Aντωνίου Aνδρέας ν. Δημοκρατίας (1998) 3 ΑΑΔ 339

Έφεση — Aίτηση για επανακρόαση έφεσης — Aποτελεί θεραπεία άγνωστη στο νόμο — Tέτοια αίτηση είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία καθ' ότι θα αποτελούσε καθιέρωση τρίτου βαθμού αναθεωρητικής δικαιοδοσίας — Θεμελίωση από τη νομολογία.

[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]

H αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.

Aναφερόμενες υποθέσεις:

Γενικός Eισαγγελέας v. Aρτεμίου και Άλλου (1991) 2 A.A.Δ. 150,

Oρφανίδης κ.ά. v. Δημοκρατίας (1992) 3 A.A.Δ. 44,

Xαραλαμπίδης v. Mελωδία (Xαραλαμπίδου) (1997) 1 Α.Α.Δ. 724.

Αίτηση.

Αίτηση η οποία υποβάλλεται κάτω από τον τίτλο αναθεωρητικής έφεσης και με την οποία επιζητείται η επανακρόαση της Αναθεωρητικής Έφεσης Αρ. 1449 από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Κ. Ταλαρίδης, για τον Αιτητή.

Ε. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση 1.

Α. Παναγιώτου, για τον Καθ' ου η αίτηση 2.

Cur. adv. vult.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ. Μ. Πικής, Π.

ΠΙΚΗΣ, Π.: Με αίτηση, η οποία υποβάλλεται κάτω από τον τίτλο αναθεωρητικής έφεσης, ο αποτυχών εφεσείων «εξαιτείται την επανακρόαση της Αναθεωρητικής Εφέσεως αρ. 1449 υπό της Ολομελείας του Δικαστηρίου».

Το ένδικο μέσο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, είναι η αίτηση η οποία προβλέπεται από τη Διάταξη 48 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Δικονομικό έρεισμα αντλείται από τους θ. 1, 2, 3, 4 και 9. Το αίτημα για επανακρόαση θεμελιώνεται στα Άρθρα 3(2) και 11(1), (2) και (3) του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964, (Ν. 33/64) και τις εγγενείς εξουσίες του δικαστηρίου.

Οι καθ' ων η αίτηση 1, η Δημοκρατία, δεν υπέβαλαν ένσταση, με το δικαιολογητικό ότι η θεραπεία η οποία επιζητείται είναι άγνωστη στο νόμο. Τα άρθρα, τα οποία επικαλούνται, δεν παρέχουν εξουσία για την επανεκδίκαση έφεσης, αίτημα που ισοδυναμεί με την καθιέρωση τρίτου βαθμού αναθεωρητικής δικαιοδοσίας. Προς υποστήριξη των θέσεών τους επικαλέστηκαν τις αποφάσεις της Ολομέλειας στις Γενικός Εισαγγελέας ν. Αρτεμίου & άλλου (1991) 2 Α.Α.Δ. 150 και Ορφανίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 44.

Ο καθ' ου η αίτηση 2 υιοθετεί ανάλογη θέση στην ένστασή του.

Αποδοχή του αιτήματος του αιτητή, θα συνεπαγόταν την αναγνώριση, έξω από τα πλαίσια του νόμου, τριτοβάθμιας δικαιοδοσίας, θεσμού άγνωστου στο νόμο. Σχετικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφασή μας στην Ορφανίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας, (ανωτέρω):- (σελ. 56)

«Για την ολοκλήρωση της εικόνας η οποία διαγράφεται από τη νομολογία ως προς το δικαιοδοτικό πλαίσιο των εξουσιών και αρμοδιοτήτων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, πρέπει να αναφερθούμε και στις Attorney - General v. Georghiou (1984) 2 C.L.R. 251, και Γενικός Εισαγγελέας ν. Λαζαρίδη και άλλου (1992) 2 Α.Α.Δ. 8, όπου αναγνωρίστηκε ότι το Σύνταγμα δεν καθιερώνει δικαίωμα έφεσης και ότι η θεσμοθέτησή του ανάγεται στη νομοθετική λειτουργία. Εξάλλου, έχει αναγνωρισθεί ότι η δικαιοδοσία η οποία παρέχεται από την επιφύλαξη του Άρθρου 11(2) (πρόβλεψη για έφεση), είναι δευτεροβάθμια και ασκείται βάσει και σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις που προβλέπουν και καθορίζουν οι σχετικοί διαδικαστικοί θεσμοί (βλ., μεταξύ άλλων, Republic v. Vassiliades (1967) 3 C.L.R. 82, Branco Salvage Ltd v. Republic (1967) 3 C.L.R. 213, και Δημοκρατία ν. Βιολάρη & άλλης (1991) 3 Α.Α.Δ. 456).»

Δε θα επεκταθούμε στη συζήτηση του θέματος, εκτός από του να διαπιστώσουμε ότι το αίτημα, το οποίο έχει υποβληθεί, είναι άγνωστο στο νόμο και, εκ προοιμίου, καταδικασμένο σε αποτυχία. Ο νόμος προβλέπει ένα στάδιο έφεσης, το οποίο, στην προκείμενη υπόθεση, έχει διανυθεί με την ακρόαση της έφεσης και εξαντληθεί με την έκδοση της απόφασης.

Όπως και στη Χαραλαμπίδης ν. Μελωδία (Χαραλαμπίδου) (1997) 1 Α.Α.Δ. 724, διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις κατά πόσο η καταχώριση της αίτησης ήταν δικονομικά παραδεκτή. Όπως υποδείξαμε στην υπόθεση εκείνη, οι εγγενείς εξουσίες του δικαστηρίου:-

«..., δεν διευρύνουν τη δικαιοδοσία ή τις εξουσίες του Δικαστηρίου, ούτε έχουν ως λόγο την επέκτασή τους. Οι σύμφυτες εξουσίες του Δικαστηρίου είναι εκείνες που εξυπακούονται από τη φύση της λειτουργίας του - Δικαστήριο της δικαιοσύνης - χάριν της αποτελεσματικής άσκησης των δικαιοδοσιών του και της αποτροπής της κατάχρησης των ενώπιόν του διαδικασιών.»

Βέβαιο είναι ότι η αίτηση δεν μπορούσε να υποβληθεί κάτω από τον τίτλο της έφεσης. Η έφεση τέλειωσε. Πρόκειται για άτυπο διάβημα, ιδιάζοντος χαρακτήρα, με το οποίο επιζητείται θεραπεία (επανακρόαση της έφεσης) άγνωστη στο νόμο.

Η αίτηση στερείται ερείσματος. Απορρίπτεται με έξοδα.

Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία