|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:B146
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ.120/2015
26 Απριλίου, 2017
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
Εφεσείοντα
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Εφεσίβλητου
--------
Π. Λιβέρας, για εφεσείοντα
Καμία εμφάνιση, για εφεσίβλητο
......
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ: Μετά από ακροαματική διαδικασία, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αθώωσε και απάλλαξε τον εφεσίβλητο σε έξι (6) κατηγορίες για παραβάσεις προνοιών του περί Γραφείων Τουρισμού και Ταξιδίων και Ξεναγών Νόμου του 1995 (Ν.41(1)/95, στο εξής ο Νόμος). Συγκεκριμένα του είχε καταλογιστεί ότι στις 9.10.12 και 14.5.13, χωρίς να είχε εξασφαλίσει εκ των προτέρων άδεια λειτουργίας από τον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού (Κ.Ο.Τ.):
1. Διατηρούσε και λειτουργούσε στη Λευκωσία γραφείο τουρισμού με την επωνυμία "Τransun Travel" (1η και 2η κατηγορία),
2. Διαφήμιζε ή χρησιμοποιούσε για το πιο πάνω γραφείο τον όρο "Toυριστικό Γραφείο" (3η και 4η κατηγορία) και
3. Μεσολαβούσε, χρησιμοποιώντας το πιο πάνω γραφείο, για την έκδοση ταξιδιωτικών εισιτηρίων (5η και 6η κατηγορία).
Η αθώωση του εφεσίβλητου έγινε στη βάση των προνοιών του άρθρου 17(1)(α)(β) και (γ) του Νόμου και κατ΄ ακολουθία έξι (6) ευρημάτων στα οποία κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο, τα οποία και παραθέτουμε αυτούσια:-
«Από τα τεκμήρια τα οποία έχουν κατατεθεί, από όσα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δεν αμφισβητήθηκαν και από την αξιολόγηση της μαρτυρίας, μπορώ, πιστεύω, με ασφάλεια να καταλήξω στα ακόλουθα ευρήματα:
1. Στην Λεωφόρο Λεμεσού 46Ε, στη Λευκωσία, μέχρι τις 24/1/2011, η εταιρεία ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED, λειτουργούσε αδειούχο Γραφείο Τουρισμού και Ταξιδιών, με την επωνυμία TRANSUN TRAVEL, υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Δημητρίου (Κατηγορούμενος).
2. Η άδεια λειτουργίας του πιο πάνω Γραφείου, ανακλήθηκε με επιστολή της Κατηγορούσας Αρχής προς την εταιρεία ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED, η οποία φέρει ημερομηνία 24/1/2011.
3. Ο Κατηγορούμενος, δεν είναι εγγεγραμμένος διευθυντής της εταιρείας ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED, στον Έφορο Εταιρειών και Επίσημο Παραλήπτη.
4. Η επωνυμία TRANSUN TRAVEL, δεν έχει ανήκει στον Κατηγορούμενο, αλλά από τα Τεκμήριο 3 και Τεκμήριο 7, φαίνεται ότι ανήκει στην εταιρεία ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED. Σημειώνω ότι, ούτε από την πλευρά της η Κατηγορούσα Αρχή επιχείρησε να αποδείξει κάτι διαφορετικό αναφορικά με το σε ποιον ανήκει η εν λόγω εμπορική επωνυμία.
5. Το επίδικο υποστατικό, δεν ανήκει στον Κατηγορούμενο. Σύμφωνα με δήλωση του η οποία δεν αμφισβητήθηκε αυτό ενοικιάζεται συμφώνως ενοικιαστηρίου εγγράφου από την εταιρεία ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED.
6. Ο Κατηγορούμενος είναι υπάλληλος στην εταιρεία ALELCO TRAVEL & SHIPPING LIMITED. Στο σημείο αυτό, επαναλαμβάνω ότι έγινε παραδεκτό το γεγονός αυτό, αμέσως μετά το πέρας της ένορκης κατάθεσης του Κατηγορουμένου και επομένως η σχετική εισήγηση του δικηγόρου της Κατηγορούσας Αρχής περί του αντιθέτου στη Γραπτή του Δήλωση δε με βρίσκει σύμφωνη».
