|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 3 ΑΑΔ 548
1 Iουλίου, 1998
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ,
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΜΑΡΙΝΑ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ,
Εφεσείουσα,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ 1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ/΄Η 2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ
ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ,
Εφεσιβλήτων.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 1744)
Δημόσιοι Yπάλληλοι — Έκτακτοι υπάλληλοι — Mονιμοποίηση εκτάκτων με απονομή κατάλληλης θέσης στη δημόσια υπηρεσία αναδρομικώς — Ρύθμιση του Νόμου περί Eκτάκτων Δημοσίων Yπαλήλων (Διορισμός σε Δημόσιες Θέσεις) του 1985 (N. 160/85) — Eρμηνεία — Αναδρομικότητα του διορισμού του εκτάκτου — Δεν μπορεί να συναρτηθεί στα αποτελέσματά του, με στοιχεία αφορώντα αποκλειστικά την έκτακτη απασχόληση που προηγείτο του μόνιμου διορισμού — Ορθά απορρίφθηκε η προσφυγή της εφεσείουσας κατά της τοποθέτησής της στην Υπηρεσία Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού στην Κύπρο — Δεν επρόκειτο για μετάθεση, ως εισηγήθηκε, αλλά για τοποθέτηση μετά από διορισμό.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενη υπόθεση:
Λεοντίου-Πατσαλοσαββή v. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 70.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή τότε του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου (Πικής, Δ.) που δόθηκε στις 24 Φεβρουαρίου, 1993 (Προσφυγή Αρ. 335/92) με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή της εφεσείουσας με τεθέν ζήτημα ότι η απόφαση της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού να της αναθέσει καθήκοντα στην Κύπρο αποτελούσε μετάθεση από το Λονδίνο και όχι αρχική τοποθέτηση σαν αποτέλεσμα διορισμού.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Εφεσείουσα.
Ε. Ρωσσίδου-Παπακυριακού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η εφεσείουσα έχει θέσει προς εξέταση ζήτημα, ο προσδιορισμός του οποίου καθιστά αναγκαία την αναφορά στο ιστορικό της υπηρεσιακής της κατάστασης. Κατά το 1984 προσλήφθηκε από την Υπάτη Αρμοστεία της Δημοκρατίας στο Λονδίνο ως επιτόπιο προσωπικό για την εκτέλεση ειδικών καθηκόντων τα οποία, ως επί το πλείστο, αποτελούσαν καθήκοντα γραφέα. Κατά τη διάρκεια της εργοδότησης θεσπίστηκε ο περί Εκτάκτων Δημοσίων Υπαλλήλων (Διορισμός σε Δημόσιες Θέσεις) Νόμος του 1985 (Ν. 160/85) που δημοσιεύτηκε στις 8 Νοεμβρίου 1985. Προέβλεπε για τον διορισμό, σε δημόσιες θέσεις, "εκτάκτων υπαλλήλων" εφόσον πληρούνταν ορισμένες προϋποθέσεις. Θα επρόκειτο για διορισμό "από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας αναδρομικά από την ημερομηνία δημοσίευσης του ...... Νόμου σε κατάλληλη δημόσια θέση σύμφωνα με τις διατάξεις των περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμων του 1967 μέχρι 1983 ......" Μία από τις προϋποθέσεις ήταν να κατέχει ο υπάλληλος τα προσόντα που απαιτούσε το σχέδιο υπηρεσίας της θέσης "που απονέμεται σ' αυτόν". Θεωρήθηκε ότι παρεχόταν δυνατότητα διορισμού ακόμα και όπου ο υπάλληλος αποκτούσε τα απαιτούμενα προσόντα οποτεδήποτε σε χρόνο μεταγενέστερο της θέσπισης του Νόμου, πάντοτε με την ίδια αναδρομικότητα. Δεν συνιστά όμως αυτό ζήτημα για εξέταση. Το σημειώνουμε ως εξήγηση για την έλευση διορισμών χρόνια αργότερα.
Η διαδικασία για τον διορισμό της εφεσείουσας άρχισε όταν, στις 2 Μαΐου 1991, διαβιβάστηκε στην Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας συμπληρωματικός πίνακας τον οποίο ετοίμασε, βάσει του άρθρου 3(1) του Νόμου, ο Διευθυντής της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού. Ο πίνακας αφορούσε οκτώ άτομα, ένα από τα οποία ήταν και η εφεσείουσα.
Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, σε συνεδρίαση ημερ. 9 Σεπτεμβρίου 1991, σημείωσε ότι "η κατάλληλη γι' αυτούς θέση στην οποία προορίζονται να διοριστούν είναι του Γραφέα 2ης τάξης, Γενικό Γραμματειακό Προσωπικό, Γενικές Κατηγορίες Προσωπικού" και αποφάσισε να τους προσφέρει διορισμό ανάλογα. Στην εφεσείουσα προσφέρθηκε διορισμός με επιστολή ημερ. 10 Οκτωβρίου 1991. Επρόκειτο για "διορισμό με δοκιμασία στη μόνιμη (Τακτ. Προϋπ.) θέση Γραφέα 2ης τάξης, Γενικό Γραμματειακό Προσωπικό από 8.11.85 .....". Η εφεσείουσα, με επιστολή ημερ. 13 Νοεμβρίου 1991, δήλωσε αποδοχή και η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, με επιστολή ημερ. 17 Δεκεμβρίου 1991, της γνωστοποίησε διορισμό. Ακολούθως, με επιστολή ημερ. 4 Φεβρουαρίου 1992, ο Διευθυντής της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού πληροφόρησε την εφεσείουσα για τοποθέτηση της, αναδρομικά από 8 Νοεμβρίου 1985, στην Υπηρεσία Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού στην Κύπρο και της ζήτησε να παρουσιαστεί για υπηρεσία στις 2 Μαρτίου 1992. Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με το οικείο σχέδιο υπηρεσίας "οι διοριζόμενοι υπόκεινται σε τοποθέτηση ή/και μετάθεση σε οποιοδήποτε μέρος της Κύπρου και σε Διπλωματικές Αποστολές στο εξωτερικό".
Το τεθέν ζήτημα είναι το κατά πόσο η ανάθεση καθηκόντων στην Κύπρο, από την Υπηρεσία Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού, αποτελούσε αρχική τοποθέτηση ως αποτέλεσμα διορισμού, ή μετάθεση από Λονδίνο στην Κύπρο. Η εφεσείουσα προώθησε την άποψη ότι επρόκειτο περί μετάθεσης γιατί επήλθε μεταβολή στην υπηρεσιακή και προσωπική της κατάσταση. Με αυτό ως βάση, υποστήριξε ότι η απόφαση του Διευθυντή της Υπηρεσίας Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού δεν ήταν νόμιμη διότι, ανάμεσα σε άλλα, λήφθηκε αναρμοδίως. Βέβαια αν επρόκειτο περί μετάθεσης, την αρμοδιότητα θα την είχε η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας εισηγήθηκε ότι εφόσον αυτή ήταν στην πραγματικότητα τοποθετημένη στο Λονδίνο όπου υπηρετούσε από το 1984 και εφόσον ο διορισμός της άρχιζε αναδρομικά από 8 Νοεμβρίου 1985, απο το ίδιο χρονικό σημείο άρχιζε και η τοποθέτησή της, που ήταν στο Λονδίνο. Γι' αυτό δεν μπορούσε να υπάρξει τοποθέτηση το 1992 αλλά μόνο μετάθεση. Εξηγώντας την περί μετάθεσης άποψη, ο συνήγορος της εφεσείουσας υπογράμμισε, με αναφορά στην Ειρήνη Πατσαλοσαββή-Λεοντίου ν. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 70, την καθολικότητα των εκ της αναδρομικότητας συνεπειών. Λέχθηκε εκεί ότι:
"Ο αναδρομικός διορισμός μεταβάλλει την παρελθούσα πραγματικότητα αντικαθιστώντας την με τη νέα δημιουργηθείσα κατάσταση. Η οποία βέβαια, από τη φύση της, δεν διατρέχει το διαρρεύσαν διάστημα παρά μόνο νοητικά. Η σημασία της όμως έγκειται στα παράγωγα της. Η αναγνώριση των οποίων ως προκυψάντων δικαιωμάτων εξηγεί και δικαιολογεί την αναδρομικότητα εφόσον βέβαια δεν προσβάλλεται η νομιμότητα της. Σε ό,τι αφορά δε αυτά τα παράγωγα δεν χωρεί διάκριση μεταξύ τους ανάλογα με την εκ των υστέρων διαφορική θεώρηση αποτελεσμάτων."
