθμό σημασίας που φαίνεται ότι αποδόθηκε στην έκθεση της Επιτροπής από το Υπουργικό Συμβούλιο κατά τη λήψη της απόφασης.

Η σημασία που απέδωσε το Υπουργικό Συμβούλιο στην έκθεση της Επιτροπής και στη συμβουλευτική της γνώμη γενικά, ήταν ουσιώδης και καθοριστική στη λήψη της υπό εξέταση διοικητικής απόφασης. Το Υπουργικό Συμβούλιο αν επρόκειτο να παρεκκλίνει από τη γνωμοδότηση θα είχε υποχρέωση, απορρέουσα από τις αρχές της χρηστής διοίκησης, να αιτιολογήσει την απόκλιση, γεγονός το οποίο υποδηλώνει τη σημασία που ενέχει η γνωμοδότηση του συγκεκριμένου οργάνου στη διεργασία λήψης της τελικής απόφασης από το πρωτογενώς αποφασίζον διοικητικό όργανο. Ανάλογη επί του θέματος ήταν η προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε υποθέσεις πρωτόδικης δικαιοδοσίας. Βλ. μεταξύ άλλων Αιμίλιος Ελληνας και Σία Λτδ ν. Υπουργείου Οικονομικών κα , Προσφ. αρ. 64/89, ημερ. 27.1.90, Φαρμακευτική Οργάνωσις Κύπρου Λτδ ν. Δημοκρατίας, (1991) 4 (Δ) ΑΑΔ σελ. 2745, Caramondani Ltd v. Δημοκρατίας κα (1991) 4 (Ε) ΑΑΔ σελ. 4003. Βλ. επίσης Μιχ. Δ. Στασινόπουλος "Μαθήματα Διοικητικού Δικαίου", εκδ. 1957, σελ. 242 όπου αναφέρονται τα εξής:

Τα πάντα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στηρίχθηκε στη γνωμοδότηση της Επιτροπής. Στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929-1959, σελ. 104 αναφέρεται:

Αυτή όμως η Επιτροπή, εκ των υστέρων, αποδείχθηκε πως δεν είχε νόμιμη συγκρότηση. Τα όσα έπραξε η Επιτροπή από την αρχή μέχρι το τέλος σ΄ ένα ευρύ πεδίο δράσης, ήταν άκυρα. Πρόκειται για κατάσταση πραγμάτων που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παρανομία στη συγκρότηση της Επιτροπής κατά τον ουσιώδη χρόνο, επιδρά καταλυτικά επί τους κύρους της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου.

Ενόψει των ανωτέρω, παρέλκει η εξέταση των λόγων έφεσης που αναφέρονται στη ψηφοφορία, μέθοδο και διαδικασία επιλογής στην Επιτροπή και Υπουργικό Συμβούλιο.