ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

                                                       

                                                            (Ποινικές Εφέσεις Αρ. 76/07 και 77/07)

 

10 Απριλίου, 2008

 

[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]

 

 

 

                                    (Ποινική Εφεση Αρ. 76/07)

 

ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,

 

                                                                        Εφεσείων,

v.

 

 

MICHAEL BINNINGTON,

                                                                        Εφεσίβλητου.

 

 

 

            (Ποινική Εφεση Αρ. 77/07)

 

ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,

 

                                                                        Εφεσείων,

v.

 

 

LUKE ATKINSON,

                                                                        Εφεσίβλητου.

 

― ― ― ― ―

 

Ε. Ζαχαριάδου και Η. Στεφάνου, για τον Εφεσείοντα.

 

Γ. Γεωργίου, για τον Εφεσίβλητο στην 76/07.

 

Γ. Παπαϊωάννου, για τον Εφεσίβλητο στην 77/07.

 

― ― ― ― ―

 

ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π..: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής  Κραμβής.

― ― ― ― ―

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.:  Γράφεται σήμερα ο επίλογος του δράματος που συνέβηκε τα ξημερώματα της 18.8.2006 στη λεωφόρο Κάβο Γκρέκο στο Παραλίμνι όπου, εξαιτίας της εγκληματικής ενέργειας κάποιου Julian Harrington και των εφεσιβλήτων που ήταν μαζί του, έχασε τη ζωή του ο 17χρονος Χρίστος Παπίρης και τραυματίστηκε σοβαρά ο συνήλικος φίλος του Μάριος Δημητρίου.

 

Για το θάνατο του Παπίρη κατηγορήθηκαν ο Harrington και οι εφεσίβλητοι. Ο Harrington αφού παραδέχθηκε ενοχή στις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας και της διενέργειας πράξης που σκοπό είχε την πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης καταδικάστηκε από το Κακουργιοδικείο και στις δύο κατηγορίες σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 15 ετών και 6 ετών αντίστοιχα.

 

Το Εφετείο, σε έφεση του Harrington, επιβεβαίωσε την ορθότητα της ποινής φυλάκισης των 15 χρόνων που του επέβαλε το Κακουργιοδικείο για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας.

 

Οι εφεσίβλητοι είχαν αρνηθεί ενοχή στις πιο πάνω κατηγορίες και η απόφαση του Κακουργιοδικείου ήταν γι΄ αυτούς αθωωτική. Ο έντιμος Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, με τις εφέσεις που καταχώρησε, αμφισβήτησε την ορθότητα της αθωωτικής απόφασης.

 

Οι εφέσεις κρίθηκαν βάσιμες και οι εφεσίβλητοι κρίθηκαν ένοχοι και στις δυο κατηγορίες που είχαν προσαφθεί εναντίον τους. Η αθωωτική απόφαση του Κακουργιοδικείου παραμερίστηκε και αντικαταστάθηκε με καταδικαστική απόφαση και στις δυο κατηγορίες. Τώρα, αυτό που απομένει είναι ο καθορισμός της ποινής που αρμόζει να επιβληθεί στον κάθε εφεσίβλητο.

Θεωρούμε πως δεν παρίσταται ανάγκη να επαναλάβουμε τα γεγονότα και τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες  έχασε τη ζωή του ο άτυχος νέος εξαιτίας της εγκληματικής δράσης και συμπεριφοράς των εφεσιβλήτων και του ήδη καταδικασθέντα Julian Harrington. Όλα τα ουσιώδη γεγονότα και περιστατικά της υπόθεσης με τη σειρά που διαδραματίστηκαν καταγράφονται με τη δέουσα λεπτομέρεια στην απόφασή μας Γενικός Εισαγγελέας ν. M. Binnington και L. Atkinson, Ποιν. Εφ. Αρ. 76/07 και 77/07, ημερ. 29.1.2008.

 

Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των εφεσιβλήτων, με αναφορά στα γεγονότα, έθεσαν ενώπιόν μας όλα τα ουσιώδη στοιχεία που προσμετρούν ως παράγοντες μετριαστικοί της ποινής.

 

Κατά το χρόνο διάπραξης των αδικημάτων οι εφεσίβλητοι ήταν ηλικίας περίπου 21 ετών. Η συμμετοχή και η δράση τους κατά τον κρίσιμο χρόνο  φαίνεται πως ήταν δευτερεύουσα σε αντίθεση προς τη δράση και την όλη συμπεριφορά του Harrington κατά τον ίδιο χρόνο. Η διαπίστωση αυτή,  οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ευλόγως δικαιολογείται η διαφοροποίηση στην ποινική τους μεταχείριση.

 

Ο Harrington είναι θείος των εφεσιβλήτων  και μεγαλύτερος τους στην ηλικία κατά 20 περίπου έτη. Ατομα νεαρής ηλικίας όπως είναι οι εφεσίβλητοι συχνά δέχονται επιδράσεις εκπορευόμενες από φίλους ή συγγενείς που γενικά συγκροτούν το στενό τους περιβάλλον. Στην προκείμενη περίπτωση, ο Harrington ανέλαβε τον ηγετικό ρόλο προκειμένου να εκδικηθεί το δράστη ή τους δράστες που θεώρησε ότι προηγουμένως έβλαψαν το φίλο του, οι δε εφεσίβλητοι, χωρίς περίσκεψη τον ακολούθησαν και έτσι όλοι, έγιναν μέλη της ομάδας. Τα οινοπνευματώδη ποτά που οι εφεσίβλητοι κατανάλωσαν προηγουμένως και το νεαρό της ηλικίας τους θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθούν  παράγοντες που διευκόλυναν τόσο τη συμμετοχή τους στην ομάδα με τον κοινό σκοπό και ταυτόχρονα, την αδυναμία τους να αποτρέψουν από τα χειρότερα τον Harrington, που καθώς είπαμε, είχε αναλάβει  ηγετικό ρόλο ή/και να υπαναχωρήσουν. Προφανώς οι εφεσίβλητοι παρασύρθηκαν εν πολλοίς από τον Harrington και όλοι μαζί, από θέση ισχύος, καταδίωξαν και κτύπησαν επανειλημμένα με το αυτοκίνητο το μοτοποδήλατο στο οποίο επέβαιναν το θύμα και ο φίλος του μέχρι που επεσυνέβη το μοιραίο.

 

Οι δικηγόροι των εφεσιβλήτων αναφέρθηκαν στις προσωπικές και οικογενειακές συνθήκες των πελατών τους και στον καλό τους χαρακτήρα και έθεσαν ενώπιόν μας πιστοποιητικά προς επιβεβαίωση. Δεν υπάρχουν στοιχεία περί του αντιθέτου και συνεπώς δεχόμαστε ότι πρόκειται για νέους που χαίρουν εκτίμησης στο δικό τους οικείο περιβάλλον. Λαμβάνουμε επίσης σοβαρά υπόψη ότι η καταδίκη των εφεσιβλήτων από το Εφετείο, έρχεται ύστερα από την αθωωτική απόφαση του Κακουργιοδικείου και ότι έχει παρέλθει από τότε χρονικό διάστημα πέραν των 13 περίπου μηνών κατά τη διάρκεια του οποίου οι εφεσίβλητοι εύλογα προσδοκούσαν σε νέο ξεκίνημα της ζωής τους μετά από όσα είχαν προηγηθεί. Αυτή η κατάσταση, συνιστά παράγοντα μετριαστικό της ποινής ο οποίος θα προσμετρήσει στην κρίση μας και θα αποδοθεί η δέουσα βαρύτητα. Βλ. Attorney-General´s Reference No. 29 of 1999 (R. v. Jones) (2000) 1 Cr. App. R. (5) 209 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Σπύρου (2006) 2 ΑΑΔ 447.  Παράλληλα όμως, λαμβάνουμε υπόψη ότι σαν αποτέλεσμα της εγκληματικής δράσης και συμπεριφοράς των εφεσίβλητων χάθηκε ένας αθώος άνθρωπος, ένα παιδί που όπως όλα τα άλλα στην ηλικία του είχε τα δικά του όνειρα και προσδοκίες. Δεν παραγνωρίζουμε επίσης τον πόνο και την οδύνη των γονιών του θύματος που και αυτοί έπλαθαν τα δικά τους όνειρα για το παιδί τους. Εδώ σημειώνουμε την απολογία των εφεσιβλήτων προς τους οικείους του θύματος και την ειλικρινή μεταμέλειά τους για την πράξη τους.

 

Είναι δεδομένο ότι η ανθρωποκτονία κατατάσσεται ανάμεσα στα σοβαρότερα εγκλήματα και νομίζουμε πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση ή οποιαδήποτε ειδική αναφορά στη νομολογία όπου πλείστες όσες φορές διακηρύχθηκε ότι η ζωή αποτελεί το ύψιστο αγαθό και η αφαίρεσή της μέγιστο έγκλημα. Στον καθορισμό της εγκληματικότητας του δράστη λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ο σχεδιασμός και ο βαθμός αδιαφορίας για την ανθρώπινη ύπαρξη. Στην υπό κρίση υπόθεση ενώ ελλείπει σε μεγάλο βαθμό από τη σκέψη των εφεσιβλήτων το στοιχείο του σχεδιασμού, χωρίς αυτό να εξαφανίζεται ολότελα, εντονότερα εμφανίζεται το στοιχείο της αδιαφορίας για τη ζωή των νεαρών που καταδίωκαν. Αυτό συνάγεται, καθώς εξηγήσαμε, από τη στάση και συμπεριφορά των εφεσιβλήτων και το ρόλο που διαδραμάτισαν καθόλο τον ουσιώδη χρόνο.

 

Συνεκτιμώντας όλους τους παράγοντες που κατά την κρίση μας συνθέτουν το μέτρο καθορισμού της αρμόζουσας ποινής επιβάλλουμε στον κάθε εφεσείοντα

 

(α)   ποινή φυλάκισης 3 χρόνων στην κατηγορία της ανθρωποκτονίας

(β)   ποινή φυλάκισης 1 χρόνου στην κατηγορία της διενέργειας πράξης που σκοπό είχε την πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης.

 

Οι ποινές να συντρέχουν.

 

 

                                                                               ΧΡ. ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.

 

                                                                               Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.

 

                                                                               Δ. ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.

 

ΣΦ.

 

                  

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο