|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 2 ΑΑΔ 8
22 Ιανουαρίου, 2004
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΑΣΚΗΣ,
Κατηγορούμενος-Αιτητής,
v.
ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Κατηγορούσας Αρχής-Καθ' ων η αίτηση.
(Ποινική Αίτηση Αρ. 4/2003)
Έφεση ― Προθεσμία άσκησης έφεσης ― Παράτασή της ― Διακριτική εξουσία ― Άδεια για παράταση του χρόνου δύναται να δοθεί όταν το Δικαστήριο ικανοποιηθεί ότι αποδείχθηκε βάσιμος λόγος (good cause) για τη μη έγκαιρη άσκηση της έφεσης ― Η δικαιολογία πως ο αιτητής δεν γνώριζε τις νενομισμένες προθεσμίες δεν κρίθηκε επαρκής.
Ο αιτητής, που δεν εκπροσωπείτο από δικηγόρο, υπέβαλε αίτηση για παράταση της προθεσμίας για άσκηση έφεσης, υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζε τις προθεσμίες που τάσσονται.
Οι καθ' ων η αίτηση έφεραν ένσταση, επικαλούμενοι τη σχετική νομολογία, ιδιαιτέρως την απόφαση Tetis Papadopoulos v. The Police, στην οποία, ακριβώς, η δικαιολογία πως ο αιτητής ήταν με την εντύπωση ότι η προθεσμία για την άσκηση έφεσης ήταν μεγαλύτερη, δεν κρίθηκε επαρκής.
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν διαπίστωσε βάσιμο λόγο για τον οποίο θα μπορούσε να ασκήσει τη διακριτική του εξουσία υπέρ της έγκρισης της αίτησης.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία ν. Κυριάκου (2003) 2 Α.Α.Δ. 479,
Papadopoulos v. Police (1982) 2 C.L.R. 217.
Αίτηση.
Αίτηση από τον Αιτητή, ο οποίος βρέθηκε ένοχος από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, κατόπιν παραδοχής, σε αριθμό κατηγοριών για παράβαση του Νόμου περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και του επιβλήθηκε ποινή προστίμου £40,- για κάθε μία, για παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης εναντίον της πιο πάνω απόφασης.
Ο Αιτητής εμφανίζεται προσωπικά.
Ε. Αντωνίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Ex-tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, μετά από παραδοχή του αιτητή, τον καταδίκασε σε αριθμό κατηγοριών σε σχέση με το Νόμο περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και του επέβαλε ποινή προστίμου £40 για κάθε μια. Με την αίτηση που υποβλήθηκε στις 14.4.03, ζητήθηκε παράταση της προθεσμίας για άσκηση έφεσης αλλά αυτή απορρίφθηκε αφού στις 21.5.03, που ήταν η ημερομηνία κατά την οποία ορίστηκε, ο αιτητής ήταν απών.
Έχουμε σήμερα ενώπιόν μας την όμοια αίτηση που υποβλήθηκε στις 22.5.03. Αργοπόρησε η εκδίκασή της εξαιτίας επανειλημμένων αιτημάτων του αιτητή για αναβολή προκειμένου να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες δικηγόρου, προφανώς άλλου από εκείνον ο οποίος τον είχε εκπροσωπήσει ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Σήμερα ο αιτητής χειρίστηκε την υπόθεση μόνος του και σημειώνουμε το γεγονός ότι ουσιαστικά εξάντλησε τα επιχειρήματά του στα όσα ο ίδιος αντιλαμβάνεται να διέπουν την καθόλου ευθύνη του για καταβολή Φόρου Προστιθέμενης Αξίας. Αυτό, παρά το ότι στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτησή του για παράταση αναφέρεται σε πρόθεσή του να καταχωρήσει έφεση κατά της ποινής και, εν πάση περιπτώσει, χωρίς κάποια αναφορά σε σχέση με το κατά πόσο το θέμα της υποχρέωσης για την καταβολή Φόρου Προστιθέμενης Αξίας θα μπορούσε να ήταν θέμα του ποινικού Δικαστηρίου. Ούτως ή άλλως, χωρίς αναφορά στο γεγονός ότι είχε παραδεχθεί ενοχή.
Ό,τι μπορεί να εντοπιστεί ως η εξήγηση για τη μη εμπρόθεσμη άσκηση έφεσης, είναι ο ισχυρισμός του αιτητή πως δεν γνώριζε τις προθεσμίες που τάσσονται.
Οι καθ' ων η αίτηση ενίστανται και επικαλούνται τη σταθερή νομολογία μας όπως αυτή συνοψίζεται στην πρόσφατη απόφαση στη Δημοκρατία ν. Έκτωρα Κ. Κυριάκου (2003) 2 Α.Α.Δ. 479. Ιδιαιτέρως, όμως στην Tetis Papadopoulos v. The Police (1982) 2 C.L.R. 217, στην οποία, ακριβώς, η δικαιολογία πως ο αιτητής ήταν με την εντύπωση ότι η προθεσμία για την άσκηση έφεσης ήταν μεγαλύτερη, δεν κρίθηκε επαρκής.
Δεν διαπιστώνουμε βάσιμο λόγο για τον οποίο θα μπορούσαμε να ασκήσουμε τη διακριτική μας εξουσία υπέρ της έγκρισης της αίτησης και την απορρίπτουμε.
Η αίτηση απορρίπτεται.