Στις 26.3.01 οι εφεσίβλητοι αρνήθηκαν τις κατηγορίες που αντιμετωπίζουν και το Κακουργιοδικείο όρισε την υπόθεση για ακρόαση στις 25.6.01. Διατάχθηκε επίσης η κράτηση των εφεσιβλήτων μέχρι την ορισθείσα δικάσιμο (25.6.01).

Στις 25.6.01 εγκρίθηκε αίτημα της Κατηγορούσας Αρχής για τροποποίηση του κατηγορητηρίου όπως και αίτημα της υπεράσπισης για αναβολή της ακρόασης προκειμένου να μελετήσουν οι συνήγοροι το νέο μαρτυρικό υλικό που σχετιζόταν με τις επενεχθείσες τροποποιήσεις. Λόγω του βεβαρημένου προγράμματος των εργασιών του Κακουργιοδικείου, η ακρόαση της υπόθεσης αναβλήθηκε στις 12.11.2001.

Ο εκπρόσωπος της Κατηγορούσας Αρχής ζήτησε όπως οι εφεσίβλητοι παραμείνουν υπό κράτηση μέχρι τη νέα δικάσιμο. Από πλευράς υπεράσπισης προβλήθηκε ένσταση και ακολούθησε επιχειρηματολογία εκατέρωθεν. Το Κακουργιοδικείο αποφάσισε την υπό όρους απόλυση των εφεσιβλήτων μέχρι τη δίκη (12.11.01). Η εν λόγω απόφαση του Κακουργιοδικείου αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας έφεσης.

Ο χρόνος κράτησης των εφεσιβλήτων, σε περίπτωση που θα γινόταν αποδεκτό το αίτημα για κράτηση μέχρι τη δίκη, υπολογίστηκε από το Κακουργιοδικείο ότι θα ανερχόταν στους οκτώ μήνες.

Το Κακουργιοδικείο, συνεκτίμησε το χρόνο των οκτώ μηνών μαζί με τους υπόλοιπους παράγοντες, που είχαν εξετασθεί όταν διατάχθηκε η κράτηση των εφεσιβλήτων στις 8.3.2001 και οι οποίοι, καθώς αναφέρεται στην εκκαλούμενη απόφαση, εξακολουθούσαν να υπάρχουν.

Το Κακουργιοδικείο, με αναφορά στην Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 130, όπου αναφέρθηκε ότι ο χρόνος κράτησης είναι παράγων που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από το Δικαστήριο, και με αναφορά στο άρθρο 11.2(γ) του Συντάγματος και στο άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος που θα παρέλθει μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης είναι μεγάλος και ενόψει τούτου αποφάσισε ότι το δεδομένο αυτό (του μεγάλου χρόνου):

Στη Χ"Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 45 όπου γίνεται συνολική θεώρηση του θέματος, γίνεται λόγος στο θέμα του χρόνου κράτησης:

Τα λεχθέντα στην Χ"Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω) για το θέμα του χρόνου κράτησης ως μετρήσιμου παράγοντα στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υιοθετήθηκαν στην Π. Ιωάννου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφεση 7154, ημερ. 8.8.2001 από την οποία η πιο κάτω περικοπή:

Η σοβαρότητα των αδικημάτων για τα οποία κατηγορούνται οι εφεσίβλητοι είναι αναντίλεκτη. Αυτό καταφαίνεται από τις προβλεπόμενες ποινές. Αρκεί να σημειωθεί ότι η ποινή που προβλέπει ο νόμος για το αδίκημα της απόπειρας διάπραξης ληστείας είναι η φυλάκιση διά βίου. Η πιθανότητα καταδίκης των υπόπτων είναι ορατή, μολονότι η υπεράσπιση, έχει διαφορετική άποψη. Ωστόσο, το μαρτυρικό υλικό που έχουν στα χέρια τους οι διωκτικές αρχές είναι αρκετό προς ενίσχυση της πιθανολόγησης.

Στη διακριτική ευχέρεια του δικάζοντος Δικαστηρίου εναπόκειται η απόφαση για την κράτηση ή μη υποδίκου μέχρι την ημέρα της δίκης. Το Εφετείο, επεμβαίνει μόνο στις περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται σφάλμα στην εκτίμηση των γεγονότων και στην εφαρμογή των αρχών δικαίου που διέπουν το θέμα.

Στην προκείμενη περίπτωση έχουμε τη γνώμη ότι το Κακουργιοδικείο απέδωσε δυσαναλόγως μεγαλύτερη βαρύτητα στον παράγοντα του χρόνου κράτησης των εφεσιβλήτων μέχρι τη δίκη και συνάμα, υποεκτίμησε το ενδεχόμενο της μη προσέλευσης των εφεσιβλήτων κατά την ορισθείσα δικάσιμο ένεκα της σοβαρότητας των αδικημάτων και της ενυπάρχουσας πιθανότητας καταδίκης.

Δ.