|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Α/φοί Λαμπριανίδη ν. Συμβ. Βελτ. Γερίου (1989) 2 ΑΑΔ 390
Hλιάδης Hλίας Xρίστου ν. Δήμου Λάρνακας (1998) 2 ΑΑΔ 75
Παυλόπουλος Αθανάσιος ν. Skopy Shoe Factory Ltd (2003) 2 ΑΑΔ 261
Ανδρονίκου Ιωάννης και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (2008) 2 ΑΑΔ 486
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΤΖΗΤΤΟΦΗ ν. ΕΠΑΡΧΟΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ, Πoινική ΄Εφεση αρ.150/2015, 5/4/2017, ECLI:CY:AD:2017:B129
Αγγλική νομολογία που περιλαμβάνεται στο bailii.org στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:D431
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινικές Εφέσεις Αρ. 257/17,
258/17, 259/17 και 260/17
16 Οκτωβρίου, 2019
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΟΛΑΤΟΥ, Π., ΠΑΜΠΑΛΛΗ, Δ., ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Ποινική Έφεση Αρ. 257/17
(Σχ. με 258/17-260/17)
ΜΕΤΑΞΥ:
χχχ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Εφεσείοντα
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
Εφεσίβλητου
-----------------
Ποινική Έφεση Αρ. 258/17
(Σχ. με 257/17, 259/17-260/17)
ΜΕΤΑΞΥ:
LALENIA SHOPS LTD
Εφεσείουσας
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
Εφεσίβλητου
Ποινική Έφεση Αρ. 259/17
(Σχ. με 257/17, 258/17, 260/17)
ΜΕΤΑΞΥ:
χχχ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
Εφεσείουσας
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
Εφεσίβλητου
-----------------
Ποινική Έφεση Αρ. 260/17
(Σχ. με 257/17, 258/17, 259/17)
ΜΕΤΑΞΥ:
Ε.Μ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΛΤΔ
Εφεσείουσας
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
Εφεσίβλητου
..........
Ν. Γεωργίου για Καλλή & Καλλή ΔΕΠΕ, για τους εφεσείοντες στην 257/17 και 258/17
Α. Βαλανίδου (κα) με κ. Μ. Βαλανίδη, για τους εφεσείοντες στην 259/17 και 260/17
Α. Κουμής, για τον εφεσίβλητο
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από το Δικαστή Χριστοδούλου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Στις 27.8.1991 ο Δήμος Παραλιμνίου - ως η Αρμοδία Αρχή δυνάμει του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 (όπως τροποποιήθηκε, στο εξής ο Νόμος) - παραχώρησε στην τότε ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 2-2χ6-3χ6 (παλαιό τεμάχιο 8χ6, Φ/Σχ. 42/8Ε1) που βρίσκεται στον Πρωταρά, στο εξής το Κτήμα, Π. Ζ. Χατζηκυριάκου, την υπ΄ αρ. 1χ9/1991 Άδεια Οικοδομής (Tεκμ.10, στο εξής η Άδεια) για ανέγερση στο Κτήμα τεσσάρων καταστημάτων με υπόγειους χώρους αποθηκών και μεσοπάτωμα καθώς και δύο διαμερίσματα στον όροφο.
Εικοσιπέντε (25) χρόνια μετά τη χορήγηση της Άδειας, στις 16.9.2014, ο Δήμος Παραλιμνίου καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου (που συνεδριάζει στο Παραλίμνι) την υπ΄ αρ. 3280/2014 ιδιωτική ποινική υπόθεση, με την οποία προσήψε εναντίον των εφεσειόντων των πιο πάνω συνεκδικαζόμενων Ποινικών Εφέσεων (κατηγορουμένων 2-5 πρωτοδίκως)[1] πέντε κατηγορίες. Δηλαδή ότι «από ή περί την 20.1.2014 και μέχρι σήμερα» ανήγειραν επί του Κτήματος χωρίς Άδεια υποστατικό από ευτελή υλικά (1η κατηγορία), το οποίο κατέχουν και χρησιμοποιούν χωρίς Πιστοποιητικό Εγκρίσεως από την Αρμόδια Αρχή (κατηγορίες 2 και 3) και, περαιτέρω, ότι επέτρεψαν και ανέχθηκαν την ανέγερση του εν λόγω υποστατικού χωρίς Άδεια (κατηγορίες 4 και 5), κατά παράβαση των άρθρων 2, 3, 10 του Νόμου και άρθρο 20 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Για απόδειξη των πιο πάνω κατηγοριών κατέθεσαν για το Δήμο Παραλιμνίου (στο εξής ο Εφεσίβλητος) δύο (2) μάρτυρες κατηγορίας (ΜΚ):- Ο ιδιώτης τοπογράφος/μηχανικός χχχ Αρτυματάς (ΜΚ1) και η νυν ιδιοκτήτρια του κτήματος Γ. Χατζηκυριάκου (ΜΚ2), η οποία έχει αποκτήσει το Κτήμα από τη μητέρα της Π. Χατζηκυριάκου.
Με την ολοκλήρωση της μαρτυρίας των πιο πάνω 2 ΜΚ, οι εφεσείοντες απαλλάχθηκαν και αθωώθηκαν από το εκ πρώτης όψεως στάδιο στις κατηγορίες 4 και 5 και κλήθηκαν σε απολογία οι μεν εφεσείοντες των Ποιν. Εφ. 257 και 258/2017 στις τρεις (3) πρώτες κατηγορίες, οι δε εφεσείοντες των Ποιν. Εφ. 259 και 260/2017 μόνο στις κατηγορίες 2 και 3.
Με την κλήση τους σε απολογία οι εφεσείοντες επέλεξαν να ασκήσουν το δικαίωμα της σιωπής και να μην καλέσουν οποιονδήποτε μάρτυρα. Με αυτό ως δεδομένο, το έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου περιορίστηκε στην αξιολόγηση της (αναντίλεκτης) μαρτυρίας των 2 ΜΚ, την οποία και αποδέχθηκε ως αξιόπιστη καταλήγοντας σε ανάλογα ευρήματα. Ευρήματα που αποτέλεσαν και το πραγματικό υπόβαθρο για καταδίκη των εφεσειόντων στις κατηγορίες για τις οποίες κλήθηκαν σε απολογία, με αποτέλεσμα την επιβολή προστίμου και την έκδοση εναντίον όλων διατάγματος κατεδάφισης του παρανόμως - όπως κρίθηκε - ανεγερθέντος με ευτελή υλικά υποστατικού το οποίο, σημειώνεται, προστέθηκε στα καταστήματα που είχαν ανεγερθεί επί του κτήματος με Άδεια.
Με τις υπό κρίση εφέσεις, οι εφεσείοντες προσβάλλουν τόσο την καταδίκη τους όσο και την έκδοση εναντίον τους του διατάγματος κατεδαφίσεως με επτά (7) Λόγους Έφεσης, τους οποίους θα εξετάσουμε αφού πρώτα παραθέσουμε τα ουσιώδη σημεία της μαρτυρίας των 2 ΜΚ που ως ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αποτέλεσαν και το πραγματικό πλαίσιο για την καταδίκη των εφεσειόντων δυνάμει του Νόμου. Έχουν ως ακολούθως:-
Δυνάμει γραπτής συμφωνίας ημερ. 10.4.2001 (τεκμ.6), η οποία ανανέωνε προγενέστερη συμφωνία ημερ. 12.10.1991, η τότε ιδιοκτήτρια του κτήματος Π. Ζ. Χατζηκυριάκου ενοικίασε στη LALENIA - διευθυντής της οποίας είναι ο εφεσείων χχχ Κωνσταντίνου - τα 4 καταστήματα που είχαν ανεγερθεί στο Κτήμα με Άδεια, για περίοδο 10 χρόνων και με συμφωνηθέν ενοίκιο για τα 2 πρώτα χρόνια της ενοικίασης το ποσό των Λ.Κ.26.000 (€44.423,64) το οποίο συμφωνήθηκε να αυξάνεται κάθε 2 έτη κατά 6%, πλην του δέκατου έτους για το οποίο το ενοίκιο καθορίστηκε στις Λ.Κ.50.000 (€85.430,07).
Ενώ τα ενοικιασθέντα καταστήματα βρίσκονταν στην κατοχή της εφεσείουσας LALENIA, ανεγέρθηκαν στο Κτήμα ακόμη 2 καταστήματα από ευτελή υλικά, από τα οποία το 1 παραχωρήθηκε από τη LALENIA για χρήση στην εταιρεία Α. Theophanides Eye World Ltd[2] και το δεύτερο - το επίδικο - στην εφεσείουσα Ε.Μ. Χριστοφόρου Λτδ (Τεκμ.8), η οποία - με διευθύντρια την εφεσείουσα χχχ Χριστοφόρου - λειτουργεί σ΄ αυτό από 1.1.2013 επιχείρηση υπό την επωνυμία «Magic World». Και αυτό στη βάση οικονομικών ανταλλαγμάτων των εν λόγω εταιρειών προς την LALENIA, το οποίο για την εφεσείουσα Ε.Μ. Χριστοφόρου Λτδ καθορίστηκε ως ελάχιστο ποσό €19.000 ετησίως ή προμήθεια 10% επί των καθαρών εισπράξεων της, αν αυτό υπερέβαινε τις €19.000.
Τέλος, προς ολοκλήρωση της εικόνας, σημειώνεται πως ο εφεσίβλητος βεβαίωσε γραπτώς στις 8.5.2017 (Τεκμ.9) ότι το επίδικο κατάστημα με την επωνυμία «Magic World» ανεγέρθηκε χωρίς Άδεια και έκτοτε χρησιμοποιείται χωρίς πιστοποιητικό εγκρίσεως. Σημειώνεται επίσης ότι η ΜΚ2 έχει λάβει εναντίον των εφεσειόντων και δικαστικά μέτρα (Τεκμ.13 και 14), με τα οποία αφενός διεκδικεί εναντίον των εφεσειόντων LALENIA και χχχ Κωνσταντίνου οφειλόμενα ενοίκια από το 2012 και αφετέρου εναντίον των Ε.Μ. Χριστόφορου Λτδ και χχχ Χριστοφόρου αποζημιώσεις για παράνομη επέμβαση στο Κτήμα της, ως και άρση της επέμβασης.
Όπως σημειώνεται πιο πάνω, οι εφεσείοντες δεν προσκόμισαν μαρτυρία για να αντικρούσουν ό,τι τους καταλογίστηκε και ούτε παρουσίασαν στο πρωτόδικο Δικαστήριο οποιαδήποτε Άδεια ή πιστοποιητικό από την Αρμόδια Αρχή για ανέγερση, κατοχή και χρήση του επίδικου υποστατικού. Με αποτέλεσμα, το πρωτόδικο Δικαστήριο να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το επίδικο κατάστημα ανεγέρθηκε από τη LALENIA χωρίς Άδεια «σε κάποιο διάστημα μεταξύ των ετών 2001 και 2013», συμπέρασμα που προέκυπτε ιδιαίτερα από το περιεχόμενο των Τεκμ.10, 6 και 8 (Άδεια Οικοδομής ημερ. 27.8.1991 για ανέγερση 4 καταστημάτων, ενοικίαση των καταστημάτων αυτών στη LALENIA ως η γραπτή συμφωνία ημερ. 10.4.2001 και παραχώρηση της χρήσης του επίδικου καταστήματος από τη LALENIA στην Ε.Μ. Χριστοφόρου Λτδ με τη γραπτή συμφωνία ημερ. 5.1.2013). Με δεδομένο δε το συμπέρασμα αυτό, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε τη LALENIA ένοχη στην κατηγορία της ανέγερσης οικοδομής χωρίς Άδεια βάσει του άρθρου 3(1)(β) του Νόμου (1η κατηγορία), όπως ένοχο έκρινε στην εν λόγω κατηγορία και τον διευθυντή της εφεσείοντα χχχ Κωνσταντίνου τον οποίο θεώρησε συνεργό στη διάπραξη του αδικήματος με αναφορά στην Παυλόπουλος ν. Skopy Shoe Factory Ltd (2003) 2 A.A.Δ. 261. Αναφορικά δε με τις επόμενες 2 κατηγορίες, έκρινε ένοχους όλους τους εφεσείοντες στη βάση των όσων προνοούνται τόσο από το άρθρο 3(1)(β) όσο και από το άρθρο 10(1) του ίδιου Νόμου.
Έχοντας θέσει το υπόβαθρο, προχωρούμε πρώτα σε εξέταση των Λόγων Έφεσης που στρέφονται εναντίον της καταδίκης. Με αυτούς διατυπώνονται βασικά έξι (6) παράπονα:- Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα (α) αποφάνθηκε ότι είχαν το ειδικό βάρος απόδειξης για ύπαρξη Άδειας και των σχετικών πιστοποιητικών, (β) απέδωσε νομική βαρύτητα στο Τεκμ.9, (γ) δέχθηκε τη μαρτυρία των ΜΚ1 και 2, χωρίς αυτοί να είναι ειδικοί εμπειρογνώμονες και ως εκ τούτου υπήρξε ουσιώδης εκτροπή της διαδικασίας, (δ) δέχθηκε μέρος της μαρτυρίας της ΜΚ2 και απέρριψε άλλη που αφορούσε την ύπαρξη στο επίδικο υποστατικό και τρίτης εταιρείας, (ε) κατέληξε ότι αποδείχθηκαν όλα τα συστατικά στοιχεία των αδικημάτων στα οποία κρίθηκαν ένοχοι και (στ) εσφαλμένα έκρινε ένοχους και τους διευθυντές των δύο εφεσειουσών εταιρειών.
Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των εφεσειόντων ανέπτυξαν τους Λόγους Έφεσης με μακροσκελείς αγορεύσεις, αλλά και δια ζώσης κατά την επ΄ ακροατηρίω συζήτηση της υπόθεσης. Το ίδιο έπραξε και ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου, ο οποίος απέρριψε τις αιτιάσεις των εφεσειόντων και υποστήριξε την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης σε όλες της τις πτυχές.
Εξετάσαμε την πρωτόδικη απόφαση υπό το πρίσμα των όσων οι δύο πλευρές ανέπτυξαν ενώπιον μας, τόσο γραπτώς όσο και δια ζώσης. Καταλήξαμε πως τα περιστατικά που συνθέτουν την υπόθεση, αλλά και η σαφήνεια του Νόμου σε σχέση με τα επίδικα ζητήματα, είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ενώπιον του μία εξαιρετικά απλή υπόθεση, με μόνο τρία (3) επίδικα θέματα. Το πρώτο, κατά πόσο στο Κτήμα ανεγέρθηκε το επίδικο υποστατικό χωρίς Άδεια, το δεύτερο, ποιος είχε ανεγείρει το εν λόγω υποστατικό και, το τρίτο, ποιος έκτοτε το κατέχει και το χρησιμοποιεί.
Το ότι στο Κτήμα ανεγέρθηκε το επίδικο υποστατικό από ευτελή υλικά αποτελεί γεγονός εκ των ων ουκ άνευ, γεγονός το οποίο δεν αμφισβητείται ούτε θα μπορούσε να αμφισβητηθεί. Το ότι ανεγέρθηκε χωρίς Άδεια, επίσης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί τη στιγμή που η μόνη Άδεια που εκδόθηκε από την Αρμόδια Αρχή προέβλεπε μόνο την ανέγερση 4 καταστημάτων ενώ το επίδικο ανεγέρθηκε/προστέθηκε σ΄ αυτά χωρίς Άδεια. Παραπονούνται επί τούτου οι εφεσείοντες ότι, εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε πως αυτοί είχαν το ειδικό βάρος απόδειξης για ύπαρξη Άδειας ενώ - όπως διατείνονται - το βάρος απόδειξης ανυπαρξίας Άδειας το είχε ο εφεσίβλητος (Αρμόδια Αρχή). Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ποια άλλη μαρτυρία θα μπορούσε να προσκομίσει ο εφεσίβλητος για ανυπαρξία Άδειας πέραν της βεβαίωσης (Τεκμ.9) ότι τέτοια Άδεια δεν είχε εκδοθεί, οπόταν το βάρος απόδειξης μετήλθε στους εφεσείοντες για απόδειξη ύπαρξης της προβλεπόμενης από το Νόμο (γραπτής) Άδειας. Βάρος βεβαίως που οι εφεσείοντες δεν απέσεισαν εφόσον τέτοια Άδεια ουδέποτε είχε εκδοθεί. Ορθώς επομένως, το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το επίδικο υποστατικό ανεγέρθηκε χωρίς Άδεια.
Αναφορικά τώρα με το δεύτερο επίδικο θέμα, θεωρούμε πως οποιοδήποτε άλλο συμπέρασμα για ανέγερση του επίδικου υποστατικού από την LALENIA θα αντιστρατευόταν κάθε έννοια λογικής εφόσον - όπως ορθώς επεσήμανε το πρωτόδικο Δικαστήριο - το ότι το επίδικο υποστατικό ανεγέρθηκε από την LALENIA προέκυπτε με κάθε ασφάλεια τόσο από το περιεχόμενο των Τεκμ. 10, 6 και 8 όσο και από την εν γένει μαρτυρία της ΜΚ2.
Τέλος, σ΄ ό,τι αφορά το τρίτο επίδικο θέμα, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στις 5.1.2013 η LALENIA παραχώρησε έναντι οικονομικού ανταλλάγματος τη χρήση του επίδικου υποστατικού στην Ε.Μ. Χριστοφόρου Λτδ δηλώνοντας, στη μεταξύ τους συναφθείσα συμφωνία (Τεκμ.8), ότι είναι η «Νόμιμος κάτοχος και Χρήστης του», στοιχείο που στοιχειοθετεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι έκτοτε αμφότερες κατέχουν και χρησιμοποιούν το υποστατικό χωρίς το προβλεπόμενο από το Νόμο Πιστοποιητικό.
Ενόψει των πιο πάνω, δεν μπορεί να γίνει λόγος ότι με την προσαχθείσα ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου μαρτυρία δεν αποδείχθηκαν τα συστατικά στοιχεία των υπό κρίση κατηγοριών και οι επί του εναντίου αιτιάσεις των εφεσειόντων στερούνται παντελώς ερείσματος και απορρίπτονται. Το ίδιο ισχύει και για τις αιτιάσεις των διευθυντών των δύο εφεσειουσών εταιρειών, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι ως συνεργοί βάσει του άρθρου 20 του Ποινικού Κώδικα. Παραπέμπουμε συναφώς στην Παυλόπουλος (ανωτέρω) που εφάρμοσε και το πρωτόδικο Δικαστήριο, καθώς επίσης και στην Ανδρονίκου ν. Δημοκρατίας (2008) 2 Α.Α.Δ. 486, από την οποία παρατίθεται το ακόλουθο απόσπασμα που τυγχάνει (κατ΄ αναλογία) πλήρους εφαρμογής και στα περιστατικά της παρούσας:-
«Ο κ. Γεωργίου έχει επικρίνει την απόφαση της πλειοψηφίας και για το λόγο ότι δεν γίνεται σαφές εύρημα για την ένοχη σκέψη, τόσο της εταιρείας όσο και του εφεσείοντα και της συμμετοχής και εμπλοκής αυτού. Έχει ήδη διαπιστωθεί πιο πάνω σε διάφορα σημεία, ότι η εμπλοκή του εφεσείοντα ήταν καταλυτική στην όλη υπόθεση, ήταν αυτός ο οποίος είχε ανά πάσα στιγμή την αποκλειστική γνώση για τα τεκταινόμενα του χαρτοφυλακίου και κατηύθυνε τις όλες ενέργειες διαχείρισης του. Η ένοχη διάνοια σε αυτές τις περιπτώσεις συνάγεται ως αποτέλεσμα των σαφών ευρημάτων και εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία (και στην ουσία ουδέποτε αμφισβητήθηκε σθεναρά από την υπεράσπιση), ότι ο εφεσείων ήταν εκείνος που διηύθυνε το όλο χαρτοφυλάκιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά και αντιπροσώπευε την εταιρεία σε κάθε δυνατή περίσταση και επομένως, όπως αναφέρεται και στην Tesco Ltd v. Nattrass [1972] A.C. 153, ήταν «the directing mind and will of the corporation, the very ego and center of the personality of the corporation». Σχετική είναι και η υπόθεση Meridian Global Funds Management Asia Ltd v. Securities Commission [1995] 2 A.C. 500. Ως εκ τούτου όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η εταιρεία η οποία χρησιμοποιείτο ως το όχημα για τη διαχείριση του χαρτοφυλακίου του Ταμείου ήταν επίσης υπεύθυνη. Ισχύουν τα όσα έχουν αναφερθεί και στην υπόθεση R. v. Grubb [1915] 2 K.B. 683, ότι έστω και αν τα χρήματα ή εδώ οι τίτλοι τύγχαναν διαχείρισης από την εταιρεία, υπήρχε επαρκέστατη μαρτυρία η οποία αποτέλεσε και το εύρημα της πλειοψηφίας, ότι ο εφεσείων είχε στην ουσία τον αποτελεσματικό έλεγχο αυτών των τίτλων και των χρημάτων που απέρρεαν από τις συναλλαγές, τα είχε δε οικειοποιηθεί από αυτό με τη χρήση της εταιρείας. Άλλωστε, όπως απέδειξε και η μαρτυρία που δέχθηκε η πλειοψηφία, ήταν με τις οδηγίες του που εκδίδονταν οι επιταγές, οι πλείστες των οποίων υπογράφονταν από αυτόν, το γεγονός δε ότι η σύζυγος του εφεσείοντα στο τέλος αθωώθηκε, για τους λόγους που εξηγεί η πλειοψηφία, δεν σήμαινε ότι ήταν αντινομικό να κριθεί ο ίδιος ο εφεσείων ένοχος, εφόσον εκείνος ήταν ο ιθύνων νους πίσω από την όλη υπόθεση. Στον Archbold, έκδ. 2007, σχολιάζεται στη σελ. 1754 παρ. 17-33, ότι μια εταιρεία μπορεί να είναι υπόλογη για τις ενέργειες των υπηρετών της, έστω και αν οι ενέργειες αυτές έγιναν προς καταδολίευση της ίδιας της εταιρείας. (Moore v. I. Brester Ltd [1944] 2 All E.R. 515).»
Για τους πιο πάνω λόγους και οι τέσσερις εφέσεις κατά της καταδίκης απορρίπτονται.
Παρέμειναν οι εφέσεις εναντίον του διατάγματος κατεδάφισης που έκδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο εναντίον όλων των εφεσειόντων.
Η έκδοση διατάγματος κατεδάφισης για διάπραξη οποιουδήποτε αδικήματος δυνάμει του Νόμου, προνοείται από το άρθρο 20(3). Ασκώντας επί τούτου τη δυνατότητα που του δίδει ο Νόμος, το πρωτόδικο Δικαστήριο ναι μεν έλαβε υπόψιν ότι ο εφεσίβλητος χορήγησε άδεια λειτουργίας για το επίδικο κατάστημα το 2016 (Τεκμ.9), αλλά με αναφορά σε νομολογία (Ηλιάδη ν. Δήμου Λάρνακας (1998) 2 Α.Α.Δ. 75 και Α/φοι Λαμπριανίδη ν. Σ.Β. Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390) επεσήμανε - και ορθώς - ότι η ανοχή της παρανομίας δεν δίδει δικαιώματα στον παρανομούντα. Αφού δε έλαβε υπόψιν τη φύση και έκταση της παρανομίας καθώς και το γεγονός ότι το παράνομο υποστατικό ανεγέρθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της ιδιοκτήτριας του Κτήματος, αποφάσισε να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια για έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος. Πρόκειται, κατά την άποψή μας, για άσκηση διακριτικής ευχέρειας που δικαιολογείτο πλήρως από τα περιστατικά της υπόθεσης και ενόψει τούτου δεν παρέχεται περιθώριο επέμβασης του Εφετείου. Παραπέμπουμε συναφώς και στις Χ"Τοφή ν. Έπαρχος Λάρνακος, Ποιν. Εφ. 150/15 ημερ. 5.4.2017, ECLI:CY:AD:2017:B129, Έπαρχος Λάρνακας ν. Marinatos Developers κ.α., Ποιν. Εφ. 173/2014 ημερ. 24.3.2017, ECLI:CY:AD:2017:B112 και Έπαρχος Πάφου ν. Tremetoushiotis Developers Ltd κ.α., Ποιν. Εφ. 153/2019 ημερ. 31.5.2018, όπου τονίστηκε πως η έκδοση διατάγματος για κατεδάφιση παράνομων οικοδομών μπορεί να αποφευχθεί μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που η παρέκκλιση είναι ασήμαντη, ενώ στην παρούσα η παρανομία είναι κατάφορη και σοβαρή λόγω του ότι ανεγέρθηκε ολόκληρο υποστατικό από ευτελή υλικά χωρίς άδεια.
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω οι εφέσεις αποτυγχάνουν και απορρίπτονται, η δε πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται και στα δύο της σκέλη ως ορθή.
Μ. Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ
[1] Κατηγορούμενη στην υπόθεση ήταν και η μέχρι τότε ιδιοκτήτρια του κτήματος Π. Χατζηκυριάκου, πλην όμως γι΄ αυτήν καταχωρίστηκε αναστολή ποινικής δίωξης.
[2] Για το κατάστημα αυτό, ο Δήμος Παραλιμνίου καταχώρισε την ιδιωτική Ποιν. Υποθ. 3278/14, στο πλαίσιο της οποίας εκδόθηκε, στις 14.4.2016, διάταγμα κατεδάφισης εναντίον τόσο της LALEΝΙΑ και της Α. Theophanides, όσο και των διευθυντών τους (Τεκμ.7).