|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2020:B396
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ. 173/2018
19 Νοεμβρίου 2020
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Π., Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, X. ΜΑΛΑΧΤΟΥ, ΔΔ]
ΔΗΜΟΥ ΔΡΟΜΟΛΑΞΙΑΣ-ΜΕΝΕΟΥ
Εφεσείοντα
ΚΑΙ
xxx ΓΕΡΟΛΕΜΟΥ
Εφεσίβλητου
---------------
Νικολέττα Γεωργιάδου (κα) για Α. Νικολάου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τον Εφεσείοντα.
Θέμης Θωμά για Θ. Θωμά & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τον Εφεσίβλητο.
--------------
ΠΑΝΑΓΗ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα
δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.
-------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Ο Εφεσίβλητος αντιμετώπιζε 26 κατηγορίες. Δεκατρείς αφορούσαν στην παράλειψη πληρωμής εισφορών και τελών προς τον Εφεσείοντα Δήμο για τα έτη 2003 μέχρι και 2013 και άλλες τόσες των αντίστοιχων επιβαρύνσεων που επιβάλλονται όταν οι εισφορές και τα τέλη δεν πληρωθούν.
Παρά την επίμονη θέση της υπεράσπισης του Εφεσίβλητου ότι αυτός κατοίκησε στην οικία που βρίσκεται στην οδό E. Π. 8 στη Δρομολαξιά μόλις το 2014 και δεν διέμενε εκεί προηγουμένως, το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε αντίθετο εύρημα. Διαπίστωσε ότι κατοικούσε εκεί κατά τους ουσιώδης χρόνους και ήταν συνεπώς κάτοχος της συγκεκριμένης οικίας, που βρισκόταν εντός των δημοτικών ορίων του Εφεσείοντα Δήμου. Θα ήταν επομένως υπόλογος για την καταβολή ετήσιας εισφοράς για κοινοτικές υπηρεσίες, τελών αποκομιδής σκυβάλων και ετήσιας εισφοράς για δημοτικό κοιμητήριο που ο Δήμος θα του είχε επιβάλει και γνωστοποιήσει και εφόσον δεν πλήρωνε και των αντίστοιχων επιβαρύνσεων.
Αθωώθηκε όμως και απαλλάχτηκε σε όλες τις κατηγορίες αφού το πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι για καμιά εισφορά ή τέλος δεν αποδείχτηκε η επιβολή ή γνωστοποίηση της σε αυτό. Αποφάνθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι δεν μπορούσε να θεωρήσει ότι το να βρεθούν απλώς καταχωρημένες στο ηλεκτρονικό σύστημα του Δήμου διάφορες ισχυριζόμενες οφειλές του Εφεσίβλητου προς το Δήμο, αποδείκνυε αυτόματα και την επιβολή και γνωστοποίηση τους στον Εφεσίβλητο.
Αυτό ήταν αρκετό για να απορριφθούν όλες οι κατηγορίες. Προχώρησε στη συνέχεια το πρωτόδικο Δικαστήριο και διατύπωσε και πρόσθετο λόγο γιατί ο Εφεσίβλητος δεν θα μπορούσε να καταδικαστεί σε κάποιες από αυτές. Όπως διαπίστωσε, στις κατηγορίες 17-26 απουσίαζε από την Έκθεση Αδικήματος αναφορά στο άρθρο ή τα άρθρα που δημιουργούσαν το αδίκημα για το οποίο κατηγορείτο ο Εφεσίβλητος. Στις κατηγορίες 17-20 που αφορούσαν στην παράλειψη πληρωμής των τελών αποκομιδής σκυβάλων και των σχετικών επιβαρύνσεων, δεν γινόταν αναφορά στα άρθρα 84(ζ) και 129 του περί Δήμων Νόμου (Ν.111/1985) όπως τροποποιήθηκε, ενώ στις κατηγορίες 21-26, που αφορούσαν στην παράλειψη πληρωμής των ετήσιων εισφορών για δημοτικό κοιμητήριο και των σχετικών επιβαρύνσεων, δεν γινόταν καθόλου αναφορά στον περί Κοιμητηρίων (Ταφή και Εκταφή) Νόμο του 2004 (Ν.257(Ι)/2004).
Η πρωτόδικη ετυμηγορία προσβάλλεται με πέντε λόγους έφεσης. Ο τέταρτος αφορά στο πρόσθετο λόγο απόρριψης των κατηγοριών 17-26. Θα επανέλθουμε σε αυτό μόνο εφόσον καταστεί αναγκαίο.
Με το πρώτο λόγο έφεσης προβάλλεται η θέση ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε τις θέσεις του Εφεσείοντα με αναφορά στην επιχειρηματολογία στην αγόρευση των δικηγόρων του. Η βασική θέση του Εφεσείοντα εμπεριέχεται στο δεύτερο λόγο έφεσης. Συνίσταται στο ότι η μαρτυρία που είχε παρουσιαστεί από τον Εφεσείοντα αποδείκνυε, τόσο την επιβολή των επίδικων εισφορών και τελών, όσο και τη γνωστοποίηση τους στον Εφεσίβλητο.
Πρόκειται για την μαρτυρία του Μ.Κ.1, υπαλλήλου του Εφεσείοντα Δήμου, υπευθύνου στο Τμήμα Υδάτων, Φορολογιών και Πλανοδιοπώλησης, του μόνου μάρτυρα στην υπόθεση, που κρίθηκε αξιόπιστη και έγινε αποδεχτή στην ολότητα της από το πρωτόδικο Δικαστήριο.
Ο μάρτυρας κατάθεσε κατάσταση με ημερομηνία εκτύπωσης 12.1.2016 στην οποία καταγράφονταν οι οφειλές του Εφεσίβλητου προς το Δήμο και «Λίστα Εκκρεμών Εισπράξεων όλων των Φόρων έως 31/12/2013» αναφορικά με τον ίδιο, ημερ.5.10.2017, για τα ίδια ποσά.
Ανάφερε ότι οι ειδοποιήσεις του Δήμου προς τους δημότες δεν αποστέλλονται με το ταχυδρομείο, αλλά «τις παίρνει» λειτουργός του Δήμου προσωπικά. Η αναφορά αυτή έγινε κατά την κύρια εξέταση του μάρτυρα και η ερώτηση ήταν σε σχέση με συγκεκριμένη επιστολή του 2014 που δεν αφορά τις επίδικες φορολογίες. Απαντήθηκε όμως και κατά γενικό τρόπο. Είχε αναφέρει ο μάρτυρας: «Μάλιστα έχει δοθεί από κλητήρα του Δήμου ο οποίος συνηθίζει κάθε ειδοποιήσεις που βγαίνουν από το Δήμο δεν τις δίνουμε στον ταχυδρόμο που αφορά την περιοχή μας Δήμο Δρομολαξιάς - Μενεού, τις παίρνει ο ίδιος ο λειτουργός του Δήμου προσωπικά».
Κατά την αντεξέταση του, ο μάρτυρας ανάφερε ότι όλες οι ειδοποιήσεις για τις φορολογίες που αφορούσαν τον Εφεσίβλητο: «Πήγαν στην οδό E. Π. 8 Δρομολαξιά». Σε ερώτηση κατά πόσο γνώριζε αν οι φορολογίες περιέπεσαν στη γνώση του Εφεσίβλητου, απάντησε ότι: «Εμείς κάναμε το καθήκον μας, σε κάθε σπίτι, σε κάθε δημότη κάθε χρόνο είτε σύζυγος, δεν είναι ευθύνη δική μας αν δεν κατοικούσε. Επιβλήθηκε φορολογία, έπρεπε έστω και η σύζυγος να ενημερώσει το δήμο». Σε άλλο σημείο της αντεξέτασης του, σε σχέση με κάποια πληρωμή για υδροδότηση που είχε γίνει, με την απόδειξη να εκδίδεται στο όνομα του Εφεσίβλητου και υποβολή ότι ο Εφεσίβλητος δεν σχετιζόταν με την πληρωμή, ο μάρτυρας ανάφερε: «Εμένα σαν υπάλληλος του Δήμου δεν με αφορούσε ποιος πλήρωνε τις υποχρεώσεις του κυρίου Γερολέμου. Όφειλε και επιμένω όφειλε αυτός που έπαιρνε τις ειδοποιήσεις για τις υποχρεώσεις στο δήμο και αναγράφετουν το όνομα χχχ Γερολέμου . Πώς ήταν δυνατό να τις πληρώνει χωρίς να έχει κάποια σχέση;» Σε περαιτέρω υποβολή ότι ο Δήμος δεν έκαμε αυτό που έπρεπε να κάμει για να ενημερωθεί ο Εφεσίβλητος απάντησε: «Από την πλευρά του δήμου επαναλαμβάνω εμείς ενημερώνουμε κάθε δημότη περίπου μέσα του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο για τις φορολογίες που έχουν επιβληθεί σε κάθε δημότη». Τέλος ανάφερε ότι: «Για οποιανδήποτε φορολογία εκδίδεται τιμολόγιο σε κάθε δημότη και αν δεν το παραλάβει ο παραλήπτης επιστρέφεται στο δήμο. Αυτή η επιστροφή δεν έγινε ποτέ, πήγε στο σπίτι οδός Ε. Π.» και «Εμείς είμαστε σίγουροι ότι τα στείλαμε και τα παρέλαβαν κάποιοι είτε είναι συγγενείς είτε οποιοσδήποτε και αν δεν τον ενημέρωσαν τον κύριο Γερολέμου δεν είναι ευθύνη δική μας».
Προφανώς η επιστροφή θα γινόταν από το λειτουργό που ήταν επιφορτισμένος με τις επιδόσεις. Ωστόσο, κανένα αντίγραφο τιμολογίου που να αφορά τον Εφεσίβλητο δεν παρουσιάστηκε κατά τη δίκη και ότι δεν επιστράφηκε κάποιο τιμολόγιο σημασία θα μπορούσε να έχει μόνο αν υπήρχε μαρτυρία ότι συγκεκριμένο δόθηκε προς επίδοση.
Η μαρτυρία του μάρτυρα δεν αφορούσε εξ' ακοής μαρτυρία αναφορικά με τη γνωστοποίηση των ειδοποιήσεων στον Εφεσίβλητο, επί της οποίας θα μπορούσε να στηριχτεί εύρημα ότι ο Εφεσίβλητος έλαβε γνώση. Η μαρτυρία που παρουσιάστηκε δεν αφορούσε την περίπτωση του Εφεσίβλητου. Ο μάρτυρας αναφέρθηκε γενικά στον τρόπο που οι ειδοποιήσεις του Εφεσείοντα Δήμου γνωστοποιούνταν και γνωστοποιούνται στους δημότες του. Και οι αναφορές στην διεύθυνση της κατοικίας όπου υπήρξε εύρημα ότι διέμενε ο Εφεσίβλητος δεν ήταν απότοκο γνώσης ή πληροφόρησης ότι πραγματοποιήθηκε εκεί επίδοση, αλλά πεποίθηση του μάρτυρα ότι αυτό θα πρέπει, κατά τη συνήθεια, να είχε γίνει. Εν κατακλείδι, αυτό που οι δικηγόροι του Εφεσείοντα εισηγούνται ότι θα έπρεπε να κάμει το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήταν να διαπιστώσει ότι ειδοποιήσεις για τις επίδικες εισφορές και τέλη παραδόθηκαν στον Εφεσίβλητο, επειδή η πρακτική του Δήμου ήταν και είναι να παραδίδονται τέτοιες ειδοποιήσεις στους δημότες του με λειτουργό του που τους επισκέπτεται και αυτό στην απουσία της παραμικρής μαρτυρίας για το ότι κάτι τέτοιο πράγματι συνέβη στην επίδικη περίπτωση.
Διαπιστώνουμε πως δεν υπήρχε ίχνος μαρτυρίας ότι οιαδήποτε ειδοποίηση σε σχέση με τις επίδικες εισφορές και τέλη γνωστοποιήθηκε στον Εφεσίβλητο, απαραίτητη προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση παράλειψης πληρωμής και τεκμηρίωση συναφούς κατηγορίας. Επομένως, δεν απαιτείται να εξετάσουμε οτιδήποτε άλλο. Όπως αναφέρθηκε στη Χριστοδούλου ν. Έπαρχος Λεμεσού (2000) 2 Α.Α.Δ. 128, 131, την οποία επικαλέστηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο:
«Η δικαιοδοσία του ποινικού δικαστηρίου για αξιόποινες παραλείψεις καταβολής φορολογίας προϋποθέτει το ανέκκλητο της φορολογίας, με μόνο παρεπόμενο την είσπραξή της. Προσλαμβάνει αυτό το χαρακτήρα η επιβληθείσα φορολογία, εφόσον περιέλθει σε γνώση του διοικουμένου και αφού παρέλθει ο χρόνος για την προσβολή της ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Προϋπόθεση για το ανέκκλητο της υποχρέωσης καταβολής της φορολογίας αποτελεί η γνωστοποίησή της στο διοικούμενο ή, έστω, η λήψη γνώσης του περιεχομένου της εκ μέρους του και η πάροδος, από την ημέρα εκείνη, του χρονικού διαστήματος των 75 ημερών για την άσκηση προσφυγής - (Άρθρο 146.3 του Συντάγματος).»
Πρόκειται για το απόσπασμα που καταγράφεται στην αιτιολογία του τρίτου λόγου έφεσης, με τον Εφεσείοντα να υποστηρίζει πως ο Εφεσίβλητος δεν νομιμοποιείτο στη προβολή οιασδήποτε υπεράσπισης πέραν της πληρωμής, εκλαμβάνοντας ως δεδομένο αυτό που ήταν βασικό ζητούμενο στην υπόθεση, δηλαδή η γνωστοποίηση των επίδικων φορολογιών.
Ο πέμπτος λόγος έφεσης αφορά σε επιμέρους εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου που δεν αφορούσε ουσιαστικό ζήτημα στην υπόθεση.
Επομένως, οι λόγοι έφεσης 1-3 και 5 απορρίπτονται. Ενόψει της κατάληξης μας παρέλκει η εξέταση του τέταρτου λόγου έφεσης.
Η έφεση απορρίπτεται με €2.000 έξοδα υπέρ του Εφεσίβλητου και εναντίον του Εφεσείοντα.
Π. Παναγή, Π.
Γ. Ν. Γιασεμής, Δ.
Μ. Μαλαχτός, Δ.