|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2020:B197
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 34/2019)
22 Ιουνίου 2020
[Α. ΛΙΑΤΣΟΥ, Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, X. ΜΑΛΑΧΤΟΥ, ΔΔ]
xxx ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
Εφεσείοντα
ΚΑΙ
xxx ΦΛΩΡΕΝΤΙΝΟΥ
Εφεσίβλητου
---------------
Ρ. Μάρκου (κα) για Κιτρομηλίδης, Πέτσας ΔΕΠΕ, για τον Εφεσείοντα.
Α. Κλαΐδη (κα), για τον Εφεσίβλητο.
--------------
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Χ. Μαλαχτό, Δ.
--------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Ο Εφεσίβλητος αντιμετώπισε μια κατηγορία για έκδοση επιταγής άνευ αντικρίσματος κατά παράβαση του άρθρου 305Α(1) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 όπως είχε τροποποιηθεί και ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο. Του καταλογιζόταν ότι εξέδωσε προς τον Εφεσείοντα, ιδιώτη κατήγορο, μια επιταγή του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Δημοσίων Υπαλλήλων Λευκωσίας Λτδ για το ποσό των €13.200 η οποία αφού παρουσιάστηκε στην οικεία τράπεζα για πληρωμή δεν εξοφλήθηκε λόγω έλλειψης διαθεσίμων κεφαλαίων του και αυτός παρέλειψε μέσα σε 15 μέρες αφότου έλαβε γνώση να την εξοφλήσει. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο τον αθώωσε και απάλλαξε. Η ετυμηγορία προσβάλλεται με ένα και μόνο λόγο έφεσης. Ότι η αθώωση και απαλλαγή του Εφεσίβλητου ήταν εσφαλμένη, αφού το Δικαστήριο είχε διαπιστώσει ότι είχαν αποδειχθεί όλα τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ήταν κοινό έδαφος ότι ο Εφεσείοντας είχε δανείσει χρήματα στον Εφεσίβλητο και ο τελευταίος εξέδωσε την επίδικη επιταγή με δικαιούχο τον πρώτο, μεταχρονολογημένη και πληρωτέα την 15.7.2009 όταν, όπως είχαν συμφωνήσει, θα αποπληρωνόταν το δάνειο. Ήταν επίσης κοινό έδαφος ότι η επιταγή παρουσιάστηκε για πληρωμή την 20.10.2009 στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Δημοσίων Υπαλλήλων Λευκωσίας Λτδ, δεν τιμήθηκε και επιστράφηκε στον Εφεσείοντα με την ενυπόγραφη σφραγίδα του Ταμιευτηρίου «να παρουσιασθεί ξανά μη επαρκή υπόλοιπα». Το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατευθυνόμενο από σχετική νομολογία (Welffit Engineering Co Ltd v. Χαπίδη (2004) 2 Α.Α.Δ. 271) κατέληξε ότι αν ο Εφεσίβλητος το αργότερο μέχρι και την 4.9.2011 (πρόδηλα εννοώντας 4.11.2009) δεν πλήρωνε στον Εφεσείοντα το ποσό των €13.200, θα σήμαινε ότι όντως είχε διαπράξει το αδίκημα της κατηγορίας. Όμως, συνέχισε, το ζήτημα δεν ήταν τόσο απλό γιατί η επιταγή είχε δοθεί ως εξασφάλιση για την εξόφληση του χρέους. Δέχτηκε πως μια επιταγή μπορεί να δοθεί ως εγγύηση αποπληρωμής οφειλής, νοουμένου ότι η υποχρέωση εξόφλησης έχει προκύψει χωρίς όμως να εξοφληθεί.
Έτσι, στα περιστατικά της υπόθεσης, το καθοριστικό ζήτημα, όπως το Πρωτόδικο Δικαστήριο το έθεσε, ήταν κατά πόσο κατά την 20.10.2009 που η επιταγή παρουσιάστηκε για πληρωμή υπήρχε από πλευράς του Εφεσίβλητου στη βάση της συμφωνίας για το δανεισμό του, υποχρέωση εξόφλησης του χρέους του προς τον Εφεσείοντα. Κατέληξε πως στη βάση της μαρτυρίας του ιδίου του Εφεσίβλητου, κατά την 20.10.2009 εξακολουθούσε να οφείλει στον Εφεσείοντα €3.200, αφού €10.000 σε μετρητά που είχαν πιο πριν καταβληθεί στον Εφεσείοντα μέσω του αδελφού του Εφεσίβλητου αφορούσαν στο επίδικο δάνειο. Ο Εφεσίβλητος είχε επίσης ισχυριστεί ότι μετά την 20.10.2009 περί το Νοέμβριο ή Δεκέμβριο του ιδίου έτους είχε πληρώσει στον Εφεσείοντα €2.000 έναντι του χρέους, ισχυρισμός που σημειώθηκε προς επιβεβαίωση ότι κατά την 20.10.2009 υπήρχε υπόλοιπο.
Ήταν η κατάληξη του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι από τη μαρτυρία δεν μπορούσε να εξαχθεί συμπέρασμα ότι υπήρχε κατά την 20.10.2019 υποχρέωση εξόφλησης του χρέους. Αδυνατούμε να συνδέσουμε την κατάληξη με τις διαπιστώσεις του Πρωτόδικου Δικαστηρίου που προηγήθηκαν. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο προτού αχθεί στην κατάληξη του είχε καταγράψει ότι, στην περίπτωση που μια επιταγή δίδεται ως εγγύηση αποπληρωμής χρέους, πρέπει να υπάρχει άνευ όρων εντολή πληρωμής της επιταγής από την τράπεζα, προϋπόθεση που βρήκε ότι πληρείτο, δηλαδή υπήρχε άνευ όρων εντολή προς το Ταμιευτήριο να πληρώσει τον Εφεσείοντα €13.200. Εάν αυτό στο οποίο κατέληξε ήταν πως επειδή μέρος του δανείου είχε αποπληρωθεί, ο Εφεσίβλητος δεν είχε κατά την παρουσίαση της επιταγής την 20.10.2009 υποχρέωση να πληρώσει ολόκληρο το ποσό των €13.200 αυτό είναι ορθό. Όμως, εφόσον δεν είχε εξοφλήσει το δάνειο του για να δικαιούται στην επιστροφή της επιταγής του, διέπραξε το αδίκημα της κατηγορίας όταν αυτή δεν τιμήθηκε λόγω έλλειψης διαθεσίμων κεφαλαίων του και παρέλειψε μέσα σε 15 μέρες αφότου έλαβε γνώση να την εξοφλήσει. Ανεξάρτητα αν στη συνέχεια και νοουμένου ότι η επιταγή πληρωνόταν θα είχε αξίωση από τον Εφεσείοντα για να του επιστρέψει το επιπλέον του οφειλόμενου ποσού που ο τελευταίος θα είχε εισπράξει.
Επανερχόμενοι στις θέσεις σε σχέση με τις πληρωμές που έγιναν, διαπιστώνουμε ότι προκύπτει από την πρωτόδικη απόφαση ότι η θέση του Εφεσείοντα ότι η πληρωμή των €10.000 αφορούσε ανεξάρτητη δοσοληψία απορρίφθηκε. Πέραν της πληρωμής του ποσού αυτού, δεν υπάρχει εύρημα ότι πληρώθηκε κάποιο περαιτέρω ποσό, €2.000 και στη συνέχεια άλλα €600 όπως ήταν η θέση του Εφεσίβλητου, απότοκο της διαπίστωσης του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι και αυτός δεν κατάθεσε όλη την αλήθεια. Και με δεδομένο το δανεισμό και την έκδοση και παράδοση της επίδικης επιταγής, το βάρος δεν ήταν στον Εφεσείοντα να αποδείξει ότι παρέμενε ανεξόφλητο κάποιο ποσό και το ύψος του, αλλά στον Εφεσίβλητο να πείσει για το τί είχε πληρώσει.
Κατά συνέπεια, η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται και ο Εφεσίβλητος καταδικάζεται στην κατηγορία.
Α.Ρ. Λιάτσος, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
Χ. Μαλαχτός, Δ.