Η υπόθεση εκείνη αφορούσε τον αναδρομικό, δυνάμει του ίδιου Νόμου, διορισμό στην ιδία, όπως και εδώ θέση, υπαλλήλου που υπηρετούσε ως επιτόπιο προσωπικό στην Πρεσβεία της Δημοκρατίας στις Βρυξέλλες. Ως αποτέλεσμα του διορισμού, η υπάλληλος τοποθετήθηκε εκεί που υπηρετούσε μέχρι τότε. Το ζήτημα που ανέκυψε ήταν το κατά πόσο η υπάλληλος εδικαιούτο αναδρομικά στην επιχορήγηση η οποία καταβαλλόταν στα μέλη της υπηρεσίας εξωτερικού. Πριν από τον διορισμό της δεν εδικαιούτο δεδομένου ότι ανήκε στο επιτόπιο προσωπικό. Κρίθηκε ότι το δικαίωμα σε επιχορήγηση το οποίο της παρείχε η θέση στην οποία διορίστηκε δεν περιοριζόταν σε μόνο το μέλλον αλλά εκτεινόταν και αναδρομικά από την ημερομηνία έναρξης του διορισμού της.
Αδυνατούμε να διακρίνουμε αναλογία μεταξύ του υπό εξέταση ζητήματος και εκείνου που απασχόλησε στην Ειρήνη Πατσαλοσαββή-Λεοντίου ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω). Έρεισμα για την απόφαση αποτελούσε το ότι το δικαίωμα προέκυπτε από τη νέα θέση, ασχέτως αν η υπηρεσία σε αυτή πριν από τον διορισμό δεν ήταν παρά μόνο πλασματική. Πρέπει να πούμε ότι, καθώς μας φαίνεται, η εισήγηση του συνηγόρου της εφεσείουσας, εισήγηση που αποτελεί τον άξονα των όσων προέβαλε η εφεσείουσα, παραγνωρίζει το ότι ο διορισμός της ήταν σε θέση άλλη από εκείνη στην οποία υπηρετούσε στην Υπάτη Αρμοστεία της Δημοκρατίας στο Λονδίνο. Ο διορισμός της εφεσείουσας στη θέση Γραφέα 2ης τάξης, Γενικό Γραμματειακό Προσωπικό, με αναδρομική ισχύ από 8 Νοεμβρίου 1985, διακρίνεται, σε ό,τι ενδιαφέρει, από την ως τότε εργοδότησή της. Ο αναδρομικός διορισμός από 8 Νοεμβρίου 1985 ήταν διορισμός ο οποίος, στο βαθμό που ανέτρεχε στο παρελθόν και ήταν πλασματικός, είχε ως αφετηρία την τοποθέτηση της στην Κύπρο. Αυτό άλλωστε υποστηρίζεται και από την απόφαση στην Ειρήνη Πατσαλοσαββή-Λεοντίου ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω). Τα παράγωγα της αναδρομικότητας που αναγνωρίστηκαν σε εκείνη την υπόθεση ήταν παράγωγα της νέας θέσης στην οποία η υπάλληλος διορίστηκε και τοποθετήθηκε, όχι της προηγούμενης εργοδότησης. Τουναντίον, με την υπό αναφορά εισήγηση μετατρέπεται η αναδρομικότητα που διέπει τον διορισμό στη νέα θέση σε διατήρηση της σημασίας της παλαιάς αφετηρίας της προηγούμενης απασχόλησης στην Υπάτη Αρμοστεία στο Λονδίνο. Υπογραμμίζουμε ότι η αναδρομικότητα αφορά στην έναρξη του διορισμού στη νέα θέση και δεν μπορεί να συσχετιστεί με την έναρξη απασχόλησης στην παλαιά.
Η εφεσείουσα ήταν ελεύθερη να μην αποδεχθεί εξέλιξη πλασματικού χαρακτήρα. Μπορούσε να απορρίψει την πρόταση για διορισμό. Δεν μπορούσε όμως μια και την αποδέχθηκε να διατηρήσει μέρος των όσων η εξέλιξη συνεπαγόταν και όχι τις επιπτώσεις στο σύνολο. Ορθά λοιπόν ήταν που κρίθηκε πρωτόδικα ότι η προσφυγή της εφεσείουσας δεν ήταν δυνατό να επιτύχει.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.