|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 2 ΑΑΔ 388
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 216/2007)
10 Ιουνίου, 2008
[ΗΛΙΑΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
CHUCRI SALIBA,
Εφεσείοντας,
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητου.
Μ. Ξ. Ιωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Ν. Κέκκος, για τον Εφεσίβλητο.
H ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή
Γ. Ερωτοκρίτου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Ο Εφεσείων στις 28.3.2007 αφίχθηκε στην Κύπρο μεταφέροντας στο στομάχι του 62 σκευάσματα τα οποία περιείχαν κοκαΐνη βάρους 130.2612 γρ.. Ανακαλύφθηκαν μετά που επισκέφθηκε το νοσοκομείο Λεμεσού με ενοχλήσεις. Ομολόγησε αμέσως ενοχή και προέβη στη συνέχεια σε θεληματική κατάθεση στην οποία ανέφερε ότι αγόρασε τα ναρκωτικά στο Λίβανο για να τα μεταφέρει στην Κύπρο με πρόθεση να τα πουλήσει σε δύο πρόσωπα στη Λεμεσό.
Κατηγορήθηκε ενώπιον του Κακουργιοδικείου Λεμεσού και παραδέχθηκε ενοχή σε τέσσερις κατηγορίες: (α) για εισαγωγή στην Κύπρο της πιο πάνω ποσότητας ελεγχόμενου φαρμάκου, χωρίς άδεια, (β) παράνομη κατοχή και (γ) παράνομη κατοχή με σκοπό την προμήθεια σε άλλα πρόσωπα, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Ναρκωτικών και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νόμου του 1977 (Ν. 29/77), όπως τροποποιήθηκε.
Το Κακουργιοδικείο του επέβαλε στην πρώτη κατηγορία 10 χρόνια φυλάκιση, στην τρίτη κατηγορία 10 χρόνια φυλάκιση και καμία ποινή στην δεύτερη κατηγορία, επειδή τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος καλύπτονταν από αυτά στην τρίτη κατηγορία. Διέταξε όπως οι ποινές συντρέχουν.
Με την έφεση του προσβάλλει την ποινή ως λανθασμένη και έκδηλα υπερβολική. Η βασική επιχειρηματολογία του συνηγόρου του Εφεσείοντος, ήταν ότι το Κακουργιοδικείο δεν εξατομίκευσε την ποινή που επέβαλε. Πιο συγκεκριμένα, ανέφερε ότι το Κακουργιοδικείο δεν έλαβε επαρκώς υπόψη: (α) ότι ο Εφεσείων είναι νεαρό άτομο το οποίο στην προσπάθεια του να διαφύγει από την άσχημη εμπόλεμη κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα του, δέχτηκε να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο, (β) την απουσία επιβαρυντικών στοιχείων όπως αυτά καθορίζονται στο άρθρο 30(4)(α) του Νόμου 29/77, (γ) την ύπαρξη ελαφρυντικών παραγόντων βάσει του άρθρου 30(4)(β) του ίδιου Νόμου, οι οποίοι καθιστούσαν το αδίκημα λιγότερο σοβαρό, (δ) το νεαρό της ηλικίας του (26 χρόνων), (ε) την άμεση παραδοχή του, (στ) τη μικρή ποσότητα ναρκωτικών και (ζ) το λευκό ποινικό του μητρώο.
Από την άλλη, ο δικηγόρος για τη Δημοκρατία υποστήριξε ότι η ποινή δεν ξεφεύγει των πλαισίων που καθορίζει η νομολογία, ώστε να δικαιολογείται η παρέμβαση μας.
Η σοβαρότητα της υπόθεσης δεν αμφισβητείται, όπως δεν αμφισβητείται η ανάγκη για επιβολή αυστηρών και αποτρεπτικών ποινών, ένεκα της έξαρσης που παρατηρείται στη διακίνηση ναρκωτικών.
Ο καθορισμός του ύψους της ποινής, αποτελεί κατά κύριο λόγο έργο του δικάζοντος Δικαστηρίου. Το Εφετείο επεμβαίνει μόνο αν φανεί ότι υπήρξε εσφαλμένη καθοδήγηση του Δικαστηρίου ή όπου η ποινή αντικειμενικά κρινόμενη είναι έκδηλα υπερβολική.
Έχουμε μελετήσει την απόφαση του Κακουργιοδικείου αλλά δεν εντοπίσαμε οποιοδήποτε σφάλμα αρχής, όπως εισηγείται ο δικηγόρος του Εφεσείοντα. Η καθοδήγηση του Κακουργιοδικείου τόσο ως προς τα γεγονότα όσο και ως προς το Νόμο, είναι ορθή. Το ίδιο και η ποινή που επέβαλε, η οποία δεν ξεφεύγει των ορθών πλαισίων. Κατ' αρχάς, ο σκοπός του άρθρου 30(4)(α) του Νόμου, όπως υποδείχθηκε στην υπόθεση Μαυρίκιου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 89/06, ημερ. 4.7.2007, «δεν είναι η κατάταξη των αδικημάτων του Νόμου σε κατηγορίες, αλλά η απαρίθμηση παραγόντων που προσθέτουν ή αφαιρούν από τη σοβαρότητα ενός αδικήματος η οποία πρωτίστως, αντικατοπτρίζεται από την προβλεπόμενη ποινή.» Τονίζεται, επίσης, ότι το άρθρο δεν περιορίζει την εξουσία του Δικαστηρίου κατά την επιμέτρηση της ποινής. Το Κακουργιοδικείο ορθά τόνισε με αναφορά στην Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (1999) 2 ΑΑΔ 577, ότι οι προσωπικές περιστάσεις, ενώ λαμβάνονται υπόψη σε κάποιο βαθμό και γίνεται προσπάθεια εξατομίκευσης της ποινής, εντούτοις δεν αφήνονται να εξουδετερώσουν ή αποδυναμώσουν τη μέριμνα για προστασία της κοινωνίας και να επιδράσουν κατά τρόπο, που στην ουσία να εξασθενίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή του Νόμου και την προσπάθεια για καταστολή της διάδοσης του θανάτου, ο οποίος αργά αλλά σταθερά καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό. Το Κακουργιοδικείο προσδιορίζοντας την αρμόζουσα ποινή, ορθά έλαβε υπόψη ότι η ποινή που προβλέπεται στο Νόμο για τις κατηγορίες 1 (παράνομη εισαγωγή) και 3 (εμπορία), είναι αυτή της δια βίου φυλάκισης.
Δεχόμαστε ότι η αρχή ότι οι προσωπικές περιστάσεις ενός κατηγορουμένου σε σοβαρές υποθέσεις έχουν περιορισμένο ρόλο, δεν είναι άκαμπτη. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν ιδιαίτερα ελαφρυντικά στοιχεία τα οποία κατά την άποψή μας να δικαιολογούν άλλη αντιμετώπιση από αυτή που έτυχε ο Εφεσείων από το Κακουργιοδικείο.
Η ποσότητα ναρκωτικών που βρέθηκε στην κατοχή του και την οποία προτίθετο να εμπορευθεί, δεν είναι ευκαταφρόνητη και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μικρή. Πρόκειται για ποσότητα από την οποία, με βάση το άρθρο 30(Α) του Νόμου 29/77, δημιουργείται τεκμήριο για ύπαρξη πρόθεσης προμήθειας σε τρίτα πρόσωπα.
Ούτε η παραδοχή του Εφεσείοντος υπό τις περιστάσεις που δόθηκε, μπορεί να αποτελέσει παράγοντα για μείωση της ποινής, όπως εισηγείται ο δικηγόρος του. Ο Εφεσείων στην πραγματικότητα δεν είχε άλλη επιλογή, αφού τα σκευάσματα με τα ναρκωτικά βρέθηκαν στο στομάχι του. Το μόνο ελαφρυντικό είναι το νεαρό της ηλικίας του, αλλά δεν είναι αρκετό, στην απουσία άλλων παραγόντων, να οδηγήσει σε διαφοροποίηση της ποινής.
Έχοντας υπόψη τη σοβαρότητα των αδικημάτων, την ανάγκη για επιβολή αποτρεπτικής ποινής, δεν θεωρούμε την ποινή που επέβαλε το Κακουργιοδικείο ως έκδηλα υπερβολική και ως εκ τούτου δεν μας παρέχεται περιθώριο επέμβασης. Η επιβληθείσα ποινή, αν και αυστηρή, δεν κρίνεται υπερβολική.
Η έφεση απορρίπτεται.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΠς