ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(Ποινική ΄Εφεση Αρ. 7877)

2 Φεβρουαρίου, 2005

[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στες]

FAHMI KAMEL HANNA SALIB,

ν.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,

_________

________

ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ.: Στις 13.7.2004 ο εφεσείων παραπέμφθηκε σε δίκη ενώπιον του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λευκωσίας. Αντιμετωπίζει κατηγορίες απαγωγής θήλεος, άσεμνης επίθεσης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκου. Στις 11.11.2004 το Κακουργιοδικείο, ύστερα από μη παραδοχή του στις κατηγορίες, όρισε την ακρόαση της υπόθεσης για τις 25, 26 και 27.4.2005, διατάσσοντας συγχρόνως την κράτησή του μέχρι τότε.

Εναντίον της απόφασης για κράτηση ασκήθηκε η παρούσα έφεση, η οποία περιορίστηκε στο επιχείρημα ότι ο χρόνος κατά τον οποίο ο εφεσείων θα παραμείνει υπό κράτηση είναι μακρύς. Μέσα στα πλαίσια του ιδίου επιχειρήματος έγινε αναφορά και στο γεγονός ότι λόγω της κράτησής του η οικογένειά του θα στερείτο τους πόρους συντήρησής της.

Ο εφεσείων είναι Αιγύπτιος υπήκοος, διαμένει δε προσωρινά στην Κύπρο. Το Κακουργιοδικείο κατέληξε ότι λόγω των περιστάσεων της υπόθεσης και εν όψει του ότι μέχρι τη δίκη του μεσολαβούν πεντέμιση περίπου μήνες, χρονικό διάστημα που κρίθηκε ως μη υπερβολικό υπό τις περιστάσεις, θα έπρεπε να κρατηθεί, για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μη προσέλευσής του στη δίκη.

Κατά την εκδίκαση της έφεσης δεν έχει τεθεί από την ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα οποιοδήποτε καινούργιο στοιχείο. Απλώς επαναλήφθηκαν όσα είχαν σχετικά λεχθεί και στην πρωτόδικη διαδικασία.

΄Εχει αποφασιστεί ξανά και ξανά πως ο παραπεμπόμενος σε δίκη τεκμαίρεται αθώος και πως ο κανόνας ότι θα πρέπει να αφήνεται ελεύθερος, κάμπτεται μόνο εφ΄ όσον συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι που έχουν εξηγηθεί από τη νομολογία (Omar Hosni Abdel El Wahel v. Aστυνομίας, Ποιν. Εφ. 7777, ημερ. 30.9.2004). ΄Ενας από αυτούς είναι βέβαια και ο κίνδυνος μη προσέλευσής του στη δίκη.

Κατά τη στάθμιση του κινδύνου αυτού υπ΄ όψιν λαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η σοβαρότητα του αδικήματος, η πιθανότητα καταδίκης του στο βαθμό που μπορεί να προβλεφθεί από τις καταθέσεις των μαρτύρων και το ύψος της ποινής (Σιακαλλή ν . Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130). ΄Ενας από τους παράγοντες που λαμβάνεται υπ΄όψιν είναι και ο χρόνος κράτησης μέχρι τη δίκη του. Κι΄ αυτό γιατί η κράτηση, όπως έχει επανειλημμένα λεχθεί, δεν αποτελεί τιμωρία, ενώ το δικαστήριο θα πρέπει πάντα να ξεκινά από την αρχή ότι η ελευθερία του ατόμου είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά και ότι η κράτηση χωρίς την επιβολή ποινής αποτελεί μέτρο κατ΄ εξαίρεση.

Το πρωτόδικο δικαστήριο ερεύνησε τον παράγοντα του χρόνου και επεσήμανε όλα τα στοιχεία που συνηγορούσαν στη διαπίστωση ότι υπήρχε πιθανότητα ο εφεσείων να προσπαθήσει να αποφύγει τη δίκη του. ΄Ελαβε επίσης υπ΄ όψιν και τις προσωπικές και οικογενειακές του συνθήκες, άνκαι θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι σε μια σοβαρή υπόθεση όπως η παρούσα, οι παράγοντες αυτοί ελάχιστη έχουν σημασία (Τυμπιώτης ν. Δημοκρατίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 736).

Μας έχει απασχολήσει πολύ σοβαρά ο χρόνος για τον οποίο ο εφεσείων θα κρατείται συνολικά μέχρι τη δίκη του, που θα ανέλθει συνολικά στους 10 περίπου μήνες. Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η ακρόαση της υπόθεσης ορίστηκε σε τρεις συνεχόμενες ημέρες, ένδειξη ότι θα περατωθεί χωρίς καθυστέρηση. Η δίκη του ορίστηκε από το Κακουργιοδικείο πέντε περίπου μήνες αργότερα, αλλά είναι σαφές ότι το Δικαστήριο πριν καταλήξει στην απόφασή του είχε υπ΄ όψιν το γεγονός ότι ο εφεσείων εκρατείτο από τα μέσα Ιουλίου του 2004.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι χρόνος κράτησης μέχρι και 8 μήνες, κρίθηκε ότι υπό τις περιστάσεις δεν ήταν υπερβολικός (Γενικός Εισαγγελέας ν. Μανουσαρίδη κ.α. (2001) 2 Α.Α.Δ. 639).

Η διάρκεια του χρόνου κράτησης θα πρέπει πάντα να σταθμίζεται με βάση την πρόβλεψη του ενδεχόμενου, που προορίζεται να αποτρέψει (Χ"Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 45). Με άλλα λόγια, στην παρούσα περίπτωση ο χρόνος κράτησης θα πρέπει να εξεταστεί με βάση την πρόβλεψη για το ενδεχόμενο μη προσέλευσης του εφεσείοντα στη δίκη του. Ελήφθη υπ΄όψιν ότι είναι αλλοδαπός, με την οικογένειά του στο εξωτερικό, χωρίς οποιοδήποτε δεσμό με την Κύπρο, με την οποία τον συνδέει μόνο η προσωρινή άδεια εργοδότησής του, αλλά και η σοβαρότητα των αδικημάτων που αντιμετωπίζει, ένα από τα οποία επιφέρει ποινή φυλάκισης 20 χρόνων. ΄Ολα συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι το Κακουργιοδικείο άσκησε ορθά τη διακριτική του ευχέρεια διατάσσοντας να παραμείνει υπό κράτηση μέχρι τη δίκη του.

Εκφράζουμε την ανησυχία μας για το ενδεχόμενο κράτησης υποδίκων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην παρούσα περίπτωση ο χρόνος κράτησης δεν οφείλεται στη συμπεριφορά του εφεσείοντα, αλλά στην αδυναμία της πολιτείας να προσφέρει ταχύτερους ρυθμούς στην απονομή της δικαιοσύνης, αδυναμία την οποία θα πρέπει το συντομότερο να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.

΄Εχει επανειλημμένα λεχθεί ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου δικαστηρίου, εκτός για πολύ σοβαρούς λόγους και σε εξαιρετικές περιπτώσεις (βλέπε μεταξύ άλλων Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (1996) 2 Α.Α.Δ. 15). Στην παρούσα περίπτωση εξετάζοντας την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου καταλήγουμε ότι η διακριτική του ευχέρεια ασκήθηκε ορθά, αφού λήφθηκαν υπ΄ όψιν όλοι οι σχετικοί παράγοντες. Παρά τις σκέψεις που εκφράσαμε πιο πάνω δεν βρίσκουμε λόγο να επέμβουμε.

Η έφεση απορρίπτεται.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

Μ. Κρονίδης, Δ.

/ΜΔ