Ο εφεσείων έχοντας υπόψη ότι το δικαίωμα άσκησης έφεσης εναντίον αθωωτικής απόφασης προϋποθέτει αυστηρή συμμόρφωση στις πρόνοιες του άρθρου 137(1)(α) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155, που κατ΄ ουσία επιτρέπει τέτοια έφεση μόνο επί νομικών θεμάτων (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευσταθίου κ.α. (2010) 2 Α.Α.Δ. 94, Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυπριανού, Ποιν. Εφ. 162/13 ημερ. 9.12.14, ECLI:CY:AD:2014:D981 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Vouros Protein Industries Ltd, Ποιν. Εφ. 56/14 ημερ. 15.3.17, ECLI:CY:AD:2017:B84), πρόσβαλε την παρούσα με δύο επαναλαμβανόμενους λόγους έφεσης: Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο απέκλεισε ανεπίτρεπτα απόδειξη κατά παράβαση του άρθρου 17 του Νόμου (Λόγοι έφεσης 1, 3 και 5) καθώς και ότι εφάρμοσε πλημμελώς το Νόμο επί των πραγματικών γεγονότων κατά παράβαση του ίδιου άρθρου (Λόγοι έφεσης 2, 4 και 6).
Αναπτύσσοντας επί του προκειμένου τον πρώτο λόγο έφεσης, ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα υπέβαλε ότι το πρωτόδικο Δικιαστήριο απέκλεισε από τη μαρτυρία της ΜΚ1 - της λειτουργού του ΚΟΤ Ε. Αδάμου (ΜΚ1) - στοιχεία τα οποία αποδείκνυαν αφενός ότι το επίδικο γραφείο λειτουργούσε παράνομα και αφετέρου ότι ο εφεσίβλητος, ακόμη και ως υπάλληλος της εταιρείας Αlelco Trading & Shipping Ltd (στο εξής η Εταιρεία) θα έπρεπε να καταδικαστεί καθότι τα αδικήματα που του καταλογίστηκαν ήταν αυστηρής ευθύνης.
Εξετάσαμε την πρωτόδικη απόφαση και καταλήξαμε ότι ο υπό συζήτηση λόγος έφεσης δεν ευσταθεί.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν απέκλεισε κανένα στοιχείο από τη μαρτυρία της ΜΚ1, αλλά αντίθετα την αποδέχτηκε στο σύνολό της. Επί του προκειμένου αποδέκτηκε ότι όντως το επίδικο γραφείο λειτουργούσε παράνομα και το μόνο ερώτημα που (ορθώς) έχρηζε απάντησης ήταν κατά πόσο ο εφεσίβλητος, ως υπάλληλος της Εταιρείας, μπορούσε να κριθεί ένοχος κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 17 του Νόμου. Έκρινε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό καθότι δεν είχε αποδειχθεί στον απαιτούμενο βαθμό η ενοχή του εφεσίβλητου, κρίση που η ορθότητα της είναι συνυφασμένη με τον δεύτερο λόγο έφεσης. Αν δηλαδή το πρωτόδικο Δικαστήριο εφάρμοσε πλημμελώς το άρθρο 17 του Νόμου στα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, τα οποία αποδίδονται περιεκτικά στα πιο πάνω ευρήματα του. Έκρινε συναφώς ότι ο εφεσίβλητος ως υπάλληλος της Εταιρείας, η οποία ήταν η ενοικιάστρια του επίδικου υποστατικού και σ΄ αυτή ανήκε η επωνυμία Transun Travel, δεν μπορούσε να κριθεί ένοχος στη βάση των προνοιών του άρθρου 17(1)(α), (β) και (γ) του Νόμου που έχει ως ακολούθως:-
«17.( 1) Κάθε πρόσωπο το οποίο —
(α) Ιδρύει, διατηρεί ή λειτουργεί Γραφείο ή με οποιοδήποτε άλλο με την ίδρυση τρόπο ενεργεί κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 4, 5, 6 και 9(2) ή οποιωνδήποτε όρων της χορηγούμενης για το σκοπό αυτό άδειας ή παραλείπει να συμμορφωθεί με τις πιο πάνω αναφερόμενες διατάξεις άρθρων ή όρων ή
(β) ενώ δεν είναι κάτοχος ισχύουσας άδειας που χορηγήθηκε δυνάμει του άρθρου 4, διαφημίζει ή χρησιμοποιεί τον όρο "Γραφείο Τουρισμού και Ταξιδιών" ή τον όρο "Τουριστικό Γραφείο" ή οποιοδήποτε άλλο παράγωγο ή παρεμφερή όρο ή παρόμοια επωνυμία ή περιγραφή· ή
(γ) εκτελεί με οποιοδήποτε τρόπο εργασίες που εμπίπτουν στο πλαίσιο των διατάξεων του άρθρου 3, χωρίς άδεια ίδρυσης και λειτουργίας που χορηγείται δυνάμει των διατάξεων του παρόντος Νόμου, είναι ένοχο αδικήματος και υπόκειται, σε περίπτωση καταδίκης του, σε φυλάκιση που δεν υπερβαίνει τους έξι μήνες ή σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις πεντακόσιες λίρες ή και στις δύο αυτές ποινές. Περαιτέρω το δικαστήριο που εκδικάζει την υπόθεση μπορεί, ανεξάρτητα από το προβλεπόμενο πιο πάνω ανώτατο όριο της χρηματικής ποινής, να επιβάλει πρόσθετη χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις δεκαπέντε λίρες για κάθε ημέρα κατά την οποία διαρκεί η παράβαση».
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, επί του προκειμένου, με αναφορά αφενός στη μαρτυρία της ΜΚ1 ότι η ίδια δεν μπορούσε να διαπιστώσει «. με ακρίβεια κατά πόσο (η) διαχείριση του γραφείου γινόταν από εταιρεία, λήφθηκαν μέτρα κατά του φυσικού προσώπου που ήταν παρών στην επιθεώρηση» και αφετέρου στην απουσία μαρτυρίας ότι ο εφεσίβλητος είχε οποιαδήποτε σχέση με το υποστατικό - πέραν του παραδεκτού από την Κατηγορούσα Αρχή γεγονότος ότι ήταν υπάλληλος της Εταιρείας - κατέληξε ότι η ενώπιον του μαρτυρία δεν αποδείκνυε στον απαιτούμενο βαθμό την ενοχή του εφεσίβλητου στις κατηγορίες που αντιμετώπιζε.
Ο Εφεσείων υπέβαλε ότι η αθώωση και απαλλαγή του εφεσίβλητου ήταν προϊόν πλημμελούς εφαρμογής του Νόμου επί των πραγματικών γεγονότων της υπόθεσης εφόσον τα αδικήματα που του καταλογίστηκαν ήταν αυστηρής ευθύνης.
Η θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του εφεσείοντα δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Το επίδικο γραφείο λειτουργούσε υπό την επωνυμία Τransun Travel που ανήκε στην Εταιρεία, η οποία ήταν και η ενοικιάστρια του υποστατικού. Κατά συνέπεια το πρόσωπο που λειτουργούσε και διατηρούσε το επίδικο γραφείο ήταν η Εταιρεία και λαμβανομένου υπόψη ότι αδικήματα που διέπραξε ήταν αυστηρής ευθύνης (Sea Island Tours Ltd v. KOT (1995) 2 A.A.Δ. 196 και Aestas Trading Ltd κ.α. v. KOΤ, Ποιν. Εφ. 78/15 και 79/15 ημερ. 3.9.15), ποινικώς κολάσιμοι γι΄ αυτά ήταν και οι κατά Νόμο υπεύθυνοι ή διευθυντές της (Αestas ανωτέρω και Μελάς ν. Γενικός Εισαγγελέας (2008) 2 Α.Α.Δ. 412). Σ΄ ό,τι δε αφορά τον εφεσίβλητο, η μαρτυρία που τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν ήταν ικανοποιητική ότι αυτός, ως υπάλληλος της Εταιρείας και με τα δεδομένα της υπόθεσης, ήταν υπεύθυνος για τα αδικήματα που διέπραξε η Εταιρεία. Κατά συνέπεια ορθώς το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως η μαρτυρία που είχε ενώπιον του δεν ήταν ικανοποιητική για στοιχειοθέτηση ποινικής ευθύνης εναντίον και του εφεσίβλητου και ορθώς προχώρησε σε αθώωση και απαλλαγή του εφόσον ο σκοπός του Νόμου σε αδικήματα της εξεταζόμενης φύσεως είναι η διασφάλιση της εκπλήρωσης των νομικών υποχρεώσεων του νομικού προσώπου μέσω του κολασμού των φυσικών προσώπων, υπευθύνων της λειτουργίας του (Μελάς, ανωτέρω). Να επισημάνουμε επί του προκειμένου ότι η διατύπωση γενικής αρχής ότι για τις παρανομίες ενός νομικού προσώπου υπεύθυνοι είναι και οι υπάλληλοι του, θα συνιστούσε κατά την άποψή μας καταστρατήγηση του σκοπού του Νόμου και περαιτέρω αποστασιοποίηση από την κοινή λογική, κατάληξη που προδιαγράφει και την τύχη της έφεσης που δεν είναι άλλη παρά η απόρριψη της ως νόμω και ουσία αβάσιμης.
Για τους πιο πάνω λόγους η έφεση απορρίπτεται και η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/κβπ