ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω

1. Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

2. Υπουργείου Παιδείας

Εφεσείοντων-Καθ΄ ων η αίτηση.

- ν -

Φώτη Παπαφώτη,

Εφεσίβλητου-Αιτητή.

- - -

Για τους εφεσείοντες: Ρ. Παπαέτη (κα) Δικηγ. Δημοκρ. εκ μέρους

Για τον εφεσίβλητο: Ε. Ευσταθίου

- - -

Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ. Μ. Πικής, Π.

Ο εφεσίβλητος διορίστηκε καθηγητής των Θρησκευτικών στη συνδυασμένη κλίμακα Α8 - Α10 την 1 Σεπτεμβρίου 1989. Επακόλουθα, του αναγνωρίστηκε προϋπηρεσία είκοσι πέντε ετών «για σκοπούς προσαυξήσεων και προαγωγής». Από αυτά, μόνο έξι αφορούσαν προϋπηρεσία σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου. Αναλυτικά, η υπηρεσία που του αναγνωρίστηκε με απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας είναι η ακόλουθη:

Η αναγνώριση της προϋπηρεσίας του εφεσίβλητου έγινε, όπως αναφέρεται στην επιστολή της Ε.Ε.Υ., προς τον εφεσίβλητο (18.6.1990), «... σύμφωνα με την ακολουθούμενη τακτική η οποία στηρίζεται στις πρόνοιες των άρθρων 18 και 19 του καταργηθέντος Κοινοτικού Νόμου περί Καθηγητών 10 του 1963 ...»

Το 1991, προκηρύχθηκαν δύο θέσεις Βοηθού Διευθυντή σε Σχολεία Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης στον κλάδο των Θρησκευτικών. Σύμφωνα με τη νενομισμένη διαδικασία καταρτίστηκε κατάλογος προσοντούχων υποψηφίων για την πλήρωση των θέσεων. Ο εφεσίβλητος δεν περιλήφθηκε σ΄ αυτόν. Υπέβαλε ένσταση. Η ένσταση του απορρίφθηκε αφού λήφθηκε και η γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα. Ο εφεσίβλητος αποκλείστηκε επειδή δεν κατείχε ένα από τα απαιτούμενα προσόντα, εκείνο που αναφέρεται στο διδακτικό έργο.

Βάσει του σχεδίου υπηρεσίας απαραίτητο προσόν για την προαγωγή στη θέση Βοηθού Διευθυντή, καθηγητή των Θρησκευτικών στην κλίμακα του εφεσίβλητου, ήταν «Υπηρεσία δεκατεσσάρων τουλάχιστον ετών στη θέση Καθηγητή στις συνδυασμένες μισθοδοτικές κλίμακες Α8 και Α10 από την οποία τα δέκα σε διδακτικό έργο». Ο όρος «διδακτικό έργο», προσδιορίζεται με ακρίβεια στη σημείωση 2, του σχεδίου υπηρεσίας:

Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι, η ερμηνεία που αποδόθηκε στο σχέδιο υπηρεσίας και η εφαρμογή του, στην περίπτωση του εφεσίβλητου, δεν ήταν «εύλογα εφικτή», εφόσον δεν ήταν συμβατή με την προηγηθείσα απόφαση του ιδίου σώματος για την αναγνώριση της προϋπηρεσίας του για σκοπούς προαγωγής. Κωλυόταν, σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, από την αρχή της καλής πίστης, από του να ερμηνεύσει το σχέδιο υπηρεσίας κατά τρόπο ο οποίος θα παραγνώριζε τη δέσμευση της προς το διοικούμενο. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση του θέματος, αναφέρει το Δικαστήριο, θα κλόνιζε την καλή πίστη που πρέπει να διακρίνει τη Διοίκηση στις συναλλαγές της με τον πολίτη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο εφεσίβλητος δεν κατείχε το προσόν του διδακτικού έργου, δηλαδή της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών σε δημόσια σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης, για την προβλεπόμενη από το σχέδιο υπηρεσίας περίοδο των δέκα ετών. «Δημόσιον σχολείον», σύμφωνα με τον ορισμό που του προσδίδεται στον οργανικό νόμο, τον περί Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμο του 1969 (Ν. 10/69), σημαίνει σχολείο, την ευθύνη για τη διοίκηση και συντήρηση του οποίου φέρει η Δημοκρατία.

Δύο είναι τα θέματα τα οποία εγείρονται με την έφεση και πρέπει να εξεταστούν. Πρώτο, η σημασία και οι επιπτώσεις της αναγνώρισης της προϋπηρεσίας του εφεσίβλητου για σκοπούς προαγωγής, και ειδικά, κατά πόσο εξομοιώνει την προϋπηρεσία του με κάθε μορφής εκπαιδευτική υπηρεσία. Δεύτερο, η δυνατότητα ερμηνείας του σχεδίου υπηρεσίας, κατά τρόπο, που να περιλαμβάνει πλασματική υπηρεσία στη διαπίστωση του διδακτικού έργου.

Στην προκείμενη περίπτωση δεν αμφισβητείται η αναγνώριση της προϋπηρεσίας του εφεσίβλητου για σκοπούς προαγωγής. Το ερώτημα το οποίο τίθεται, είναι κατά πόσο η αναγνώριση της εξυπακούει κάθε μορφής εκπαιδευτική υπηρεσία. Η απάντηση είναι αρνητική. Η αναγνώριση αναφέρεται σε εκπαιδευτική υπηρεσία γενικά, η οποία όντως αναγνωρίστηκε στον εφεσίβλητο από την Ε.Ε.Υ., όχι όμως και υπηρεσία σε συγκεκριμένο κλάδο της εκπαίδευσης, ανεξάρτητα από τη φύση της υπηρεσίας. Και σωστή να ήταν η ερμηνεία η οποία αποδόθηκε στην αναγνώριση από το πρωτόδικο Δικαστήριο, η αναγνώριση έπρεπε να αγνοηθεί, στην έκταση που ήταν αντίθετη προς τις ισχύουσες κατά το χρόνο λήψης της απόφασης νομικές ρυθμίσεις που καθορίζονται στο σχέδιο υπηρεσίας, το οποίο τελούσε σε ισχύ κατά το χρόνο έκδοσης της απόφασης. (Υφίστατο από 9.4.1987.)

Η διοικητική πρακτική παρέχει έρεισμα για διοικητική ενέργεια μόνο εφόσον είναι διαμορφωμένη μέσα στο πλαίσιο του νόμου. Κατά το χρόνο αναγνώρισης της προϋπηρεσίας του εφεσίβλητου δεν ήταν νομικά παραδεχτή η αναγνώριση προϋπηρεσίας για σκοπούς προαγωγής αντικειμένης προς το σχέδιο υπηρεσίας. Το σχέδιο υπηρεσίας παρόλον που απορρέει από την εκτελεστική εξουσία ενέχει ρυθμιστικό χαρακτήρα, όπως εξηγείται στη Χατζηπαύλου ν. Α.Η.Κ. (1991)3 Α.Α.Δ. 11, ο οποίος καθορίζει το νομικό πλαίσιο για τη στελέχωση της υπηρεσίας. Το ακόλουθο απόσπασμα είναι διαφωτιστικό για την υπόσταση των σχεδίων υπηρεσίας:

Το σχέδιο υπηρεσίας απέκλειε υπηρεσία άλλη από πραγματική σε δημόσια σχολεία της Κύπρου, ως απαραίτητο προσόν για την προαγωγή στη θέση του Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης. Δεν χωρούσε άλλη ερμηνεία του σχεδίου υπηρεσίας, ούτε τέτοιο ενδεχόμενο ήταν «λογικά εφικτό», όπως έκρινε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Το σχέδιο υπηρεσίας καθιστούσε απαραίτητο προσόν, συγκεκριμένη μορφή υπηρεσίας, το οποίο δεν κατείχε ο εφεσίβλητος. Συνεπώς, ορθά αποκλείστηκε από τον κατάλογο των προσοντούχων υποψηφίων για τη θέση Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης.

Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται σ΄ όλη την έκταση της. Η επίδικη διοικητική απόφαση επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.

Π.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΑυΦ