CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1998) 3 ΑΑΔ 394

< B>Αναθεωρητική Έφεση αρ. 2082.

Το αντικείμενο της αναθεωρητικής έφεσης παραμένει, όπως και εκείνο της προσφυγής, η θεώρηση της νομιμότητας της διοικητικής απόφασης, πράξης ή παράλειψης η οποία προσβάλλεται. Το βασικό αντικείμενο της διαδικασίας παραμένει το ίδιο και στην έφεση. Εξετάζεται όμως υπό το πρίσμα των λόγων που καθορίζονται στην ειδοποίηση έφεσης, και περιορίζεται σ΄ αυτούς. Αυτό προκύπτει από τις θεσμικές διατάξεις που διέπουν τον προσδιορισμό των επιδίκων θεμάτων της έφεσης. (Βλ. περί Εφέσεων (Αναθεωρητική Δικαιοδοσία) Διαδικαστικό Κανονισμό του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 1964^. και Δ.35 των θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.) Και βεβαιώνεται από τη νομολογία. (Βλ. μεταξύ άλλων Republic (Public Service Commission) v. Lefkos Georghiades (1972)3 C.L.R. 594^. G.A.P. Estates v. Δημοκρατίας (1991)3 Α.Α.Δ. 449^. Δημοκρατία ν. Κουκκουρή κ.α. (1993)3 Α.Α.Δ. 598.) Χωρεί παραλληλισμός μεταξύ των λόγων έφεσης και των λόγων ακύρωσης που προβάλλονται στην προσφυγή. Και στις δύο περιπτώσεις οι αντίστοιχοι λόγοι στοιχειοθετούν τα επίδικα θέματα της δίκης. Μόνο θέματα δημόσιας τάξης μπορεί να εγερθούν και να εξεταστούν έξω από το στοιχειοθετημένο από τη δικογραφία πλαίσιο της δίκης ή της έφεσης, ανάλογα με την περίπτωση. Αυτά αφορούν κυρίως, την αρμοδιότητα και δικαιοδοσία του Δικαστηρίου. (Βλ. μεταξύ άλλων Κουκκουρή (ανωτέρω), και Θαλασσινός ν. Δημοκρατίας (1995)3 Α.Α.Δ. 225^. Γεωργίου κ.α. ν Δημοκρατίας Συνεκδ. υπ. 48/92, κ.α. - 7.7.1997^. Ραφτόπουλος ν. Δημοκρατίας Υπ. αρ. 515/93 - 19.1.1998, ως προς το δεδικασμένο.)

Η πράξη η οποία προσβάλλεται αποτελεί το θεμέλιο της προσφυγής. Προς αυτή συναρτάται η αρμοδιότητα του Δικαστηρίου να επιληφθεί της προσφυγής και η άσκηση δικαιοδοσίας για αναθεώρηση του αντικειμένου της. Ο περαιτέρω προσδιορισμός των επιδίκων θεμάτων αποτελεί κατ΄ εξοχή θέμα αναγόμενο στη δικονομία. Επίσης δικονομικό είναι και το θέμα κατά πόσο είναι παραδεχτή η προσβολή περισσότερων της μιας διοικητικών πράξεων ή αποφάσεων με το ίδιο ένδικο μέσο. (Βλ. Συμεωνίδου & άλλοι ν. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993)3 Α.Α.Δ. 2558^. Μισιρλής ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1995)3 Α.Α.Δ. 379^. Παπαστυλιανού κ.α. ν. Αρχηγού Αστυνομίας, κ.α. Συνεκδ. υπ. αρ. 138/95 κ.α. - 18.2.1997.)

Δεν παραγνωρίζω ότι οι κανόνες που διέπουν την προσβολή περισσότερων της μιας αποφάσεων, με το ίδιο ένδικο μέσο, αναφέρονται σε εκτελεστές διοικητικές πράξεις. Εφόσον όμως η αναθεώρηση αυτής τούτης της πράξης, η οποία προσβάλλεται, εκφεύγει της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, η προσφυγή καταπίπτει ως απαράδεχτη. Η θεώρηση της απόφασης της 8ης Νοεμβρίου 1993, μπορούσε να επιδιωχθεί μόνο με την τροποποίηση του δικόγραφου, θέμα καθαρά δικονομικό. Τέτοιο ζήτημα δεν τέθηκε ούτε συζητήθηκε, ακόμα σημαντικότερο για τους σκοπούς έφεσης, δεν εγείρεται με την ειδοποίηση έφεσης. Το θέμα δεν ανάγεται στη δημόσια αλλά στη δικονομική τάξη και δεν μπορεί να εξεταστεί αυτεπάγγελτα από το Δικαστήριο. Κατά πόσο θα ήταν παραδεχτή η τροποποίηση της προσφυγής, ώστε να τεθεί προς αναθεώρηση μεταγενέστερη της προσβληθείσας εκτελεστή πράξη, είναι θέμα το οποίο δεν εξετάστηκε και για το οποίο δεν θα εκφέρω οριστική άποψη. Σημειώνω μόνο ότι σ΄ εκείνη την περίπτωση θα απουσίαζαν ολοσχερώς οι λόγοι ακύρωσής της. Περιορίζομαι μόνο στη διατύπωση των επιφυλάξεών μου για το παραδεχτό τέτοιου ενδεχομένου.