ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

20 Οκτωβρίου, 2004

ΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,

v.

JAMES PETER (PAZARAKI),

_________________________

ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.

____________________________

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Ο εφεσίβλητος δικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού (το Πρωτόδικο Δικαστήριο) πάνω σε δύο κατηγορίες για τη διάπραξη των πιο κάτω αδικημάτων:

1. Εξάσκηση επί κέρδει επιχειρήσεως, επιτηδεύματος, εργασίας ή επαγγέλματος εντός των δημοτικών ορίων του Δήμου Αγίου Αθανασίου χωρίς την εξασφάλιση της απαιτούμενης προς τούτο άδειας, κατά παράβαση των άρθρων 104, 105(1), 106, 109, 126, 129, 134 και 135 του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν 111/85, όπως τροποποιήθηκε).
2. Παράλειψη πληρωμής τελών καθαριότητας και σκυβάλων, κατά παράβαση του Κανονισμού 134, όπως αυτός τροποποιήθηκε από την Κ.Δ.Π. 93/80, των Δημοτικών Κανονισμών του Δήμου Αγίου Αθανασίου, όπως και των άρθρων 84(ζ), 87(1) (γ), 126, 129, 134 και 140 και του Έκτου Πίνακα του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν 111/85, όπως τροποποιήθηκε).

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ύστερα από αξιολόγηση της ενώπιον του μαρτυρίας διαπίστωσε ότι τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως ακολούθως:

Ακολούθως το Πρωτόδικο Δικαστήριο ασχολήθηκε με τη νομική πτυχή. Υπέδειξε ότι σύμφωνα με τα πιο πάνω ευρήματα του οι αποφάσεις των εφεσειόντων με την οποία είχαν επιβληθεί τα επίδικα τέλη στον εφεσίβλητο δεν είχαν «καταστεί ανέκλητες πριν την καταχώρηση του κατηγορητηρίου». Στη συνέχεια το Πρωτόδικο Δικαστήριο ασχολήθηκε με τη νομική πτυχή. Έκρινε ότι είχαν αποδειχθεί όλα τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος της πρώτης κατηγορίας. Παρά ταύτα έκρινε ότι δεν είχε δικαιοδοσία να ασκήσει την εξουσία του για την έκδοση διατάγματος είσπραξης των σχετικών τελών όπως προβλέπεται από το αρ.126 του πιο πάνω Νόμου 111/85. Αυτό γιατί σύμφωνα με τα πιο πάνω ευρήματα του η απόφαση των εφεσειόντων με την οποία είχαν επιβληθεί τα τέλη, αντικείμενο της πρώτης κατηγορίας, δεν περιήλθε σε γνώση του παρά μόνο μετά την έναρξη της παρούσας ποινικής δίωξης.

Αναφορικά με τη δεύτερη κατηγορία το Πρωτόδικο Δικαστήριο διαφώνησε με τη θέση των εφεσειόντων ότι τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος «είναι μόνο η επιβολή τελών σκυβάλων και η μη πληρωμή τους από τον κατηγορούμενο και ότι η επίδοση δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο του αδικήματος». Με δεδομένη δε την πιο πάνω διαπίστωση του ότι ο εφεσίβλητος δεν έλαβε γνώση της διοικητικής πράξης επιβολής σε αυτόν των επιδίκων τελών καθαριότητας ή σκυβάλων για το έτος 2001, πριν την καταχώρηση του κατηγορητηρίου έκρινε ότι «η πράξη αυτή δεν κατέστη ανέκκλητη και κατά συνέπεια το παρόν δικαστήριο δεν μπορεί να ασκήσει τη δικαιοδοσία του, κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 126 του Ν 111/85 και να εκδώσει διάταγμα πληρωμής τους».

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο αθώωσε τον εφεσίβλητο επί της δεύτερης κατηγορίας γιατί δεν είχε αποδειχθεί το συστατικό στοιχείο της επίδοσης της σχετικής απόφασης.

Τέλος σε σχέση με το θέμα του τρόπου επίδοσης της διοικητικής πράξης επιβολής των τελών, το Πρωτόδικο Δικαστήριο παρέπεμψε στο αρ. 137 του Νόμου 111/85.

Έρεισμα των πιο πάνω καταλήξεων του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν οι αποφάσεις στις υποθέσεις Κυριακίδης κ.α. ν. Εφόρου Φ.Π.Α. (1999) 2 Α.Α.Δ. 75 και Χριστοδούλου ν. Επάρχου Λεμεσού (2000) 2 Α.Α.Δ. 128.

Με την παρούσα έφεση, η οποία έχει ασκηθεί από την Κατηγορούσα Αρχή, αμφισβητήθηκε η ορθότητα της απόφασης για μη έκδοση διατάγματος πληρωμής των επιδίκων τελών στην πρώτη κατηγορία και η ορθότητα της απόφασης για αθώωση του εφεσίβλητου στη δεύτερη κατηγορία. Με δύο ξεχωριστούς λόγους έφεσης οι εφεσείοντες ισχυρίσθηκαν ότι τα ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου σχετικά με τη μη λήψη γνώσης από τον εφεσίβλητο των αποφάσεων, με τις οποίες είχαν επιβληθεί τα επίδικα τέλη, ήταν λανθασμένη, αυθαίρετη και αντινομική.

Υπενθυμίζουμε ότι τα επίδικα ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν το αποτέλεσμα της αξιολόγησης της μαρτυρίας του εφεσίβλητου. Η παρούσα έφεση έχει ασκηθεί δυνάμει του αρ. 137 (1) (α) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Καθώς έχει νομολογηθεί το αρ. 137 (1) (α) δεν παρέχει δικαίωμα έφεσης κατά της αξιολόγησης της μαρτυρίας ή οποιουδήποτε θέματος συναφούς προς αυτή ή κατά της προσβολής των ευρημάτων του δικαστηρίου επί των γεγονότων (βλ. Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Σωφρονίου (2000) 2 C.L.R. 151). Κατά συνέπεια οι σχετικοί λόγοι της έφεσης δεν μπορούν να εξεταστούν.

Με άλλο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες ισχυρίσθηκαν ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα έκρινε ότι οι αποφάσεις με τις οποίες επιβλήθηκαν τα τέλη, αντικείμενο των δύο κατηγοριών, δεν είχαν καταστεί ανέκκλητες.

Στην Χριστοδούλου (πιο πάνω), επί της οποίας βασίσθηκε το Πρωτόδικο Δικαστήριο, το θέμα τέθηκε ως εξής (απόφαση Πική, Π.):

Έχουμε επομένως την άποψη πως το μέρος της εκκαλούμενης απόφασης που αναφέρεται στο μη ανέκκλητο των σχετικών διοικητικών πράξεων είναι απόλυτα ταυτισμένο με τις πιο πάνω θέσεις της νομολογίας και δεν παρέχεται πεδίο επέμβασης μας (βλ. επίσης Κυριακίδης, πιο πάνω, Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Παπαντωνίου (1992) 2 Α.Α.Δ. 403, Μηλιώτης Λτδ κ.α. ν. Αστυνομίας (1995) 2 Α.Α.Δ. 12, Ηλία ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Ξυλοφάγου (1994) 2 Α.Α.Δ. 137).

Αναφορικά με την μη έκδοση διατάγματος για καταβολή των τελών - αντικείμενο της πρώτης κατηγορίας - δυνάμει του αρ. 126 του Νόμου 111/85, η οποία αποτέλεσε αντικείμενο ξεχωριστού λόγου έφεσης θεωρούμε ότι για να εκδοθεί ένα τέτοιο διάταγμα πρέπει να υφίσταται αξιόποινη παράλειψη καταβολής του σχετικού τέλους. Εφόσον ο εφεσίβλητος δεν έλαβε γνώση των επιδίκων τελών η παράλειψη του να τα καταβάλει δεν έχει καταστεί αξιόποινη (βλ. Χριστοδούλου, πιο πάνω). Ορθά λοιπόν το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προχώρησε στην έκδοση διατάγματος καταβολής των τελών.

Τέλος, αναφορικά με την δεύτερη κατηγορία, οι εφεσείοντες υποστήριξαν:

(α) Ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα έκρινε ότι δεν αποδείχθηκαν όλα τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.

(β) Ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η Κατηγορούσα Αρχή είχε υποχρέωση επίδοσης των τελών στον εφεσίβλητο και λανθασμένα ερμήνευσε το άρθρο 137 του περί Δήμων Νόμου (Ν 111/85) και/ή λανθασμένα έκρινε ότι η εν λόγω διάταξη επιβάλλει υποχρέωση επίδοσης των τελών.

Σε σχέση με το πρώτο σκέλος του λόγου της έφεσης υπενθυμίζουμε ότι το συστατικό στοιχείο που δεν είχε αποδειχθεί ήταν στην ουσία εκείνο της λήψης γνώσης από τον εφεσίβλητο. Όπως έχει ήδη υποδειχθεί (βλ. Χριστοδούλου, πιο πάνω), η παράλειψη καταβολής του επίδικου τέλους καθίσταται αξιόποινη εφόσον περιέλθει σε γνώση του φορολογούμενου.

Υπό το φως του σχετικού ευρήματος του Πρωτόδικου Δικαστηρίου - περί μη λήψης γνώσης από τον εφεσίβλητο - θεωρούμε ότι η επίδικη προσέγγιση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ορθή.

Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος του λόγου της έφεσης διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις επί του κατά πόσο οι επίδικες αποφάσεις επιβολής των τελών εμπίπτουν εντός της εμβέλειας του αρ. 137 του Νόμου 111/85. Αυτό γιατί δεν μας έχει υποδειχθεί οποιαδήποτε πρόνοια του Νόμου 111/85 η οποία απαιτεί επίδοση των επίδικων αποφάσεων. Ωστόσο πρέπει να υποδείξουμε ότι η ανάγκη γνωστοποίησης της απόφασης για επιβολή τελών αποτελεί επιταγή της νομολογίας (βλ. Χριστοδούλου, πιο πάνω) και επιταγή των αρχών του διοικητικού δικαίου. Η επιβολή τελών αποτελεί, καθώς έχει νομολογηθεί, διοικητική πράξη, οι δε σχετικές αρχές του διοικητικού δικαίου απαιτούν γνωστοποίηση της στον ενδιαφερόμενο.

Δεν αποτελεί έργο μας η υπόδειξη τρόπου πληροφόρησης των ενδιαφερομένων. Υπενθυμίζουμε ότι υφίσταται τεκμήριο ότι επιστολή η οποία έχει αποδειχθεί ότι έχει ταχυδρομηθεί και δεν έχει επιστραφεί από το Ταχυδρομείο αποτελεί εκ πρώτης όψεως απόδειξη για την παράδοση της στο πρόσωπο στο οποίο απευθυνόταν (βλ. Theodorou v. Abbot of Kykko Monastery (1965) 1 C.L.R. 9, 18: "There is a presumption that a letter shown to have been posted, and not returned by the post office, is prima facie evidence of its delivery to the person to whom it is addressed ..").

Για όλους τους πιο πάνω λόγους η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.

Π.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.