|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 2 ΑΑΔ 10
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 213/2011)
14 Ιανουαρίου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στές.]
WILLIAM JAMAS
Εφεσείοντας
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεσίβλητης
_________________
Κ. Πιερούδη (κα), για τον Εφεσείοντα.
Ο. Σοφοκλέους (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη.
Εφεσείων παρών.
_________________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου δίδεται
από το Δικαστή Χατζηχαμπή.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex Tempore)
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ: Ο Εφεσείων κατεδικάσθη από το Κακουργιοδικείο σε φυλάκιση 3½ ετών για κατηγορίες διαρρήξεων και κλοπών και διετάχθη περαιτέρω η ενεργοποίηση έξι από τους επτά μήνες ποινής φυλάκισης στην οποία είχε καταδικασθεί και η οποία είχε ανασταλεί. Το συνολικό μέγεθος της ποινής φυλάκισης του λοιπόν ήταν τα 4 χρόνια. Εφεσίβαλε την ποινή που του επεβλήθη ως εκδήλως υπερβολική. Είχαμε το όφελος της αγόρευσης της ευπαιδεύτου συνηγόρου του η οποία έθεσε την έμφαση σε ποινές οι οποίες επεβλήθησαν σε άλλες υποθέσεις, αναφέροντάς μας σε έκταση στη νομολογία η οποία όντως υποστηρίζει την επιβολή χαμηλότερων ποινών ανάλογα με τις περιστάσεις της κάθε υπόθεσης.
Το Κακουργιοδικείο έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι η αξία των κλαπέντων ήταν αρκετά μεγάλη, €40.000, και παρατήρησε επίσης ότι τα αδικήματα αυτά βρίσκονται σε έξαρση και ότι ο Εφεσείων φαίνεται να μην συνετίσθη από την επιείκεια που του επεδείχθη με την αναστολή της ποινής φυλάκισης στην προηγούμενη υπόθεση, παρά μόνο προχώρησε να διαπράξει τα αδικήματα αυτά ουσιαστικά μέσα στην περίοδο της αναστολής. Βεβαίως έλαβε υπόψη και την άμεση παραδοχή του όπως και το γεγονός ότι πρόκειται για άτομο 23 ετών, αλλά και τις άλλες οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες του. Ενεργοποιώντας την ποινή φυλάκισης που είχε επιβληθεί στην προηγούμενη υπόθεση, το Κακουργιοδικείο έδειξε ότι είχε υπ΄όψη του την αρχή ότι πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψη η συνολικότητα της ποινής που επιβάλλεται, ώστε η ποινή επί του κυρίου αδικήματος και η ενεργοποιηθείσα ποινή να μην απολήγει να είναι πέραν του όλου μέτρου.
Κατά την ακρόαση προέκυψε ότι πολύ λίγα πράγματα θα μπορούσαν να λεχθούν πέραν των ήδη τεθέντων. Παρατηρήσαμε όμως ότι ενδεχομένως να υπήρχε κάποια λανθασμένη καθοδήγηση του Κακουργιοδικείου όσον αφορά τη νομολογία στην οποία εβασίσθη για να καταλήξει στο μέτρο της ποινής για το εν λόγω αδίκημα, και κατ΄επέκταση βεβαίως και στο μέτρο της ποινής συνολικά, αφού ενεργοποίησε και την ποινή των 6 μηνών η οποία προσετέθη στα 3½ χρόνια για να απολήγει ενώπιον μας η συνολική ποινή να είναι 4 χρόνια. Η νομολογία αυτή, με την εξαίρεση μιας υπόθεσης, της Mazarakis v. The Republic (1982) 2 CLR 183 - η οποία φαίνεται να είναι εκτός της γενικής γραμμής και στην κατάληξή της αλλά και στα δεδομένα τα οποία τη διέπουν ως προς τα γεγονότα της - δείχνει ότι, σε υποθέσεις όπου ο κατηγορούμενος εβαρύνετο με πολλές προηγούμενες καταδίκες, το μέτρο της ποινής φαίνεται να είναι μεταξύ 4 και 5 ετών. Στην Christophides v. The Republic (1970) 2 CLR 98 υπήρχαν 12 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 5 ετών. Στην Psylla v. The Republic (1984) 2 CLR 420, υπήρχαν 20 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 4 ετών. Στην Παναγίδης ν. δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 104, υπήρχαν 6 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 5 ετών. Στην Κλεοβούλου ν. Δημοκρατίας (1999) 2 ΑΑΔ 485, υπήρχαν 5 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 4 ετών. Στην Φραντζίδης ν. Αστυνομίας (2008) 2 ΑΑΔ 158, υπήρχαν 4 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 4 ετών. Και στην άλλη Φραντζίδης ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 145/10, 13.5.2011, υπήρχαν 3 προηγούμενες καταδίκες με φυλάκιση 4 ετών. Αυτή ήταν και η μόνη νομολογία την οποία παρέθεσε το Κακουργιοδικείο.
Υπάρχει βεβαίως σωρεία νομολογίας η οποία αφορά χαμηλότερες ποινές σε άλλες περιστάσεις και η οποία ιδιαίτερα αφορά υποθέσεις όπου δεν υπήρχαν τόσες πολλές προηγούμενες καταδίκες. Η καταληκτική μας εντύπωση είναι ότι το Κακουργιοδικείο, περιοριζόμενο στη νομολογία που αφορούσε ποινές που επιβλήθησαν σε περιπτώσεις πολλών προηγούμενων καταδικών, αγνόησε τη πτυχή της υπόθεσης αυτής η οποία αφορά περίπτωση μιας μόνο προηγούμενης καταδίκης και αγνόησε επομένως και τη νομολογία η οποία διαφοροποιείται από τις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες υπάρχουν πολλές προηγούμενες καταδίκες, με αποτέλεσμα να θεωρήσει ότι το μέτρο σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν εκείνο των 4 ετών, στο οποίο και κατάληξε συνολικά στο τέλος της ημέρας.
Σε αυτή τη βάση και μόνο, και όχι με αναφορά σε οτιδήποτε άλλο στο οποίο έχει αναφερθεί η ευπαίδευτη συνήγορος για τον Εφεσείοντα, είναι που θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιο έδαφος για παρέμβαση μας ώστε ως θέμα αρχής να αποκατασταθεί η ορθή διάσταση των πραγμάτων, αφού, εάν το Κακουργιοδικείο είχε επεκτείνει την έρευνά του στο σύνολο των υποθέσεων που αφορούν περιπτώσεις που δεν υπάρχουν τόσες πολλές προηγούμενες καταδίκες, ενδεχομένως το μέτρο της ποινής που θα θεωρούσε ως ορθό να ήταν χαμηλότερα των 4 ετών.
Πρέπει να τονίσουμε ότι, εκείνο το οποίο κρίνει το Εφετείο, όπως και εκείνο το οποίο θα έπρεπε φυσικά να κρίνει το Κακουργιοδικείο, είναι όχι η ποινή των 3½ ετών που επέβαλε αλλά η συνολική ποινή των 4 ετών που έχουμε να εξετάσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις που ενεργοποιείται και η ποινή που ανεστάλη.
Σε αυτή την περίπτωση θα μειώσουμε τη συνολική ποινή η οποία επεβλήθη σε 3½ έτη.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΧ»Π