Περικλέους Μαρίνος Γεωργίου ν. Αστυνομίας (2003) 2 ΑΑΔ 397

Ποινή ― Πλαστογραφία επιταγής και δύο εγγράφων συμβολαίων ενοικιαγοράς ― Κυκλοφορία πλαστών εγγράφων ― Απόσπαση χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις ― Πέντε άλλες κατηγορίες για παρόμοια αδικήματα λήφθηκαν υπόψη ― Δύο προηγούμενες καταδίκες για παρόμοια αδικήματα ― Αποτέλεσμα της εγκληματικής δραστηριότητας του εφεσείοντος ήταν η απόσπαση ποσού περίπου £8.000,00, το οποίο όμως, αποπλήρωσε κατά το πλείστον, πριν τη δίκη του ― Ιδιάζουσες προσωπικές συνθήκες ― Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης δυόμισι ετών στις κατηγορίες πλαστογραφίας και κυκλοφορίας πλαστών εγγράφων και ενός έτους στις κατηγορίες απόσπασης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις ― Επικυρώθηκαν από το Εφετείο.

Ποινή ― Εξατομίκευση ― Η διαδικασία της εξατομίκευσης δεν αμβλύνει, στην περίπτωση σοβαρών εγκλημάτων, το στοιχείο της αποτροπής, που, κατά κανόνα, υπεισέρχεται στον καθορισμό της.

Ποινή ― Μετριαστικοί παράγοντες ― Φόρτιση που δημιουργεί η οικονομική ανάγκη ― Πρέπει να ελέγχεται από το καθήκον υπακοής στο νόμο.

Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων προσβάλλει τις ποινές φυλάκισης που του είχαν επιβληθεί για τη διάπραξη πλαστογραφίας επιταγής και δύο εγγράφων συμβολαίων ενοικιαγοράς, κυκλοφορίας των ιδίων εγγράφων και απόσπασης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις. Η ποινή προσβάλλεται ως έκδηλα υπερβολική. Ο εφεσείων επικαλέσθηκε τις δεινές του οικογενειακές του συνθήκες και τις πιεστικές του οικονομικές ανάγκες, που αποτέλεσαν το κίνητρο για την εγκληματική του δράση, στις οποίες, όπως υποστήριξε, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έδωσε τη δέουσα βαρύτητα.

Αποφασίστηκε ότι:

1. Το γεγονός ότι η ποινή δεν ήταν αυστηρότερη από την επιβληθείσα οφείλεται στις ιδιάζουσες προσωπικές συνθήκες του εφεσείοντος. Δεν υποτιμάται η φόρτιση που δημιουργεί η ανάγκη. Πρέπει όμως, να ελέγχεται από το καθήκον υπακοής στο νόμο, που αποτελεί και τον παρονομαστή της λειτουργίας του ανθρώπου στον κοινωνικό χώρο.

2. Εκείνο που είναι λυπηρό είναι ότι οι προηγούμενες καταδίκες του εφεσείοντος και η τιμωρία του γι' αυτές δεν ανέστειλαν τη ροπή του προς στο έγκλημα προς επίλυση των προβλημάτων του.

Η έφεση απορρίφθηκε.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Τσιακουρής ν. Δημοκρατίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 439,

Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1994) 2 Α.Α.Δ. 179,

Ιωάννου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1996) 2 Α.Α.Δ. 200,

Πίτσιλλος ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 346,

Μενελάου άλλως Καραμανλής ν. Αστυνομίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 248,

Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 224.

Έφεση εναντίον Ποινής.

Έφεση από τον καταδικασθέντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, (Υπόθεση Αρ. 16820/00), ημερ. 4/11/02, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινές φυλάκισης δυόμισι ετών σε κάθε μια από τις τρεις κατηγορίες πλαστογραφίας επιταγής και δύο εγγράφων συμβολαίων ενοικιαγοράς και σε ανάλογες ποινές σε άλλες τρεις κατηγορίες κυκλοφορίας των ιδίων εγγράφων και σε φυλάκιση ενός έτους σε κάθε μια από τις δύο κατηγορίες απόσπασης χρημάτων, παριστάνοντας ψευδώς ότι τα προαναφερθέντα έγγραφα ήταν γνήσια.

Σ. Σταυρινός για τον Εφεσείοντα.

Ν. Κέκκος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.

Ο Εφεσείων είναι παρών.

Cur. adv. vult.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Πρόεδρος Γ.Μ. Πικής.

ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσείων προσβάλλει την ποινή που του επιβλήθηκε, επαγόμενη τη στέρηση της ελευθερίας του για δυόμισι χρόνια. Καταδικάστηκε σε ποινές φυλάκισης δυόμισι ετών σε κάθε μια από τις τρεις κατηγορίες πλαστογραφίας επιταγής και δύο εγγράφων συμβολαίων ενοικιαγοράς και σε ανάλογες ποινές σε άλλες τρεις κατηγορίες κυκλοφορίας των ιδίων εγγράφων και σε φυλάκιση ενός έτους σε κάθε μια από τις δύο κατηγορίες απόσπασης χρημάτων, παριστάνοντας ψευδώς ότι τα προαναφερθέντα έγγραφα ήταν γνήσια. Οι ποινές ορίστηκε να συντρέχουν. Στην επιμέτρηση της τιμωρίας του εφεσείοντος λήφθηκαν υπόψη, μετά από αίτημα του, και πέντε άλλες κατηγορίες, που αφορούσαν την πλαστογράφηση όμοιων εγγράφων. Αποτέλεσμα της εγκληματικής δραστηριότητας του εφεσείοντος ήταν η απόσπαση ποσού περίπου £8.000,00, το οποίο, όμως, αποπλήρωσε, κατά το πλείστον, πριν τη δίκη του, στην προσπάθειά του να επανορθώσει τη ζημία την οποία προκάλεσε στα θύματα των δόλιων πράξεών του.

Ο εφεσείων βαρύνεται με δύο προηγούμενες καταδίκες για όμοιας μορφής αδικήματα, που είχαν ως επακόλουθο την καταδίκη του το 1994 σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών και το 1996 σε φυλάκιση τριάμισι χρόνων.

Η ποινή προσβάλλεται ως έκδηλα υπερβολική. Ως έρεισμα ο εφεσείων επικαλείται τις οικογενειακές του συνθήκες, οι οποίες είναι, όντως, δεινές, και τις πιεστικές οικονομικές του ανάγκες, που αποτέλεσαν το κίνητρο για την εγκληματική του δράση. Σ' αυτές δε δόθηκε, κατά την εισήγησή του, η πρέπουσα βαρύτητα από το πρωτόδικο Δικαστήριο.

Στην απόφαση του Δικαστηρίου υπογραμμίζονται η σοβαρότητα, την οποία προσδίδει ο νόμος στο αδίκημα της πλαστογράφησης επιταγής - φυλάκιση διά βίου - και οι διαστάσεις που έχουν προσλάβει αδικήματα αυτής της κατηγορίας, οι οποίες επισημαίνονται σε αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. (Γίνεται παραπομπή στις: Τσιακουρής ν. Δημοκρατίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 439^. Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1994) 2 Α.Α.Δ. 179^. Ιωάννου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1996) 2 Α.Α.Δ. 200^. Πίτσιλλος ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 346^. Μενελάου άλλως Καραμανλής ν. Αστυνομίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 248.)

Σοβαρά υπήρξαν τα εγκλήματα που διέπραξε ο εφεσείων και αυστηρή έπρεπε να ήταν η τιμωρία του. Το ότι η ποινή δεν ήταν αυστηρότερη από την επιβληθείσα οφείλεται στις ιδιάζουσες προσωπικές του συνθήκες. Δεν υποτιμάται η φόρτιση που δημιουργεί η ανάγκη. Πρέπει, όμως, να ελέγχεται από το καθήκον υπακοής στο νόμο, που αποτελεί και τον παρονομαστή της λειτουργίας του ανθρώπου στον κοινωνικό χώρο. Γι' αυτό, η εξατομίκευση της ποινής, ώστε να αντανακλά και τις συνθήκες του παραβάτη, δεν αμβλύνει, στην περίπτωση σοβαρών εγκλημάτων, το στοιχείο της αποτροπής, που, κατά κανόνα, υπεισέρχεται στον καθορισμό της - (βλ. Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 224). Ό,τι είναι λυπηρό αλλά και ανησυχητικό είναι ότι προηγούμενες καταδίκες του εφεσείοντος και η, συν αυτές, τιμωρία του δεν είχαν ανασταλτική επίδραση στη ροπή του στο έγκλημα προς επίλυση των προβλημάτων του.

Πρέπει να κατανοήσει ο εφεσείων το καθήκον προς την κοινωνία και το συνάνθρωπό του, αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό του και να κατευθύνει τις πράξεις του με μέτρο το δίκαιο, που τείνει να ανυψώσει τόσο τον ίδιο όσο και την κοινωνία στην οποία διαβιοί.

Η έφεση απορρίπτεται.

Η έφεση απορρίπτεται.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία