και

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μέσω

Εφεσιβλήτων

-----------------------

Για τους εφεσείοντες: Γ. Κορφιώτης.

Για τους εφεσίβλητους: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Οι εφεσείοντες ζήτησαν από τον ΄Εφορο Μηχανοκινήτων Οχημάτων άδεια, ως εξής:

Ο ΄Εφορος απέρριψε το αίτημα "γιατί η ηλικία του QR 249 στις 29.11.89 ήταν πέραν των 5 ετών". Κατά προφανή εφαρμογή του Κανονισμού 4(2)(α)(ι) των περι Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984 [βλ. και Ν5(1)/93], ως εάν να ετίθετο με την αίτηση θέμα εγγραφής του αυτοκινήτου. Και αναπτύχθηκε ενώπιόν μας επιχειρηματολογία σχετικά με την έννοια του Κανονισμού και, ακόμη, της σημασίας της μή αναφοράς σ΄αυτόν στην πρωτόδικη απόφαση. Με την οποία απερρίφθη η προσφυγή ενόψει των όσων κρίθηκε ότι προέκυπταν από το άρθρο 11(6) του Παραρτήματος Γ της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης. Στις πρόνοιες της οποίας, ενόψει του ιστορικού του αυτοκινήτου, όπως αυτό εκτίθεται με λεπτομέρεια στην απόφαση του Χρυσοστομή Δ., αναφέρθηκε ο ΄Εφορος για να στηρίξει την εκτίμησή του ως προς την ηλικία του αυτοκινήτου.

Μας απασχόλησε η αρμοδιότητα του Εφόρου να επιληφθεί αιτήματος όπως το υποβληθέν, επανανοίξαμε την υπόθεση και ζητήσαμε τις απόψεις των δυο πλευρών. Δεν υπήρξε αντίλογος στη θέση των εφεσειόντων πως δεν υπάρχει νομοθετική διάταξη που να παρέχει τέτοια αρμοδιότητα στον ΄Εφορο. Οι εφεσίβλητοι είδαν δυο σκέλη στο αίτημα. Το πρώτο, όπως πρότειναν, αφορούσε στην πληρωμή του εισαγωγικού δασμού, δεν ενέπιπτε στην αρμοδιότητα του Εφόρου και γι΄αυτό ο ΄Εφορος δεν απάντησε ως προς αυτό. Το δεύτερο, αφορούσε στη διάθεση του αυτοκινήτου προς πώληση στην κυπριακή αγορά και, κατά την αντίληψή τους, προώρως τέθηκε και εξετάστηκε. Θα προέκυπτε ζήτημα τέτοιας φύσης μόνο αν πρώτα πληρωνόταν ο δασμός. Συνεπώς, καταλήγει η εισήγηση των καθ΄ων η αίτηση, η απόφαση ως προς την πτυχή, που ήταν και η μόνη που λήφθηκε, ήταν απλώς πληροφοριακή.

Το αίτημα που υποβλήθηκε είχε στη ρίζα του την αξίωση για άδεια πληρωμής των τελωνειακών δασμών. Η διάσπαση της απόφασης του Εφόρου, όπως την επιχείρησαν οι εφεσίβλητοι, παραγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα. ΄Οπως επίσης και το γεγονός ότι παρουσιάζεται, ως το τελικό αποτέλεσμα της απόφασης του Εφόρου, η απόρριψη του αιτήματος που υποβλήθηκε στο σύνολό του και όχι οποιουδήποτε κατ΄ισχυρισμόν μέρους του.

Οι ίδιοι οι εφεσείοντες απηύθυναν το αίτημά τους προς τον ΄Εφορο. Κατά πάγια πρακτική, όπως εξηγήθηκε, αφού σε κάθε τέτοια περίπτωση ο Διευθυντής του Τμήματος Τελωνείων, ζητά την συγκατάθεση του Εφόρου. Αυτά δεν θα μπορούσαν να μεταβάλουν τον αναρμόδιο σε αρμόδιο και, τελικά, η όποια αντίληψη και ο τρόπος υποβολής του αιτήματος δεν μπορεί να διαφοροποιήσει την κατάσταση.

Αφού καταλήξαμε πως ο ΄Εφορος αναρμοδίως απέρριψε το αίτημα και η έφεση πρέπει να επιτύχει γι΄αυτό το λόγο, δεν νομίζω πως πρέπει να επεκταθούμε σε ζητήματα που άπτονται είτε της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης είτε του Κανονισμού 4(2)(α)(ι). Αυτά, στο πλαίσιο της απόφασης του Εφόρου, ήταν άρρηκτα συναρτημένα προς τη θεώρηση πως ετίθετο θέμα εγγραφής του αυτοκινήτου. Και ήταν κάτω από αυτό το πλανημένο πρίσμα, όπως ουσιαστικά αναγνωρίζουν πλέον και οι δυο πλευρές, που συζητήθηκαν.

Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ

Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ

/Μσι.