|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 3 ΑΑΔ 1524
30 Απριλίου, 1990
[ΣΑΒΒΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΛΕΚΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ,
Αιτητής,
v.
1. ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,
ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ,
2. ΤΑΜΕΙΟΥ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,
ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 451/87).
Aίτηση Aκυρώσεως — Παθητική νομιμοποίηση — Tο όργανο που εξέδωσε την πράξη προεχόντως νομιμοποιείται παθητικά — Περιστάσεις αναγραφής στην αίτηση νομικού προσώπου που δεν εξέδωσε οποιαδήποτε προσβαλλόμενη πράξη στην κριθείσα περίπτωση.
Διοικητικό Δίκαιο — Συλλογικές συμβάσεις — Προϋπόθεση ισχύος τους στο πεδίο του δημοσίου δικαίου, η ενσωμάτωσή τους σε Kανονισμούς.
Aίτηση Aκυρώσεως — Έννομο Συμφέρον — Aπώλεια — Aποδοχή — Nομολογία — Συνέπειες — Περιστάσεις αποδοχής της πράξης στην κριθείσα περίπτωση.
O αιτητής προσέφυγε κατά της απόφασης του καθ' ου η αίτηση που του χορηγούσε συνταξιοδοτικά οφέλη άλλα από αυτά που ο ίδιος υπολόγιζε.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. O καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 είναι νομικό πρόσωπο διαφορετικό από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και η διαχείρησή του βρίσκεται στα χέρια Διαχειριστικής Eπιτροπής, που λειτουργεί σύμφωνα με Kανονισμούς που εγκρίθηκαν από το Yπουργικό Συμβούλιο.
Aπό όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, είναι φανερό ότι ουδέποτε ο αιτητής υπέβαλε οποιαδήποτε απαίτηση στη Διαχειριστική Eπιτροπή του Tαμείου Προνοίας για ωφελήματα τα οποία διεκδικούσε από το Tαμείο ούτε υπήρξε οποιαδήποτε απόφαση της Διαχειριστικής Eπιτροπής του Tαμείου σε σχέση με το θέμα αυτό. Eκτός των άλλων από τα στοιχεία συνάγεται ότι ο αιτητής μετά την οικειοθελή παραίτησή του τον Iούλιο του 1973 έλαβε όλα τα ωφελήματα που εδικαιούτο από το Tαμείο Προνοίας και έπαυσε να είναι μέλος του. Όταν επαναπροσλήφθηκε με προσωρινή σύμβαση ήταν ρητός όρος της σύμβασης την οποία και αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα ότι δε θα απολάμβανε ορισμένων προνομίων τα οποία δυνατόν να απολάμβαναν οι μόνιμοι υπάλληλοι του P.I.K., μεταξύ των οποίων γίνεται αναφορά και στο Tαμείο Προνοίας.
O αιτητής, μετά την επαναπρόσληψή του επί προσωρινής βάσης, ουδέποτε αποτάθηκε προς τη Διαχειριστική Eπιτροπή του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 για να εγείρει απαίτηση για οποιαδήποτε ωφελήματα από το Tαμείο και κατά συνέπεια, μια και τέτοια απαίτηση δεν τέθηκε στη Διαχειριστική Eπιτροπή, η Διαχειριστική Eπιτροπή ουδέποτε ασχολήθηκε με τέτοιο αίτημα ούτε έλαβε οποιαδήποτε απόφαση η οποία τυχόν να έδινε οποιοδήποτε δικαίωμα στον αιτητή για να την προσβάλει.
H απόφαση για "κατά χάριν" καταβολή του ποσού των £2.454.- λήφθηκε από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και το ποσό αυτό καταβλήθηκε σύμφωνα με τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και όχι από το Tαμείο Προνοίας.
Kατά συνέπεια, η προσφυγή εναντίον του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα και απορρίπτεται.
2. Έχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι οι πρόνοιες των συλλογικών συμβάσεων δεν εφαρμόζονται στη σφαίρα του Δημόσιου Δικαίου εκτός αν έχουν ενσωματωθεί στους Kανονισμούς του δημόσιου οργάνου στο οποίο αναφέρονται. Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση επίκληση της συλλογικής σύμβασης δεν μπορεί να γίνει για υποστήριξη της απαίτησης του αιτητή.
3. Eίναι γεγονός παραδεκτό και από τις δύο πλευρές ότι ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 απόστειλε στον αιτητή την επιστολή με ημερομηνία 17/3/1987, της οποίας και το περιεχόμενο προσβάλλεται με την παρούσα προσφυγή, με την οποία στάληκε στον αιτητή επιταγή για το ποσό των £2.454.- σε πλήρη εξόφληση οποιασδήποτε απαίτησής του από το P.I.K.
O αιτητής αποδέχτηκε την επιταγή, την οποία και εξαργύρωσε, χωρίς καμιά επιφύλαξη δικαιωμάτων.
Θα πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο η αποδοχή από τον αιτητή της εν λόγω επιταγής, χωρίς καμιά επιφύλαξη εκ μέρους του, αποτελεί αποδοχή της διοικητικής πράξης ώστε η ενέργειά του αυτή να τον στερεί από οποιοδήποτε έννομο συμφέρον προσβολής της απόφασης που περιέχεται στην εν λόγω επιστολή.
Oι συνέπειες της αποδοχής μιας διοικητικής πράξης έχουν εξεταστεί από το Aνώτατο Δικαστήριο σε σειρά υποθέσεων.
Mε βάση τη νομολογία στην προκειμένη περίπτωση η αποδοχή από τον αιτητή της επιταγής που του στάληκε με επιστολή στην οποία διατυπωνόταν καθαρά ότι καταβάλλετο προς πλήρη εξόφληση κάθε απαίτησής του, χωρίς καμιά επιφύλαξη από μέρους του, έχει στερήσει τον αιτητή από κάθε έννομο συμφέρον για να προσβάλει την επίδικη απόφαση.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Evangelou and Others v. Cyprus Broadcasting Corporation (1985) 3(B) C.L.R. 1410,
Tomboli v. Cyprus Telecommunications Authority (1980) 3 C.L.R. 266,
Tomboli v. Cyprus Telecommunications Authority (1982) 3 C.L.R. 149,
Goulielmos v. Educational Service Committee and Another (1983) 3(B) C.L.R. 883,
Pierides v. Republic (1985) 3(B) C.L.R. 1275.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Pαδιοφωνικού Iδρύματος Kύπρου με την οποία καταβλήθηκε χαριστικά στον αιτητή το ποσό των £2,454.- κατά την αφυπηρέτησή του, προς πλήρη εξόφληση οποιασδήποτε απαίτησής του από το P.I.K..
Χρ. Θεοδούλου, για τον Αιτητή.
Π. Πολυβίου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΣABBIΔHΣ, Δ.: Με την προσφυγή του αυτή ο αιτητής ζητά τις πιο κάτω θεραπείες:-
"1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη ή/και απόφαση του καθ' ου η Αίτηση αρ. 1 που κοινοποιήθηκε στον Αιτητή κατά ή περί τις 19.3.87 με επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Ρ.Ι.Κ. είναι άκυρη και χωρίς έννομο αποτέλεσμα καθ' ο μέρος δεν αναγνωρίζει ή/και απορρίπτει ή/και επιχειρεί να προσφέρει ανεπαρκή υπαλλακτική θεραπεία στο αίτημα του Αιτητή για κανονική ή/και πλήρη ή/και δίκαιη συνταξιοδότηση του ή/και χορήγηση των δικαιωμάτων του από το Ταμείο Προνοίας του Προσωπικού του Ρ.Ι.Κ. ή/και στο αίτημα του Αιτητή που περιέχεται στις επιστολές του προς τους καθ' ων η Αίτηση με ημερομηνίες 24.7.85 και 19.5.86.
2. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι ο Αιτητής δικαιούται πλήρη ικανοποίηση του πιο πάνω αιτήματός του ή/και ότι το χρηματικό ποσό που καταβλήθηκε στον ίδιο από τον καθ' ου η Αίτηση αρ. 1 ως "κατά χάρη" ποσό αποτελεί στην ουσία μέρος μόνο ή/και προκαταβολή του όλου ποσού που οφείλεται στον Αιτητή προς πλήρη ικανοποίηση του προαναφερθέντος αιτήματος του.
3. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι ο Αιτητής δικαιούται όλων των συνταξιοδοτικών και άλλων ωφελημάτων που δικαιούται το υπόλοιπο προσωπικό του Ρ.Ι.Κ. ή/και ότι ο αιτητής δικαιούται πλήρη εξομοίωση με το υπόλοιπο προσωπικό του Ρ.Ι.Κ.
4. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι ο καθ' ου η Αίτηση αρ. 2 οφείλει να πράξει ότι παράλειψε να πράξει ή/και ότι οφείλει να επιληφθεί ή/και ικανοποιήσει πλήρως το αίτημα του Αιτητή στην παράγραφο 1 ανωτέρω."
Η προσβαλλόμενη απόφαση περιέχεται σε επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (Ρ.Ι.Κ.) με ημερομηνία 17 Μαρτίου, 1987, προς τον αιτητή με το ακόλουθο περιεχόμενο:-
"Σας πληροφορώ ότι το διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος ύστερα από μελέτη του αιτήματος σας αποφάσισε όπως σας καταβάλει κατά χάριν (ex-gratia) ποσό £2,454 προς πλήρη και τελική διευθέτηση του."
Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως εξής:-
Ο αιτητής προσλήφθηκε αρχικά στο Ρ.Ι.Κ. τον Απρίλιο του 1959 και, σταδιακά έφθασε μέχρι τη θέση του Ανώτερου Εμπορικού Λειτουργού στην οποία υπηρέτησε μέχρι τον Ιούλιο του 1973 οπόταν υπόβαλε οικειοθελώς παραίτηση και έτυχε όλων των σχετικών ωφελημάτων.
Την 1/11/1976, ο αιτητής επαναπροσλήφθηκε επί προσωρινής βάσης με συμβόλαιο έναντι κενής θέσης μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου 1985 οπόταν αφυπηρέτησε κατόπιν σχετικής ειδοποίησης του Γενικού Διευθυντή του καθ' ου η Αίτηση αριθ. 1.
Κατά τον ισχυρισμό του ευπαίδευτου δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση στον αιτητή καταβλήθηκαν κατά την αφυπηρέτησή του όλα τα ωφελήματα που εδικαιούτο σύμφωνα με το σχετικό Νόμο και τους Κανονισμούς και επιπλέον χαριστικά του καταβλήθηκε το ποσό το οποίο αναφέρεται στην επιστολή του καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 με ημερομηνία 17 Μαρτίου, 1987.
Οι νομικοί λόγοι τους οποίους πρόβαλε ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή και υποστήριξε στη γραπτή του αγόρευση συνοψίζονται στα εξής:-
(1) Οι καθ' ων η αίτηση ή ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 1. παρέβηκαν την αρχή της ισότητας που κατοχυρώνεται με το Άρθρο 28 του Συντάγματος και την αρχή της δεσμευτικότητας των συλλογικών συμβάσεων (κατά παράβαση του Άρθρου 26.2 του Συντάγματος). Είναι ο ισχυρισμός του αιτητή ότι ενώ ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 πρόσφερε στον αιτητή μετά την αφυπηρέτηση του προσωρινό διορισμό για δυο συνεχόμενα δωδεκάμηνα δεν επανήλθε με προσφορά για μόνιμο διορισμό, όπως όφειλε σύμφωνα με τη Συλλογική Σύμβαση, αφήνοντας τον αιτητή εκτεθειμένο από πλευράς των δικαιωμάτων του τόσο κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας όσο και μετά την αφυπηρέτηση του.
(2) Ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 είναι αναρμόδιος για θέματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2, ή, διαζευκτικά, αν ήθελε θεωρηθεί ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ενσωματώνει και την απόφαση του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2, τότε ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 έχει παραβεί και συνεχίζει να παραβαίνει το Άρθρο 29 του Συντάγματος.
(3) Οι καθ' ων η αίτηση έχουν παραβεί τη σχετική νομοθεσία και Κανονισμούς που διέπουν το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου και συγκεκριμένα το Νόμο, Κεφ. 300Α όπως τροποποιήθηκε από τους Νόμους 46 του 1959 μέχρι 68 του 1985, και τους Κανονισμούς που έχουν εκδοθεί δυνάμει του Νόμου και ειδικότερα τους Περί Ταμείου Προνοίας του Προσωπικού του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου Κανονισμούς τους 1959-1987.
(4) Η προσβαλλόμενη απόφαση είναι προϊόν πλάνης περί τα πράγματα και περί το Νόμο, η οποία οφείλεται στην παντελή έλλειψη έρευνας. Επίσης η επίδικη απόφαση πάσχει από έλλειψη αιτιολογίας.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή στη γραπτή του αγόρευση έκαμε αναφορά στους όρους προσωρινής επαναπρόσληψης του αιτητή από το Ρ.Ι.Κ. μετά την αφυπηρέτηση του τον Ιούλιο του 1973, όπως περιέχονται στη σχετική αλληλογραφία, αντίγραφα της οποίας επισυνάφθηκαν. Κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε αποσπάσματα από την αλληλογραφία αυτή. Στην επιστολή με ημερομηνία 30 Νοεμβρίου, 1976, από τη διεύθυνση του Ρ.Ι.Κ. προς τον αιτητή, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:-
"Δια του παρόντος σας προσφέρεται υπό την επιφύλαξιν των κατωτέρω όρων, διορισμός δι' υπηρεσίαν εις το Εμπορικόν Τμήμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου από της 1ης Νοεμβρίου 1976.
1. Ο διορισμός θα είναι επί εντελώς προσωρινής βάσεως με απολαβάς εκ £180.- μηνιαίως, και είναι δυνατόν να τερματισθή κατόπιν σχετικής προειδοποιήσεως, συμφώνως προς τον περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμον, αριθμός 24 του 1967. Ο παρών διορισμός εν τούτοις γίνεται δια περίοδον ενός έτους, υπό την προϋπόθεσιν ότι θα εξασκήτε τα καθήκοντά σας προς πλήρη ικανοποίησιν του Ιδρύματος και θα συμμορφούσθε προς τας εκάστοτε οδηγίας και Κανονισμούς.
..................................................................................................
3. Θα σας παρέχεται ιατρική περίθαλψις ως αύτη προσφέρεται εκάστοτε εις τους υπαλλήλους του Ιδρύματος. Θα σας παρέχεται ωσαύτως ετησία άδεια 15 ημερών και άδεια ασθενείας μέχρι 30 ημερών μετ' απολαβών, ως και άδεια απουσίας κατά τας εγκεκριμένας αργίας του Ιδρύματος.
Ουδενός άλλου προνομίου το οποίον δυνατόν να απολαμβάνουν οι υπάλληλοι του Ιδρύματος ή ενδέχεται να δοθή εις αυτούς θα δικαιούσθε (ως τιμαριθμικόν επίδομα ή άλλον επίδομα, Ταμείον Προνοίας κλπ). Η απασχόλησίς σας υπόκειται εις τας προνοίας των περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων και περί Ετησίων Αδειών Νόμων.
................................................................................................."
Ο αιτητής με επιστολή του ημερομηνίας 2 Δεκεμβρίου, 1976, πληροφορούσε το Γενικό Διευθυντή του Ρ.Ι.Κ. ότι αποδεχόταν την προσφορά για προσωρινό διορισμό "συμφώνως προς τους εν αυτή διαλαμβανομένους όρους".
Σε επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Ρ.Ι.Κ. με ημερομηνία 9 Δεκεμβρίου, 1977, έγινε νέα προσφορά για προσωρινό διορισμό του αιτητή από τη 1η Νοεμβρίου, 1977, με μηνιαίο μισθό £200.- και με τους ίδιους όρους που αναφέρονται στην προηγούμενη επιστολή της 30ης Νοεμβρίου, 1976, την οποία ο αιτητής αποδέχτηκε.
