Οι εφεσείοντες συγκαταλέγονταν μεταξύ των υποψηφίων για την πλήρωση πέντε θέσεων Επιθεωρητή Β΄ Γενικών Μαθημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης. Επρόκειτο για θέσεις πρώτου διορισμού και προαγωγής.

Οι εφεσείοντες κλήθηκαν σε προσωπικές συνεντεύξεις ενώπιον της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (ΕΕΥ) στις 10.7.90. Αυθημερόν, η ΕΕΥ αποφάσισε να διορίσει τον ενδιαφερόμενο Θ. Κουγιάλη και να προάξει τα άλλα τέσσερα ενδιαφερόμενα πρόσωπα.

Για την ακύρωση της απόφασης της ΕΕΥ καταχωρήθηκε αριθμός προσφυγών οι οποίες συνεκδικάστηκαν. Η απόφαση του δικαστηρίου εκδόθηκε στις 18.3.92. Οι εφεσείοντες, οι οποίοι είναι δύο από τους αιτητές της προσφυγής 647/90, επιδιώκουν με την παρούσα έφεση την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης για τους πιο κάτω λόγους:

Σύμφωνα με το σχέδιο υπηρεσίας τα απαιτούμενα για τη θέση Επιθεωρητή Β΄ προσόντα είναι:

Ο πρώτος λόγος έφεσης είναι ότι, εσφαλμένα αποφάσισε το πρωτόδικο δικαστήριο ότι η ΕΕΥ ερεύνησε ή ορθά έκρινε τον ενδιαφερόμενο Θ. Κουγιάλη ως προσοντούχο. Η θέση των εφεσειόντων είναι ότι δεν υπάρχει οποιοδήποτε έγγραφο ή άλλα στοιχεία στον προσωπικό φάκελο του ενδιαφερόμενου Θ. Κουγιάλη που να αποδεικνύουν ότι αυτός πληρούσε το απαιτούμενο από το σχέδιο υπηρεσίας προσόν της τριετούς Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας ως Διευθυντής Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Αποτελεί κοινό έδαφος ότι ο ενδιαφερόμενος Θ. Κουγιάλης υπηρέτησε ως διευθυντής σε δημοτικό σχολείο κατά το σχολικό έτος (1967-68). Κατόπιν απόσπασης, υπηρέτησε στην Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ραδιοφωνίας για δέκα περίπου χρόνια ήτοι, από 31.8.68 μέχρι 15.9.1978 που διορίστηκε στη θέση Επιθεωρητή ειδικών Μαθημάτων Στοιχειώδους Εκπαίδευσης για τα αγγλικά.

Προκύπτει από το πρακτικό της απόφασης της ΕΕΥ ημερ. 10.7.90 ότι η ΕΕΥ θεώρησε πως ο ενδιαφερόμενος Θ. Κουγιάλης κατείχε το απαιτούμενο από την παράγραφο 2 του σχεδίου υπηρεσίας της θέσης προσόν της "Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας τριών ετών είτε στην παρούσα είτε στην προηγούμενη θέση Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης."

Ο πρωτόδικος δικαστής έκρινε ότι πρόκειται για θέμα ερμηνείας του σχεδίου υπηρεσίας και ότι η ερμηνεία που δόθηκε εν προκειμένω από την ΕΕΥ η οποία είχε ενώπιον της όλα τα στοιχεία που αφορούσαν το ενδιαφερόμενο πρόσωπο και την εργασία του στη θέση στην οποία ήταν αποσπασμένος, ήταν υπό τις περιστάσεις εύλογα επιτρεπτή.

Το κατά πόσο ο ενδιαφερόμενος Θ. Κουγιάλης κατείχε κατά τον ουσιώδη χρόνο το προβλεπόμενο από την παράγραφο 2 του σχεδίου προσόν είναι κατά την κρίση μας θέμα πραγματικό. Το σχέδιο υπηρεσίας όταν απαιτεί τριετή εκπαιδευτική υπηρεσία του υποψηφίου ως Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο παρά πραγματική υπηρεσία σε σχολείο δημοτικής εκπαίδευσης ως διευθυντής, υπηρεσία η οποία συνεπάγεται εκτέλεση καθηκόντων και ανάληψη ευθυνών όπως αυτά τα καθήκοντα και αυτές οι ευθύνες προσδιορίζονται στο σχέδιο υπηρεσίας της θέσης του Διευθυντή Α΄ Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαίδευσης ήτοι:

Η οποιαδήποτε άλλη εκπαιδευτική υπηρεσία εκτός σχολείου και στην προκείμενη περίπτωση η δεκαετής υπηρεσία του ενδιαφερόμενου Θ.Κουγιάλη στην Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ραδιοφωνίας ούτε συνιστά ούτε εξομοιώνεται αλλά ούτε και συμπληρώνει την ρητά προβλεπόμενη από το σχέδιο υπηρεσίας "Εκπαιδευτική Υπηρεσία τριών ετών είτε στην παρούσα είτε στην προηγούμενη θέση Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης."

Είναι αυτόδηλο ότι ο όγκος των καθηκόντων και ευθυνών της θέσης διευθυντή σχολείου δημοτικής εκπαίδευσης συνδέεται άμεσα με τα δρώμενα στο σχολείο δηλαδή το μόνο χώρο όπου μέσω της υπηρεσίας, παρέχεται η δυνατότητα απόκτησης του προσόντος που απαιτείται από την παράγραφο 2 του σχεδίου υπηρεσίας της επίδικης θέσης. Οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία η οποία δεν ταυτίζεται με πραγματική εκτέλεση των καθηκόντων και ανάληψη των ευθυνών όπως συναφώς προβλέπεται στο σχέδιο υπηρεσίας της θέσης Διευθυντή (ανωτέρω) δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εξομοιώνεται με το προσόν της τριετούς εκπαιδευτικής υπηρεσίας που απαιτείται από το σχέδιο υπηρεσίας της επίδικης θέσης.

Το άρθρο 38 του Νόμου προβλέπει:

Προβάλλεται ως λόγος έφεσης ότι εσφαλμένα θεωρήθηκε πως "υπήρξε ίσο μέτρο κρίσης και/ή αιτιολογία στην απόφαση της ΕΕΥ". Σχετικά με αυτό το λόγο έφεσης οι εφεσείοντες εισηγούνται ότι η ΕΕΥ αντί να λάβει υπόψη τις εμπιστευτικές εκθέσεις των υποψηφίων στο σύνολό τους ως όφειλε, για μερικούς, έλαβε υπόψη τις εμπιστευτικές τους εκθέσεις από το 1979 μέχρι το 1989 ενώ για άλλους (ιδιαίτερα για τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα Δαμιανού και Μιχαήλ Κυριάκου) έλαβε υπόψη μόνο εκείνες των δύο τελευταίων χρόνων προφανώς, όπως οι εφεσείοντες ισχυρίζονται, επειδή οι ενδιαφερόμενοι είχαν πιο χαμηλή βαθμολογία στα προηγούμενα χρόνια.

Προκύπτει από την πρωτόδικη απόφαση ότι ο δικαστής είχε υπόψη του το σχετικό απόσπασμα του πρακτικού της ΕΕΥ επί του θέματος. Φαίνεται από το πρακτικό ότι για δύο από τους υποψηφίους (Θεοφυλάκτου και Κουγιάλη) η ΕΕΥ διαπιστώνει πως η αξιολόγησή τους γινόταν με βάση τον τύπο των εμπιστευτικών εκθέσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Για τους δύο αυτούς υποψηφίους υπήρχαν οι εμπιστευτικές τους εκθέσεις για μεν τον πρώτο από το 1982 και για το δεύτερο από το 1979. Για τους υπόλοιπους υποψήφιους υπήρχαν οι αξιολογήσεις τους των δύο τελευταίων υπηρεσιακών εκθέσεων τους που αφορούσαν τα χρόνια 1983 και 1987 σε άλλες πειρπτώσεις τα χρόνια 1984 και 1987 και σε άλλες τα χρόνια 1985 και 1988 και όχι τις εκθέσεις τους των δύο τελευταίων χρόνων. Ο λόγος που δεν υπήρχαν για τους υποψηφίους αυτούς οι εκθέσεις των δύο τελευταίων χρόνων οφείλεται στο ότι δεν γίνονταν για τους εν λόγω υποψηφίους αξιολογήσεις κάθε χρόνο αλλά για κάθε τρία χρόνια. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων καθόσον αφορά τις υπηρεσιακές εκθέσεις δεν έχει αποδειχθεί ότι επηρέασε το ίσο μέτρο κρίσης των υποψηφίων. Η κατάληξή μας επί του συγκεκριμένου αυτού θέματος είναι ότι το συμπέρασμα του πρωτόδικου δικαστηρίου πως δεν υπήρξε άνισο μέτρο κρίσης των υποψηφίων είναι ορθό.

Ο ισχυρισμός των εφεσειόντων ότι η ΕΕΥ αγνόησε την υπεροχή των αιτητών-εφεσειόντων σε αξία, προσόντα, αρχαιότητα, πρόσθετα προσόντα, ορθά κρίθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο ως αβάσιμος. Το πρωτόδικο δικαστήριο αναλύει στην απόφασή του όλες τις πτυχές των θεμάτων που ήγειραν οι αιτητές-εφεσείοντες και αντιπαραβάλλει τα στοιχεία των εφεσειόντων και ενδιαφερομένων όπως αυτά παρουσιάζονται μέσα από τους φακέλους και τις εκθέσεις που είχε ενώπιον της η ΕΕΥ.

Ορθό είναι και το συμπέρασμα του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι η απόφαση της ΕΕΥ εμπεριέχει την πρέπουσα αιτιολογία η οποία εντοπίζεται στο πρακτικό συνεδρίας της ΕΕΥ ημερομηνίας 10.7.90.

Το πιο κάτω απόσπασμα του πρακτικού παρέχει σαφή εικόνα του τρόπου αντίκρυσης του συγκεκριμένου αυτού θέματος από την ΕΕΥ.

Κατόπιν των ανωτέρω καταλήγουμε ότι η παρέμβασή μας δικαιολογείται μόνο στο θέμα του διορισμού του ενδιαφερόμενου μέρους Θ. Κουγιάλη. Οπως έχουμε εξηγήσει η απόφαση της ΕΕΥ για διορισμό του Θ. Κουγιάλη στη θέση Eπιθεωρητή Β΄ πάσχει νομικά και θα πρέπει να ακυρωθεί. Κατά τα άλλα η απόφαση της ΕΕΥ, όπως κρίθηκε και πρωτόδικα ήταν εύλογα επιτρεπτή.

Η έφεση επιτυγχάνει μερικώς.

H πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται στην έκταση που αφορά το ενδιαφερόμενο μέρος Θ. Κουγιάλη. Η επίδικη διοικητική απόφαση σε σχέση με το ενδιαφερόμενο μέρος Θ. Κουγιάλη ακυρώνεται στην ολότητά της βάσει του Αρθρου 146.4(β) του Συντάγματος. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.

Δ.

Δ.

Δ.

ΑΦ.