|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 2 ΑΑΔ 105
28 Ιανουαρίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
(Ποινική Έφεση Αρ. 104/2007)
ΕΥΠΡΑΞΙΑ ΚΡΑΣΙΑ,
Εφεσείουσα,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 105/2007)
ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΑΣΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 104/2007, 105/2007)
Ιδιωτικά φροντιστήρια ― Διδασκαλία σε ιδιωτικό φροντιστήριο από δημόσιο εκπαιδευτικό, κατά παράβαση των Άρθρων 2, 18(5) και 26(2) του περί Ιδιωτικών Φροντιστηρίων Νόμου, Ν.5/71, όπως τροποποιήθηκε ― Ακύρωση πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης, λόγω μη απόδειξης του απαραίτητου συστατικού στοιχείου της κατηγορίας, ήτοι της διδασκαλίας σε ιδιωτικό «φροντιστήριο», όπως η έννοια αυτή ερμηνεύεται στο σχετικό Νόμο.
Λέξεις και Φράσεις ― «Φροντιστήριο», στο Άρθρο 2 του Ν.5/71, όπως τροποποιήθηκε.
Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της καταδίκης των εφεσειόντων σε κατηγορία πως, ενώ ήσαν δημόσιοι υπάλληλοι διηύθυναν ή δίδασκαν σε ιδιωτικό φροντιστήριο κατά παράβαση των Άρθρων 2, 18(5) και 26(2) του περί Ιδιωτικών Φροντιστηρίων Νόμου Ν.5/71, όπως τροποποιήθηκε (ο Νόμος).
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποδέχθηκε την έφεση και ακύρωσε την καταδίκη επειδή τα γεγονότα της υπόθεσης δεν αποδείκνυαν το απαραίτητο συστατικό στοιχείο της έννοιας «φροντιστήριο», όπως ερμηνεύεται στο Νόμο, ήτοι, την οργάνωση διδασκαλίας πάνω σε κάποια συστηματική βάση που αφορά, μεταξύ άλλων, σε ωράριο λειτουργίας, χώρο διδασκαλίας και άλλα στοιχεία που καθιστούν τη διδασκαλία συστηματική.
Η έφεση επιτράπηκε.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Γενικός Εισαγγελέας v. Μανώλη (1995) 2 Α.Α.Δ. 207.
Εφέσεις εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Εφέσεις από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παναγιώτου, E.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 17294/06), ημερομηνίας 19/4/07 και 20/4/07.
Α. Μάγος και Χρ.Μάγος, για τους Eφεσείοντες.
Π. Ευθυβούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Ex tempore
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Οι εφεσείοντες, που είναι ζευγάρι, κατηγορήθηκαν ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου πως, ενώ είναι δημόσιοι εκπαιδευτικοί διηύθυναν ή δίδασκαν σε ιδιωτικό φροντιστήριο κατά παράβαση των άρθρων 2, 18(5) και 26(2) του περί Ιδιωτικών Σχολείων και Φροντιστηρίων Νόμου Ν.5/71 όπως τροποποιήθηκε. Η μαρτυρία που παρουσιάστηκε ενώπιον του Δικαστηρίου, και που δεν αμφισβητήθηκε ενώπιον μας, είναι πως δύο παιδιά επισκέφθηκαν το σπίτι των εφεσειόντων 4 περίπου φορές, ή και περισσότερες, με σκοπό να τα βοηθήσουν στην ύλη των εξετάσεων τους. Η καθοδήγηση αυτή γινόταν είτε στην κουζίνα του σπιτιού των εφεσειόντων ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Παρακολούθηση του σπιτιού των εφεσειόντων δεν έφερε σε φως οτιδήποτε άλλο από αυτά που αναφέραμε πιο πάνω.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ένοχους τους εφεσείοντες και τους καταδίκασε στην κατηγορία που αντιμετώπιζαν. Ο δικηγόρος των εφεσειόντων υποστήριξε πως η καταδίκη είναι εσφαλμένη γιατί δεν αποδείκτηκαν ουσιώδη συστατικά της κατηγορίας, κατά κύριο λόγο η διδασκαλία σε ιδιωτικό "φροντιστήριο", όπως η έννοια αυτή καθορίζεται στο άρθρο 2 του Νόμου, και που έχει ως ακολούθως:
"Φροντιστήριο σημαίνει τη συστηματική οργάνωση και παροχή δια ζώσης ή και δια μηχανικών μέσων διδασκαλίας σε ενδιαφερόμενα άτομα ή ομάδα ατόμων».
Στην υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Μανώλη (1995) 2 Α.Α.Δ.207 το Ανώτατο Δικαστήριο είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί και με την ερμηνεία της λέξης κλειδί στο Νόμο «φροντιστήριο», καθώς και με άλλες ουσιώδεις διατάξεις του, στη βάση βέβαια των γεγονότων σ' εκείνη την υπόθεση. Κρίθηκε πως συστηματική παράδοση σε φροντιστήριο σημαίνει αυτό που οι ίδιες οι λέξεις μεταδίδουν δηλαδή την οργάνωση της διδασκαλίας πάνω σε κάποια συστηματική βάση που αφορά, μεταξύ άλλων, σε ωράριο λειτουργίας, χώρο διδασκαλίας και άλλα στοιχεία που καθιστούν τη διδασκαλία συστηματική,
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης της έφεσης η δικηγόρος της Δημοκρατίας, πολύ ορθά, δέχτηκε πως τα γεγονότα στην υπόθεση που εξετάζουμε, όπως αποδείχτηκαν ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν αποδείκνυαν το απαραίτητο συστατικό στοιχείο της έννοιας «φροντιστήριο», όπως ερμηνεύεται στο Νόμο.
Η έφεση επομένως επιτυγχάνει. Η καταδίκη των εφεσειόντων παραμερίζεται και η ποινή που τους επιβλήθηκε ακυρώνεται.
Η έφεση επιτρέπεται.