Η προσωρινή απασχόληση του αιτητή ανανεώθηκε περιοδικά μέχρι την 31 Δεκεμβρίου, 1985, οπότε τερματίστηκε ύστερα από επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Ρ.Ι.Κ. με ημερομηνάι 11 Νοεμβρίου, 1985.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση τόσο στην ένσταση του όσο και στη γραπτή του αγόρευση ισχυρίστηκε τα πιο κάτω:-
1. Σε ότι αφορά τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί για τους πιο κάτω λόγους:-
Ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 αποτελεί νομικό πρόσωπο με δική του οντότητα, το οποίο λειτουργεί βάσει Κανονισμών που εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο και η διαχείρηση του βρίσκεται στα χέρια Διαχειριστικής Επιτροπής [σύμφωνα με τον Κανονισμό 4(1)]. Ουδέποτε ο αιτητής αποτάθηκε στη Διαχειριστική Επιτροπή του Ταμείου Προνοίας προβάλλοντας οποιαδήποτε απαίτηση για χορηγήματα και καμιά απόφαση δε λήφθηκε από τη διαχειριστική Επιτροπή για το θέμα αυτό, ώστε να δίνει οποιοδήποτε δικαίωμα στον αιτητή να την προσβάλει. Η επίδικη απόφαση λήφθηκε από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και το ποσό που καταβλήθηκε χαριστικά στον αιτητή καταβλήθηκε από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 από τους πόρους του Ρ.Ι.Κ., και όχι από το Ταμείο Προνοίας του Προσωπικού. Εν πάση περιπτώσει και αν υπήρχε οποιαδήποτε απόφαση του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 τέτοια απόφαση δε θα μπορούσε να προσβληθεί με προσφυγή γιατί το Ταμείο Προνοίας του Ιδρύματος δεν αποτελεί όργανο ή αρχή Δημόσιου Δικαίου, αλλά ενεργεί μέσα στη σφαίρα του Ιδιωτικού Δικαίου και κατά συνέπεια, οι πράξεις ή οι αποφάσεις του δεν μπορούν να προσβληθούν με προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
2. Σε ότι αφορά τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί για τους πιο κάτω λόγους:-
(α) Η επίδικη απόφαση όπως αναφέρεται στην επιστολή με ημερομηνία 17/3/1987 περιέχει χαριστική προσφορά από το Ρ.Ι.Κ. "προς πλήρη και τελική διευθέτηση του (αιτήματος σας)". Ο αιτητής αποδέχτηκε την επιταγή που του αποστάληκε με την εν λόγω επιστολή, την υπόγραψε και την εξαργύρωσε ανεπιφύλακτα χωρίς να διατυπώσει οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή να επιφυλάξει οποιαδήποτε δικαιώματα. Κατά συνέπεια, έχει απωλέσει οποιοδήποτε έννομο συμφέρο να προσβάλει την απόφαση.
(β) Η επίδικη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη. Αναπτύσσοντας το λόγο αυτό ο ευπαίδευτος δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση έκαμε αναφορά σε αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του Ρ.Ι.Κ. οι οποίες κοινοποιήθηκαν στον αιτητή σε διάφορες ημερομηνίες από τις οποίες η τελευταία, με ημερομηνία 31/7/1985, που κοινοποιήθηκε στον αιτητή στις 16/8/1985, φέρει σε γνώση του τη θέση του Ιδρύματος αναφορικά με τα ωφέλη που θα του παρέχονταν. Ωστόσο ο αιτητής δεν έλαβε κανένα μέτρο για την προσβολή των αποφάσεων αυτών. Η επίδικη απόφαση δεν είναι εκτελεστού χαρακτήρα αλλά αποτελεί ενέργεια με βάση την προηγούμενη απόφαση του Ρ.Ι.Κ. με ημερομηνία 31/7/1985.
Στην απόφαση, όπως κοινοποιήθηκε στον αιτητή αναφέρονται τα εξής:-
"Σας πληροφορώ ότι το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος στη συνεδρία του στις 31 Ιουλίου 1985 αποφάσισε να σας προσφέρει από την 1ην Ιανουαρίου 1984 όλα τα ωφελήματα που απολαμβάνει το υπόλοιπο προσωπικό και τη συνέχιση της εργοδότησής σας πάνω σε προσωρινή βάση με μεικτό μισθό £268 το μήνα (κλίμακα Α4-7, βαθμίδα £1728)."
Ο αιτητής κατά την 1/1/1984 ήταν ηλικίας 58 και σύμφωνα με τον Κανονισμό 5(3) των Κανονισμών του Ταμείου Προνοίας δεν μπορούσε να γίνει μέλος του Ταμείου Προνοίας. Αν ο αιτητής, ισχυρίστηκε ο ευπαίδευτος δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση, διαμφισβητούσε την ορθότητα της εν λόγω απόφασης του Ρ.Ι.Κ., όφειλε να την προσβάλει μέσα στα χρονικά όρια των 75 ημερών από τις 16/8/1985 που του κοινοποιήθηκε. Εν πάση περιπτώσει η επίδικη επιστολή δεν περιέχει το στοιχείο της εκτελεστότητας γιατί δεν ισοδυναμεί με τίποτε άλλο παρά με μια χαριστική προσφορά καταβολής ενός χρηματικού ποσού και οποιαδήποτε αξίωση που ενδεχόμενα μπορούσε να έχει ο αιτητής για την πράξη αυτή θα έπρεπε να τη διεκδικήσει στη σφαίρα του Ιδιωτικού Δικαίου με αγωγή και όχι στη σφαίρα του Δημοσίου Δικαίου με προσφυγή.
(γ) Σύμφωνα με τις πρόνοιες των Κανονισμών του Ταμείου Προνοίας και με βάση την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ρ.Ι.Κ. της 31/7/1985 ότι θα πρσφέρονταν στον αιτητή τα ωφελήματα που απολαμβάνει το υπόλοιπο προσωπικό από την 1/1/1984, ο αιτητής δεν μπορούσε να γίνει μέλος του Ταμείου Προνοίας γιατί κατά τον ουσιώδη χρόνο που αναφέρεται στην απόφαση (1/1/1984) ήταν ηλικίας άνω των 55 που δεν του επέτρεπε να γίνει μέλος του Ταμείου του οποίου οι Κανονισμοί ρητά προνοούν πως ένας υπάλληλος μπορεί να γίνει μέλος του Ταμείου μέχρι του 55ου έτους της ηλικίας του. Παρόλα αυτά το ποσό των £2,454.- το οποίο καταβλήθηκε χαριστικά στον αιτητή καλύπτει πλήρως τις εισφορές που θα έκαμνε το Ρ.Ι.Κ. στο Ταμείο Προνοίας για όλη την περίοδο από 1/11/1977 μέχρι τέλους του 1984 την οποία διεκδικεί ο αιτητής. Επομένως ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον να προσβάλει την επίδικη απόφαση.
(δ) Ο ισχυρισμός του αιτητή για παράβαση της ισχύουσας συλλογικής σύμβασης πάνω στην οποία στηρίζει την απαίτηση του σύμφωνα με τις επιστολές του ημερομηνίας 24/7/1985 και 19/5/1986, είναι νομικά αβάσιμος γιατί οι συλλογικές συμβάσεις, εκτός αν ενσωματωθούν στους Κανονισμούς ενός δημόσιου οργάνου, δεν έχουν εφαρμογή στον τομέα του Διοικητικού Δικαίου.
Οι θεραπείες που ζητά ο αιτητής με τις παραγράφους (1), (2) και (3) στρέφονται κυρίως εναντίον του καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και εναντίον απόφασης του εν λόγω καθ' ου η αίτηση. Αυτό είναι φανερό τόσο από την έκθεση των γεγονότων όπως αναφέρονται από τον αιτητή όσο και τα επιχειρήματα του ευπαίδευτου δικηγόρου του. Η θεραπεία κάτω από την παράγραφο (4) στρέφεται εναντίον του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2.
Ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 είναι νομικό πρόσωπο διαφορετικό από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και η διαχείρηση του βρίσκεται στα χέρια Διαχειριστικής Επιτροπής, που λειτουργεί σύμφωνα με Κανονισμούς που εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο.
Από όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν μου είναι φανερό ότι ουδέποτε ο αιτητής υπόβαλε οποιαδήποτε απαίτηση στη Διαχειριστική Επιτροπή του Ταμείου Προνοίας για ωφελήματα τα οποία διεκδικούσε από το Ταμείο ούτε υπήρξε οποιαδήποτε απόφαση της Διαχειριστικής Επιτροπής του Ταμείου σε σχέση με το θέμα αυτό. Εκτός των άλλων από τα στοιχεία που έχω ενώπιόν μου συνάγεται ότι ο αιτητής μετά την οικειοθελή παραίτησή του τον Ιούλιο του 1973 έλαβε όλα τα ωφελήματα που εδικαιούτο από το Ταμείο Προνοίας και έπαυσε να είναι μέλος του. Όταν επαναπροσλήφθηκε με προσωρινή σύμβαση ήταν ρητός όρος της σύμβασης την οποία και αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα ότι δε θα απολάμβανε ορισμένων προνομίων τα οποία δυνατόν να απολάμβαναν οι μόνιμοι υπάλληλοι του Ρ.Ι.Κ. μεταξύ των οποίων γίνεται αναφορά στο Ταμείο Προνοίας. (Σχετικό είναι το περιεχόμενο της παραγράφου 3 των επιστολών του καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 με ημερομηνία 30 Νοεμβρίου, 1976 και 9 Δεκεμβρίου, 1977, Παραρτήματα "Ε" και "Στ" στη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του αιτητή.
Ο αιτητής, που όπως ανάφερα πιο πάνω μετά την επαναπρόσληψη του επί προσωρινής βάσης ουδέποτε αποτάθηκε προς τη Διαχειριστική Επιτροπή του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 για να εγείρει απαίτηση για οποιαδήποτε ωφελήματα από το Ταμείο και κατά συνέπεια, μια και τέτοια απαίτηση δεν τέθηκε στη Διαχειριστική Επιτροπή, η Διαχειριστική Επιτροπή ουδέποτε ασχολήθηκε με τέτοιο αίτημα ούτε έλαβε οποιαδήποτε απόφαση η οποία τυχόν να έδινε οποιοδήποτε δικαίωμα στον αιτητή να την προσβάλει.
Η απόφαση για "κατά χάριν" καταβολή του ποσού των £2,454.- λήφθηκε από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και το ποσό αυτό καταβλήθηκε σύμφωνα με τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον μου από τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 και όχι από το Ταμείο Προνοίας.
Κατά συνέπεια, η θεραπεία κάτω από την παράγραφο (4) και γενικά η προσφυγή εναντίον του καθ' ου η αίτηση αριθ. 2 δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα και απορρίπτεται.
Έρχομαι τώρα στο μέρος της προσφυγής που αφορά τον καθ' ου η αίτηση αριθ. 1.
Ο αιτητής μεταξύ άλλων βασίζει το αίτημα του σε παράβαση της ισχύουσας, κατά τον επίδικο χρόνο, συλλογικής σύμβασης μεταξύ της Διεύθυνσης του Ρ.Ι.Κ. και του προσωπικού.
Έχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι οι πρόνοιες των συλλογικών συμβάσεων δεν εφαρμόζονται στη σφαίρα του Δημόσιου Δικαίου εκτός αν έχουν ενσωματωθεί στους Κανονισμούς του δημόσιου οργάνου στο οποίο αναφέρονται. Στην υπόθεση Evangelou and Others v. C.B.C. (1985) 3 C.L.R. 1410 στη σελ. 1422 λέχθηκαν σχετικά τα εξής:-
"... the provisions of a collective agreement lack the force of Law and unless adopted as part of the regulations of a public body they have no application in the domain of public Law." (Σχετικές είναι μεταξύ άλλων και οι αποφάσεις Kontemeniotis v. C.B.C. (1982) 3 C.L.R. 1027 και Paphitis and Others v. The Republic (1983) 3 C.L.R. 255.)
Συνεπώς στην προκειμένη περίπτωση επίκληση της συλλογικής σύμβασης δεν μπορεί να γίνει για υποστήριξη της απαίτησής του αιτητή.
Είναι γεγονός παραδεχτό και από τις δυο πλευρές ότι ο καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 απόστειλε στον αιτητή την επιστολή με ημερομηνία 17/3/1987 της οποίας και το περιεχόμενο προσβάλλεται με την παρούσα προσφυγή, με την οποία στάληκε στον αιτητή επιταγή για το ποσό των £2,454.- σε πλήρη εξόφληση οποιασδήποτε απαίτησής του από το Ρ.Ι.Κ.
Ο αιτητής αποδέχτηκε την επιταγή, την οποία και εξαργύρωσε, χωρίς καμιά επιφύλαξη δικαιωμάτων.
Έρχομαι τώρα να εξετάσω κατά πόσο η αποδοχή από τον αιτητή της εν λόγω επιταγής, χωρίς καμιά επιφύλαξη εκ μέρους του, αποτελεί αποδοχή της διοικητικής πράξης ώστε η ενέργεια του αυτή να τον στερεί από οποιοδήποτε έννομο συμφέρον προσβολής της απόφασης που περιέχεται στην εν λόγω επιστολή.
Οι συνέπειες της αποδοχής μιας διοικητικής πράξης έχουν εξεταστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο σε σειρά υποθέσεων. Σχετικές είναι μεταξύ άλλων οι υποθέσεις Tomboli v. CYTA (1980) 3 C.L.R. 266 και κατ' έφεση (1982) 3 C.L.R. 149, Goulielmos v. The Educational Service Committee and Another (1983) 3 C.L.R. 883, Pierides v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 1275.
Στην υπόθεση Tomboli v. CYTA γίνεται εκτενής αναφορά στις σχετικές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Στις σελίδες 277 και 278 αναφέρονται τα εξής:-
"I come now to consider what is the effect of such acceptance. It has been repeatedly pronounced in a number of decisions of this Court that if a person accepts an administrative act or decision without protest, he, no longer possesses a legitimate interest entitling him to make a recourse against it.
In Piperis v. The Republic (1967) 3 C.L.R. 295 at p. 298, Triantafyllides, J. (as he then was) has stated:
'In my view, once the applicant has accepted the offer of appointment made to him, on the 28th September, 1965, which included the salary now complained of - (and nothing was produced to show that he has accepted subject to a reservation regarding the salary offered to him) - he does not possess a legitimate interest in the sense of Article 146.2 of the Constitution entitling him to challenge the said salary by means of this recourse.'.
In Ioannou and Others v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 146 R.P. 153 it is stated:
'In view of this fact, I am of the view that, in any case, they cannot succeed in these proceedings, because the acceptance of the said benefits - without having been even alleged that it was made under protest - deprived them of a legitimate interest, in the sense of Article 146.2 of the Constitution.'.
In Costas Ioannou v. The Grain Commission (1968) 3 C.L.R. 612 at p. 617, Triantafyllides, J. (as he then was), found as follows:
'Actually, the Applicant by acquiescing, at the material time, to the reduction of the rent allowance paid to him, and by accepting payment of the so reduced rent allowance, deprived himself of the possibility of possessing an existing legitimate interest in the matter, directly and adversely affected, in the sense of Article 146.2 of the Constitution; and this, indeed, is a further reason for which this recourse cannot succeed.'
In Markou v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 267 at p. 276 it was held:
'It is well established in Administrative Law that if a person accepts an administrative act or decision he no longer possesses a legitimate interest entitling him to make a recourse against it.'
On the same line, one can see the authorities in the Conclusions from the Jurisprudence of the Greek Council of State (1929-1959) pp. 260 and 261.
The principle established by the above authorities was reiterated in Myrianthis v. The Republic (1977) 3 C.L.R. 165 and all the above cases are referred to therein, in which Triantafyllides, P. had this to say at page 168:
'It is well established, by now, in the administrative law of Cyprus, on the basis of relevant principles which have been expounded in Greece in relation to a legislative provision there (section 48 of Law 3713/1928) which corresponds to our Article 146(2) above, that a person, who expressly or impliedly, accepts an act or decision of the administration, is deprived, because of such acceptance, of a legitimate interest entitling him to make an administrative recourse for the annulment of such act or decision.'".
Η απόφαση στην υπόθεση Tomboli επικυρώθηκε από την Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου (1982) 3 C.L.R. 149.
Με βάση την πιο πάνω νομολογία βρίσκω πως στην προκειμένη περίπτωση η αποδοχή από τον αιτητή της επιταγής που του στάληκε με επιστολή στην οποία διατυπωνόταν καθαρά ότι καταβάλλετο προς πλήρη εξόφληση κάθε απαίτησής του, χωρίς καμιά επιφύλαξη από μέρους του, έχει στερήσει τον αιτητή από κάθε έννομο συμφέρον για να προσβάλει την επίδικη απόφαση.
Έχοντας καταλήξει στο πιο πάνω συμπέρασμα δε βρίσκω αναγκαίο να εξετάσω κατά πόσο η επίδικη απόφαση δεν ισοδυναμεί με εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά απλώς επιβεβαιωτική ενέργεια συμμόρφωσης με την απόφαση του καθ' ου η αίτηση αριθ. 1 της 31/7/1985 που κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 16/8/1985. Επίσης, δε θεωρών αναγκαίο να ασχοληθώ με τους άλλους νομικούς λόγους τους οποίους εξέθεσε ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή.
Σαν αποτέλεσμα η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Είναι με μεγάλη δυσκολία που αποφάσισα να μην κάμω διαταγή για έξοδα σε βάρος του αιτητή.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.