|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1990) 3 ΑΑΔ 1471
28 Απριλίου, 1990
[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146, 29, 28, 23 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΑΙ
ΧΩΡΟΜΕΤΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ,
2. ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 264/87).
Aίτηση Aκυρώσεως — Aντικείμενο — Δημοσίου δικαίου πράξη — Nομολογία — Eφαρμογή της στην κριθείσα περίπτωση προσβολής πράξης ιδιωτικού δικαίου, που αφορούσε σε διακανονισμό δικαιωμάτων αναφορικά με εμβαδόν ακίνητης ιδιοκτησίας.
Aναθεωρητική Δικαιοδοσία — Διαφορά δημοσίου δικαίου — Iδιωτικόν δίκαιον ή πράξη που αφορά σε διακανονισμό δικαιωμάτων αναφορικά με εμβαδόν ακίνητης ιδιοκτησίας.
O αιτητής προσέβαλε αποφάσεις του Kτηματολογίου σχετιζόμενες με άρνηση τροποποίησης του εμβαδού κτήματος δικής του ιδιοκτησίας.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας ως απαράδεκτη την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Aπό τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής φαίνεται ότι το πρώτο σημείο που πρέπει να εξεταστεί, παρόλον που δεν υπάρχει ισχυρισμός εκ μέρους του δικηγόρου των Kαθ' ων η αίτηση ότι η υπόθεση αυτή δεν εμπίπτει μέσα στη σφαίρα του Δημοσίου Δικαίου, το Δικαστήριο δικαιούται να το εξετάσει ex proprio motu και είναι, όπως φαίνεται, κατά πόσο οι επιστολές του Eπαρχιακού Kτηματολογικού Λειτουργού Λεμεσού για τις οποίες παραπονείται ο Aιτητής ημερομηνίας 22 Iανουαρίου 1987 και 28 Mαρτίου 1987 εμπεριέχουν οιαδήποτε απόφαση που να δίδει το δικαίωμα στον Aιτητή να καταχωρήσει προσφυγή σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Tο ερώτημα της διακρίσεως μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου έχει εξεταστεί σε σειρά υποθέσεων αυτού του Δικαστηρίου αρχίζοντας από την υπόθεση Xατζηκυριάκος v. Xατζηαποστόλου, 3 A.A.Σ.Δ. 91.
Eφαρμόζοντας τις πιο πάνω αρχές στα γεγονότα και τις περιστάσεις της παρούσης υπόθεσης το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παρούσα υπόθεση εμπίπτει εντός της σφαίρας του ιδιωτικού δικαίου και όχι του δημοσίου δικαίου και ότι το παράπονο του Aιτητή δεν μπορεί να γίνει το αντικείμενο προσφυγής κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Hadjikyriacos v. Hadjiapostolou, 3 R.S.C.C. 91,
Valana v. Republic, 3 R.S.C.C. 91,
Antoniou and Others v. Republic (1984) 3(A) C.L.R. 623,
Mahlouzarides ν. Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2342.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της άρνησης των καθ' ων η αίτηση να τροποποιήσουν το εμβαδόν του κτήματος με Aρ. Eγγραφής 12500, Φ/Σχ. LV/43, Τεμ. 55 στην τοποθεσία Γαλημνό, στο χωριό Πεντάκωμο της Επαρχίας Λεμεσού.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Χ. Κυριακίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
MAΛAXTOΣ, Δ.: Ο Αιτητής στην παρούσα προσφυγή, όπως διατυπώνεται σ' αυτή, ζητά από το Δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία:
"α. Η παράλειψη και/ή άρνηση των καθ' ων η αίτηση 1 και 2 να απαντήσουν και/ή να δώσουν ικανοποιητικές εξηγήσεις στο αίτημα του αιτητή που υποβλήθηκε με επιστολές του δικηγόρου του ημερομηνίας 7.10.86 και 19.11.86 είναι άκυρη, παράνομη και παν ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.
β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του καθ' ου η αίτηση 2 που κοινοποιήθηκε στο δικηγόρο του αιτητή με επιστολή του ημερομηνίας 22.1.87 είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη εννόμου αποτελέσματος.
γ. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η μεταγενέστερη απόφαση του καθ' ου η αίτηση 2 που κοινοποιήθηκε στο δικηγόρο του αιτητή με ημερομηνία 28.3.87 είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη παντός εννόμου αποτελέσματος."
Τα σχετικά γεγονότα της παρούσης υπόθεσης είναι τα ακόλουθα:
Ο Αιτητής κατά ή περί τον Απρίλιο 1985 αγόρασε ένα χωράφι με Αρ. Εγγραφής 12500, Φ/Σχ. LV/43, Τεμ. 55 στην Τοποθεσία Γαλημνό στο χωριό Πεντάκωμο της Επαρχίας Λεμεσού. Η αγοραία αξία του ρηθέντος κτήματος ήταν ΛΚ10,500.- και ο τίτλος ιδιοκτησίας εξεδόθηκε επ' ονόματι του Αιτητή την 29η Απριλίου 1985. Το εμβαδόν του ρηθέντος χωραφιού όπως φαίνεται στον τίτλο ιδιοκτησίας είναι δυο στρέμματα και έχει ως σύνορα το τεμ. 113, δρόμο και το τεμάχιο 116 από δυο μέρη.
Με επιστολή του ημερομηνίας 7 Οκτωβρίου 1986, ο δικηγόρος του Αιτητή αποτάθηκε στο Διευθυντή του Τμήματος Κτηματολογίου και Χωρομετρίας υποδεικνύοντας ότι το εμβαδό που αναφερόταν στον τίτλο ιδιοκτησίας του ακινήτου ήταν δύο Δεκάρια και 777 τ.μ. δηλαδή δύο σκάλες, ενώ στην πραγματικότητα τούτο ήταν μικρότερο και το εγγεγραμμένο σύνορο δρόμος δεν υπήρχε και εζήτησε να γίνει αποκατάσταση των δικαιωμάτων του. Ο Διευθυντής με επιστολή του ημερομηνίας 5 Νοεμβρίου 1986 επληροφόρησε το δικηγόρο του Αιτητή ότι αν αμφέβαλλε για την εγγεγραμμένη έκταση του κτήματος μπορούσε να αποταθεί στον Επαρχιακό Κτηματολογικό Λειτουργό για έλεγχο και επαναϋπολογισμό του Εμβαδού. Όσον αφορά το σύνορο δρόμος μπορούσε να ζητήσει αντίγραφο χωρομετρικού σχεδίου για το ακίνητο στο οποίο φαίνεται η θέση του δρόμου. Στις 19 Νοεμβρίου 1986 ο δικηγόρος του Αιτητή αποτάθηκε στον Επαρχιακό Κτηματολογικό Λειτουργό Λεμεσού προς εξέταση των διεκδικήσεών του όσον αφορά το πιο πάνω ακίνητο με Αρ. Εγγραφής 12500, που βρίσκεται στην τοποθεσία Γαλημνό στο χωριό Πεντάκωμο. Το εμβαδό του ακινήτου υπολογίστηκε ξανά και εξακριβώθηκε ότι βάσει του χωρομετρικού σχεδίου στο οποίο βασίζεται η εγγραφή του κτήματος το εμβαδό είναι δύο δεκάρια και 175 τ.μ. δηλαδή μια σκάλα δύο προστάθια και 1800 τ.π., αντί δύο Δεκάρια και 777 τ.μ. ή δύο σκάλες, όπως αναφέρεται στον τίτλο ιδιοκτησίας. Όσον αφορά το σύνορο δρόμος δόθηκε αντίγραφο του χωρομετρικού σχεδίου στον Αιτητή και σ' αυτό, το κτήμα παρουσιάζεται να εφάπτεται σε μονοπάτι. Το αποτέλεσμα της έρευνας κοινοποιήθηκε προς τον αιτητή με επιστολές του Επαρχιακού Κτηματολογικού Λειτουργού Λεμεσού ημερομηνίας 22 Ιανουαρίου 1987 και 28 Μαρτίου 1987 οι οποίες έχουν ως εξής:
Επιστολή ημερομηνίας 22 Ιανουαρίου 1987.
