|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:B518
(2015) 2 ΑΑΔ 507
10 Ιουλίου, 2015
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/στές]
ΝΤΙΝΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ,
Εφεσείων,
v.
1. MARICASA ESTATE LTD,
2. ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ,
Εφεσιβλήτων.
(Ποινική Έφεση Αρ. 61/2013)
Ιδιωτική ποινική υπόθεση ― «Έννομο συμφέρον» ― Επηρεασμός δικαιωμάτων ― Νομολογιακή επισκόπηση ― Δεν προέκυπτε ότι οι προσωπικοί αντιπρόσωποι αποβιώσαντος κατηγόρου, σε υπόθεση ακάλυπτης επιταγής, επηρεάζονταν «άμεσα» στα δικαιώματα τους, από κατ' ισχυρισμό παράνομη πράξη των εφεσιβλήτων-κατηγορουμένων, ώστε να δικαιολογείτο, παρά το θάνατο του εφεσείοντα, άδεια συνέχισης, από αυτούς, εκκρεμούσας ποινικής έφεσης εναντίον αθωωτικής απόφασης.
Έφεση ― Αίτηση τροποποίησης τίτλου ποινικής έφεσης ― Η Κυπριακή νομολογία δεν φαίνεται να παρέχει γενικό δικαίωμα σε προσωπικούς αντιπροσώπους αποβιώσαντος κατηγόρου να υποκατασταθούν στη θέση του για σκοπούς προώθησης ποινικής υπόθεσης εναντίον των κατηγορουμένων ― Στην προκειμένη, η αίτηση αναφερόταν και σε ουσιαστικές και δικονομικές πρόνοιες, οι οποίες δεν παρείχαν εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει την αιτούμενη θεραπεία.
Οι αιτητές αιτήθηκαν με την αίτηση την έκδοση διατάγματος, διατάττον ή επιτρέπον την τροποποίηση του τίτλου της παρούσας ποινικής έφεσης, ούτως ώστε να αντικαθίστατο το όνομα του αποβιώσαντος-εφεσείοντος δια των διαχειριστών της περιουσίας του.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δ.9 θ.θ. 1-13, Δ.25 θ.θ. 1-6, Δ.48 θ.θ. 1-9, στα Άρθρα 83 και 85 του Νόμου περί Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155, στα Άρθρα 31 και 34 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου Κεφ. 189 και στις συμφυείς εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Υποστηρίχθηκε από ένορκη δήλωση δικηγόρου, ο οποίος εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων του αιτητή.
Προβλήθηκε ένσταση στην αίτηση με την οποία τέθηκαν μεταξύ άλλων, ζητήματα καθυστέρησης ως επίσης και εισήγηση ότι η νομική βάση επί της οποίας εδραζόταν η αίτηση, δεν ενεργοποιεί τη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου για να τροποποιηθεί ο τίτλος της παρούσας ποινικής έφεσης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η Δ.9 θ.θ. 1-13 δεν παρέχει εξουσία τροποποίησης του τίτλου ποινικής έφεσης με την αντικατάσταση του αποβιώσαντος εφεσείοντα με τους διαχειριστές της περιουσίας του.
2. Η Δ.25 θ.θ. 1-6, όπου επίσης στηρίχθηκε η αίτηση, προνοούν για τροποποίηση κλητηρίου εντάλματος ή δικογράφου ή οπισθογράφησης σε δικόγραφα. Η Δ.25 θ. 5 προνοεί για τροποποιήσεις ελαττωμάτων ή λαθών σε οποιαδήποτε διαδικασία. Είναι προφανές ότι «διαδικασία» σημαίνει την αστική διαδικασία η οποία αρχίζει με κλητήριο ένταλμα ή οποιοδήποτε άλλο τρόπον, ο οποίος προνοείται από το Νόμο ή τους Θεσμούς (Δ.1 θ. 2 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας).
3. Η Δ.48 θ.θ. 1-9, που περιλαμβανόταν στην αίτηση, προνοεί για αιτήσεις οι οποίες και πάλι υποβάλλονται στα πλαίσια αστικής διαδικασίας. Δεν υπάρχει οτιδήποτε σ' αυτές τις πρόνοιες που να αφορά σε τροποποίηση τίτλου ποινικής έφεσης.
4. Τα Άρθρα 83 και 85 της Ποινικής Δικονομίας, επί των οποίων στηρίχθηκε ακόμα η αίτηση, αφορούν σε μεταβολή ελαττωματικού κατηγορητηρίου και απόδειξη μέρους του κατηγορητηρίου, αντίστοιχα.
5. Τα Άρθρα 31 και 34 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Αποθανόντων Νόμου Κεφ. 189, που επίσης αναγράφονταν στην αίτηση, προνοούν για τις εξουσίες και τα καθήκοντα προσωπικού αντιπροσώπου και το αποτέλεσμα θανάτου επί ορισμένων βάσεων αγωγής, αντίστοιχα. Είναι προφανές ότι ούτε και αυτά τα δύο άρθρα παρέχουν εξουσία τροποποίησης του τίτλου ποινικής έφεσης.
6. Η παρούσα υπόθεση είναι ποινική έφεση μετά από αθωωτική απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου στην οποία ο εφεσείων ήταν ο Κατήγορος σε ιδιωτική ποινική υπόθεση, η οποία αφορούσε έκδοση επιταγής χωρίς αντίκρυσμα και πρόκληση μη πληρωμής επιταγής, κατά παράβαση των Άρθρων 20 και 305Α (1) και (2) του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154.
7. Η αίτηση στηρίχθηκε και στις συμφυείς εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αυτό όμως ήταν χωρίς πραγματικό περιεχόμενο εφόσον ο συνήγορος του εφεσείοντα δεν παρέπεμψε σε οποιαδήποτε σχετική συμφυή εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η οποία να επιτρέπει τέτοια τροποποίηση.
8. Στην προκείμενη περίπτωση η αίτηση αναφερόταν σε ουσιαστικές και δικονομικές πρόνοιες, οι οποίες όμως δεν παρέχουν εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει τη θεραπεία, η οποία ζητείτο με την αίτηση.
9. Εν πάση περιπτώσει η Κυπριακή νομολογία δεν φαίνεται να παρέχει γενικό δικαίωμα σε προσωπικούς αντιπροσώπους αποβιώσαντος κατηγόρου να υποκατασταθούν στη θέση του για σκοπούς προώθησης ποινικής υπόθεσης εναντίον των κατηγορουμένων.
10. Στην υπόθεση Ttofinis v. Theocharides a.o. (1983) 2 C.L.R. 363, αποφασίστηκε ότι, σύμφωνα με το κοινό δίκαιο, το δικαίωμα έγερσης ποινικής δίωξης περιορίζεται στα άτομα τα οποία υφίστανται ζημία (injured) από την εγκληματική πράξη.
11. Με αναφορά στην υπόθεση London Borough of Southwark v. Williams [1971] 2 All E.R. 175 και τον περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμο, Κεφ. 96, τονίστηκε ότι, κατ' εξαίρεση, ένα άτομο του οποίου τα δικαιώματα σε ακίνητη περιουσία παραβιάζονται, ως αποτέλεσμα παράβασης του προαναφερόμενου νόμου, δικαιούται εκτός από την προώθηση των αστικών του δικαιωμάτων να καταφύγει και σε ιδιωτική ποινική δίωξη.
12. Η υπόθεση Δημοσθένους ν. Τύχωνος (2013) 2 Α.Α.Δ. 22 αφορά στο δικαίωμα «άμεσα» επηρεαζόμενου προσώπου, από τη μη τίμηση μιας επιταγής, να καταχωρήσει ποινική υπόθεση, στη βάση της επιταγής.
