ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ

1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΑΛΗΦΑΝΤΗ
2. ΜΑΡΙΑΣ ΑΛΗΦΑΝΤΗ

Α. Ευτυχίου για τον Εφεσείοντα.

Π.Α. Αναστασιάδης για τους Εφεσίβλητους.

--------------

Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δοθεί από τον Δικαστή Κωνσταντινίδη

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ: Ο εφεσείων, χωρίς άδεια οικοδομής, ανήγειρε σε έκταση γης μέσα στα όρια του Δήμου Λεμεσού ένα λυόμενο γραφείο και ένα μεταλλικό στέγαστρο αυτοκινήτων τα οποία κατείχε και χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες της επιχείρησής του χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Αυτά θεμελιώθηκαν πρωτοδίκως και, πάντως, δεν αμφισβητούνται.

Εν τούτοις, εφεσιβάλλεται η καταδίκη του εφεσείοντα για τα αντίστοιχα αδικήματα όπως αυτά προβλέπονται από τα άρθρα 3(1)(β), 10 και 20 του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε. Επίσης, η διαταγή για την κατεδάφιση των δυο οικοδομών. Οι λόγοι έφεσης δεν αφορούν σε ο,τιδήποτε σχετιζόμενο προς τη συνύπαρξη των συστατικών του καθενός από τα αδικήματα, όπως αυτά συνάγονται από τις νομοθετικές διατάξεις. Αφορούν:

1. Στην κατ΄ισχυρισμό αποτυχία προσδιορισμού της ακριβούς θέσης των δυο οικοδομών σε συνάρτηση προς τα τεμάχια όπως αυτά εξειδικεύονται στις δυο κατηγορίες. Θεωρεί ο εφεσείων πως αυτή η αποτυχία αντανακλά στην καθόλου στοιχειοθέτηση του αδικήματος όπως αυτό περιγράφεται στο κατηγορητήριο και περαιτέρω στο ίδιο το διάταγμα κατεδάφισης το οποίο κατακρίνεται ως γενικό και αόριστο.
2. Με αναφορά στις υποθέσεις Ευσταθίου ν. Αστυνομίας (1990) 2 ΑΑΔ 294, Αστυνομία ν. Φάντη κ.α. (1994) 2 ΑΑΔ 160, Δημοκρατία ν. Ηρακλέους (Αρ. 2) (1994) 2 ΑΑΔ 225, Δημοκρατία ν. Alan Ford (Αρ. 2) (1995) 2 ΑΑΔ 232, Χριστόπουλος ν. Αστυνομίας Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6892 ημερομηνίας 28.2.01, στην παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος από την ημέρα της διάπραξης του ποινικού αδικήματος ως την άσκηση της ιδιωτικής ποινικής δίωξης.
3. Στην έκδοση του διατάγματος για την κατεδάφιση των δυο οικοδομών.

Αβάσιμη είναι και η εισήγηση για παραμερισμό της καταδίκης εξ αιτίας του χρόνου που παρήλθε. Δεν θα συμφωνούσαμε με την εισήγηση των εφεσιβλήτων πως το ατομικό δικαίωμα για δίκη μέσα σε εύλογο χρόνο ατονεί στην περίπτωση ιδιωτικής ποινικής δίωξης. Η απόφαση της Ολομέλειας στην Τάκης Γιάλλουρου ν. Ευγένιου Νικολάου Ποινική ΄Εφεση 7931 ημερομηνίας 8.5.01 που επικαλέστηκε ο εφεσείων, είναι σχετική. Είναι ορθό όμως πως παραγνωρίζεται από τον εφεσείοντα το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από το ότι για το αδίκημα της ανέγερσης προβλέπεται η έκδοση διατάγματος κατεδάφισης, πτυχή που δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει ξεχωριστά, εδώ έχουμε και το συνεχιζόμενο αδίκημα της κατοχής και χρήσης οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης για το οποίο ο Νόμος επίσης προβλέπει και την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης. Την προβλεπόμενη εξουσία για έκδοση τέτοιου διατάγματος επισήμανε και το πρωτόδικο δικαστήριο όταν απέρριψε την όμοια εισήγηση που αναπτύχθηκε ενώπιον του, παρά το γεγονός ότι, όπως αναγνώρισε, υπήρξε καθυστέρηση στη δίωξη σε σχέση με την ανέγερση των οικοδομών. Και αυτό, παρά τις εξηγήσεις που είχαν δώσει οι εφεσίβλητοι με αναφορά στις προσπάθειες που καταβάλλονταν για συναινετική λύση. Ο εφεσείων επανήλθε στα ίδια με αναφορά στο χρόνο και μόνο, χωρίς να ασχοληθεί με την ιδιομορφία της περίπτωσης και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως δικαιολογείται εν προκειμένω η πορεία που εισηγείται.

Όμως ήταν ακριβώς υπό αυτή την ορθή αντίληψη που προσέγγισε το ζήτημα το πρωτόδικο δικαστήριο και ήταν επειδή δεν έχουμε εν προκειμένω επουσιώδεις παρεκκλίσεις αλλά όλωσδιόλου παράνομες οικοδομές που κατέληξε πως θα έπρεπε να εκδοθεί το διάταγμα. Η άρνηση έκδοσης του στην περίπτωση θα ματαίωνε το σκοπό του Νόμου και θα ισοδυναμούσε, όπως ορθά παρατηρήθηκε, με έγκριση της συνέχισης της παρανομίας. Οι υποθέσεις Α/φοί Λαμπριανίδη ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 ΑΑΔ 390, Φωτίου & άλλη ν. Δήμου Πάφου (1991) 2 ΑΑΔ 294, Ηλία Χρίστου Ηλιάδη ν. Δήμου Λάρνακος Ποινική ΄Εφεση 6212 ημερομηνίας 30.3.98 είναι ευθέως σχετικές. Επίσης η υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Μιχαλάκη Βασιλειάδη κ.α. Ποινική ΄Εφεση 6920 ημερομηνίας 2.2.01 στην οποία, σε σχέση με το παρεμφερές θέμα της έκδοσης διατάγματος για αναστολή της λειτουργίας εργοστασίου χωρίς άδεια, ακριβώς με αναφορά στην πιο πάνω νομολογία, κρίθηκε πως καθυστέρηση αλλά ακόμα και ενθάρρυνση από δημόσιο λειτουργό δεν δικαιολογούσε την αποφυγή έκδοσής του, ως του αυτονόητου, όπως χαρακτηρίστηκε, παρακολουθήματος της εφαρμογής του Νόμου.

Ο εφεσείων έθεσε ένα ακόμα θέμα. Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν έταξε προθεσμία κατεδάφισης και αναφέρθηκε η πρόνοια του άρθρου 20 του Νόμου σύμφωνα με την οποία η κατεδάφιση ορίζεται να πραγματοποιείται σε χρόνο που δεν θα υπερβαίνει τους δυο μήνες εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια από την αρμόδια αρχή. Η εισήγηση, όπως αυτή εξαντλείται στην πρόταση που ακολουθεί, είναι πως με αυτό το τρόπο το διάταγμα απέβη αόριστο. Δεν έχει συζητηθεί άλλο θέμα, το διάταγμα ήταν σαφώς άμεσης ισχύος και η αντίληψη περί αοριστίας είναι λανθασμένη.

Η έφεση απορρίπτεται με £200 έξοδα εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων.