|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(1997) 3 ΑΑΔ 453
30 Oκτωβρίου, 1997
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Eφεσείοντες-Aιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ,
Eφεσίβλητου-Kαθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Aρ.1838)
Αναγκαστική απαλλοτρίωση — Σκοποί δημόσιας ωφέλειας — Καταχώρηση προσφυγής με την οποία εζητείτο η επιστροφή απαλλοτριωθείσας ιδιοκτησίας γιατί δε χρησιμοποιήθηκε, κατά τον ισχυρισμό των αιτητών, για εκπλήρωση σκοπών δημόσιας ωφέλειας — Απόρριψη της προσφυγής λόγω του ότι προσβάλλετο με αυτή, στην ουσία ο σκοπός του διατάγματος απαλλοτρίωσης, που δεν υπήρξε αντικείμενο αίτησης ακυρώσεως — Επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης από την Ολομέλεια.
Οι εφεσείοντες δεν προσέβαλαν με προσφυγή το διάταγμα απαλλοτριώσεως το οποίο εδημοσιεύθη στις 2.10.87. Εισέπραξαν την αποζημίωση και η ιδιοκτησία του απαλλοτριωθέντος κτήματος περιήλθε στην κυριότητα της Δημοκρατίας. Τα έργα για την πραγμάτωση του σκοπού του διατάγματος είχαν σχεδόν συμπληρωθεί στο στάδιο της ακρόασης πρωτοδίκως της προσφυγής. Με την αίτηση ακυρώσεως ζητούσαν την επιστροφή της απαλλοτριωθείσας ιδιοκτησίας, γιατί όπως ισχυρίσθηκαν, δε χρησιμοποιήθηκε για εκπλήρωση σκοπού δημόσιας ωφέλειας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση των εφεσειόντων για προσαγωγή μαρτυρίας για απόδειξη του ισχυρισμού τους και επίσης την προσφυγή.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, υιοθετώντας πλήρως την πρωτόδικη απόφαση, αποφάνθηκε ότι:
1. Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι με την υπό έφεση προσφυγή, προσβαλλόταν στην ουσία ο σκοπός του διατάγματος απαλλοτρίωσης, που δεν υπήρξε αντικείμενο αίτησης ακυρώσεως, αντικατοπτρίζει την ορθή νομική προσέγγιση.
2. Η απόρριψη της προσφυγής ήταν αναπόφευκτη, ενόψει των πραγματικών γεγονότων και της ορθής εφαρμογής του νόμου και του Συντάγματος.
Η έφεση απορρίπτεται με ΛΚ200 έξοδα.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή τότε, του Aνωτάτου Δικαστηρίου Kύπρου (Πικής, Δ.) που δόθηκε στις 22 Mαρτίου, 1993 (Προσφυγή αρ. 723/91) με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή των εφεσειόντων με αίτημα την επιστροφή σ' αυτούς ακίνητης ιδιοκτησίας η οποία είχε απαλλοτριωθεί για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας.
Στ. Βασιλείου για Α.Θεοφίλου, για τους Eφεσείοντες.
Ρ. Πετρίδου, Aνώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Eφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Χρ. Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Πολύ λίγα χρειάζεται να ειπωθούν σ' αυτή την έφεση, όπου η απόφαση του συναδέλφου, που δίκασε πρωτόδικα την προσφυγή, κρίνεται απρόσβλητη ως απόλυτα ορθή. Φαίνεται όμως πως οι εφεσείοντες-αιτητές δεν εκτίμησαν ορθά τη νομική κατάσταση, όπως εξηγήθηκε στην υπό έφεση απόφαση, στην οποία εγείρεται ένα λεπτό μεν αλλά ευκρινέστατο σημείο. Κατά τη διάρκεια της ενώπιόν μας συζήτησης, δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσουμε δια ζώσης το ζήτημα, και πρέπει να πούμε πως η δικηγόρος των εφεσειόντων έδειξε να συμμερίζεται την άποψη που εκφράστηκε στην πρωτόδικη απόφαση, αλλά οι οδηγίες των εφεσειόντων ήταν να εκδώσει την ετυμηγορία της και η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κάτι βέβαια που είναι δικαίωμά τους.
Στις 2.10.87 εδημοσιεύθη διάταγμα απαλλοτρίωσης ακίνητης ιδιοκτησίας για σκοπούς δημόσιας ωφελείας, συγκεκριμένα για τη δημιουργία οδικού δικτύου στη βιομηχανική ζώνη χαμηλού βαθμού οχληρίας στο χωριό Δάλι. Η ακίνητη ιδιοκτησία των εφεσειόντων, μαζί με άλλων, επηρεάστηκε από το σχετικό διάταγμα, το οποίο όμως δεν πρόσβαλαν με προσφυγή. Αντίθετα, εισέπραξαν την προσφερθείσα αποζημίωση και η ιδιοκτησία περιήλθε στην κυριότητα της Δημοκρατίας. Τα έργα, για την πραγμάτωση του σκοπού που έθετε το διάταγμα απαλλοτρίωσης, είχαν σχεδόν συμπληρωθεί όταν η προσφυγή προχώρησε πρωτοδίκως στο στάδιο της ακρόασης.
Οι εφεσείοντες με την αίτηση ακυρώσεως, ζητούν την επιστροφή της ακίνητης ιδιοκτησίας τους που απαλλοτριώθηκε, γιατί ισχυρίζονται πως αυτή δε χρησιμοποιήθηκε για την εκπλήρωση σκοπού δημόσιας ωφέλειας, αλλά για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων όμορων ιδιοκτητών.
Η θεραπεία, όπως διατυπώνεται στην προσφυγή βασίζεται στο άρθρο 23(5) του Συντάγματος. Αίτηση από τους εφεσείοντες για προσαγωγή μαρτυρίας, προς το σκοπό αποδείξεως του πιο πάνω ισχυρισμού τους, απορρίφθηκε πρωτοδίκως. Και πολύ ορθά, γιατί κρίθηκε πως ο επιδιωκόμενος σκοπός τέτοιας μαρτυρίας ήταν ολωσδιόλου άσχετος με την αιτούμενη στην προσφυγή θεραπεία. Η ενδιάμεση αυτή απόφαση εμπεριέχει και την τελική ετυμηγορία του Δικαστηρίου, γιατί βασίζεται στην ορθή νομική προσέγγιση, ότι δηλαδή με την υπό έφεση προσφυγή προσβαλλόταν στην ουσία ο σκοπός του διατάγματος της απαλλοτρίωσης, που δεν υπήρξε αντικείμενο αίτησης ακυρώσεως, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Ας προσθέσουμε πως δεν αμφισβητείται το γεγονός πως οι εργασίες, που ακολούθησαν το διάταγμα, έγιναν για την πραγμάτωση του σκοπού που έθεσε.
Η απόρριψη της προσφυγής ήταν η βέβαιη συνέπεια των πραγματικών γεγονότων και της ορθής εφαρμογής του νόμου και του Συντάγματος. Η έφεση απορρίπτεται με £200 έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με ΛΚ200 έξοδα.