|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:B233
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση αρ. 262/2014)
16 Μαΐου 2018
[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΔΔ]
ΕΛΕΝΑΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ
Εφεσείουσας
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Εφεσίβλητης
---------------
Η εφεσείουσα παρουσιάζεται προσωπικά.
Στ. Χατζηκωνσταντή (κα), εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την εφεσίβλητη.
--------------
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
--------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η εφεσείουσα κατόπιν ακρόασης βρέθηκε ένοχη στην κατηγορία της επίθεσης με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης εναντίον της Μιχαέλλας Θεοδώρου. Το επεισόδιο έλαβε χώρα στις 23.5.2012 στο κατάστημα (pet shop) της παραπονούμενης με αφορμή προηγούμενες διαφορές κατηγορούμενης και παραπονούμενης αναφορικά με κάποια ζώα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο άκουσε:
(α) ως μάρτυρες κατηγορίας την παραπονούμενη, μια αυτόπτη μάρτυρα του επεισοδίου (Μ.Κ.2), την αστυνομικό που εξέτασε την υπόθεση (Μ.Κ.3) και τον ιατρό που εξέτασε την παραπονούμενη μετά το επεισόδιο και διαπίστωσε την ύπαρξη εκδορών σε διάφορα σημεία του σώματος της. και
(β) ως μάρτυρες υπεράσπισης την εφεσείουσα και την αδελφή της, που ήταν παρούσα.
Η εκδοχή της παραπονούμενης ήταν πως η εφεσείουσα εισήλθε στο κατάστημα της και απρόκλητα, φωνάζοντας της «τώρα θα μάθεις ποια είναι η ρεζίλισσα και εγώ θα σε κάμω να με σέβεσαι», την άρπαξε από τα μαλλιά, την έσυρε χάμω και άρχισε να την κλωτσά στην κοιλιά. Η Μ.Κ.2 ισχυρίστηκε ότι η εφεσείουσα εισήλθε στο κατάστημα, άρχισε να φωνάζει δυνατά για λεφτά που απαιτούσε και έπιασε την παραπονούμενη από τα μαλλιά, την έριξε κάτω και την κλωτσούσε στην κοιλιά και την κεφαλή. Η Μ.Κ.3 κατάθεσε ως τεκμήριο την ανακριτική κατάθεση της εφεσείουσας στην οποία αναφέρεται ότι έπιασε την παραπονούμενη από τα μαλλιά και έπεσαν και οι δύο χάμω. Κατάθεσε επίσης την απάντηση της στη γραπτή κατηγορία στην οποία ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο για αυτοάμυνα.
Η εφεσείουσα ισχυρίστηκε ως μάρτυρας, αφού αναφέρθηκε στις διαφορές της με την παραπονούμενη, ότι απλώς ήθελε να μάθει το λόγο της προηγηθείσας κακής συμπεριφοράς της παραπονούμενης και να βρουν μια λύση, αλλά η παραπονούμενη την έσπρωξε. Η ίδια το μόνο που έκανε, ήταν να βάλει τα χέρια της μπροστά ως αυτοάμυνα. Αυτά υποστήριξε και η αδελφή της.
Το Δικαστήριο αποδέχθηκε ως αληθή την εκδοχή που προσέφερε η πλευρά της κατηγορούσας αρχής.
Με την έφεση προβάλλεται κατ΄αρχάς ότι υπήρχαν αντιφάσεις στη μαρτυρία της κατηγορούσας αρχής. Είναι γεγονός ότι υπήρχαν διαφορές, όπως λ.χ. η αναφορά της Μ.Κ.2 ότι η εφεσείουσα κλωτσούσε την παραπονούμενη και στην κεφαλή, κάτι που η ίδια η παραπονούμενη δεν είχε ισχυριστεί. Δεν υπήρξαν όμως αντιφάσεις που θα μπορούσαν να κλονίσουν την αξιοπιστία της εκδοχής της υπόθεσης της κατηγορούσας αρχής. Η επίθεση, όπως σημείωσε το Δικαστήριο, επιμαρτυρείται και από αντικειμενική μαρτυρία, ήτοι τα ιατρικά ευρήματα.
Προβάλλεται περαιτέρω ότι «δεν λήφθηκε υπόψη η απόφαση του γραφολόγου ότι υπήρχε πλαστογραφημένη κατάθεση της εφεσείουσας». Η θέση αυτή σχετίζεται με τον ατυχή χειρισμό του πρωτοδίκου Δικαστηρίου να διατάξει τη διενέργεια δίκης εντός δίκης αμέσως μόλις η εφεσείουσα δήλωσε ότι η υπογραφή στην ανακριτική κατάθεση, που επιχείρησε να καταθέσει ως τεκμήριο η Μ.Κ.3 δεν ήταν δική της. Προφανώς εξομοίωσε το Δικαστήριο την περίπτωση της αμφισβήτησης της υπογραφής, με την περίπτωση της αμφισβήτησης του εκουσίου της υπογραφής που οδηγεί αναπόφευκτα σε αμφισβήτηση και του εκουσίου του περιεχομένου της κατάθεσης, όπως κρίθηκε στην Δημοκρατία ν. Kirnouyan κ.α. (1996) 2 ΑΑΔ 126.
Στην υπόθεση όμως εκείνη υπήρχε γραπτή κατάθεση υπογεγραμμένη από τον κατηγορούμενο, ο οποίος παραδεχόταν ότι ήταν δική του η υπογραφή, αλλά αμφισβητούσε το εκούσιο της υπογραφής ως υποδηλούσας αποδοχή των όσων περιείχε η κατάθεση.
Εν προκειμένω, ό,τι προβλήθηκε ήταν μόνο η άρνηση της υπογραφής. Θα έπρεπε να διευκρινίσει το Δικαστήριο κατά πόσο η άρνηση της υπογραφής είχε την έννοια της άρνησης του ισχυρισμού της Μ.Κ.3 ότι η παραπονούμενη είχε προβεί σε κατάθεση. Εάν είναι αυτό τούτο το γεγονός της κατάθεσης που αρνείτο (όπως το έθεσε τελικά με το Διάγραμμα Έφεσης), ως περιέχουσας ενοχοποιητική δήλωση, δεν υπήρχε αντικείμενο για δίκη εντός δίκης (βλ. Kirnouyan, ανωτ.). Δίκη εντός δίκης θα είχε νόημα εάν διευκρινιζόταν προηγουμένως ότι η άρνηση της υπογραφής είχε την έννοια της άρνησης του εκουσίου της κατάθεσης, ζήτημα στο οποίο η παραπονούμενη καθόλου δεν αναφέρθηκε σε οποιοδήποτε στάδιο. Τότε θα είχε θέση η δίκη εντός δίκης, στα πλαίσια της οποίας θα εξεταζόταν και το ζήτημα της υπογραφής, ως πτυχή, πάντα, του ζητουμένου ήτοι του εκουσίου της κατάθεσης και όχι κατ΄απομόνωση, όπως κατέληξε να εξεταστεί.
Δεν θα επεκταθούμε άλλο. Το παράπονο της εφεσείουσας είναι, ως άνω, ότι δεν λήφθηκε υπόψιν η «απόφαση» του γραφολόγου. Τέτοια όμως «απόφαση» δεν υπήρξε γιατί η εφεσείουσα δεν έδωσε κατά το δέοντα τρόπο δείγματα υπογραφής ώστε να ήταν δυνατή η γραφολογική εξέταση. Εν πάση περιπτώσει, η κατάθεση δεν είχε κάτι ουσιαστικό να προσφέρει στην απλή και άμεση μαρτυρία που υποστηριζόταν από τα αντικειμενικά ιατρικά ευρήματα.
Παραπονείται περαιτέρω η εφεσείουσα ότι η αστυνομία αρνήθηκε να εξετάσει μαρτυρικό υλικό από κάμερες μέσα και έξω από το κατάστημα της παραπονούμενης. Ο ισχυρισμός αυτός δεν βρίσκει κανένα έρεισμα στη μαρτυρία. Ούτε η ύπαρξη κάμερας στοιχειοθετείται, μήτε σχετική άρνηση της αστυνομίας. Όπως χωρίς έρεισμα στη μαρτυρία είναι και το τελευταίο παράπονο ότι υπήρχαν φιλικές σχέσεις μεταξύ παραπονούμενης και Μ.Κ.3, ώστε η τελευταία να ευνόησε την παραπονούμενη.
Η έφεση απορρίπτεται.
Κ. Σταματίου, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
/ΚΧ»Π