|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 3 ΑΑΔ 1213
7 Απριλίου, 1990
[ΠΙΚΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΩΤΟΥ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ (AΡ. 1),
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 534/88).
Aίτηση Aκυρώσεως — Έννομο συμφέρον — Aυτεπάγγελτη εξέτασή — Δεν επληρείτο.
Δημόσιοι Yπάλληλοι — Πλασματική υπηρεσία — Aναγνώρισή της στην Eγκύκλιο 614 — Περιορίζεται στις περιπτώσεις που καθορίζονται στην εγκύκλιο και δεν μπορεί να γενικευθεί — Nομολογιακή αναγνώριση του κύρους της Εγκυκλίου 614.
Αίτηση ακυρώσεως — Προϋποθέσεις παραδεκτού — Εκτελεστότητα — Αυτεπάγγελτη εξέταση.
H αιτήτρια επεδίωξε την ακύρωση της μη αναγνώρισης περιόδου εκπαιδευτικής αδείας της ως υπηρεσίας, παρόλο που είχε προηγηθεί προσφυγή με το αυτό αντικείμενο, η οποία απορρίφθηκε.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας ως απαράδεκτη την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Παρόλο που τα θέματα του έννομου συμφέροντος της αιτήτριας και της εκτελεστότητας της επίδικης απόφασης δεν έχουν εγερθεί, κρίνεται απαραίτητη η εξέτασή τους, γιατί άπτονται της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου.
H πρώτη διαπίστωση είναι ότι η αιτήτρια στερείται του απαιτούμενου συμφέροντος να προσβάλει την απόφαση του 1985, με την οποία η ημερομηνία προαγωγής της καθορίστηκε στις 15/6/85. Η απόφαση για την προαγωγή της έγινε δεχτή χωρίς ουσιαστική επιφύλαξη. H επιφύλαξη που διατυπώθηκε αφορούσε άλλη αυτοτελή διοικητική πράξη. Kαι αν ακόμα κρινόταν ότι είχε οποιαδήποτε άμεση σχέση με την επίδικη απόφαση, η επιφύλαξη κρίθηκε δικαστικά ανεδαφική, εύρημα το οποίο δεσμεύει το Δικαστήριο αυτό.
H δεύτερη διαπίστωση είναι ότι στο βαθμό που η επιφύλαξη αφορούσε άμεσα την απόφαση του 1985 (για την προαγωγή της αιτήτριας) αυτή απώλεσε τη σημασία της μετά την πάροδο του χρονικού διαστήματος που προβλέπει η παράγραφος 3 του Άρθρου 146 χωρίς να προσβληθεί η πράξη. Σκοπός της επιφύλαξης δεν είναι η διαιώνιση της αμφισβήτησης της απόφασης αλλά η διασφάλιση ευκαιρίας για την αμφισβήτηση μέρους της διοικητικής πράξης παρά την κατά τα άλλα αποδοχή της.
H τρίτη διαπίστωση είναι ότι η επίδικη απόφαση είναι η ίδια σε περιεχόμενο με την απόφαση του 1985. Aποφασίστηκε με βάση τα ίδια γεγονότα και νομικό καθεστώς. Bεβαιώνει την απόφαση του 1985 χωρίς να έχει εγερθεί οποιοδήποτε νέο στοιχείο. Συνεπώς, δεν είναι εκτελεστή και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αναθεωρητικού ελέγχου.
2. H ακτίνα εφαρμογής της Eγκλυκλίου 614, περιορίζεται στην προσθήκη πλασματικής υπηρεσίας λόγω προσόντων στις περιπτώσεις που καθορίζονται εκεί.
Δε χωρεί δικαιϊκή εξίσωση απουσίας λόγω εκπαιδευτικής άδειας και πραγματικής υπηρεσίας. H υπόθεση Papaleontiou σχετίζεται με τα ιδιαίτερα γεγονότα της και τις κανονιστικές διατάξεις που ρυθμίζουν τους όρους υπηρεσίας στην εκπαιδευτική υπηρεσία.
Όπως επεξηγείται στην πρόσφατη απόφαση Zήνωνος ν. Tης Δημοκρατίας, το Yπουργικό Συμβούλιο έχει πρωτογενή αρμοδιότητα για κανονιστική ρύθμιση της στελέχωσης της Δημόσιας Υπηρεσίας, Άρθρο 54(α), αρμοδιότητα η οποία περιλαμβάνει και τη ρύθμιση των θεμάτων που πραγματεύεται η Eγκύκλιος 614. Eπισημαίνεται επίσης ότι στην απόφαση Aristides v. Republic, κρίθηκε ότι το Άρθρο 29 του N. 33/67 παρείχε νομικό έρεισμα για την έκδοση της Eγκυκλίου 614.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Katsounotou v. Republic (1987) 3(C) C.L.R. 1697,
Pieris v. Republic (1983) 3(Β) C.L.R. 1054,
Haris v. Republic (1989) 3(A) C.L.R. 147,
Gava v. Republic (1984) 3(B) C.L.R. 1391,
Papaleontiou v. Karageorghis and Another (1987) 3(A) C.L.R. 211,
Zήνωνος ν. Δημοκρατίας (1990) 3 A.A.Δ. 946,
Aristides v. Republic (1988) 3(C) C.L.R. 1729.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης της Επιτροπής Δημόσιας Yπηρεσίας με την οποία απορρίφθηκε αίτημα της αιτήτριας για α) αναθεώρηση της απόφασης του 1985 σύμφωνα με την οποία προήχθηκε στη θέση Λογιστικού Λειτουργού 2ης Τάξης, στις 5/6/85 και β) μετατόπιση της ημερομηνίας προαγωγής της κατά τρία χρόνια πίσω.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Λ. Κουρσουμπά, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Η Γεωργία Κατσουνωτού, η αιτήτρια, προήχθηκε στη θέση του Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης, στις 15/6/1985. Αποδέχτηκε την προαγωγή της με μια μόνο επιφύλαξη που σχετιζόταν με τα δικαιώματά της σε προσφυγή της που εκκρεμούσε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου (προσφυγή 245/82). Η προσφυγή απορρίφθηκε στις 4/11/87. (Katsounotou ν. Republic (1987) 3 C.L.R. 1697). Το αντικείμενο της προσφυγής εκείνης ήταν η απόφαση της Ε.Δ.Υ. με την οποία κρίθηκε ότι η Γεωργία Κατσουνωτού δεν πληρούσε κατά το χρόνο λήψης της απόφασης, το 1982, τα προαπαιτούμενα για προαγωγή στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης, επειδή ακόμα υπηρετούσε επί δοκιμασία. Επισημαίνουμε ότι η επιφύλαξη της αιτήτριας, που διατυπώθηκε συγχρόνως με την αποδοχή της απόφασης για την προαγωγή της στις 15/6/85, αφορούσε τον επηρεασμό των δικαιωμάτων της από άλλη αυτοτελή διοικητική πράξη. Είναι αμφίβολο αν συνιστούσε ή έθετε οποιαδήποτε ουσιαστική επιφύλαξη στην αποδοχή της απόφασης του 1985. Εν πάση περιπτώσει, μετά την απόρριψη της προσφυγής 245/82, οι επιφυλάξεις αυτές έχασαν τη σημασία τους.
Μετά την απόρριψη της προσφυγής 245/82, η αιτήτρια απηύθυνε μέσω του δικηγόρου της δύο επιστολές στους καθ'ων η αίτηση, (στις 17/11/87 και 14/1/88), με τις οποίες ζητούσε την αναθεώρηση της απόφασης του 1985 με τη μετατόπιση της ημερομηνίας προαγωγής της κατά τρία χρόνια προς τα πίσω, ώστε ουσιαστικά να συμπίπτει με την ημερομηνία προαγωγής των συναδέλφων της το 1982. Το αίτημά της απέβλεπε ουσιαστικά στην επίτευξη του αποτελέσματος που είχε επιδιώξει με την προσφυγή της 245/82 και το οποίο απερρίφθηκε από το Δικαστήριο. Το αίτημά της για μεταβολή της ημερομηνίας προαγωγής της απορρίφθηκε στις 24/3/88. Η απόφαση της Ε.Δ.Υ. συνιστά το αντικείμενο της προσφυγής.
Παρόλο που τα θέματα του εννόμου συμφέροντος της αιτήτριας και της εκτελεστότητας της επίδικης απόφασης δεν έχουν εγερθεί, κρίνουμε απαραίτητη την εξέτασή τους γιατί άπτονται της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου.
Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι η αιτήτρια στερείται το απαιτούμενο συμφέρο να προσβάλει την απόφαση του 1985, με την οποία η ημερομηνία προαγωγής της καθορίστηκε στις 15/6/85. Όπως έχουμε υποδείξει, η απόφαση για την προαγωγή της έγινε δεχτή χωρίς ουσιαστική επιφύλαξη. Η επιφύλαξη που διατυπώθηκε αφορούσε άλλη αυτοτελή διοικητική πράξη. Και αν ακόμα κρινόταν ότι είχε οποιαδήποτε άμεση σχέση με την επίδικη απόφαση, η επιφύλαξη κρίθηκε δικαστικά ανεδαφική, εύρημα το οποίο μας δεσμεύει. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Pieris ν. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054, Haris ν. Republic (1989) 3(A) C.L.R. 147, Gava ν. Republic (1984) 3 C.L.R. 1391.)
Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι στο βαθμό που η επιφύλαξη αφορούσε άμεσα την απόφαση του 1985 (για την προαγωγή της αιτήτριας) αυτή απώλεσε τη σημασία της μετά την πάροδο του χρονικού διαστήματος που προβλέπει η παράγραφος 3 του άρθρου 146 χωρίς να προσβληθεί η πράξη. Σκοπός της επιφύλαξης δεν είναι η διαιώνιση της αμφισβήτησης μέρους της διοικητικής πράξης παρά την κατά τα άλλα αποδοχή της.
Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι η επίδικη απόφαση είναι η ίδια σε περιεχόμενο με την απόφαση του 1985. Αποφασίστηκε με βάση τα ίδια γεγονότα και νομικό καθεστώς. Βεβαιώνει την απόφαση του '85 χωρίς να έχει εγερθεί οποιοδήποτε νέο στοιχείο. Συνεπώς, δεν είναι εκτελεστή και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αναθεωρητικού ελέγχου. Ακόμα και αν κρινόταν ότι η επίδικη απόφαση είναι εκτελεστή, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν διαφορετικό.
Για να γίνει κατανοητή η ουσία του παραπόνου της αιτήτριας πρέπει να γίνει αναδρομή στο διορισμό της στη Δημόσια Υπηρεσία και τα υπηρεσιακά της στοιχεία, καθώς και το αίτημά της για αναγνώριση της χρονικής περιόδου κατά την οποία απουσίαζε από την Υπηρεσία λόγω εκπαιδευτικής άδειας, ως ουσιαστικής υπηρεσίας.
Η αιτήτρια διορίστηκε στη δημόσια υπηρεσία στις 2/8/1976 στη μόνιμη θέση Λογιστικού Λειτουργού 3ης Τάξης. Η υπηρεσία της ήταν δοκιμαστική για περίοδο δύο χρόνων, σύμφωνα με την απόφαση για το διορισμό της και τις σχετικές διατάξεις του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Ν.33/67 (άρθρο 38(1)). Μεταξύ της 14/2/78 (ενώ τελούσε υπό δοκιμασία) μέχρι τις 30/9/81, απουσίασε από τα καθήκοντά της λόγω εκπαιδευτικής άδειας. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βηρυτού και απόκτησε το δίπλωμα "B.Sc. in Business Administration", προσόν αναγκαίο για την ταχεία ανέλιξή της στη θέση του Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης, όπως προβλέπεται στην παράγραφο 1(α) του σχεδίου υπηρεσίας. Η αιτήτρια αξίωσε όπως η απουσία της για εκπαιδευτικούς λόγους εξισωθεί με πραγματική υπηρεσία και συνυπολογιστεί στον καθορισμό της διάρκειας της υπηρεσίας της για τους σκοπούς της προαγωγής της στη θέση Λογιστικού Λειτουργού, 2ης Τάξης. Οι καθ' ων η αίτηση απέρριψαν το αίτημα υποδεικνύοντας ότι η Εγκύκλιος 614 δεν κάμνει πρόβλεψη για την αναγνώριση πλασματικής υπηρεσίας στην περίπτωση απουσίας λόγω εκπαιδευτικής άδειας. Η ακτίνα εφαρμογής της Εγκυκλίου 614 περιορίζεται στην προσθήκη πλασματικής υπηρεσίας λόγω προσόντων στις περιπτώσεις που καθορίζονται.
Ο δικηγόρος της αιτήτριας υπέβαλε ότι η αρχή της ισότητας επιβάλλει την εξίσωση της απουσίας για εκπαιδευτικούς σκοπούς με πραγματική υπηρεσία, θέση που, όπως υποστήριξε, βρίσκει έρεισμα και στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Papaleontiou and Another ν. Republic (1987) 3 C.L.R. 211. Τα αντικείμενα της σύγκρισης είναι διαφορετικά και δε χωρεί δικαιϊκή εξίσωση απουσίας λόγω εκπαιδευτικής άδειας και πραγματικής υπηρεσίας. Αφετέρου, η υπόθεση Papaleontiou σχετίζεται με τα ιδιαίτερα γεγονότα της και τις κανονιστικές διατάξεις που ρυθμίζουν τους όρους υπηρεσίας στην εκπαιδευτική υπηρεσία.
Ο δικηγόρος της αιτήτριας αμφισβήτησε επίσης την εγκυρότητα της Εγκυκλίου 614 με αναφορά στην αρμοδιότητα και εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου να ρυθμίσει τα θέματα που πραγματεύεται η Εγκύκλιος, δηλαδή, την εξίσωση προσόντων με υπηρεσία ή ακόμα ακριβέστερα, τη συμπερίληψη πλασματικής υπηρεσίας κάτω από ορισμένες συνθήκες για σκοπούς προαγωγής. Όπως επεξηγείται στην πρόσφατη απόφαση Ζήνωνος ν. Της Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 946, το Υπουργικό Συμβούλιο έχει πρωτογενή αρμοδιότητα για κανονιστική ρύθμιση της στελέχωσης της Δημόσιας Υπηρεσίας - άρθρο 54(α) - αρμοδιότητα η οποία περιλαμβάνει και τη ρύθμιση των θεμάτων που πραγματεύεται η Εγκύκλιος 614. Επισημαίνεται επίσης ότι στην απόφαση Aristides ν. Republic (1988) 3(C) C.L.R. 1729., ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Α. Λοΐζου, έκρινε ότι το άρθρο 29 του Ν.33/67, παρείχε νομικό έρεισμα για την έκδοση της Εγκυκλίου 614.
Καταλήγω, για τους λόγους που έχουν εκτεθεί, ότι η προσφυγή στερείται αντικειμένου και απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διαταγή για τα έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.