|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2017:B469
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 262/2015)
18 Δεκεμβρίου 2017
[Α.Ρ. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ., Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Τ. ΨΑΡΑ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.Δ.]
ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
Εφεσείοντα
ν.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ
Εφεσίβλητου
-------------
Ο εφεσείων εμφανίζεται προσωπικά.
Ο Σοφοκλέους (κα) εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον εφεσίβλητο.
----------
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
----------
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων έχει από 3.1.2005 εγγραφεί ως αυτοτελώς εργαζόμενος δικηγόρος, στην επαγγελματική κατηγορία 2Α. Το ποσό της εισφοράς που όφειλε να καταβάλει για την περίοδο από 1.10.2012 μέχρι 6.1.2013 ήταν €663.16, το οποίο δεν κατέβαλε. Επιπρόσθετα δεν κατέβαλε το πρόσθετο τέλος για την ίδια περίοδο. Δεν είχε αμφισβητήσει, ακολουθώντας τις προβλεπόμενες διαδικασίες, το ύψος της οφειλής ή την κατάταξη του στην επαγγελματική κατηγορία 2Α.
Με αυτά τα δεδομένα κατηγορήθηκε επί τη βάσει του άρθρου 85 και άλλων συναφών άρθρων του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου του 2010 (Ν. 59(Ι)/2010) (εν τοις εφεξής αναφερόμενος ως «ο Νόμος»), για παράλειψη καταβολής εισφοράς και πρόσθετου τέλους.
Ο εφεσείων δεν αμφισβήτησε τα παραπάνω δεδομένα, αλλ΄αντίθετα τα επιβεβαίωσε. Η μαρτυρία, κατά τ΄άλλα, τόσο του εφεσείοντα όσο και της μάρτυρος που κάλεσε, ανώτερης λειτουργού στην Ελεγκτική Υπηρεσία της Δημοκρατίας, ήταν, όπως ορθά διαπιστώθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, άσχετη με τα επίδικα θέματα. Ό,τι προσπάθησε να καταδείξει ο εφεσείοντας ήταν η κακοδιαχείριση του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το οποίο ως εκ τούτου, και ειδικά εξαιτίας δανείου πέραν των €7 δις που έχει λάβει η Δημοκρατία από το Ταμείο, κατέστη, όπως το έθεσε, μη βιώσιμο.
Είναι στα παραπάνω πλαίσια που εντάσσεται η συνειδητή επιλογή του εφεσείοντα να μην καταβάλει τις επίδικες εισφορές ως πράξη πολιτικής ανυπακοής. Αυτή η πτυχή όμως, όπως ορθά σημείωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν θα μπορούσε να ενταχθεί ως υπεράσπιση στα πλαίσια της ποινικής υπόθεσης.
Σ΄ένα κράτος δικαίου η επίκληση της ανάγκης ελέγχου των διοικούντων όσο καλόπιστη κι αν είναι δεν μπορεί να λαμβάνει τη μορφή ανυπακοής στους νόμους. Τούτο δεν θα βοηθούσε στη βελτίωση, αλλά θα συνέτεινε στην κατάρρευση του κράτους. Η ευπρόσδεκτη, αν όχι αναγκαία, συμμετοχή και αντίδραση του πολίτη στα όσα επηρεάζουν τη ζωή του πρέπει να εκδηλώνεται στα πλαίσια που ορίζουν οι νόμοι.
Άλλη πτυχή της υπεράσπισης ήταν η εισήγηση ότι το άρθρο 85 του Νόμου, που ποινικοποιεί την υποχρέωση καταβολής των οφειλομένων και το άρθρο 73(6) που ορίζει ότι το ενεργητικό του Ταμείου επενδύεται με οδηγίες του εκάστοτε Υπουργού Οικονομικών, παραβιάζουν το Άρθρο 9 του Συντάγματος γιατί μετατρέπουν το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβίωσης σε υποχρέωση. Όμως ο Νόμος είναι κατά ρητή επιταγή του Άρθρου 9 που θεσπίστηκε, εφόσον σκοπό έχει την «εφαρμογή συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων κατ΄επιταγήν του Άρθρου 9 του Συντάγματος» (άρθρο 3). Ορθά κρίθηκε ότι δεν τίθεται θέμα αντισυνταγματικότητας.
Στην έφεση, παρά την έκταση που έλαβε, στην ουσία τέθηκαν τα ίδια ζητήματα. Επιπρόσθετα προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το άρθρο 85 εφόσον δεν αναζητά την πρόθεση του κατηγορουμένου, θα μπορούσε να απολήξει σε τιμώρηση ενός φτωχού, άρα παραβιάζει το Άρθρο 9 και ως αδίκημα αυστηρής ευθύνης περιορίζει το τεκμήριο αθωότητας. Δεν ηγέρθη όμως τέτοιο πραγματικό ζήτημα εν προκειμένω. Ο λόγος που ο εφεσείοντας επικαλέστηκε για την παράλειψη πληρωμής δεν ήταν η απορία.
Η αναπόφευκτη κατάληξη, όποια διάσταση κι αν επιχειρήθηκε να δοθεί, είναι ότι τα συστατικά στοιχεία των αδικημάτων έχουν αποδειχθεί από την κατηγορούσα αρχή και επιβεβαιωθεί από τον κατηγορούμενο. Τα υπόλοιπα, ανεξάρτητα από τη σημασία τους, εκφεύγουν της ποινικής δίκης.
Η έφεση απορρίπτεται.
Α.Ρ. Λιάτσος, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
/ΚΧ»Π