CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2003) 2 ΑΑΔ 171

Εφεσείων,

Εφεσείων,

Η αστυνομία με βάση στοιχεία και πληροφορίες που συνέλεξε, εντόπισε μέσα σε σύντομο χρόνο τεκμήρια που δημιούργησαν εύλογες υποψίες ότι οι δράστες της ληστείας ήταν ο εφεσείων και ο συγκατηγορούμενός του, Σωτήρης Χαραλάμπους Μιχαήλ άλλως Στηβ (εφεσείων στην έφεση αρ. 7043). Αμφότεροι συνελήφθησαν και τέθηκαν υπό αστυνομική κράτηση. Από τις ανακρίσεις και τις περαιτέρω έρευνες προέκυψαν περισσότερα στοιχεία σε βάρος των δύο υπόπτων εναντίον των οποίων ασκήθηκε ποινική δίωξη. Το κατηγορητήριο ήταν κοινό και οι κατηγορίες ταυτόσημες. Ο εφεσείων κατόπιν δίκης κρίθηκε ένοχος στην κατηγορία της ένοπλης ληστείας και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 χρόνων. Ενοχος, κρίθηκε και στις υπόλοιπες κατηγορίες που αφορούσαν τα αδικήματα της κατοχής/μεταφοράς των όπλων και πυρομαχικών που οι δράστες είχαν μαζί τους κατά τη διάπραξη της ληστείας. Επειδή τα γεγονότα των εν λόγω κατηγοριών εμπεριέχοντο στα γεγονότα της ένοπλης ληστείας που ήταν και η σοβαρότερη των κατηγοριών, το Κακουργιοδικείο δεν επέβαλε ποινές στον εφεσείοντα σε αυτές τις κατηγορίες. (Βλ. Παναγιωτίδης ν. Αστυνομίας (1992) 2 ΑΑΔ 385).

Ο συγκατηγορούμενος του εφεσείοντα παραδέχθηκε ενοχή σε όλες τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε. Κατά την έκθεση των γεγονότων για μετριασμό της ποινής πρόβαλε ισχυρισμούς αντίθετους/ασυμβίβαστους προς την παραδοχή του στην κατηγορία που αφορούσε την ένοπλη ληστεία. Ενόψει της αντινομίας, το Κακουργιοδικείο καταχώρησε άρνηση ενοχής στην εν λόγω κατηγορία. Ακολούθησε καταχώρηση αναστολής ποινικής δίωξης, διάβημα που επέφερε την απαλλαγή του συγκατηγορούμενου του εφεσείοντα από την κατηγορία της ένοπλης ληστείας. Το Κακουργιοδικείο, επεφύλαξε την απόφαση για ποινή στις υπόλοιπες κατηγορίες μετά τη συμπλήρωση της δίκης του εφεσείοντα όταν θα είχε πλέον σαφέστερη εικόνα των γεγονότων της υπόθεσης. Τελικά, ο συγκατηγορούμενος του εφεσείοντα καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης τριών και ενός έτους στις κατηγορίες 3 και 5 αντίστοιχα ενώ στις υπόλοιπες κατηγορίες δεν επιβλήθηκαν ποινές. Παρενθετικά αναφέρουμε ότι το εν λόγω πρόσωπο κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του εφεσείοντα και η μαρτυρία του κρίθηκε αναξιόπιστη.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του Κακουργιοδικείου, η ένοπλη ληστεία διαπράχθηκε από δύο άτομα «περί ώρα 9.30 π.μ.» της 29.3.2000. Η μοτοσυκλέτα που χρησιμοποίησαν οι δράστες για τη διαφυγή τους ήταν κλοπιμαία και εντοπίστηκε από την αστυνομία λίγα λεπτά μετά τη διάπραξη της ληστείας στο πάρκο Ανδρέα Βασιλείου σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων από την Τράπεζα. Οι δράστες μόλις άφησαν τη μοτοσυκλέτα στο πάρκο θεάθηκαν να επιβιβάζονται σε άσπρο αυτοκίνητο και να απομακρύνονται. Επρόκειτο, σύμφωνα με διαπίστωση του Κακουργιοδικείου, για το αυτοκίνητο με αριθμό εγγραφής ΕΝΧ 584 μάρκας Mitsubishi. Ιδιοκτήτρια του αυτοκινήτου ήταν κάποια Παναγιώτα Γιακουμή Αλεξάνδρου, μητέρα του Ιάκωβου Σάκκου, φίλου του εφεσείοντα. Ο εφεσείων είχε δικαίωμα οδήγησης του αυτοκινήτου το δε όνομά του περιλαμβανόταν στο σχετικό ασφαλιστήριο έγγραφο. Το αυτοκίνητο εντοπίστηκε από την αστυνομία την ημέρα της ληστείας στις 11.12 π.μ. ενώ τούτο πλενόταν στο πλυντήριο κάποιου Βασίλη Παντούρη στο Τραχώνι. Νωρίτερα και περί ώρα 10.00 π.μ. η αστυνομία σε σημείο του δρόμου Λεμεσού - Φασούλας εντόπισε πλαστικό εξάρτημα αυτοκινήτου που σύμφωνα με τη μαρτυρία εμπειρογνώμονα, ανήκε στο αυτοκίνητο ΕΝΧ 584. Στο μέρος που βρέθηκε το πλαστικό εντοπίστηκαν σε παρακείμενους θάμνους δύο τσάντες. Η μία περιείχε ένα κοντόκαννο κυνηγετικό όπλο, ένα περίστροφο και ένα σακκάκι. Στο σακκάκι βρέθηκε επιστολή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού προς τον εφεσείοντα.

Η ληστεία διαπράχθηκε ημέρα Τετάρτη και η τελευταία φορά που οδήγησε το αυτοκίνητο ΕΝΧ 584 πριν από τη ληστεία ήταν στις 27.3.2000 ημέρα Δευτέρα. Σύμφωνα με την εκδοχή του στις 26.3.2000 ημέρα Κυριακή, συνάντησε το φίλο του Στηβ (δεύτερο κατηγορούμενο/ΜΥ4) ο οποίος τον παρακάλεσε να μεταφέρει μια μοτοσυκλέτα από ένα μέρος σε άλλο γιατί όπως του είπε την ήθελε ένας φίλος του αγγλοκύπριος. Δέχθηκε να εξυπηρετήσει το φίλο του και με το αυτοκίνητο ΕΝΧ 584 που εκείνη την ημέρα είχε στην κατοχή του πήγαν μαζί στο μέρος που βρισκόταν η μοτοσυκλέτα. Επρόκειτο για τη μοτοσυκλέτα με αριθμό εγγραφής ΕΖΤ 096 που βρέθηκε στο πάρκο Ανδρέα Βασιλείου λίγα μόνο λεπτά μετά τη διάπραξη της ληστείας και η οποία, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του Κακουργιοδικείου, ήταν η μοτοσυκλέτα που χρησιμοποίησαν οι δράστες της ληστείας για τη διαφυγή τους μετά την τέλεση του εγκλήματος. Πήρε τη μοτοσυκλέτα από το μέρος που βρισκόταν για να τη μεταφέρει στο σημείο που του είχε υποδείξει ο φίλος του Στηβ κάπου στην παραλία της Επισκοπής. Στο δρόμο, σταμάτησε και αγόρασε εφημερίδα από περίπτερο. Εβαλε την εφημερίδα στη θήκη της μοτοσυκλέτας και συνέχισε. Στην παραλία της Επισκοπής συνάντησε τον Στηβ που ήρθε με το αυτοκίνητο ΕΝΧ 584. Αφησε τη μοτοσυκλέτα και αφού πήρε την εφημερίδα από τη θήκη, έφυγαν με το αυτοκίνητο. Πήρε τον Στηβ στο σπίτι του και ο ίδιος συνέχισε. Την επομένη 27.3.2000, επέστρεψε το αυτοκίνητο στο σπίτι του φίλου του Ιάκωβου Σάκκου, υιού της εγγεγραμμένης ιδιοκτήτριας του οχήματος και από τότε δεν οδήγησε ξανά το εν λόγω αυτοκίνητο. Την ημέρα που έγινε η ληστεία ξύπνησε γύρω στις 9.00 το πρωί, ήπιε καφέ και έτρεξε για σκοπούς άσκησης με κατεύθυνση προς το γήπεδο Κολοσσίου. Γύρω στις 10.00 π.μ. προγευμάτισε σε κέντρο της περιοχής Επισκοπής και μετά το πρόγευμα περπάτησε στην παραλία όπου συνάντησε ζεύγος γερμανών με τους οποίους συνομίλησε για μια περίπου ώρα. Γύρω στις 2.00 μ.μ. πήγε στις Κυβίδες όπου διανυκτέρευσε. Οταν έμαθε ότι τον αναζητούσε η αστυνομία παρουσιάστηκε στον αστυνομικό σταθμό Επισκοπής. Επειδή είχε εμπιστοσύνη στον υπεύθυνο του σταθμού του μίλησε για το άλλοθί του ενώ δεν θέλησε να κάνει το ίδιο αργότερα στον ανακριτή της υπόθεσης γιατί όπως είπε δεν του είχε εμπιστοσύνη.

Ο εφεσείων εφεσιβάλλει την καταδίκη του ως εσφαλμένη και την ποινή ως έκδηλα υπερβολική. Η θέση του για ό,τι αφορούσε την ύπαρξη του γενετικού υλικού και των δακτυλικών του αποτυπωμάτων επί των τεκμηρίων που συσχετίστηκαν με τους δράστες της ληστείας και συνέδεσαν τον ίδιο με τη διάπραξη του εγκλήματος είναι ότι έδωσε επί του προκειμένου επαρκείς εξηγήσεις οι οποίες, σε συνάρτηση με τη μαρτυρία του γενετιστή Μ. Καριόλου (ΜΚ23) ότι το γενετικό υλικό θα μπορούσε να βρισκόταν επί των τεκμηρίων χωρίς κατ΄ ανάγκη να ενοχοποιείται ο ίδιος δεν μπορούσαν να αποκλειστούν από το Κακουργιοδικείο ενόψει απουσίας άλλης μαρτυρίας η οποία να τον συνδέει με τη διάπραξη της ληστείας. Υποστηρίχθηκε συναφώς ότι το γενετικό υλικό που εντοπίστηκε στο φυσίγγιο που ήταν μέσα στο κοντόκαννο κυνηγετικό θα μπορούσε να είχε μεταφερθεί σ΄ αυτό από την εφημερίδα που ο εφεσείων τοποθέτησε στη θήκη της μοτοσυκλέτας όπου έτυχε να βρισκόταν το συγκεκριμένο φυσίγγιο. Αναφορικά με τα άλλα τεκμήρια πάνω στα οποία εντοπίστηκε το γενετικό του υλικό και τα δακτυλικά του αποτυπώματα, η θέση του εφεσείοντα είναι ότι επρόκειτο για προσωπικά του αντικείμενα που συνήθιζε να αφήνει μέσα στο αυτοκίνητο ΕΝΧ 584 έστω και αν δεν είχε τούτο πάντοτε στην κατοχή του ενώ το γενετικό υλικό στη μοτοσυκλέτα και τα δακτυλικά αποτυπώματα στο αυτοκίνητο είχαν προφανώς αφεθεί κάτω από τις περιστάσεις που οδήγησε τα δύο οχήματα. Ηταν συνεπώς λογικά πιθανό να υπήρχαν τέτοια αποτυπώματα και ίχνη γενετικού υλικού επί των τεκμηρίων.

Είναι φανερό πως η εισήγηση του εφεσείοντα θα μπορούσε να ευσταθήσει μόνο αν η εκδοχή του γινόταν πιστευτή από το Κακουργιοδικείο. Αυτό δεν έγινε αφού η μαρτυρία του όπως και η μαρτυρία του συγκατηγορούμενού του (ΜΥ4) κρίθηκε ως αναξιόπιστη, διαπίστωση η οποία αφήνει μετέωρη την πιο πάνω εισήγηση. Ο ισχυρισμός ότι σύμφωνα με τη μαρτυρία του γενετιστή Καριόλου (ΜΚ23) το γενετικό υλικό του εφεσείοντα θα μπορούσε (δυνητικά) να είχε μεταφερθεί «αθώα» (εμμέσως) επί των τεκμηρίων χωρίς κατ΄ ανάγκη να ενοχοποιείται ο εφεσείων δεν ευσταθεί. Εξετάσαμε τη μαρτυρία του κ. Καριόλου και σε συμφωνία με το Κακουργιοδικείο διαπιστώνουμε ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν μπορεί να προκύψει από τη μαρτυρία του κ. Καριόλου ο οποίος, στην κυρίως εξέταση, ανέφερε ότι η εναπόθεση γενετικού υλικού επί ενός αντικειμένου μπορεί να γίνει με τρόπο άμεσο ή έμμεσο. Κατά την αντεξέταση, υποβλήθηκαν στο μάρτυρα υποθετικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις που έδωσε ήταν σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο χωρίς αναφορά στα τεκμήρια και περιστάσεις της υπόθεσης.

Προσβάλλεται επίσης ως εσφαλμένη η διαπίστωση του Κακουργιοδικείου ότι οι δράστες της ληστείας ήταν δύο. Η θέση που πρόβαλε ο εφεσείων πρωτόδικα και κατ΄ έφεση ότι η ληστεία διαπράχθηκε από τρία άτομα αντί από δύο δεν υποστηρίζεται από τη μαρτυρία. Η απλή πιθανολόγηση μαρτύρων της υπόθεσης ότι οι δράστες της ληστείας ήταν τρεις δεν είναι αρκετή για τη στοιχειοθέτηση θετικής διαπίστωσης. Και αν ακόμα δεχθούμε υποθετικά ότι υπήρχε εμπλοκή και τρίτου ατόμου στη ληστεία, έχουμε τη γνώμη πως με βάση το σύνολο της μαρτυρίας μια τέτοια διαπίστωση δεν θα καθιστούσε αναξιόπιστη τη μαρτυρία που αξιολογήθηκε ως αξιόπιστη ούτε θα μπορούσε να ανατρέψει τη διαπίστωση του δικαστηρίου περί της ενοχής του εφεσείοντα εφόσον η μαρτυρία που κρίθηκε αξιόπιστη τον έχει συνδέσει με τη διάπραξη του αδικήματος.

΄Ανκαι η έφεση δεν στρέφεται ευθέως εναντίον των διαπιστώσεων του Κακουργιοδικείου που αφορούν στην αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων εντούτοις, εμμέσως πλην σαφώς, συνάγεται πως στην πρόθεση του εφεσείοντα ήταν και η αμφισβήτηση των εν λόγω διαπιστώσεων κατά την έκταση που αυτές αναφέρονται στην αξιοπιστία της μαρτυρίας του ιδίου και των μαρτύρων της υπεράσπισης. Θεωρούμε ότι οι λόγοι για τους οποίους η μαρτυρία των πιο πάνω κρίθηκε αναξιόπιστη επαρκώς αναλύονται στην εκκαλούμενη απόφαση και για τους λόγους που και εμείς έχουμε ήδη εξηγήσει τίποτε δεν δικαιολογεί τη δική μας παρέμβαση. Βλ. Γιαννή κα ν. Χριστοφόρου (1995) 1 ΑΑΔ 340, Iordanis Pavlou Shioukiouroglou v. The Police (1966) 2 CLR 39, Αθηνής ν. Δημοκρατίας (1990) 2 ΑΑΔ 41.

Εγινε ήδη αναφορά στις θέσεις του εφεσείοντα ως προς τις διάφορες πτυχές της υπόθεσης καθώς και στις αντίστοιχες κρίσεις και συμπεράσματα του Κακουργιοδικείου. Το Κακουργιοδικείο έχοντας πλήρη επίγνωση των αρχών για το κάθε επί μέρους θέμα αξιολόγησε τη μαρτυρία του εφεσείοντα και βασικών μαρτύρων της υπεράσπισης ως αναξιόπιστη με αποτέλεσμα η εκδοχή του εφεσείοντα που είχε στόχο την υποστήριξη ενός ψεύτικου άλλοθι να καταρρεύσει. Από την άλλη, το σύνολο της περιστατικής μαρτυρίας που κρίθηκε αξιόπιστη συνέδεσε τον εφεσείοντα με το έγκλημα. Εχοντες υπόψη το σύνολο των δεδομένων θεωρούμε πως δεν υπάρχουν περιθώρια παρέμβασης. Ολες οι κατηγορίες έχουν στοιχειοθετηθεί και η ενοχή του εφεσείοντα αποδείχθηκε πέρα από κάθε λογική αμφιβολία. Η έφεση κατά της καταδίκης απορρίπτεται.

Το γεγονός ότι οι δράστες δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα που κρατούσαν καθόλου δεν μειώνει τη σοβαρότητα του εγκλήματος ούτε και συνιστά παράγοντα μετριασμού της ποινής. Η συμπεριφορά των δραστών κάτω από παρόμοιες περιστάσεις είναι συνήθως απρόβλεπτη. Εύκολα μπορούν να χάσουν τη ψυχραιμία τους και μαζί τον έλεγχο της κατάστασης με ορατό τον κίνδυνο σοβαρότερης επιπλοκής. Το γεγονός ότι οι δράστες δεν ανταπέδωσαν στα πυρά του αστυνομικού ή ότι δεν υπήρξαν θύματα, είναι ευτύχημα. Αν συνέβαινε το αντίθετο, ο εφεσείων θα αντιμετώπιζε ενδεχομένως και άλλη ή άλλες σοβαρότερες κατηγορίες. Θεωρούμε, χωρίς να χρειάζεται να πούμε περισσότερα για το θέμα, πως δεν αποτελεί παράγοντα μετριαστικό της ποινής το γεγονός ότι αστυνομικός εκτελώντας υπό τις περιστάσεις το καθήκον του, πυροβόλησε εναντίον των ληστών.

Ο εφεσείων, κάτοικος συνοικισμού Κολοσσίου, γεννήθηκε το 1970. Είναι απόφοιτος γυμνασίου και από την Εθνική Φρουρά απολύθηκε λόγω αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Φοίτησε για δύο χρόνια σε κολέγιο στο Λονδίνο. Οταν ήταν στην Αγγλία καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση για απόπειρα ληστείας. Εξέτισε μέρος της ποινής που του επιβλήθηκε στην Αγγλία ενώ για την έκτιση του υπολοίπου, μεταφέρθηκε στην Κύπρο. Η δικηγόρος της Δημοκρατίας μας πληροφόρησε ότι κατόπιν αιτήματος του εφεσείοντα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε την αποφυλάκισή του και συνακόλουθα ο εφεσείων αποφυλακίστηκε στις 2.5.97 αντί στις 24.7.98 που θα αποφυλακιζόταν κανονικά. Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας για αποφυλάκιση, δόθηκε υπό τον όρο ότι σε περίπτωση που ο εφεσείων θα καταδικαζόταν για διάπραξη νέου ποινικού αδικήματος μέσα σε καθορισμένη χρονική περίοδο τότε θα ενεργοποιείτο και το υπόλοιπο της φυλάκισης. Η κα Παπαϊωάννου ανέφερε ότι υπό τις περιστάσεις είναι βέβαιο ότι θα ενεργοποιηθεί το υπόλοιπο των 14 μηνών της φυλάκισης του εφεσείοντα σε περίπτωση επικύρωσης της καταδίκης του εφόσον η ληστεία διαπράχθηκε ενόσω ίσχυε ο όρος της αποφυλάκισης. Η κα Παπαϊωάννου ανέφερε επίσης ότι εκ παραδρομής δεν αναφέρθηκε στο Κακουργιοδικείο ότι ο εφεσείων, σύμφωνα με τα προλεχθέντα, θα εκτίσει τελικά και το υπόλοιπο (14 μήνες) της ποινής φυλάκισης λόγω της καταδίκης του στην παρούσα υπόθεση και μας κάλεσε να λάβουμε υπόψη αυτή την παράλειψη. Η πιο πάνω παράλειψη στην οποία αναφέρθηκε η συνήγορος δεν επηρέασε ούτε και θα επηρεάσει δυσμενώς τη θέση του εφεσείοντα εφόσον η έκτιση του υπολοίπου της φυλάκισης με βάση την προηγούμενη καταδίκη θα συντρέχει με την έκτιση της ποινής φυλάκισης που επέβαλε το Κακουργιοδικείο.

Η νομολογία καταδείχνει πως σε περιπτώσεις όπως είναι η παρούσα η επιβολή πολυετούς ποινής φυλάκισης είναι το ορθό μέτρο τιμωρίας. Βλ. Μιχαήλ κα ν. Δημοκρατίας (1990) 2 ΑΑΔ 232, Σωκράτους ν. Δημοκρατίας (1994) 2 ΑΑΔ 132, Θεοδόσης Χ"Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1995) 2 ΑΑΔ 174 και Γεώργιος Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφεση 6471, ημερ. 19.7.1999. Αναμφίβολα η εξατομίκευση είναι αναγκαία σε κάθε περίπτωση και αποτελεί μέρος της διαδικασίας που έχει ως αντικείμενο τη δίκαιη μεταχείριση των ενόχων κάθε εγκληματικής πράξης. Ωστόσο, η εξατομίκευση δεν μπορεί να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα του συγκεκριμένου αδικήματος και την ανάγκη πρόσδοσης αποτρεπτικού χαρακτήρα στην τιμωρία αυτής της κατηγορίας αδικημάτων. Η εξατομίκευση της ποινής δεν πρέπει να οδηγεί στην ουδετεροποίηση της αποτελεσματικότητας του νόμου ούτε στην εξουδετέρωση του αποτρεπτικού χαρακτήρα της ποινής. (Βλ. Antoniades v. Police (1986) 2 CLR 21 και Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1989) 2 ΑΑΔ 224.)

Στην Παγιαβλάς ν. Αστυνομίας, (1998) 2 ΑΑΔ 240 τονίστηκε από το Εφετείο ότι "Η ανάγκη για την αποτελεσματική εφαρμογή του νόμου δικαιολογείται, όλως ιδιαίτερα, όπου συγκεκριμένη κατηγορία εγκλημάτων προσλαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, γεγονός που οριοθετεί και το πλαίσιο αντιμετώπισής τους.".

Οι ληστείες τραπεζικών καταστημάτων και καταστημάτων συνεργατικών εταιρειών άρχισαν να προσλαμβάνουν ανησυχητικές διαστάσεις και η ανάγκη αποτελεσματικής εφαρμογής του νόμου εμφανίζεται επιτακτική. Στη Νεοφύτου Κώστα Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφεση 7334, ημερ. 25.2.2003 (απόφαση Πική, Π.) επισημαίνεται ότι τα εγκλήματα ληστείας βρίσκονται σε έξαρση, γεγονός το οποίο καθιστά το στοιχείο της αποτροπής εντονότερο στον καθορισμό της ποινής.

Για ό,τι αφορά τον παράγοντα της αποτροπής, που στην προκείμενη περίπτωση έχει να διαδραματίσει το δικό του ρόλο, θα επαναλάβουμε αυτό που ειπώθηκε στην Πισκόπου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφεση 6660, ημερ. 23.6.99 (απόφαση Πική, Π.):

Για το αδίκημα της ένοπλης ληστείας προβλέπεται ποινή ισόβιας φυλάκισης. Το Κακουργιοδικείο επιμέτρησε την ποινή αφού έλαβε υπόψη τη σοβαρότητα του αδικήματος, τις συνθήκες διάπραξης της ληστείας και την ανάγκη να προσλαμβάνει η ποινή αποτρεπτικό χαρακτήρα. Η προηγούμενη καταδίκη του εφεσείοντα για παρόμοιο αδίκημα σαφώς περιόρισε τα περιθώρια επιείκειας. Χωρίς να διαπιστώνεται σφάλμα αρχής στην εκκαλούμενη απόφαση θεωρούμε ότι το Κακουργιοδικείο στάθμισε με τρόπο σωστό και ακριβοδίκαιο όλους τους παράγοντες που είχαν τεθεί ενώπιόν του για σκοπούς επιμέτρησης της αρμόζουσας ποινής. Μολονότι η ποινή της 15ετούς φυλάκισης είναι αυστηρή, θεωρούμε πως με βάση τα δεδομένα δεν είναι έκδηλα υπερβολική. Καταλήγουμε πως δεν παρέχονται περιθώρια παρέμβασης για μείωση της ποινής. Η έφεση κατά της ποινής αποτυγχάνει και απορρίπτεται.

Εχουμε προαναφέρει ότι ο εφεσείων στην υπό κρίση έφεση απαλλάχθηκε από την κατηγορία της ένοπλης ληστείας ύστερα από καταχώρηση αναστολής της ποινικής δίωξης. Αφού παραδέχθηκε τις υπόλοιπες κατηγορίες που αντιμετώπιζε, καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης τριών ετών και ενός έτους στις κατηγορίες που αφορούσαν αντίστοιχα στα αδικήματα της παράνομης μεταφοράς όπλου και εκρηκτικών υλών. Στις υπόλοιπες κατηγορίες δεν επιβλήθηκαν ποινές. Κατά το χρόνο επιβολής των πιο πάνω ποινών ο εφεσείων εξέτιε ποινή φυλάκισης πέντε χρόνων αναφορικά με αδικήματα εισαγωγής, κατοχής και χρήσης ναρκωτικών. Για τους λόγους που εξηγούνται στην εκκαλούμενη απόφαση το Κακουργιοδικείο αφού διαπίστωσε πως δεν υπήρχαν ειδικές εξαιρετικές περιστάσεις (βλ. Κουφού ν. Αστυνομίας (1993) 2 ΑΑΔ 396), καθόρισε την έναρξη των ποινών φυλάκισης μετά την έκτιση της προηγούμενης ποινής φυλάκισης του εφεσείοντα. Κατά την επιμέτρηση της ποινής το Κακουργιοδικείο έλαβε επίσης υπόψη το σύνολο του χρόνου που ο εφεσείων θα στερηθεί της ελευθερίας του γεγονός που προσμέτρησε υπέρ του και όχι εναντίον του. Βλ. Panicos Christou v. Police (1979) 2 CLR 206. Το θέμα της επιβολής διαδοχικών ποινών αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης στην Παντελής Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας, Ποινική Εφεση αρ. 7344, ημερ. 3.3.2003 (απόφαση Νικήτα, Δ.). Το Εφετείο με αναφορά στις υποθέσεις Βritten [1968] 53 Cr. App. R. (S) 111, Prime [1983] 5 Cr. App. R. (S) 127, Cook [1988] 10 Cr. App. R. (S) 42, Attorney-General΄s Reference No. 12 [1995] 16 Cr. App. R. (S) 559, R. V. Lawrence "The Times" ημερ. 21.12.89. σκιαγράφησε τις αρχές οι οποίες διέπουν το θέμα της επιβολής συνεχόμενων ποινών στις κατάλληλες υποθέσεις ως μέτρου ποινικής μεταχείρισης των αδικοπραγούντων. Εχοντες υπόψη τις αρχές και αυθεντίες που γενικά διέπουν το θέμα της επιβολής συνεχόμενων ποινών δεν διαπιστώνουμε σφάλμα αρχής στον τρόπο με τον οποίο το Κακουργιοδικείο προσέγγισε το συγκεκριμένο θέμα όπως εισηγείται ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα.