ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 208/2015, 14/11/2018

public Παρπαρίνος, Λεωνίδας Χριστοδούλου, Μιχαλάκης Οικονόμου, Τεύκρος Θ. Α. Χατζηκύρου, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την εφεσίβλητη CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2018-11-14 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 208/2015, 14/11/2018 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2018:B496

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Ποινική Έφεση Αρ. 208/2015

14 Νοεμβρίου, 2018

[ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]

ΜΕΤΑΞΥ:

XXXXX ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

Εφεσείοντα

- v -

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Εφεσίβλητης

-----------------

Αίτημα ημερ. 22.10.18 του εφεσείοντα για

εξαίρεσή μου από την εκδίκαση της έφεσης

Εφεσείοντας παρών, προσωπικά

Α. Χατζηκύρου, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την εφεσίβλητη

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λεμεσού, περιόδου 1997-1999 και με σύνθεση τους Δικαστές Παπαδοπούλου, Π.Ε.Δ., Χριστοδούλου, Α.Ε.Δ. και Λιάτσο, Ε.Δ., έκρινε ένοχο τον εφεσείοντα της παρούσας έφεσης σε 2 κατηγορίες για απόπειρα φόνου του Επαρχιακού Δικαστή Μ. Μαυρονικόλα και της θυγατέρας του και τον καταδίκασε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 18 ετών (Δημοκρατία ν. Ονουφρίου, Αρ. Υποθ. 14145/97, ημερ. 5.8.1998).

Ο εφεσείων, όπως είχε κάθε δικαίωμα, εφεσίβαλε τόσο την καταδικαστική γι΄ αυτόν απόφαση όσο και το ύψος της ποινής που του επιβλήθηκε, πλην όμως το Εφετείο απέρριψε την έφεσή του και στα δύο της σκέλη (Ονουφρίου ν. Δημοκρατίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 560).

Δεκαεπτά χρόνια μετά την πιο πάνω καταδίκη του, ο εφεσείων κρίθηκε ένοχος από το ίδιο Κακουργιοδικείο, αλλά με διαφορετική σύνθεση (Ιωαννίδης, Π.Ε.Δ., Στυλιανίδης, Α.Ε.Δ., Γεωργίου Ε.Δ.), σε σοβαρές κατηγορίες μεταξύ των οποίων και για απόπειρα φόνου εναντίον τεσσάρων αστυνομικών και του επιβλήθηκε η συνολική ποινή φυλάκισης των 20 ετών (Δημοκρατία ν. Ονουφρίου, Αρ. Υποθ. 10798/14, ημερ. 31.8.15).

Ο εφεσείων θεωρεί εσφαλμένη τόσο την καταδικαστική γι΄ αυτόν απόφαση του Κακουργιοδικείου στην πιο πάνω υπόθεση όσο και το ύψος της ποινής που του επιβλήθηκε και με την παρούσα έφεση επιδιώκει την ανατροπή αμφοτέρων.

Η έφεση ορίστηκε για ακρόαση στις 22.10.18 πλην, όμως, πριν την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας ο εφεσείων υπέβαλε αίτημα για εξαίρεσή μου από τη σύνθεση του Εφετείου. Και αυτό στη βάση ότι υπήρξα ένα από τα μέλη του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λεμεσού - ως Α.Ε.Δ. τότε - το οποίο τον έκρινε ένοχο στις κατηγορίες της υπόθεσης 14145/97. Ισχυρίστηκε συναφώς ότι δυνάμει «του άρθρου 6 της Σύμβασης για το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη το Δικαστήριο δεν πρέπει να είναι επηρεασμένο από οποιεσδήποτε παλιές αποφάσεις» και προς τούτο επικαλέστηκε την Ismoilov and others v. Russia, Appl. no. 2947/06, ημερ. 24.4.2008 προκειμένου να εισηγηθεί ότι η συμμετοχή μου ως μέλους του Κακουργιοδικείου στην πιο πάνω υπόθεση και η γνώση της καταδίκης του δημιουργεί προκατάληψη και αποτελεί λόγο εξαίρεσης μου.

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα πιο πάνω, ο εφεσείων εγείρει ζήτημα εξ αντικειμένου έλλειψης αμεροληψίας και όχι προσωπικής μεροληψίας στη βάση υποκειμενικών κριτηρίων. Προσωπική μεροληψία, εν πάση περιπτώσει, δεν θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί εφόσον η δικαιοσύνη απονέμεται σύμφωνα με το Νόμο και τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης απρόσωπα. Η δε συμμετοχή ενός Δικαστή στη διαμόρφωση δικαστικής κρίσης από Δικαστήριο με τριμελή σύνθεση (όπως στην παρούσα περίπτωση), ή ακόμη και η διαμόρφωση δικαστικής κρίσης από Δικαστή Δικαστηρίου με μονομελή σύνθεση, και η εξ αυτής γνώση του αποτελέσματος της δίκης, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να στοιχειοθετήσει λόγο προσωπικής μεροληψίας στη βάση υποκειμενικών κριτηρίων για εκδίκαση μελλοντικής υπόθεσης του ιδίου προσώπου.

Με το υπό κρίση, λοιπόν, αίτημα του ο εφεσείοντας εγείρει ζήτημα εξ αντικειμένου έλλειψης αμεροληψίας. Θα ήταν εκ περισσού να επαναλάβω ότι κάθε κατηγορούμενος έχει θεμελιώδες (και αυτονόητο) δικαίωμα να κρίνεται από αμερόληπτο Δικαστήριο, δικαίωμα που αποτελεί εχέγγυο της δίκαιης δίκης και ως τέτοιο προστατεύεται τόσο από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Άρθρο 6.1) όσο και από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (Άρθρο 30.2) (βλ. Μιχαηλίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφ. 125/2017 κ.α., ημερ. 26.4.18). Η διασφάλιση όμως του θεμελιακού αυτού δικαιώματος δεν μπορεί να απολήγει σε αβασάνιστη και αδικαιολόγητη παραίτηση του Δικαστή από το καθήκον του να εκδικάσει την υπόθεση που του ανατέθηκε, διαφορετικά θα ισοδυναμούσε σε αναγνώριση στο διάδικο να επιλέγει το Δικαστή που θα τον δικάσει. Κάτι τέτοιο θα είχε ολέθριες συνέπειες για το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης και ως εκ τούτου η προσωπική ευαισθησία του Δικαστή δεν έχει θέση εφόσον η εν τέλει απόφασή του για την εξαίρεση του ή μη πρέπει να έχει στον πυρήνα της την ορθή εκτίμηση του δικαστικού του καθήκοντος (βλ. Barry Evangeli (1992) 1 CLR 1443, Aίτηση του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας για Απόλυση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας δια Ανάρμοστη Συμπεριφορά, Αίτηση Αρ. 1/2015, ημερ. 23.6.2015, Πίτσιλλου ν. Δημοκρατίας (1994) 1 Α.Α.Δ. 268, Κωνσταντίνου ν. Κωνσταντίνου (2009) 1 ΑΑΔ 761, 766, Markides v. Republic (1984) 3 CLR 304, Mιχαηλίδης (ανωτέρω). Όπως δε επιτάσσει η νομολογία, αλλά και το δικαστικό καθήκον, ο Δικαστής εξαιρείται όταν η σχέση του με την υπόθεση ή με οποιονδήποτε από τους διαδίκους είναι τέτοια που εγείρει αντικειμενικά αμφιβολίες για την μεροληψία του στον μέσο λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο (βλ. Μόδεστος Πίτσιλλος ν. Δημητράκης Ευγενίου (1989) 1 ΑΑΔ 691, 695, R. v. Sussex Justices, Ex Parte, McCarthy [1923] All E.R. Rep. 233, Delcourt v. Belgium (1970) 1 EHRR 255).

Υπό τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης κρίνω ότι οι αιτιάσεις του εφεσείοντα δεν έχουν έρεισμα. Η συμμετοχή μου στη σύνθεση του Κακουργιοδικείου στην υπόθεση 14145/97 και η γνώση που έχω για την καταδίκη του στην εν λόγω υπόθεση, δεν αποτελεί λόγο εξαίρεσής μου για τον απλό λόγο ότι το αποτέλεσμα της εν λόγω υπόθεσης έχει δημοσιοποιηθεί ως αποτέλεσμα της έφεσης (Ονουφρίου ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω) και καθηκόντως όλοι οι Δικαστές είναι γνώστες της εν λόγω καταδίκης ως επίσης και όλων των άλλων ενδεχομένως προηγούμενων καταδικών εφόσον αυτές λήφθηκαν υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής που εφεσιβάλλεται και με την παρούσα έφεση. Αποδοχή επομένως του αιτήματος του εφεσείοντα, στη βάση που αυτός το έθεσε, θα είχε ως αποτέλεσμα την εξαίρεση όλων των Δικαστών που έχουν γνώση των προηγούμενων του καταδικών οι οποίες αναφέρονται και στην ποινή που του επέβαλε το Κακουργιοδικείο, το ύψος της οποίας εφεσιβάλλει με την παρούσα έφεση. Υπ΄ αυτά τα δεδομένα ικανοποίηση του αιτήματος του για εξαίρεση μου θα ισοδυναμούσε με αδικαιολόγητη παραίτηση μου από το καθήκον που μου έχει ανατεθεί εκ του Νόμου, προς το οποίο η προσήλωση μου είναι δεδομένη ανεξαρτήτως των δικών μου επιθυμιών. Σ΄ ό,τι δε αφορά την υπόθεση Ismoilov (ανωτέρω) είναι αρκετό να παρατηρήσω ότι ο δικαστικός της λόγος δεν έχει σχέση με την παρούσα υπόθεση εφόσον στο επίκεντρό της βρίσκεται το τεκμήριο της αθωότητας το οποίο, όπως τονίστηκε, παραβιάζεται όποτε μια δικαστική απόφαση εκφράζει γνώμη ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος πριν αποδειχθεί η ενοχή του σύμφωνα με το Νόμο.

Για τους πιο πάνω λόγους καταλήγω πως το δικαστικό μου καθήκον δεν μου επιτρέπει να ικανοποιήσω το αίτημα του εφεσείοντα, αλλά αντίθετα μου επιβάλλει όπως συμμετάσχω στη σύνθεση του παρόντος Εφετείου.

Το αίτημα για εξαίρεσή μου απορρίπτεται.

Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.

/κβπ

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία