|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 3 ΑΑΔ 3893
19 Νοεμβρίου, 1990
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥΜΠΑΣ,
2. ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΟΥΜΠΑ,
Αιτητές,
v.
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Yπόθεση Αρ. 305/89).
Διοικητική πράξη — Εκτελεστή — Βεβαιωτική πράξη ή πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα δεν είναι εκτελεστή — Ποία τα κύρια χαρακτηριστικά βεβαιωτικής πράξης — Πότε μία πράξη είναι βεβαιωτική προηγούμενης πράξης — Η πρώτη χρονολογικά απόφαση του Διευθυντή του Τμήματος Τελωνείων με την οποία εκαθορίζετο ο πληρωτέος δασμός για μετατροπή οχήματος από βαν σε σαλούν ήταν η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη που μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο διοικητικής προσφυγής.
Aίτηση ακυρώσεως — Προθεσμία — Έναρξη — 75 ημέρες από τη λήψη της επίδικης απόφασης — Σύνταγμα — Άρθρο 146.3.
Οι αιτητές αμφισβήτησαν την απόφαση του Διευθυντή Τελωνείων (ο Διευθυντής), ημερομηνίας 17.12.88 με την οποία καθορίστηκε ο πληρωτέος δασμός στο ποσό των ΛΚ1.494,66 για τη μετατροπή του οχήματός τους από βαν σε σαλούν. Η προσφυγή τους στρέφεται κατά της απόφασης του Διευθυντή που κοινοποιήθηκε σ' αυτούς τηλεφωνικώς στις 22.4.89.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και αποφάνθηκε ότι:
1. Η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη είναι η απόφαση του Διευθυντή ημερομηνίας 17.12.88. Οτιδήποτε άλλο ακολούθησε είναι, όπως φαίνεται από την αλληλογραφία, διευκρινιστικό ή/και επιβεβαιωτικό.
2. Δεν τέθηκαν υπ' όψιν του αποφασίζοντος οργάνου νέα στοιχεία νομικά ή πραγματικά με βάση τα οποία να πήρε νέα απόφαση ούτε και έγινε διεξαγωγή νέας έρευνας που να οδήγησε στην έκθεση νέας διοικητικής πράξης.
3. Οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για κατάταξη πράξης σε βεβαιωτική είναι: (α) η ταυτότητα του οργάνου που εξέδωσε τις δύο πράξεις, (β) η ταυτότητα των προσώπων στα οποία οι δύο πράξεις απευθύνονται και (γ) η ταυτότητα της πραγματικής αιτιολογίας και του διατακτικού των δύο πράξεων.
4. Η προσφυγή των αιτητών είναι εκπρόθεσμη γιατί δεν καταχωρήθηκε εντός 75 ημερών από τη λήψη της επίδικης απόφασης.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Pieris v. Republic (1983) 3(Β) C.L.R. 1054,
Zivlas v. Municipality of Paphos (1975) 3 C.L.R. 349.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Διευθυντή Tμήματος Tελωνείων με την οποία επέβαλε δασμό £1.494,66 πάνω σε όχημα, για τη μετατροπή του από βαν σε σαλούν.
N. Ζωμενής, για τους Αιτητές.
Δ. Παπαδοπούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας A΄, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠAΠAΔOΠOYΛOΣ, Δ.: Στις 10/12/88 οι αιτητές κατάθεσαν στο Τελωνείο Λευκωσίας διασάφηση για να πληρώσουν το νενομισμένο δασμό πάνω στο όχημα Datsun Cherry SR 960, για τη μετατροπή του από βαν σε σαλούν.
Το Τμήμα Τελωνείων στις 17/12/88 εκτίμησε και αποφάσισε πως με τα στοιχεία που είχαν ενώπιόν τους, ο πληρωτέος δασμός ήταν το ποσό των £1,494.66.
Με επιστολή τους, ημερομηνίας 12/1/89, προς το Διευθυντή Τελωνείων, οι αιτητές έφεραν ένσταση στην εκτίμηση και ζήτησαν την επανεξέταση του θέματος. Ο Διευθυντής Τελωνείων σε απαντητική επιστολή του, ημερομηνίας 30/1/89, έδωσε ορισμένες λεπτομέρειες για τη διαδικασία της εκτίμησης και άλλες πληροφορίες για ειδικό φόρο κατανάλωσης που θα έπρεπε να πληρώσουν οι αιτητές εάν προχωρούσαν στην απόφασή τους να μετατρέψουν το αυτοκίνητό τους από βαν σε σαλούν. Και πάλι οι αιτητές δεν ικανοποιήθησαν και με επιστολή τους προς το Διευθυντή Τελωνείων, ημερομηνίας 6/2/89, ζήτησαν την επανεκτίμηση του αυτοκινήτου τους. Επιπλέον, ζήτησαν ορισμένες εξηγήσεις ως προς τον τρόπο του υπολογισμού της αξίας C.I.F. του αυτοκινήτου. Ο Διευθυντής Τελωνείων σε απαντητική και πάλι επιστολή του, ημερομηνίας 15/2/89, τους έδινε ορισμένες πληροφορίες ως προς τον τρόπο εκτίμησης του C.I.F. και τους συμβούλευσε να επικοινωνήσουν με τον Ανώτερο Τελώνη Λευκωσίας για τη συμπλήρωση των αναγκαίων διατυπώσεων, εάν συνέχιζαν να επιθυμούν τη μετατροπή του αυτοκινήτου τους σε σαλούν. Και πάλι οι αιτητές με επιστολή τους προς τον Ανώτερο Τελώνη, ημερομηνίας 7/3/89, ανάφεραν πως ακολούθησαν τις συμβουλές του Αρχιτελώνη αλλά το Τελωνείο επέμενε στον αρχικά υπολογισθέντα δασμό των £1,464.66, για το οποίο ποσό και πάλι ανάφεραν ότι είχαν ένσταση.
Ο Ανώτερος Τελώνης με επιστολή του προς τους αιτητές, ημερομηνίας 16/3/89, τους πληροφόρησε ότι δεν είχε τίποτε να προσθέσει πέραν των όσων ήδη τους είχε πληροφορήσει και ειδικότερα με την επιστολή του της 15/2/89.
Στις 5/5/89 κατετέθη η προσφυγή αυτή με την οποία ζητείται δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση που επήρε ο καθ' ου η αίτηση και που κοινοποιήθηκε στους αιτητές τηλεφωνικά στις 22/4/89, είναι άκυρη, αυθαίρετη και αντισυνταγματική.
Μελέτησα το υλικό που τέθηκε ενώπιόν μου, τις διάφορες αιτήσεις των αιτητών και όλη την αλληλογραφία, καθώς και τις γραπτές αγορεύσεις των δικηγόρων και των δύο πλευρών. Πρέπει να πω ευθύς εξ αρχής ότι υπάρχει, κατά την αντίληψή μου, μια και μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη από τον καθ' ου η αίτηση και αυτή είναι η απόφασή του για επιβολή δασμού στις 17/12/89. Οτιδήποτε άλλο ακολούθησε, όπως είναι φανερό από την αλληλογραφία, είναι διευκρινιστικό ή/και επιβεβαιωτικό. Από τη μια οι αιτητές ζητούσαν όλο και περισσότερες διευκρινίσεις, κατάθεταν τις ενστάσεις των ή/και τις διαφωνίες τους με την αρχική απόφαση του Διευθυντή Τελωνείων και από την άλλη, το Τελωνείο επέμενε στην απόφασή του της 17/12/88, δηλώνοντας την εμμονή του στην απόφαση, αλλά παρέχοντας ταυτόχρονα, κάποτε διευκρινίσεις, κάποτε συμβουλές ή/και οδηγίες για διαδικαστικά θέματα. Σε μια περίπτωση, ειδικότερα με την επιστολή του ο Διευθυντής Τελωνείων, ημερομηνίας 30/1/89, τους έδινε και ορισμένες επιπλέον πληροφορίες ως προς άλλες υποχρεώσεις που θα είχαν οι αιτητές εάν προχωρούσαν στη μετατροπή του αυτοκινήτου τους από βαν σε σαλούν, όπως η καταβολή ειδικού φόρου κατανάλωσης πέραν του τελωνειακού δασμού.
Δε βρήκαν πουθενά οτιδήποτε που να δείχνει πως εκδόθηκε νέα διοικητική πράξη που βασίστηκε πάνω σε νέα έρευνα πάνω στην υπόθεση. Πουθενά δεν τέθηκαν υπόψη του "αποφασίζοντος οργάνου" νέα στοιχεία νομικά ή πραγματικά και να πήρε απόφαση πάνω σε τέτοια νέα στοιχεία.
Το θέμα πότε μια πράξη είναι βεβαιωτική μιας άλλης, έχει εξεταστεί εξαντλητικά στην υπόθεση Πιερής ν. Δημοκρατίας (1983) 3(Β) C.L.R. 1054. Από τη νομολογία φαίνεται πως μια πράξη είναι βεβαιωτική εφόσον συντρέχουν οι πιο κάτω προϋποθέσεις:
(α) Ταυτότητα του οργάνου που εξέδωσε τις δύο πράξεις.
(β) Ταυτότητα των προσώπων στα οποία οι δύο πράξεις απευθύνονται.
(γ) Ταυτότητα της πραγματικής αιτιολογίας και του διατακτικού των δύο πράξεων.
Στην υπόθεση Zivlas v. Municipality of Paphos (1975) 3 C.L.R. 349, αποφασίστηκε πως η άρνηση της Διοίκησης να ανακαλέσει παλιά της εκτελεστή πράξη που αποφασίζεται χωρίς καμιά νέα έρευνα, είναι βεβαιωτική.
Στην υπόθεση που εξετάζω υπάρχουν όλα τα στοιχεία της βεβαιωτικής πράξης και κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι έγινε νέα έρευνα πάνω σε νέα στοιχεία πραγματικά ή νομικά. Γι' αυτό, ο χρόνος της υποβολής της αίτησης πρέπει να αρχίζει να μετρά από την 10/12/88 που λήφθηκε η επίδικη απόφαση. Είναι φανερό πως παρήλθαν πέραν των 75 ημερών για καταχώριση της αίτησης, όπως προνοείται από το Άρθρο 146 του Συντάγματος και κατ' ακολουθία, η αίτηση αυτή είναι εκπρόθεσμη.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.