|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 3 ΑΑΔ 560
13 Iουλίου, 1998
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΝΙΚΗΤΑΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η αίτηση.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 2172)
Oργανισμοί Δημοσίου Δικαίου — Kυπριακός Oργανισμός Tουρισμού — Διορισμοί / Προαγωγές — Συστάσεις Προϊσταμένου του Tμήματος — Διάταξη του Kαν. 15(3) της Κ.Δ.Π. 829/70 που επιβάλλει την αναζήτηση συστάσεων από τον Προϊστάμενο του Τμήματος— Eρμηνεία — Ορθή εφαρμογή της διάταξης σε περίπτωση πλήρωσης θέσης Προϊσταμένου Tμήματος (Πρώτου Tουριστικού Λειτουργού).
O εφεσείων επιδίωξε την ακύρωσή της, για τρίτη φορά λόγω διαδοχικών ακυρωτικών δικαστικών αποφάσεων, τοποθέτησης της ενδιαφερομένης στη θέση Πρώτου Tουριστικού Λειτουργού.
H Oλομέλεια του Aνωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Η αρχή που συνάγεται από τις δικαστικές αποφάσεις που επικαλέστηκε ο δικηγόρος του εφεσείοντος είναι ότι η σύσταση από λειτουργό άλλο από τον Προϊστάμενο τμήματος "εν τω οποίω η κενή θέσις" παραβιάζει τον Καν. 15(3). Πρέπει να έχει διαφανεί ότι η κρίσιμη διαφορά με την κρινόμενη είναι ότι εδώ πρόκειται για την ίδια τη θέση του Προϊσταμένου. Η διάταξη του Καν. 15(3), υπό το φως της νομολογίας, δεν επιδέχεται παρά μόνο ένα νόημα: ότι η σύσταση μπορεί να γίνει από τον Προϊστάμενο Τμήματος για τους ιεραρχικά κατώτερους υπαλλήλους. Με καμιά ερμηνευτική μέθοδο δεν μπορεί να αποδοθεί στη διάταξη η σημασία που προτείνεται: ότι για τον ίδιο τον Προϊστάμενο του Τμήματος αρμοδιότητα παροχής συστάσεων ασκεί η Γενική Διευθύντρια. Δε βλέπουμε πώς βοηθά η ερμηνευτική διάταξη του Καν. 2 για κατίσχυση της άποψης του εφεσείοντα. Η φράση "εν τω οποίω η κενή θέσις" δεν επιτρέπει παρεμβολή ή ρόλο από τη Γενική Διευθύντρια στην περίπτωση διορισμού ή προαγωγής στην κορυφαία θέση Τμήματος.
Θα ήταν φυσικά επιθυμητό - και ευκταίο - να δοθεί λόγος στη Γενική Διευθύντρια κατά τη στελέχωση των επιτελικών θέσεων. Η χρησιμότης όμως του μέτρου θα πρέπει να απασχολήσει τον Κ.Ο.Τ. και σε τελική ανάλυση το νομοθέτη. Το έργο του Δικαστηρίου περιορίζεται στη διαπίστωση της βούλησής του, όπως έχει εκδηλωθεί.
2. Δεν έχει ανιχνευτεί στο πρακτικό της επίδικης απόφασης, εξεταζόμενο το ως σύνολο, οποιαδήποτε μονόπλευρη αποτίμηση των στοιχείων των διαδίκων, που απέληξε είτε σε πλάνη, όπως ισχυρίστηκε ο εφεσείων, είτε σε εφαρμογή άνισου μέτρου κρίσης. Περαιτέρω ορθά επισημάνθηκε η αρχαιότητα του εφεσείοντα, αλλά και η καθαρή υπεροχή σε αξία της ενδιαφερομένης, όπως απεικονίζεται στις εκθέσεις τους. Με βάση τα στοιχεία των φακέλων, που αφορούν το τρίπτυχο των καθιερωμένων κριτηρίων, δεν υποστηρίζεται καταφανής υπεροχή του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Ρ.Ι.Κ. κ.ά. v. Καραγιώργη κ.ά. (1991) 3 Α.Α.Δ. 159,
Δημητρίου κ.ά. v. Κ.Ο.Τ., Υποθέσεις Αρ. 224/92 κ.ά., ημερ. 10/5/93,
Φιτικίδου κ.ά. v. Κ.Ο.Τ., Υποθέσεις Αρ. 643/91 κ.ά., ημερ. 22/9/93,
Οικονομίδης v. Κ.Ο.Τ., Υπόθεση Αρ. 712/94, ημερ. 27/4/95.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου (Χατζητσαγγάρης, Δ.) που δόθηκε στις 27 Οκτωβρίου, 1995 (Προσφυγή Αρ. 539/93) με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του εφεσείοντα κατά του διορισμού του ενδιαφερομένου προσώπου στη θέση Πρώτου Τουριστικού Λειτουργού.
Ι. Νικολάου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Δικηγορόπουλος, για τον Εφεσίβλητο.
Α. Σ. Αγγελίδης, για το Ενδιαφερόμενο μέρος.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π: Την απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Σ. Νικήτας.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Οι περί Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού (Διάρθρωσις και Όροι Υπηρεσίας) Κανονισμοί του 1970 (Κ.Δ.Π. 829/70) αποτελούν το νομοθετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο συζητήθηκε το βασικό θέμα της έφεσης. Ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού (Κ.Ο.Τ. ή Οργανισμός) είναι διαρθρωμένος πάνω σε διττή βάση, της Κεντρικής Υπηρεσίας και των Περιφερειακών Υπηρεσιών (Καν. 4). Η πρώτη υποδιαιρείται, εξαιρουμένης της γενικής διεύθυνσης και του διοικητικού τμήματος, σε τρία πρόσθετα τμήματα. Ένα από αυτά είναι το Τμήμα Τουριστικής Οργάνωσης (Προγραμματισμού). Η υπόθεση αφορά την επάνδρωση της θέσης Πρώτου Τουριστικού Λειτουργού, που θα ήταν και ο προϊστάμενος του Τμήματος αυτού.
Ο αιτητής και η ενδιαφερόμενη Φοίβη Κατσούρη θεωρήθηκαν ως οι επικρατέστεροι υποψήφιοι για τη θέση. Συγκαταλέγεται στις θέσεις πρώτου διορισμού και προαγωγής, αλλά και οι δύο προμνησθέντες είναι υπάλληλοι του Οργανισμού και κατείχαν την αμέσως κατώτερη θέση. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Κ.Ο.Τ., με απόφαση του ημερ. 11/5/93, επέλεξε και διόρισε την ενδιαφερομένη. Στο διορισμό δόθηκε αναδρομική δύναμη από 1/9/90.
Τούτο οφείλεται στο ότι σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις, που αποτέλεσαν το αντικείμενο δύο άλλων προσφυγών, ακυρώθηκε ο διορισμός με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Την πρώτη φορά, στις 9/5/91, γιατί η απόφαση λήφθηκε από όργανο που είχε αντισυνταγματική συγκρότηση. Ήταν συνέπεια της απόφασης της Ολομέλειας στην Ρ.Ι.Κ. ν. Καραγιώργη & Άλλων (1991) 3 Α.Α.Δ. 159, που ανέτρεψε σημαντικό αριθμό αποφάσεων ημικρατικών οργανισμών, όπως ο Κ.Ο.Τ.. Η δεύτερη απόφαση, που λήφθηκε στις 18/6/91, κηρύχθηκε πάλιν άκυρη γιατί συνεκτιμήθηκε ως κριτήριο και το αποτέλεσμα συνεντεύξεων που διενεργήθηκαν από διοικητικό συμβούλιο με ελαττωματική, από συνταγματική σκοπιά, συγκρότηση.
Η πρώτη - και κυρίαρχη θα λέγαμε - εισήγηση του εφεσείοντα είναι ότι σημειώθηκε παραβίαση του Καν. 15(3), που αφαιρεί από την επίδικη πράξη κάθε επίφαση νομιμότητας, λόγω της σπουδαιότητας των συστάσεων στην τελική επιλογή. Ο Κανονισμός περιέχει πρόβλεψη για συστάσεις κατά την προαγωγική διαδικασία:
"15(3) Κατά την προαγωγήν λαμβάνονται δεόντως υπ' όψιν αι περί των υποψηφίων συστάσεις του Προϊσταμένου του Τμήματος εν τω οποίω η κενή θέσις."
Επικρίθηκε στο σημείο αυτό η ερμηνευτική προσπέλαση του πρωτόδικου δικαστή, η οποία περικλείεται στην παρακάτω σύντομη περικοπή από την εκκαλούμενη απόφαση:
"....... Δε με βρίσκει σύμφωνο ο ισχυρισμός ότι έπρεπε να κληθούν οι προϊστάμενοι του τμήματος για να διατυπώσουν συστάσεις. Συμφωνώ με την τοποθέτηση των καθ' ων η αίτηση ότι δηλαδή η παρούσα θέση είναι θέση προϊσταμένου και ο κανονισμός 15(3) δεν έχει εφαρμογή."
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα επικαλέστηκε 3 πρωτόδικες αποφάσεις για να στηρίξει την ερμηνευτική του αντίληψη ότι ο Καν. 15(3) επιβάλλει στο Διοικητικό Συμβούλιο την υποχρέωση να αναζητήσει στο προκείμενο τις απόψεις της Γενικής Διευθύντριας του Κ.Ο.Τ., επί ποινή ακυρότητας της απόφασης του σε περίπτωση παράλειψης. Δεδομένου (1) πως η θέση αφορά τον Προϊστάμενο Τμήματος. και (2) σύμφωνα με την ερμηνευτική διάταξη του άρθρ. 2 "προϊστάμενος" σημαίνει
"τον υπεύθυνον λειτουργόν Τμήματος και ελλείψει ή απουσία τούτου τον Γενικόν Διευθυντήν."
Η πρώτη απόφαση είχε δοθεί στις προσφ. αρ. 224/92 κ.ά., Δημήτρης Δημητρίου κ.ά. ν. Κ.Ο.Τ., ημερ. 10/5/93, από το Νικήτα Δ., και αργότερα υιοθετήθηκε στις προσφ. αρ. 643/91 κ.ά., Νίνα Φιτικίδου κ.ά. ν. Κ.Ο.Τ., ημερ. 22/9/93 (Πογιατζής, Δ) και προσφ. αρ. 712/94, Πανίκος Οικονομίδης ν. Κ.Ο.Τ., ημερ. 27/4/95 (Κωνσταντινίδης, Δ).
Η αρχή που συνάγεται από τις αποφάσεις αυτές είναι ότι η σύσταση από λειτουργό άλλο από τον προϊστάμενο τμήματος "εν τω οποίω η κενή θέσις" παραβιάζει τον Καν. 15(3). Πρέπει να έχει διαφανεί ότι η κρίσιμη διαφορά με την κρινόμενη είναι ότι εδώ πρόκειται για την ίδια τη θέση του Προϊσταμένου. Δεν υποστηρίζουν επομένως οι παραπάνω υποθέσεις την πρόταση του εφεσείοντα. Η διάταξη του Καν. 15(3), υπό το φως και της παραπάνω νομολογίας, δεν επιδέχεται παρά μόνο ένα νόημα: ότι η σύσταση μπορεί να γίνει από τον Προϊστάμενο Τμήματος για τους ιεραρχικά κατώτερους υπαλλήλους. Με καμιά ερμηνευτική μέθοδο δεν μπορεί να αποδοθεί στη διάταξη η σημασία που προτείνεται: ότι για τον ίδιο τον Προϊστάμενο του Τμήματος αρμοδιότητα παροχής συστάσεων ασκεί η Γενική Διευθύντρια. Δε βλέπουμε πώς βοηθά η ερμηνευτική διάταξη του Καν. 2 για κατίσχυση της άποψης του εφεσείοντα. Η φράση "εν τω οποίω η κενή θέσις" δεν επιτρέπει παρεμβολή ή ρόλο από τη Γενική Διευθύντρια στην περίπτωση διορισμού ή προαγωγής στην κορυφαία θέση Τμήματος.
Θα ήταν φυσικά επιθυμητό - και ευκταίο - να δοθεί λόγος στη Γενική Διευθύντρια κατά τη στελέχωση των επιτελικών θέσεων. Η χρησιμότης όμως του μέτρου θα πρέπει να απασχολήσει τον Κ.Ο.Τ. και σε τελική ανάλυση το νομοθέτη. Το δικό μας έργο περιορίζεται στη διαπίστωση της βούλησης του, όπως έχει εκδηλωθεί με την παραπάνω διατύπωση.
Το επιχείρημα που αφορά εσφαλμένη ερμηνεία του Καν. 15(3) απορρίπτεται.
Οι υπόλοιποι λόγοι έφεσης (2 μέχρι 5) έχουν ως βάση τον ισχυρισμό πως το Συμβούλιο έδωσε υπερβολική σημασία στο συνδυασμό της πείρας της ενδιαφερομένης στα Οικονομικά (στα οποία έχει σχετικό δίπλωμα) και το μεταπτυχιακό της στην Πολεοδομία. Παραγνωρίζοντας την αρχή του ίσου μέτρου, σύμφωνα με την ίδια εισήγηση, το Συμβούλιο αγνόησε την πείρα του εφεσείοντα στην Αρχιτεκτονική (στην οποία είχε πάρει το πρώτο του δίπλωμα) και ανάλογο μεταπτυχιακό τίτλο στην Πολεοδομία. Τόσο το δίπλωμα στα Οικονομικά όσο και το δίπλωμα στην Αρχιτεκτονική συγκαταλέγονται μεταξύ των προσόντων που απαιτεί το σχέδιο υπηρεσίας. Προσβάλλεται επίσης το εύρημα του πρωτόδικου δικαστή πως ο εφεσείων δεν απέδειξε έκδηλη υπεροχή έναντι της ενδιαφερομένης.
Δεν έχουμε ανιχνεύσει στο σχετικό πρακτικό, εξετάζοντας το ως σύνολο, οποιαδήποτε μονόπλευρη αποτίμηση των στοιχείων των διαδίκων, που απέληξε είτε σε πλάνη, όπως ισχυρίστηκε ο εφεσείων, είτε σε εφαρμογή άνισου μέτρου κρίσης. Περαιτέρω ορθά επισημάνθηκε η αρχαιότητα του εφεσείοντα, αλλά και η καθαρή υπεροχή σε αξία της ενδιαφερομένης, όπως απεικονίζεται στις εκθέσεις τους. Με βάση τα στοιχεία των φακέλων, που αφορούν το τρίπτυχο των καθιερωμένων κριτηρίων, δεν υποστηρίζεται καταφανής υπεροχή του εφεσείοντα.
Η έφεση επομένως απορρίπτεται. Τα έξοδα θα καταβάλει ο εφεσείων.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.