|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2009) 2 ΑΑΔ 396
29 Ιουνίου, 2009
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΕΠΑΡΧΟΣ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΑΣΠΡΟΥ MAYEUX,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 63/2008)
Οδοί και Οικοδομές ― Ανέγερση οικοδομής κατά παράβαση των όρων άδειας οικοδομής και κατοχή και χρήση της εν λόγω οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ.96 ― Κατά πόσο ο Έπαρχος Πάφου, ο οποίος προώθησε την υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου, αποτελούσε, στη βάση της προσαχθείσας μαρτυρίας, την κατά νόμο αρμόδια αρχή να το πράξει ― Υποδείξεις Εφετείου στη Δήμος Αγίας Νάπας v. Καραγιάννη (2001) 2 Α.Α.Δ.42, τυγχάνουν ανάλογης εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση.
Έφεση ― Εξουσία Ανωτάτου Δικαστηρίου να διατάξει παραμερισμό αθωωτικής απόφασης και να καταδικάσει και επιβάλει ποινή σε αθωωθέντα κατηγορούμενο ― Άρθρο 145(3) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155.
Η εφεσίβλητη απαλλάγηκε και αθωώθηκε στις κατηγορίες της ανέγερσης οικοδομής κατά παράβαση των όρων άδειας οικοδομής και της κατοχής και χρήσης της εν λόγω οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ.96. Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, που εκδίκασε την υπόθεση, έκρινε πως η απόδειξη του γεγονότος ότι το τεμάχιο επί του οποίου ανηγέρθηκε η επίδικη οικοδομή βρίσκεται στο χωριό Αγία Μαρινούδα δεν ήταν αρκετή για την απόδειξη πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι το χωριό αυτό δεν αποτελεί περιοχή δήμου ή ότι βρίσκεται εντός της επαρχίας Πάφου, έτσι ώστε να θεμελιωθεί το προαπαιτούμενο δηλαδή, ότι ο Έπαρχος Πάφου αποτελεί την κατά νόμο αρμόδια αρχή για την προώθηση της υπόθεσης.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Από τη μαρτυρία που προσκομίστηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, στην οποία περιλαμβανόταν η σχετική άδεια οικοδομής, η πολεοδομική άδεια και η επιστολή του Επάρχου προς την εφεσίβλητη με την οποία η τελευταία καλείτο να συμμορφωθεί με τους όρους της άδειας, αποδεικνυόταν στο βαθμό που απαιτείται σε ποινικές υποθέσεις ότι ο Έπαρχος Πάφου, ο οποίος εξέδωσε τη σχετική άδεια οικοδομής, κατά το τεκμήριο της κανονικότητας (omnia praesumuntur rite esse acta) ήταν η αρμόδια αρχή και κατ' επέκταση ότι η εν λόγω οικοδομή βρίσκεται στην Αγία Μαρινούδα σε περιοχή της επαρχίας Πάφου όπου ο Έπαρχος Πάφου έχει την εκ του νόμου αρμοδιότητα για τα σχετικά με την υπόθεση θέματα.
2. Στη Δήμος Αγίας Νάπας v. Καραγιάννη (2001) 2 Α.Α.Δ. 42, η οποία αφορούσε παρόμοια ζητήματα, το Εφετείο υπέδειξε πως δεν είναι φορμαλιστικός ο τρόπος απόδειξης ενός επίδικου γεγονότος περιοριζόμενος, στη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση, στην παρουσίαση τοπογραφικού σχεδίου ή χάρτη με την επίδικη οικοδομή και άμεσης σύνδεσής του με την «περιοχή» που καταλαμβάνει ο Δήμος.
Η έφεση επιτράπηκε.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Δήμος Αγίας Νάπας v. Καραγιάννη (2001) 2 Α.Α.Δ. 42.
Έφεση εναντίον Aθωωτικής Aπόφασης.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Παπαδήμα, E.Δ.), (Ποινική Yπόθεση Aρ. 12385/05), ημερομηνίας 29/2/08.
Ι. Λοϊζίδης, για τον Εφεσείοντα.
Ν. Τσιαπαλλής, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου με την οποία αθωώθηκε η εφεσίβλητη στις κατηγορίες της ανέγερσης οικοδομής κατά παράβαση των όρων άδειας οικοδομής και της κατοχής και χρήσης της εν λόγω οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96.
Δόθηκε μαρτυρία ότι η επίδικη οικοδομή άρχισε να κτίζεται το 1996 επί τεμαχίου γης της εφεσίβλητης στο χωριό Αγία Μαρινούδα και δεν έχει ακόμη αποπερατωθεί. Ωστόσο, μέρος της εν λόγω οικοδομής χρησιμοποιείται από την εφεσίβλητη. Η Δικαστής που εκδίκασε την υπόθεση, έκρινε πως η απόδειξη του γεγονότος ότι το τεμάχιο βρίσκεται στο χωριό Αγία Μαρινούδα δεν ήταν αρκετή για την απόδειξη πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι το χωριό αυτό δεν αποτελεί περιοχή δήμου ή ότι βρίσκεται εντός της επαρχίας Πάφου έτσι ώστε να θεμελιωθεί το προαπαιτούμενο δηλαδή, ότι ο Επαρχος Πάφου αποτελεί την κατά νόμο αρμόδια αρχή για την προώθηση κλπ. της υπόθεσης.
Η πρωτόδικος Δικαστής προφανώς παρέλειψε να λάβει υπόψη και να εκτιμήσει δεόντως τη μαρτυρία που είχε ενώπιόν της ήτοι, τη σχετική άδεια οικοδομής και την πολεοδομική άδεια, την επιστολή του Επάρχου προς την εφεσίβλητη με την οποία την καλούσε να συμμορφωθεί με τους όρους της άδειας, διαφορετικά θα προσαγόταν στο δικαστήριο καθώς και την αναντίλεκτη μαρτυρία του κ. Η. Ηλιάδη (ΜΚ1) υπαλλήλου της Επαρχιακής Διοίκησης Πάφου ο οποίος κατέθεσε ότι τον είχε επισκεφθεί η εφεσίβλητη στο γραφείο του και συζήτησαν σχετικά με την παράβαση των όρων της άδειας οικοδομής που χορήγησε ο Έπαρχος Πάφου στην εφεσίβλητη αναφορικά με την επίδικη οικοδομή.
Έχουμε την άποψη πως με την πιο πάνω μαρτυρία αποδεικνυόταν στο βαθμό που απαιτείται σε ποινικές υποθέσεις ότι ο Έπαρχος Πάφου, ο οποίος εξέδωσε τη σχετική άδεια οικοδομής, κατά το τεκμήριο της κανονικότητας (omnia praesumuntur rite esse acta) ήταν η αρμόδια αρχή και κατ' επέκταση ότι η εν λόγω οικοδομή βρίσκεται στην Αγία Μαρινούδα σε περιοχή της επαρχίας Πάφου όπου ο Έπαρχος Πάφου έχει την εκ του νόμου αρμοδιότητα για τα σχετικά με την υπόθεση θέματα. Στη Δήμος Αγίας Νάπας ν. Καραγιάννη (2001) 2 Α.Α.Δ. 42 η οποία αφορούσε παρόμοια ζητήματα, το Εφετείο προέβη στις πιο κάτω υποδείξεις οι οποίες τυγχάνουν ανάλογης εφαρμογής στην υπό εξέταση υπόθεση:
«Προφανώς εδώ παρανοήθηκε η Karayiorghis. Δεν είναι φορμαλιστικός ο τρόπος απόδειξης ενός επίδικου γεγονότος περιοριζόμενος, στη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση, στην παρουσίαση τοπογραφικού σχεδίου ή χάρτη με την επίδικη οικοδομή και άμεσης σύνδεσής του με την «περιοχή» που καταλαμβάνει ο Δήμος. Η μαρτυρία, όπως τουλάχιστον απορρέει από την Ιωάννου, μπορεί να πάρει και άλλες μορφές για να καταδείξει το ίδιο στοιχείο, υπό την αίρεση φυσικά ότι τέτοια μαρτυρία δεν προσκρούει σε κανόνα του δικαίου της απόδειξης. Την άποψη αυτή για την πολυμορφία της παραδεκτής μαρτυρίας ισχυροποιεί και η απόφαση στις Δήμος Λεμεσού ν. Λοφίτη κ.ά. (2000) 2 Α.Α.Δ. 162. Από το παρακάτω απόσπασμα της απόφασης του Κωνσταντινίδη Δ. προκύπτει η ευρύτητα ενατένισης του θέματος:
«Στην προκείμενη περίπτωση η μαρτυρία πως η οικοδομή που ανεγειρόταν ήταν επέκταση άλλης για την οποία είχε εκδώσει άδεια ο Δήμος Λεμεσού, κατά το τεκμήριο της κανονικότητας (omnia praesumuntur rite esse acta) ήταν μαρτυρία πως ο Δήμος Λεμεσού ήταν η αρμόδια αρχή και, κατ' επέκταση, πως η οικοδομή ανεγειρόταν μέσα στην περιοχή Λεμεσού για την οποία είχε αρμοδιότητα. Μάλιστα, η άδεια οικοδομής είχε εκδοθεί μετά από αίτηση των εφεσιβλήτων, η οποία κατατέθηκε, προς το Δήμο Λεμεσού που συνιστούσε μαρτυρία αποδοχής του ως της αρμόδιας αρχής.»
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσίβλητης ορθά δεν υποστήριξε την εκκαλούμενη απόφαση η οποία, ενόψει των πιο πάνω, παραμερίζεται. Για σκοπούς ενάσκησης των παρεχόμενων από το Άρθρο 145(3) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 εξουσιών, δίδονται οδηγίες όπως η υπόθεση τεθεί ξανά ενώπιόν μας στις 8.7.2009. Το πρωτοκολλητείο να ειδοποιήσει τους δικηγόρους των διαδίκων να παραστούν. Η εφεσίβλητη να ειδοποιηθεί και αυτή από το δικηγόρο της για να είναι παρούσα κατά την πιο πάνω ημερομηνία.
Η έφεση επιτρέπεται.