(Μιχαήλ) Παναγιώτης Γ. Δημητρίου ν. Αστυνομίας (2007) 2 ΑΑΔ 21

Ποινή ? Διαδοχικές ποινές ? Κατά κανόνα δεν πρέπει να επιβάλλονται διαδοχικές ποινές σε αδικήματα που είναι όμοια ή σχετίζονται μεταξύ τους ως μέρος μίας ενιαίας ενέργειας ? Εν πάση περιπτώσει, το σύνολο των διαδοχικών ποινών που ενδεχομένως να επιβληθούν θα πρέπει να έχει αναλογία προς τη σοβαρότητα των επί μέρους κατηγοριών.

Ο εφεσείων καταδικάσθηκε σε δύο κατηγορίες κατοχής ελεγχομένων φαρμάκων σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 18 μηνών και 4 μηνών αντιστοίχως. Ο εφεσείων βρισκόταν ήδη στη φυλακή εκτίοντας ποινή επίσης 18 μηνών που του είχε επιβληθεί για παρόμοια αδικήματα.

Με την παρούσα έφεση υποστηρίζει ότι λανθασμένα διετάχθη όπως η ποινή που του επιβλήθηκε στην παρούσα υπόθεση εκτιθεί μετά τη λήξη της ποινής που ήδη εκτίει.

Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στις αρχές που διέπουν το θέμα της επιβολής διαδοχικών ποινών, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:

«Στην παρούσα υπόθεση τίποτε δεν έχει λεχθεί που να δείχνει ότι το σύνολο των ποινών είναι υπερβολικό ή εκτός του φάσματος των ποινών που συνήθως επιβάλλονται σε αδικήματα αυτής της φύσης. Η κατοχή και εμπορία ναρκωτικών έχει καταστεί μάστιγα στην κοινωνία μας και η σοβαρότητα των αδικημάτων αντανακλάται στην προνοουμένη ποινή φυλάκισης που φτάνει μέχρι και τα 12 χρόνια για κατοχή ναρκωτικών τάξης Α. Τα δικαστήρια μας έχουν επιβάλει πολυετείς ποινές φυλάκισης για κατοχή ναρκωτικών και κάτω από τις περιστάσεις θεωρούμε ότι η συνολική ποινή δεν είναι υπερβολική και η αρχή της συνολικότητας δεν έχει παραβιαστεί».

Η έφεση απορρίφθηκε.

Αναφερόμενες Υποθέσεις:

Αυξεντίου άλλως Μπίλλυς ν. Δημοκρατίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 5,

Χριστοφόρου ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 443,

Αχιλλέως ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 331,

Τραλαλάς ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 323,

Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 123.

Έφεση εναντίον Ποινής.

Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Υπόθ. Αρ. 504/05), ημερομηνίας 6/9/06.

Ι. Ιωάννου, για τον Εφεσείοντα.

Γ. Πετάση-Κορφιώτη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.

Ο Εφεσείων είναι παρών.

Cur. adv. vult.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη.

ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου σε δύο κατηγορίες κατοχής ελεγχομένων φαρμάκων σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 18 μηνών και 4 μηνών αντιστοίχως. Ο εφεσείων βρισκόταν ήδη στη φυλακή εκτίοντας ποινή επίσης 18 μηνών που του είχε επιβληθεί για παρόμοια αδικήματα.

Το πρωτόδικο δικαστήριο στην απόφασή του δεν ανέφερε οτιδήποτε σχετικά. Και όπως έχει επανειλημμένα λεχθεί, το πρακτικό του δικαστηρίου είναι η μοναδική πηγή ελέγχου του περιεχομένου της διαδικασίας (βλέπε Αυξεντίου άλλως Μπίλλυς ν. Δημοκρατίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 5, 11). Εφαρμόζεται, συνεπώς, το άρθρο 117(2) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155, σύμφωνα με το οποίο ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε σε πρόσωπο που ήδη καταδικάστηκε σε φυλάκιση, αρχίζει να εκτίεται μετά τη λήξη της προηγούμενης ποινής, εκτός αν το δικαστήριο διατάξει διαφορετικά.

Θα πρέπει συνεπώς να εξετάσουμε κατά πόσο η έκτιση των δύο ποινών διαδοχικά συνιστά για τον εφεσείοντα επιβολή υπέρμετρης για τη σοβαρότητα του αδικήματος ποινή.

Στην υπόθεση Χριστοφόρου ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ., 443, 446 και επ. αναλύονται οι αρχές που διέπουν την αρχή της συνολικότητας της ποινής. Η αρχή επεκτείνεται πέραν της περίπτωσης διαδοχικών ποινών που επιβάλλονται από το ίδιο δικαστήριο την ίδια ώρα, στην ίδια ή σε διαφορετικές υποθέσεις, καλύπτοντας και περιπτώσεις όπου οι ποινές επιβάλλονται από διαφορετικό δικαστήριο σε διαφορετικό χρόνο και σε διαφορετικές υποθέσεις. Όπως σημειώνεται και από τη θεωρία (Nigel Walker, Sentencing, Theory, Law and Practice, 1985, σελ. 136) ακόμα και όταν δεόντως επιβάλλονται διαδοχικές ποινές, η αρχή της συνολικότητας επιβάλλει όπως κανονικά το σύνολο των επιβληθεισών διαδοχικών ποινών δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το ανώτερο όριο του κανονικού φάσματος των ποινών που επιβάλλονται στην κατηγορία των αδικημάτων, στην οποία το πιο σοβαρό από τα αδικήματα ανήκει. Η ολική ποινή μπορεί να παραβιάζει την αρχή της συνολικότητας, αν συνολικά είναι ουσιαστικά πιο πάνω από το κανονικό επίπεδο των ποινών που επιβάλλονται στο πιο σοβαρό αδίκημα ή αν στην ουσία επιβάλλεται στον αδικοπραγούντα μια συντριπτική ποινή.

Κατά γενικό κανόνα δεν πρέπει να επιβάλλονται διαδοχικές ποινές σε αδικήματα που είναι όμοια ή σχετίζονται μεταξύ τους ως μέρος μίας ενιαίας ενέργειας (Αχιλλέως ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 331). Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε υπερβολή και ουσιαστικά την επιβολή μεγαλύτερης ποινής σε μικρότερης σοβαρότητας κατηγορίες.

Παράλληλη αρχή είναι ότι, εν πάση περιπτώσει, το σύνολο των διαδοχικών ποινών που ενδεχομένως να επιβληθούν θα πρέπει να έχει αναλογία προς τη σοβαρότητα των επί μέρους κατηγοριών. Η υπόθεση αντιμετωπίζεται από απόσταση και εξετάζεται κατά πόσο η συνολική ποινή είναι η αρμόζουσα, σύμφωνα με τα συγκεκριμένα δεδομένα (Τραλαλάς ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 323, 327 και Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 123).

Επίκεντρο της επιβολής ποινής είναι ο τιμωρούμενος και προοπτική της η αποφυγή υπέρμετρης ή δυσανάλογης ποινής ως προς τη συνολική ποινική του ευθύνη (Χριστοφόρου ν. Αστυνομίας, ανωτέρω).

Στην παρούσα υπόθεση τίποτε δεν έχει λεχθεί που να δείχνει ότι το σύνολο των ποινών είναι υπερβολικό ή εκτός του φάσματος των ποινών που συνήθως επιβάλλονται σε αδικήματα αυτής της φύσης. Η κατοχή και εμπορία ναρκωτικών έχει καταστεί μάστιγα στην κοινωνία μας και η σοβαρότητα των αδικημάτων αντανακλάται στην προνοουμένη ποινή φυλάκισης που φτάνει μέχρι και τα 12 χρόνια για κατοχή ναρκωτικών τάξης Α. Τα δικαστήριά μας έχουν επιβάλει πολυετείς ποινές φυλάκισης για κατοχή ναρκωτικών και κάτω από τις περιστάσεις θεωρούμε ότι η συνολική ποινή δεν είναι υπερβολική και η αρχή της συνολικότητας δεν έχει παραβιαστεί.

Η έφεση απορρίπτεται.

Η έφεση απορρίπτεται.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία