ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Δήμος Στροβόλου,

Εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση.

-ν-

Μάρως Μιχαήλ Π. Γιασεμίδου,

και άλλων,

Εφεσιβλήτων-Αιτητών .

- - -

Για τους εφεσείοντες: Π. Λυσάνδρου.

Για τους εφεσίβλητους: Α. Σ. Αγγελίδης.

- - -

- - -

Στις 15 Νοεμβρίου, 1996, οι εφεσίβλητοι αποτάθηκαν στο Δικαστήριο με αίτημα την απόρριψη της έφεσης, λόγω παράλειψης των εφεσειόντων να καταχωρήσουν το περίγραμμα τους μέσα στην ορισθείσα προθεσμία, επικαλούμενοι προς τούτο, τον Κ.13(β) των Κανονισμών. Επίσης αξίωσαν τη διαγραφή του καταχωρηθέντος περιγράμματος, λόγω παρεκκλίσεων, από τις σχετικές διατάξεις του Κ.10, στον καταρτισμό του.

Η αίτηση ορίστηκε ενώπιον του αρμόδιου Εφετείου στις 6 Δεκεμβρίου, 1996. Οι εφεσίβλητοι έφεραν ένσταση στο αίτημα. Η αίτηση ακούστηκε στις 14 Ιανουαρίου, 1997. Στο ενδιάμεσο, στις 27 Δεκεμβρίου, 1996, οι εφεσείοντες υπέβαλαν αίτηση για την παράταση της ταχθείσας προθεσμίας για την υποβολή του περιγράμματος της αγόρευσής τους, επικαλούμενοι τον Κ.12 των Κανονισμών.

Ο Κ.12, προβλέπει:

Το πρώτο ερώτημα, είναι κατά πόσο παρέχεται η δυνατότητα παράτασης του χρόνου για την υποβολή περιγράμματος αγορεύσεως, μετά την εκπνοή της ορισθείσας προθεσμίας.

Ο Κ.13(β) των Κανονισμών, προβλέπει ότι:

Ο Κ.13(ε) των Κανονισμών καθιερώνει μηχανισμό για την παραπομπή από το Πρωτοκολλητείο στο αρμόδιο Εφετείο υποθέσεων, στις οποίες οι εφεσείοντες παρέλειψαν να υποβάλουν περίγραμμα αγόρευσης, για τα δέοντα.

Στην προκείμενη περίπτωση, αφενός, το Πρωτοκολλητείο παρέλειψε να θέσει υπόψη του αρμόδιου Εφετείου, στο τέλος Οκτωβρίου του 1996, την παράλειψη των εφεσειόντων να καταχωρήσουν το περίγραμμα τους, και αφετέρου, αποδέχτηκε την καταχώρηση του περιγράμματος, χωρίς δικαιοδοτικό έρεισμα.

Η άνευ εξουσίας αποδοχή, από το Πρωτοκολλητείο της καταχώρησης του περιγράμματος των εφεσειόντων στις 11 Νοεμβρίου, 1996, είναι άνευ σημασίας. Δεν θεράπευσε, ούτε θα μπορούσε να θεραπεύσει την παράλειψη των εφεσειόντων ή να αναστείλει τις συνέπειες της. Η άλλη παράλειψη του Πρωτοκολλητείου, να συμμορφωθεί με τα θέσμια και να θέσει το θέμα ενώπιον του αρμόδιου Εφετείου, στο τέλος Οκτωβρίου 1996, όπως ορίζει ο Κ.13(ε), δεν ήταν άνευ συνεπειών. Άφησε την έφεση εν ζωή. Στη Γεωργίου ν. Δημοκρατίας Α.Ε.1516 - 19.7.96 - (απόφαση πλειοψηφίας), αποφασίστηκε ότι εκτός όπου οι θεσμοί προβλέπουν την αυτόματη έκπτωση ένδικου μέσου λόγω μή συμμόρφωσης με τις θεσμικές διατάξεις, το μέτρο, τρωτό όσο και αν είναι, δεν διαγράφεται. Η διαγραφή, μπορεί να γίνει μόνο με δικαστική απόφαση, έστω βεβαιωτική των γεγονότων που το καθιστούν απορριπτέο. Κατά συνέπεια, εφόσον η έφεση δεν απορρίφθηκε δεν εξαλείφθηκε η ύπαρξή της.

Ο Κ.12 των Κανονισμών, ευρίσκεται σε αρμονία προς τις πρόνοιες της Δ.57, θ.2. Η ορολογία του, δεν περιορίζει τη δυνατότητα παράτασης του χρόνου, σε περιπτώσεις που αίτηση για την παράταση υποβάλλεται, πριν την εκπνοή της ταχθείσας προθεσμίας. Το ερώτημα είναι, κατά πόσο εξυπακούεται, αυτός ο περιορισμός, από τις πρόνοιες του Κ.13(β) των Κανονισμών. Είναι αυτονόητο, ότι εφόσον απορριφθεί η έφεση, δεν παρέχεται η δυνατότητα επίκλησης του Κ.12.

Νοουμένου ότι η έφεση υφίσταται εν ζωή, δεν υπεισέρχεται λόγος αρχής, ο οποίος να αποκλείει την εφαρμογή των προνοιών του Κ. 12, μετά την εκπνοή της ταχθείσας προθεσμίας. Αντίθετα, η ύπαρξη τέτοιας εξουσίας συνάδει με τις αρχές στις οποίες θεμελιώνεται η Δ.64, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, που έχουν ως λόγο την παροχή γενικής εξουσίας για τη θεραπεία δικονομικών παρεκκλίσεων, εφόσον, τα γεγονότα της υπόθεσης το δικαιολογούν.

Το επόμενο ερώτημα στο οποίο θα στρέψουμε την προσοχή μας, είναι το δικαιολογημένο της αίτησης για παράταση της προθεσμίας. Η τήρηση των προθεσμιών, που θέτουν οι θεσμοί ή που τάσσονται με διαταγή του Δικαστηρίου, ενέχει μεγάλη σπουδαιότητα για την άσκηση της δικαστικής λειτουργίας. Όπως επισημάναμε, στην Μαυρογένης ν. Βουλής των Αντιπροσώπων, Εκλογική Αίτηση αρ. 1/95, 22-1-1996 (απόφαση πλειοψηφίας), «Οι διαδικαστικοί κανονισμοί σ΄ αυτή, όπως και σ΄ όλες τις διαδικασίες, θεσμοθετούν τους κανόνες για την άσκηση της δικαστικής εξουσίας.»

Μπορεί να παραταθεί η προθεσμία, εφόσον διαπιστώνεται ότι με τη χαλάρωση δεν υπονομεύεται η απονομή της δικαιοσύνης. (Βλ. Γεωργίου (ανωτέρω).)

Ο εφεσείοντες απέδωσαν τη μή συμμόρφωση με την ταχθείσα προθεσμία κυρίως σε άγνοια ή παρανόηση του Κανονισμού, που δεν αποτελεί, αφ΄ εαυτού, δικαιολογία για τη μή συμμόρφωση. Παραμένει όμως το γεγονός ότι οι εφεσείοντες δεν αδράνησαν για οποιοδήποτε σημαντικό χρονικό διάστημα, ούτε επέδειξαν ουσιαστική αδιαφορία για την προώθηση της έφεσης τους. Αντίθετα, με το συγχυσμένο έστω τρόπο που ενήργησαν, την κατάθεση περιγράμματος αγόρευσης στις 11 Νοεμβρίου 1996, διαδήλωσαν το ενδιαφέρον τους για την προώθηση της έφεσης. Εύλογα μπορεί να υποθέσουμε ότι, αν δεν γινόταν δεχτή από το Πρωτοκολλητείο η καταχώρηση του περιγράμματος τους στις 11 Νοεμβρίου, 1996, θα υπέβαλλαν αίτηση για την παράταση της προθεσμίας, πολύ νωρίτερα. Ενόψει αυτής της διαπίστωσης και του γεγονότος ότι η παράταση της προθεσμίας δεν θα επηρεάσει ανεπανόρθωτα, τα δικονομικά ή ουσιαστικά δικαιώματα των εφεσιβλήτων, κρίνουμε δικαιολογημένη την έγκριση του αιτήματος. Θα εγκρίνουμε το αίτημα. Θα επιβαρυνθούν όμως οι εφεσείοντες, με όλα τα έξοδα που υπέστησαν οι εφεσίβλητοι λόγω της μή συμμόρφωσης τους με την ταχθείσα προθεσμία.

Δεν θα εξετάσουμε ατέλειες στο περίγραμμα το οποίο καταχωρήθηκε, εφόσον η καταχώρηση πίπτει στο κενό.

Ο χρόνος για την υποβολή του περιγράμματος αγόρευσης των εφεσειόντων παρατείνεται για επτά μέρες. Εξυπακούεται, ότι το περίγραμμα το οποίο θα καταχωρηθεί θα συνάδει με τις πρόνοιες του Κ.10 των Κανονισμών, που διέπει τον καταρτισμό του. Μετά την καταχώρηση του περιγράμματος αγόρευσης των εφεσειόντων, θα καταχωρηθεί το περίγραμμα των εφεσιβλήτων και μεταγενέστερα, το δεύτερο περίγραμμα των εφεσειόντων μέσα στην ταχθείσα προθεσμία.

Η έφεση ορίζεται για προφορική ακρόαση στις 14 Μαΐου, 1997.

Διαταγή ως ανωτέρω.

Οι εφεσείοντες καταδικάζονται στα έξοδα των εφεσιβλήτων.

Π.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΑυΦ