|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2002) 2 ΑΑΔ 595
26 Νοεμβρίου, 2002
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΝΙΚΗΤΑΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
(Ποινική Έφεση Αρ. 7298)
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΚΩΣΤΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7299)
ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 7298, 7299)
Ποινή ― Διαφοροποίηση ― Η επιβολή μεγαλύτερης ποινής στον εφεσείοντα από την ποινή που επιβλήθηκε στον συγκατηγορούμενό του εδικαιολογείτο πλήρως από τους διαφορετικούς ρόλους που διεδραμάτισαν στη διάπραξη του αδικήματος εισόδου σε απαγορευμένη περιοχή, κλοπής και ένοπλης ληστείας και μεταφοράς πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών υλών.
Ποινή ― Είσοδος σε απαγορευμένη περιοχή ― Κλοπή ― Ένοπλη ληστεία ― Κατοχή και μεταφορά πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών υλών ― Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης η σοβαρότερη των οποίων ήταν η επταετής ποινή φυλάκισης για το έγκλημα της ληστείας ― Επικυρώθηκαν κατ' έφεση.
Οι εφεσείοντες στις πιο πάνω ποινικές εφέσεις ηλικίας 21 και 19 ετών αντίστοιχα, μαζί με τρίτο άτομο, επέδραμαν σε ακραίο φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς και αφού εξουδετέρωσαν και ακινητοποίησαν τη φρουρά απέσπασαν οπλισμό και πυρομαχικά από την αποθήκη του φυλακίου.
Εναντίον τους προσάφθηκε σειρά κατηγοριών, αναφερόμενων στην είσοδο τους σε απαγορευμένη περιοχή, στην κλοπή και στη διάπραξη ληστείας καθ' ον χρόνο ήταν οπλισμένοι με επιθετικό όπλο ή όργανο, κατηγορία επαγόμενη στη δία βίου φυλάκιση, και σειρά κατηγοριών, σχετιζομένων με την κατοχή και τη μεταφορά πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών υλών.
Υποκινητής των εγκληματικών πράξεων ήταν ο Ζαχαρίου (εφεσείων στην ποινική έφεση 7298), ο οποίος κατέστησε κοινωνό των πράξεων του το φίλο του Νικολάου (εφεσείων στην ποινική έφεση 7299), ο οποίος συνέδραμε στο σχεδιασμό της εγκληματικής πράξης, επωφελούμενος των γνώσεων του για το χώρο του φυλακίου, τις οποίες απέκτησε υπηρετώντας ως εθνοφρουρός στο συγκεκριμένο φυλάκιο.
Το Κακουργιοδικείο επέβαλε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης στους εφεσείοντες, η σοβαρότερη των οποίων αφορούσε το έγκλημα της ληστείας - επτά χρόνια στο Ζαχαρίου, έξι χρόνια στο Νικολάου και πέντε χρόνια στον Παπανικολάου - ο οποίος ήταν το τρίτο άτομο που συμμετείχε στην επιδρομή.
Οι εφεσείοντες υπέβαλαν ξεχωριστές εφέσεις κατά της ποινής ως υπερβολικής, όμως πριν αρχίσει η εκδίκαση τους ο Νικολάου απέσυρε τη δική του.
Η έφεση του Ζαχαρίου περιορίστηκε στο θέμα της ίσης μεταχείρισης των παραβατών. Υποβλήθηκε ότι δε χωρεί διάκριση μεταξύ του ρόλου που διαδραμάτισαν ο Ζαχαρίου και ο Νικολάου στη διάπραξη του εγκλήματος, ώστε να δικαιολογείται η επιβολή διαφορετικής ποινής σε εκάτερο από αυτούς.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η ποινή που επιβλήθηκε στον εφεσείοντα όχι μόνο δεν ήταν υπερβολική, αλλά εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιεικής ή ακόμα πολύ επιεικής.
2. Η ίση μεταχείριση των παραβατών αποτελεί θεμελιώδη κανόνα της δικαιοσύνης, συνταγματικά κατοχυρωμένο από τις διατάξεις του Άρθρου 28 του Συντάγματος. Δε χωρεί διάκριση στην τιμωρία παραβατών, η συνδρομή των οποίων στη διάπραξη του εγκλήματος έχει τον ίδιο βαθμό εγκληματικότητας. Χωρεί, όμως, διαχωρισμός όπου διακρίνεται ο ρόλος των παραβατών στη διάπραξη του εγκλήματος και, γενικά, όπου διαφέρει το στοιχείο εγκληματικότητας, που συνοδεύει τις πράξεις τους.
3. Στην υπό εξέταση υπόθεση ο εφεσείων ήταν το πρόσωπο που συνέλαβε την ιδέα της εξασφάλισης οπλισμού, ο υποκινητής στην ουσία της διάπραξης των επίδικων αδικημάτων και το πρόσωπο για λογαριασμό του οποίου προορίζοντο τα όπλα και το στρατιωτικό υλικό.
Η έφεση 7298 απορρίφθηκε.
Εφέσεις εναντίον Ποινής.
Εφέσεις εναντίον της ποινής από τους κατηγορούμενους (Ποινικές Εφέσεις 7298 & 7299) οι οποίοι, στις 29/4/2002, βρέθηκαν ένοχοι από το Κακουργιοδικείο Λευκωσίας (Ποινική Υπόθεση Αρ. 203/2002) σε σειρά κατηγοριών αναφερομένων στην είσοδό τους σε απαγορευμένη περιοχή, στην κλοπή και στην διάπραξη ληστείας καθ' ον χρόνο ήταν οπλισμένοι με επιθετικό όπλο ή όργανο, στην κατοχή και μεταφορά πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών υλών και καταδικάστηκαν σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 7 και 6 χρόνων αντίστοιχα.
Αλ. Σαουρής, για τον Εφεσείοντα στην Ποινική Έφεση Αρ. 7298.
Ε. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Εφεσίβλητη και στις δύο Ποινικές Εφέσεις.
Ο Εφεσείων στην Ποινική Έφεση Αρ. 7299 παρουσιάζεται προσωπικά.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π..
ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο Ευγένιος Κώστα Ζαχαρίου, 21 ετών, ο Αντώνης Νίκου Νικολάου, 19 ετών, κληρωτός στην Εθνική Φρουρά, και ο Πανίκος Παπανικολάου, 23 ετών, επέδραμαν σε ακραίο φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς, με την ονομασία «Πέτρα», στο χωριό Λινού, και, οπλισμένοι με δακρυγόνο ψεκαστήρα (spray), συσκευή ηλεκτροσόκ και με όπλο (G3), που απέσπασαν από τον επί καθήκοντι φρουρό, πέτυχαν να εξουδετερώσουν και να ακινητοποιήσουν τη φρουρά και να αποσπάσουν από την αποθήκη του φυλακίου δύο αυτόματα τυφέκια τύπου G3, ένα πολυβόλο τύπου MG3, ένα ελαφρύ πολυβόλο τύπου HK11, ένα αντιαρματικό τύπου RPG 40 χλ., 2445 σφαίρες διαμετρήματος 7.62 χλ. και έξι αντιαρματικά βλήματα τύπου RPG 40 χλ. Εναντίον τους πρασάφθηκε σειρά κατηγοριών, αναφερομένων στην είσοδό τους σε απαγορευμένη περιοχή, στην κλοπή και στη διάπραξη ληστείας καθ' ον χρόνο ήταν οπλισμένοι με επιθετικό όπλο ή όργανο, κατηγορία επαγόμενη τη διά βίου φυλάκιση, και σειρά κατηγοριών, σχετιζομένων με την κατοχή και μεταφορά πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών υλών. Τα όπλα αποκρύβησαν επιμελώς, πλην εντοπίστηκαν μετά από επίμονες ανακρίσεις, την ομολογία των δραστών και την υπόδειξη του τόπου απόκρυψής τους από το Ζαχαρίου.
Υποκινητής των εγκληματικών πράξεων ήταν ο Ζαχαρίου, προς το σκοπό απόκτησης οπλισμού, τον οποίο ο πατέρας του θεωρούσε αναγκαίο για την άμυνά του έναντι ατόμων που τον είχαν στο στόχαστρό τους. Προφανώς, η επιθυμία αυτή (του πατέρα) τού γεννήθηκε μετά από βομβιστική επίθεση εναντίον περιουσίας του. Ο Ζαχαρίου κατέστησε κοινωνό των επιδιώξεών του το φίλο του Νικολάου, ο οποίος τον συνέδραμε στο σχεδιασμό της εγκληματικής πράξης, επωφελούμενος των γνώσεών του για τη διαμόρφωση του χώρου του φυλακίου, από το οποίο έγινε η κλοπή, και για τον τόπο όπου εφυλάττοντο τα όπλα. Τη γνώση αυτή απέκτησε υπό την ιδιότητά του ως εθνοφρουρός, κατά την ολιγοήμερη υπηρεσία του στο συγκεκριμένο φυλάκιο. Για την επιτυχία της επιδρομής επικαλέστηκαν τη συνδρομή και του Παπανικολάου, φίλου του Νικολάου, ο οποίος συμφώνησε να την παράσχει.
Το Κακουργιοδικείο επέβαλε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης στους εφεσείοντες, η σοβαρότερη των οποίων αφορούσε το έγκλημα της ληστείας - επτά χρόνια στο Ζαχαρίου, έξι χρόνια στο Νικολάου και πέντε χρόνια στον Παπανικολάου.
Ο Ζαχαρίου και ο Νικολάου υπέβαλαν ξεχωριστές εφέσεις (7298 και 7299, αντίστοιχα) κατά της ποινής ως υπερβολικής, οι οποίες ορίστηκαν σήμερα ενώπιόν μας για την από κοινού ακρόασή τους.
Πριν αρχίσει η εκδίκαση των εφέσεων, ο Νικολάου απέσυρε, με την άδεια του Δικαστηρίου, την έφεσή του (Π.Ε. 7299), η οποία, κατ' ακολουθίαν, απορρίφθηκε.
Ο Ζαχαρίου προώθησε την ακρόαση της έφεσής του και ο κ. Σαουρής, ο οποίος τον εκπροσώπησε, επιχειρηματολόγησε υπέρ και των επτά λόγων έφεσης, οι οποίοι προβλήθηκαν. Αυτοί υποδιαιρούνται σε τρεις ενότητες:-
1. Το προδήλως υπερβολικό της ποινής.
Με την πρώτη συνδέεται, κατ' ουσίαν, και η δεύτερη ενότητα, που έχει ως αντικείμενο:
2. Την υπερβολικότητα της ποινής, λόγω της παράλειψης του Δικαστηρίου να αποδώσει την πρέπουσα βαρύτητα σ' όλους τους μετριαστικούς παράγοντες· και
3. Το μη συμβατό της ποινής προς την αρχή της ίσης μεταχείρισης των παραβατών, το οποίο στοιχειοθετείται από τις διαφορετικές ποινές που επιβλήθηκαν στον ίδιο και στο Νικολάου.
Μετά το πέρας της αγόρευσής του, ο δικηγόρος του εφεσείοντος εγκατέλειψε τους λόγους έφεσης που ανάγονται στις πρώτες δύο ενότητες και περιόρισε την έφεσή του στον τελευταίο λόγο, τον έβδομο, που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από την αρχή της ίσης μεταχείρισης των παραβατών. Προς υποστήριξη του εναπομείναντος λόγου έφεσης, ο κ. Σαουρής υπέβαλε ότι δε χωρεί διάκριση μεταξύ του ρόλου που διαδραμάτισαν οι δύο δράστες (Ζαχαρίου και Νικολάου) στη διάπραξη του εγκλήματος, ώστε να ανευρίσκει έρεισμα ο διαχωρισμός της ποινής που επιβλήθηκε σε εκάτερο από αυτούς.
Δεν κρίνουμε αναγκαίο να ακούσουμε τη συνήγορο των εφεσιβλήτων. Το πρώτο, που θέλουμε να παρατηρήσουμε, είναι ότι η εγκατάλειψη των λόγων έφεσης, που αφορούν την υπερβολικότητα της ποινής, είναι πράξη σωστή. Ο εφεσείων και οι συνεργοί του παραγνώρισαν ολότελα το σκοπό για τον οποίο η Εθνική Φρουρά εφοδιάστηκε με τα όπλα και τις προεκτάσεις εγκλημάτων αυτής της φύσεως. Πέραν τούτου, όπως υποδεικνύει το Κακουργιοδικείο, αναζήτησαν την απόκτηση όπλων, πράξη, αφ' εαυτής, καταστροφική για τον τόπο και την κοινή ευημερία. Όχι μόνο η ποινή που επιβλήθηκε στον εφεσείοντα δεν υπήρξε υπερβολική, αλλά εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιεικής ή ακόμα πολύ επιεικής. Πρόδηλο είναι ότι, στον περιορισμό της ποινής σε επταετή φυλάκιση, επέδρασαν οι προσωπικές συνθήκες του εφεσείοντος, ιδιαίτερα ο κάπως κλονισμένος ψυχισμός του.
Η ίση μεταχείριση των παραβατών αποτελεί θεμελιώδη κανόνα της δικαιοσύνης, συνταγματικά κατοχυρωμένο από τις διατάξεις του Άρθρου 28 του Συντάγματος. Η εφαρμογή της στην τιμωρία των παραβατών επιβάλλει την απόδοση των ίσων στα ίσα. Κατά συνέπεια, δε χωρεί διάκριση στην τιμωρία παραβατών, η συνδρομή των οποίων στη διάπραξη του εγκλήματος έχει τον ίδιο βαθμό εγκληματικότητας. Χωρεί, όμως, διαχωρισμός όπου διακρίνεται ο ρόλος των παραβατών στη διάπραξη του εγκλήματος και, γενικά, όπου διαφέρει το στοιχείο εγκληματικότητας, που συνοδεύει τις πράξεις τους. Ο εφεσείων ήταν, όπως αναφέρεται στην απόφαση του Κακουργιοδικείου:-
«... το πρόσωπο που συνέλαβε την ιδέα της εξασφάλισης οπλισμού, ο υποκινητής στην ουσία της διάπραξης των επίδικων αδικημάτων και το πρόσωπο για λογαριασμό του οποίου προορίζοντο τα όπλα και το στρατιωτικό υλικό.»
Είναι με πολύ προβληματισμό που αχθήκαμε στην απόφαση να μη διατάξουμε όπως η έκτιση της ποινής από τον εφεσείοντα αρχίσει από σήμερα. Προς τούτο, εξαντλήσαμε όλα τα όρια της επιείκειας. Ας αποτελέσει αυτό πηγή προβληματισμού για τον ίδιο και αφετηρία για την αναθεώρηση της προσέγγισής του στα πράγματα.
Η έφεση (Π.Ε. 7298) απορρίπτεται.
Η έφεση 7298 απορρίπτεται.