13. Το πρόσωπο όμως που έχει «έννομο συμφέρον» να καταχωρήσει τέτοια ποινική δίωξη πρέπει να είναι άμεσα επηρεαζόμενο και τα δικαιώματα του άμεσα παραβιαζόμενα, από την παράνομη πράξη.
14. Στην προκείμενη περίπτωση, εκτός από το ότι η αίτηση δεν στηριζόταν πάνω σε οποιαδήποτε ουσιαστική ή δικονομική πρόνοια, η οποία παρέχει εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει τη ζητούμενη θεραπεία, δεν προέκυπτε και ότι οι προσωπικοί αντιπρόσωποι αποβιώσαντος κατηγόρου, σε υπόθεση ακάλυπτης επιταγής, επηρεάζονται «άμεσα» στα δικαιώματα τους, από την κατ' ισχυρισμό παράνομη πράξη των εφεσιβλήτων-κατηγορουμένων, ώστε να δικαιολογείτο άδεια συνέχισης, από αυτούς, της ποινικής έφεσης που εκκρεμεί, παρά το θάνατο του εφεσείοντα.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
R. v. Truelove [1880] 5 Q.B.D. 336,
R. v. Rowe [1955] 2 All E.R. 234,
Ttofinis v. Theocharides and Another (1983) 2 C.L.R. 363,
London Borough of Southwark v. Williams [1971] 2 All E.R. 175,
Δημοσθένους ν. Τύχωνος (2013) 2 Α.Α.Δ. 22.
Έφεση εναντίον Ποινής - Αίτηση.
Αίτηση για τροποποίηση του τίτλου στα πλαίσια της έφεσης από τον Παραπονούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Μουγής, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 18990/2011), ημερομηνίας 28/2/2015.
Γ. Λουκαΐδης για Α. Ποιητή, για τον Εφεσείοντα-Αιτητή.
Κ. Χριστοδουλίδης και Β. Νικολαΐδου (κα) για Ν. Νικηφόρου, για τους Εφεσίβλητους-Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάτος, Π..
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Με την αίτηση αυτή ζητείται διάταγμα του δικαστηρίου διατάττον ή επιτρέπον την τροποποίηση του τίτλου της παρούσας ποινικής έφεσης ούτως ώστε να αντικατασταθεί το όνομα του αποβιώσαντος-εφεσείοντος διά των διαχειριστών της περιουσίας του.
Η αίτηση βασίζεται στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δ.9 θ.θ. 1-13, Δ.25 θ.θ. 1-6, Δ.48 θ.θ. 1-9, στα Άρθρα 83 και 85 του Νόμου περί Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155, στα Άρθρα 31 και 34 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου Κεφ. 189 και στις συμφυείς εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του δικηγόρου κ. Γιώργου Εμπεδοκλή, ο οποίος εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων του αιτητή.
Οι δύο καθ' ων η αίτηση καταχώρησαν δύο ξεχωριστές αλλά ουσιαστικά παρόμοιες ειδοποιήσεις περί προθέσεως ενστάσεως, οι οποίες υποστηρίζονται από ένορκες δηλώσεις της κας Μαρίνας Γεωργίου, Διευθύντριας της εφεσίβλητης-καθ' ης η αίτηση 1 και του κ. Χριστάκη Γερασίμου, εφεσίβλητου-καθ' ου η αίτηση 2, αντίστοιχα. Οι ενστάσεις βασίζονται, μεταξύ άλλων, στα εξής σημεία:
(α) Η αίτηση υποβλήθηκε με υπέρμετρη καθυστέρηση (Λόγος 2).
(β) Η νομική βάση επί της οποίας εδράζεται δεν ενεργοποιεί τη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου για να τροποποιηθεί ο τίτλος της παρούσας ποινικής έφεσης (Λόγος 11).
(γ) Δεν φαίνεται το απαραίτητο νομικό υπόβαθρο ούτε στην αίτηση, ούτε και στην ένορκη δήλωση, που δικαιολογεί την αιτούμενη θεραπεία (Λόγος 12).
(δ) Ο τίτλος ποινικής έφεσης δεν μπορεί να τροποποιηθεί δυνάμει των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών καθότι ποινική έφεση διέπεται μόνον από τις πρόνοιες του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 155 (Λόγος 13).
Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των δύο πλευρών επιχειρηματολόγησαν προς προώθηση των θέσεων τους. Ο κ. Λουκαίδης αναφέρθηκε σε Αγγλικές αυθεντίες σύμφωνα με τις οποίες όταν ο παραπονούμενος αποβιώσει πριν την ακρόαση η διαδικασία δεν επηρεάζεται. Στην παλιά υπόθεση R. v. Truelove [1880] 5 Q.B.D., 336, αποφασίστηκε ότι σε υπόθεση άσεμνων δημοσιευμάτων, στην οποία το παράπονο έγινε δεόντως, και ο παραπονούμενος απεβίωσε μετά την καταχώριση (του παραπόνου) του και την έκδοση κλήσεως, αλλά πριν την ακρόαση, η διαδικασία εναντίον του κατηγορούμενου δεν ακυρώθηκε εξαιτίας του θανάτου του παραπονούμενου. Στην υπόθεση R. v. Rowe [1955] 2 All E.R. 234 ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε κατηγορία απόσπασης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις, σε 18 μηνών φυλάκιση. Καταχώρισε αίτηση για άδεια καταχώρισης έφεσης εναντίον της καταδίκης του αλλά, πριν την ακρόαση της αίτησης, απεβίωσε. Η σύζυγος του υπέβαλε αίτηση για άδεια συνέχισης της αιτήσεως του. Το Ποινικό Εφετείο στην Αγγλία αποφάσισε ότι, εφόσον η ποινή που επιβλήθηκε ήταν εκείνη της φυλάκισης και εφόσον ο κατηγορούμενος απεβίωσε, ούτε η σύζυγος του, ούτε οι διαχειριστές της περιουσίας του ή οι εκτελεστές της διαθήκης του είχαν οποιοδήποτε έννομο συμφέρον για να συνεχίσουν την έφεση και επομένως η αίτηση για άδεια καταχώρισης έφεσης απορρίφθηκε. «Per curiam» λέχθηκε ότι αν η ποινή που είχε επιβληθεί στον κατηγορούμενο ήταν ποινή προστίμου και ο κατηγορούμενος απεβίωνε, οι διαχειριστές της περιουσίας του ή οι εκτελεστές της διαθήκης του πιθανόν (may) να δικαιούνταν σε άδεια να εφεσιβάλουν την ποινή του, εφόσον, αν τέτοια έφεση επιτύγχανε, το πρόστιμο δεν θα καταβαλλόταν από την περιουσία του αποβιώσαντος ή αν είχε καταβληθεί θα επιστρεφόταν.
Στην παρούσα υπόθεση θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να αποφανθούμε πρώτα κατά πόσον οι ουσιαστικές και δικονομικές πρόνοιες, στις οποίες βασίζεται η αίτηση, παρέχουν εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει την υπό εξέταση αίτηση.
Η αίτηση βασίζεται, καταρχάς, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δ.9 θ.θ. 1-13. Η Δ.9 αφορά σε διάδικους σε αγωγές. Συγκεκριμένα η Δ.9 θ.8 προνοεί ότι εμπιστευματοδόχοι, εκτελεστές και διαχειριστές, δύνανται να ενάγουν και να ενάγονται εκ μέρους και ως αντιπροσωπεύοντες την περιουσία δια την οποίαν είναι εμπιστευματοδόχοι ή αντιπρόσωποι, χωρίς να συνενώνουν τα πρόσωπα τα οποία είναι δικαιούχοι του εμπιστεύματος ή της περιουσίας. Δεν θεωρούμε ότι η Δ.9 θ.θ. 1-13 παρέχουν εξουσία τροποποίησης του τίτλου ποινικής έφεσης με την αντικατάσταση του αποβιώσαντος εφεσείοντα με τους διαχειριστές της περιουσίας του.
Η Δ.25 θ.θ. 1-6, στους οποίους επίσης βασίζεται η αίτηση, προνοούν για τροποποίηση κλητηρίου εντάλματος ή δικογράφου ή οπισθογράφησης σε δικόγραφα. Η Δ.25 θ. 5 προνοεί για τροποποιήσεις ελαττωμάτων ή λαθών σε οποιαδήποτε διαδικασία. Είναι προφανές ότι «διαδικασία» σημαίνει την αστική διαδικασία η οποία αρχίζει με κλητήριο ένταλμα ή οποιοδήποτε άλλο τρόπον, ο οποίος προνοείται από το Νόμο ή τους Θεσμούς (Δέστε: τη Δ.1 θ. 2 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας).
Η Δ.48 θ.θ. 1-9, που αναγράφεται στην αίτηση, προνοεί για αιτήσεις οι οποίες και πάλι υποβάλλονται στα πλαίσια αστικής διαδικασίας. Δεν υπάρχει οτιδήποτε σ' αυτές τις πρόνοιες που να αφορά σε τροποποίηση τίτλου ποινικής έφεσης.
Τα Άρθρα 83 και 85 της Ποινικής Δικονομίας, επί των οποίων βασίζεται η αίτηση, αφορούν σε μεταβολή ελαττωματικού κατηγορητηρίου και απόδειξη μέρους του κατηγορητηρίου, αντίστοιχα. Συγκεκριμένα, το Άρθρο 83, προνοεί ότι το δικαστήριο δύναται, σε οποιοδήποτε στάδιο της δίκης, στο οποίο φαίνεται ότι το κατηγορητήριο είναι ελαττωματικό, είτε ουσιαστικά είτε τυπικά, να εκδώσει διάταγμα μεταβολής του είτε με τροποποίηση του είτε με υποκατάσταση του ή με προσθήκη σ' αυτό νέας κατηγορίας, ως το δικαστήριο κρίνει αναγκαίο, ώστε να ανταποκρίνεται στα περιστατικά της υπόθεσης. Τα Άρθρα 83 και 85 του Κεφ. 155 επίσης δεν παρέχουν εξουσία στο δικαστήριο για τροποποίηση του τίτλου ποινικής έφεσης.
Τα Άρθρα 31 και 34 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Αποθανόντων Νόμου Κεφ. 189, που επίσης αναγράφονται στην αίτηση, προνοούν για τις εξουσίες και τα καθήκοντα προσωπικού αντιπροσώπου και το αποτέλεσμα θανάτου επί ορισμένων βάσεων αγωγής, αντίστοιχα. Είναι προφανές ότι ούτε και αυτά τα δύο άρθρα παρέχουν εξουσία τροποποίησης του τίτλου ποινικής έφεσης. Το μεν πρώτο αφορά σε εξουσίες και καθήκοντα των εκτελεστών και των διαχειριστών, το δε δεύτερο αφορά σε βάσεις αγωγής οι οποίες επιβιώνουν και μετά το θάνατο του ενάγοντα. Η παρούσα υπόθεση δεν είναι αγωγή, δηλαδή πολιτική αγωγή, και δεν αφορά σε οποιαδήποτε βάση αγωγής η οποία επιβιώνει μετά το θάνατο του ενάγοντα. Η παρούσα υπόθεση είναι ποινική έφεση μετά από αθωωτική απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου στην οποίαν ο εφεσείων ήταν ο Κατήγορος σε ιδιωτική ποινική υπόθεση, η οποία αφορούσε έκδοση επιταγής χωρίς αντίκρυσμα και πρόκληση μη πληρωμής επιταγής, κατά παράβαση των Άρθρων 20 και 305Α (1) και (2) του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154.
Η αίτηση βασίζεται και στις συμφυείς εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αυτό όμως είναι χωρίς πραγματικό περιεχόμενο εφόσον ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα δεν μας παρέπεμψε σε οποιαδήποτε συμφυή εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η οποία να επιτρέπει την τροποποίηση του τίτλου της παρούσας ποινικής έφεσης με την αντικατάσταση του ονόματος του αποβιώσαντος εφεσείοντα με τα ονόματα των διαχειριστών της περιουσίας του.
Μια αίτηση είναι θεμελιωμένο ότι πρέπει να αναφέρει την ουσιαστική και δικονομική βάση στην οποία βασίζεται με σαφήνεια και ακρίβεια. Στην προκείμενη περίπτωση η αίτηση αναφέρεται σε ουσιαστικές και δικονομικές πρόνοιες, οι οποίες όμως δεν παρέχουν εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει τη θεραπεία, η οποία ζητείται με την αίτηση.
Εν πάση περιπτώσει η Κυπριακή νομολογία δεν φαίνεται να παρέχει γενικό δικαίωμα σε προσωπικούς αντιπροσώπους αποβιώσαντος κατηγόρου να υποκατασταθούν στη θέση του για σκοπούς προώθησης της ποινικής υπόθεσης εναντίον των κατηγορουμένων. Στην υπόθεση Ttofinis v. Theocharides a.o. (1983) 2 C.L.R. 363, αποφασίστηκε ότι, σύμφωνα με το κοινό δίκαιο, το δικαίωμα έγερσης ποινικής δίωξης περιορίζεται στα άτομα τα οποία υφίστανται ζημία (injured) από την εγκληματική πράξη. Με αναφορά στην υπόθεση London Borough of Southwark v. Williams [1971] 2 All E.R. 175 και τον περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμο, Κεφ. 96, τονίστηκε ότι, κατ' εξαίρεση, ένα άτομο του οποίου τα δικαιώματα σε ακίνητη περιουσία παραβιάζονται, ως αποτέλεσμα παράβασης του προαναφερόμενου νόμου, δικαιούται εκτός από την προώθηση των αστικών του δικαιωμάτων να καταφύγει και σε ιδιωτική ποινική δίωξη. Η υπόθεση Δημοσθένους ν. Τύχωνος (2013) 2 Α.Α.Δ. 22, αφορά στο δικαίωμα «άμεσα» επηρεαζόμενου προσώπου, από τη μη τίμηση μιας επιταγής, να καταχωρήσει ποινική υπόθεση, στη βάση της επιταγής. Το πρόσωπο όμως που έχει «έννομο συμφέρον» να καταχωρήσει τέτοια ποινική δίωξη πρέπει να είναι άμεσα επηρεαζόμενο και τα δικαιώματα του άμεσα παραβιαζόμενα, από την παράνομη πράξη.
Στην προκείμενη περίπτωση, εκτός από το ότι η αίτηση δεν βασίζεται πάνω σε οποιαδήποτε ουσιαστική ή δικονομική πρόνοια, η οποία παρέχει εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει τη ζητούμενη θεραπεία, δεν έχομε ικανοποιηθεί και ότι οι προσωπικοί αντιπρόσωποι αποβιώσαντος κατηγόρου, σε υπόθεση ακάλυπτης επιταγής, επηρεάζονται «άμεσα» στα δικαιώματα τους, από την κατ' ισχυρισμό παράνομη πράξη των εφεσιβλήτων-κατηγορουμένων, ώστε να δικαιολογείται άδεια συνέχισης, από αυτούς, της ποινικής έφεσης που εκκρεμεί, παρά το θάνατο του εφεσείοντα.
Ενόψει των προαναφερομένων, η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα προς όφελος των καθ' ων η αίτηση-εφεσιβλήτων, τα οποία να υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή, να υποβληθούν για έγκριση από το δικαστήριο και να καταβληθούν από την περιουσία του αποβιώσαντος-αιτητή-εφεσείοντα.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.