"Αναφέρομαι στην αίτησή σας με αριθμό Β1439/86 και σας πληροφορώ ότι το ορθό εμβαδό του κτήματος έχει επανυπολογισθεί και τούτο είναι 1-2-1800 τ.π. ή 2 Δεκάρια και 175 τ. μέτρα. Τροποποίηση του Εμβαδού στα βιβλία μπορεί να γίνει κατόπιν συγκαταθέσεως του ιδιοκτήτη."
Επιστολή ημερομηνίας 28 Μαρτίου 1987.
"Αναφέρομαι στην αίτηση σας με αριθμό Β1439/86 και σας πληροφορώ ότι το εμβαδό του κτήματος έχει επανυπολογισθεί και τούτο είναι όπως σας έχουμε ήδη πληροφορήσει. Επίσης εάν το κτήμα του πελάτη σας εφάπτεται δρόμου ή όχι τούτο φαίνεται στο σχέδιο που σας έχομε ήδη αποστείλει."
Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ στους ισχυρισμούς των δικηγόρων των δυο πλευρών καθότι από τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής φαίνεται ότι το πρώτο σημείο που πρέπει να εξεταστεί, παρόλον που δεν υπάρχει ισχυρισμός εκ μέρους του δικηγόρου των Καθ' ων η Αίτηση ότι η υπόθεση αυτή δεν εμπίπτει μέσα στη σφαίρα του Δημοσίου Δικαίου, το Δικαστήριο δικαιούται να το εξετάσει ex proprio motu και είναι, όπως φαίνεται, κατά πόσο οι επιστολές του Επαρχιακού Κτηματολογικού Λειτουργού Λεμεσού για τις οποίες παραπονείται ο Αιτητής ημερομηνίας 22 Ιανουαρίου 1987 και 28 Μαρτίου 1987 εμπεριέχουν οιαδήποτε απόφαση που να δίδει το δικαίωμα στον Αιτητή να καταχωρήσει προσφυγή σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Το ερώτημα της διακρίσεως μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου έχει εξεταστεί σε σειρά υποθέσεων αυτού του Δικαστηρίου αρχίζοντας από την υπόθεση Χατζηκυριάκος v. Χατζηαποστόλου 3 Α.Α.Σ.Δ. 91, Βαλανά v. Δημοκρατίας 3 Α.Α.Σ.Δ. 91, μέχρι την υπόθεση Αντωνίου v. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 623. Σε νεότερη απόφαση του Πλήρους Εφετείου την Μαχλουζαρίδης v. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 2342 αναφέρεται το κάτωθι απόσπασμα από την υπόθεση Αντωνίου (πιο πάνω).
"The ascertainment of the rights of citizens to immovable property is primarily of interest to the parties immediately affected thereby. The public has but a remote interest in the matter.
........................................................................................................
........................................................................................................
The Supreme Court was alive to the conceptual difficulties inherent in drawing the dividing line between acts of administration in the domain of public law on the one had and in the domain of private law on the other. In one sense the public is interested in every decision of the administration. Underlying the above decision is the appreciation by the Court that the degree of interest on the part of the public in actions of the administration varies in proportion to the extent to which such decisions are likely to affect the public or sections of it. The Supreme Constitutional Court adopted a practical test to chart the line of demarcation between decisions in the domain of public and private law. It revolves round the primary object of the act or decision. If the decision is primarily aimed to promote public purpose it falls in the domain of public law; otherwise in that of private law. Naturally the public has a livelier interest in public purposes."
Εφαρμόζοντας τις πιο πάνω αρχές στα γεγονότα και τις περιστάσεις της παρούσης υπόθεσης κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η παρούσα υπόθεση εμπίπτει εντός της σφαίρας του ιδιωτικού δικαίου και όχι του δημοσίου δικαίου και ότι το παράπονο του Αιτητή δεν μπορεί να γίνει το αντικείμενο προσφυγής κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται χωρίς καμιά διαταγή ως προς τα έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.